Μία κινητοποίηση υπέρ της εξόρυξης και μία κατά Χωρίς παρατράγουδα ολοκληρώθηκαν οι δυο κινητοποιήσεις, υπέρ και κατά της εξόρυξης χρυσού που πραγματοποιήθηκαν ταυτόχρονα χθες στη βορειοανατολική Χαλκιδική. Αρχικά, οι μεταλλωρύχοι, μαζί με τις οικογένειές τους, συγκεντρώθηκαν στο εργοτάξιο των Σκουριών και εξέφρασαν την αντίθεση τους στις κυβερνητικές εξαγγελίες για ματαίωση της επένδυσης χρυσού, με συνθήματα και πανό που απευθύνονταν κυρίως στον υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας Παναγιώτη Λαφαζάνη. Λίγο αργότερα, όσοι αντιτίθενται στην χρυσού πραγματοποίησαν συγκεντρώσεις σε Ιερισσό και Μεγάλη Παναγιά και στη συνέχεια πραγματοποίησαν πορεία με κατεύθυνση τις Σκουριές, ζητώντας την άμεση παύση των εργασιών. Προς αποφυγή πιθανών εντάσεων, δυνάμεις των ΜΑΤ απέκλεισαν τη διασταύρωση που οδηγεί στο εργοτάξιο της Ελληνικός Χρυσός, με αποτέλεσμα οι διαδηλωτές κατά των μεταλλείων να φθάσουν μέχρι το σημείο Χονδρό Δέντρο κα να αποχωρήσουν στη συνέχεια διαμαρτυρόμενοι για τη στάση της αστυνομίας. Ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Μεταλλωρύχων Χρήστος Ζαφειρούδας ζήτησε να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι δύο πλευρές και να βρεθεί π χρυσή τομή, προκειμένου αφενός να συνεχιστεί n επένδυση της Eldorado Gold στις Σκουριές και αφετέρου να ληφθούν όλα εκείνα τα μέτρα που θα διασφαλίσουν την προστασία του περιβάλλοντος. Από την πλευρά τους μέλη της Επιτροπής Αγώνα κατά της εξόρυξης τόνιζαν ότι αντίπαλος τους δεν είναι οι εργαζόμενοι αλλά η εταιρεία και τα καλοπληρωμένα εργοδοτικά συνδικάτα που τη στηρίζουν , κατηγορώντας την Eldorado Gold ότι χρησιμοποιεί τους εργαζομένους και τις οικογένειές τους ως ασπίδα.

Η μεταλλευτική δραστηριότητα στην Ελλάδα χρονολογείται τρεις και πλέον χιλιετίες, δίνοντας και αφήνοντας στη διαδρομή της πολλά δείγματα υψηλής τεχνογνωσίας, εξαιρετικού πολιτισμού και οικονομικής ισχύος. Λαύριο, Παγγαίο, Κίρκη, Θάσος υπήρξαν μερικά από τα παραγωγικότερα μεταλλευτικά κέντρα που έστελναν χρυσό, μόλυβδο, χαλκό, σίδηρο, ορυκτά και μάρμαρα σε όλα τα μήκη και πλάτη του τότε γνωστού κόσμου. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός που τα εκσυγχρονισμένα σήμερα   μεταλλεία Στρατωνίου-Στρατονίκης και Ολυμπιάδας ήταν για πολλά χρόνια γνωστά σαν μεταλλεία Κασσάνδρας.  Αρχαίες στοές εξόρυξης χρυσού στη Βίνα και το Ζέπκο, μια ανάσα από τα αρχαία Στάγειρα, ταυτίζουν την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και την οικονομική δραστηριότητα με τη φιλοσοφική σκέψη. Μια περιοχή διαχρονικό κέντρο ανάδειξης πολιτισμού και δημιουργίας. Αστείρευτες κοιτασματολογικές πηγές που έδωσαν, δίνουν και θα συνεχίσουν να δίνουν για πολλά χρόνια ακόμη, ορυκτά και μέταλλα, συντηρώντας έτσι το ιστορικό παρελθόν, διατηρώντας ζωντανό το παρόν και αναπτύσσοντας δυναμικά το μέλλον. Χθες, σήμερα και αύριο σε μια αδιάκοπη και σταθερή πορεία, σε μια ευθεία γραμμή συνεχούς αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου.

Η Ελληνική μεταλλευτική βιομηχανία, παρά το μικρό μέγεθος της χώρας, έχει αξιόλογη διεθνή παρουσία με αρκετές ορυκτές πρώτες ύλες να σκαρφαλώνουν σε υψηλά επίπεδα και θέσεις εμπορικής αξίας και ανταγωνιστικότητας, με μεταλλεία και λατομεία να προσφέρουν σταθερή και ποιοτική απασχόληση σε μεγάλο αριθμό εργαζομένων. Λειτουργούν εδώ και πολλά χρόνια σαν ένας από τους πιο στιβαρούς μοχλούς  της παραγωγικής οικονομίας. Και παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μη ανανεώσιμες πλουτοπαραγωγικές πηγές, η κοιτασματολογική τους παρουσία και εξέλιξη είναι δυναμική, και δημιουργεί βάσιμες προοπτικές εκμετάλλευσης σε μακροχρόνια βάση.

Ο ορυκτός πλούτος ανήκει στους πολίτες και το λαό κάθε χώρας, και αποτελεί δημόσια περιουσία για κοινωφελή και βιώσιμη ανάπτυξη, καθώς και διαχρονική παρακαταθήκη δημοσιοοικονομικού συμφέροντος. Σήμερα προκύπτει διεθνώς ότι τα  μεταλλεία προσφέρουν σε κάθε εθνική οικονομία το 40-65% των εσόδων τους, χωρίς εδώ να περιλαμβάνεται η παράμετρος της απασχόλησης. Φαίνεται λοιπόν πως τελικά η εξίσωση καταλήγει μάλλον σε θετικό  κοινωνικό πρόσημο και ότι η μεταλλευτική παραγωγή λειτουργεί προς όφελος των πολιτών και όχι σε βάρος τους, όπως μερικοί παρουσιάζουν. Και  βέβαια η πρόσθετη αναπτυξιακή αξία που δημιουργείται είναι περισσότερο εμφανής σε επίπεδο περιφερειακής οικονομίας λόγω κυρίως της απομακρυσμένης θέσης και πρόσβασης των περισσότερων μεταλλευμάτων.

Ο κόσμος των μεταλλείων υπήρξε πάντοτε πρωτοπόρος στη διεθνή συνεργασία και σύμπραξη. Από εκεί έπαιρνε τη δύναμή του και μέσα από αύτη το όραμα για την πρόοδο και τον ανθρωπισμό. Στοιχεία που είναι ριζωμένα βαθιά και στα Μαντεμοχώρια της Χαλκιδικής. Αξίες, γενιές και άνθρωποι που πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν όπως άλλωστε γίνεται όσα χρόνια τώρα γράφεται η ιστορία της περιοχής.

Ο κόσμος των μεταλλείων υπήρξε πάντοτε και παραμένει ακόμα και σήμερα οικουμενικός. Τα μεταλλεία δεν γνωρίζουν φυσικά όρια και σύνορα, και ενώνουν έτσι τις σκέψεις, τις δημιουργίες και τις ζωές των ανθρώπων. Είναι με άλλα λόγια «πολίτες του κόσμου»

ΠΗΓΗ: http://nblo.gs/, 5/02/2015

Νέο ενδιαφέρον και εμπεριστατωμένο άρθρο του διδάκτορα ΕΜΠ και συγγραφέα Πέτρου Τζεφέρη, σχετικά με τις πραγματικές διαστάσεις της εξόρυξης χρυσού στην χώρα μας.

“Με ρωτούν συχνά για την εξόρυξη του χρυσού, για τη μεταλλουργική τεχνολογία, για το αν πρέπει να προχωρήσει η επένδυση αυτή ή όχι. Στη Χαλκιδική, στη Θράκη και ενδεχομένως και αλλού. Και ζητούν την απάντηση με ένα μονολεκτικό «ναι» ή ένα «όχι»..

«Θα εξορύξουμε επιτέλους τα εξαιρετικά κοιτάσματα που έχουμε και θα βγάλουμε 450 τον. χρυσού (και πολλούς ακόμη ασημιού, χαλκού, μολύβδου κ.λπ.) προσθέτοντας σε απασχόληση και εθνικό πλούτο και μάλιστα χωρίς να διακυβεύουμε τίποτε;» ρωτούν οι μεν και απαντούν: «Ναι σε όλα», «Ναι στη χρυσή ανάπτυξη!».

“Θα καταστρέψουμε τα δάση μας, τους υδροφόρους ορίζοντες, τον τουρισμό μας, θα εξαθλιώσουμε τις τοπικές κοινωνίες, πώς θα διατηρηθούν οι τρεις πυλώνες της αειφορίας;” αναρωτιούνται οι δε και απαντούν επίσης με την ίδια βεβαιότητα: «Oχι σε όλα», «Όχι στον χρυσό θάνατο!».

Ας πούμε λοιπόν ορισμένα πράγματα, χωρίς πάθος αλλά κυρίως χωρίς αυταπάτες και προκαταλήψεις:

1. Ανάπτυξη χωρίς ανάληψη κόστους κι ευθύνης δεν υπάρχει. Από τη μεταλλευτική ανάπτυξη και εκείνη των ΧΥΤΑ/ΧΥΤΥ μέχρι το άλλο άκρο την πλήρως αποϋλοποιημένη οικονομία, εκείνη της ψηφιακής τεχνολογίας, η ανάπτυξη έχει κόστος. Από τη μεταλλουργία χρυσού μέχρι τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, η ανάπτυξη έχει κόστος. Περιβαλλοντικό και κοινωνικό. Δεν υπάρχει ανάπτυξη άσπρη και μαύρη, όπως μας εθίζουν όλοι όσοι έχουν συμφέροντα ένθεν και εκείθεν. Αν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κατανοήσουμε αυτήν την αλήθεια, καλύτερα να μη διαβάσουμε παρακάτω. Ας αυτοβαυκαλιζόμαστε περιμένοντας τους εκάστοτε μεσσίες να μας χαρίσουν την κοινωνία της αφθονίας χωρίς κόστος, μια ιδέα που συνάδει περισσότερο με την εξπρεσιονιστική φαντασία μας αλλά και τον ανερμάτιστο και υποκριτικό σημερινό πολιτικό λόγο. Όμως η ανάπτυξη δεν γεννιέται μέσα στις ζωγραφικές… φωτοσκιάσεις, ούτε στην «πρίζα» που μας παρέχει ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε μέσα από τις υποσχέσεις των πολιτικών αλλά μέσα στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς, στο καθημερινό δημιουργικό γίγνεσθαι… Κι ακόμη η ανάπτυξη εκτός από παραγωγικά αγαθά παράγει και απόβλητα που θα πρέπει επιτέλους να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε χωρίς να ακυρώνουμε την ίδια την ανάπτυξη! Γι’ αυτό άλλωστε έννοιες όπως η βιωσιμότητα και η βιώσιμη ανάπτυξη αναδεικνύονται στην εποχή μας, ως αναγκαιότητα αλλά δυστυχώς και ως… πασπαρτού καραμέλα.

2. Αν δεχθούμε τη βασική αρχή του κόστους της ανάπτυξης, το επόμενο στάδιο είναι να αποφασίσουμε πόσο κόστος είναι αντικειμενικά αποδεκτό, «ποιος είναι ο περιβαλλοντικά αποδεκτός κίνδυνος». Δηλαδή, πόσο από το κόστος αυτό είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε, τόσο ως περιβάλλον όσο και ως κοινωνία. Πρόκειται για μια πολύ δύσκολη αλλά ρεαλιστική διαδικασία με μετρήσιμους στόχους που κρίνεται απολύτως απαραίτητη ώστε να αποφύγουμε τη μηδενική λύση του αειφόρου τίποτε και να οδηγηθούμε στην τεκμηριωμένη και βιώσιμη πρακτική της ανάπτυξης. Το στάδιο αυτό υλοποιείται για τη διοίκηση με την έγκριση (ή όχι) των «μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων» οι οποίες περνάνε μέσα από τη βάσανο της δημόσιας διαβούλευσης και της σύμβασης του Aarhus. Γενικότερα με την υλοποίηση όλων των δεσμεύσεων της ευρωπαϊκής νομοθεσίας την οποίαν η ελληνική πολιτεία έχει ενσωματώσει σε συντριπτικό ποσοστό.

3. Όταν αποφασίσουμε αρμοδίως τι «κόστος/κίνδυνο» μπορούμε να αποδεχθούμε προχωράμε μπροστά. Και το μόνο που μένει είναι αφενός να εφαρμόζουμε σε κάθε βήμα της ανάπτυξης το ισχύον θεσμικό πλαίσιο και αφετέρου να έχουμε τα μάτια μας ανοικτά σε τυχόν ανάγκες για ανατροφοδότηση και διορθωτικές κινήσεις. Εδώ τα παρατηρητήρια των πολιτών και οι επιτροπές επαγρύπνησης (watchdog committees) παίζουν τον δικό τους σημαντικό ρόλο και η πολιτεία οφείλει να τείνει ευήκοον ους σε όλα αυτά.

Ορισμένοι αμφισβητούν τη διοίκηση αλλά και την πολιτεία γενικότερα, ως υπεύθυνο φορέα για να αποφασίσει για το πόσο «κόστος/κίνδυνο» μπορούμε να αποδεχτούμε. Ειδικότερα για το συγκεκριμένο θέμα των επενδύσεων του χρυσού που είναι μεν εθνικής σημασίας αλλά το πεδίο της μεταλλευτικής δραστηριότητας βρίσκεται στην περιφέρεια κι ακόμη σχετίζεται άμεσα με τις τοπικές κοινωνίες. Είναι αλήθεια ότι σε μια πολιτεία που φθίνει σε αξιοπιστία, η αντι-δημοκρατία αναδεικνύεται. Όμως είναι επίσης αλήθεια ότι εκείνη που θα πρέπει να αποφασίσει τελικά είναι η «συντεταγμένη πολιτεία», αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη, εφόσον το θέμα είναι τελικά πολιτικό πέραν όλων των άλλων αποχρώσεων που έχει. Η «επιχείρηση» προτείνει τεκμηριωμένα το πώς και η «πολιτεία», μέσω της πολιτικής ηγεσίας και της δημόσιας διοίκησης, αποφασίζει και ελέγχει επίσης τεκμηριωμένα σύμφωνα με το (ήδη καταρτισμένο κι εγκεκριμένο πολιτικά) αναπτυξιακό της πρόγραμμα αλλά και σύμφωνα με επαρκές και κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο. Η δημόσια διοίκηση θα πρέπει να θέσει το θεσμικό πλαίσιο και να εγγυηθεί για τον έλεγχο, την εφαρμογή των μελετών και την επιβολή κυρώσεων για την τυχόν κακή εφαρμογή τους. Διαφορετικά, το μοντέλο λήψης απόφασης, μπορεί να φαίνεται κατ’ επίφαση δημοκρατικό, στην ουσία όμως είναι χαοτικό και συνεπώς αναποτελεσματικό.

4. Όσοι ορυκτοφόβοι ή ορυκτολάγνοι αναζητούν απεγνωσμένα ακόμη ένα ναι ή ένα όχι, ας το ξανασκεφτούν. Κανένα «ναι» και κανένα «όχι» δεν είναι επαρκές αν δεν ακολουθείται από συγκεκριμένο πλαίσιο ανάληψης κόστους/ευθύνης. Εδώ δεν πρόκειται για τηλεοπτικό παιχνίδι που ψηφίζει το κοινό «ναι» ή «όχι», αλλά για την πεμπτουσία της ανάπτυξης και το μέλλον των παιδιών μας. Στις άκρες και τις γωνίες υπάρχουν οι αυταπάτες και τα συμφέροντα. Και στη μέση είναι η κοινή λογική, η συναίνεση, η ανάπτυξη. Και κάτι τελευταίο που πρέπει να ληφθεί υπόψιν και να αξιολογηθεί θετικά από όλες τις πλευρές: καμία επένδυση με ορατό περιβαλλοντικό αποτύπωμα που δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τη λεγόμενη «κοινωνική άδεια», δεν έχει ευδοκιμήσει στον τόπο μας τις τελευταίες δεκαετίες!”

[ΠΗΓΗ: http://nblo.gs/12KzJj, 17/01/2015]

Ο Δήμος Αριστοτέλη εξέδωσε ανακοίνωση για τα προχθεσινά επεισόδια στις Σκουριές:

«Η χρήση χημικών από την πλευρά της αστυνομίας, αποτελεί πλέον τη μόνιμη απάντηση για τον κατευνασμό ενός πλήθους που διαδηλώνει μαζικά για τα πιστεύω του. Για άλλη μια φορά γινόμαστε  μάρτυρες του υπέρμετρου «ζήλου» της Αστυνομίας κατά διαδηλωτών στις Σκουριές με αποτέλεσμα τον τραυματισμό της Δημοτικού Συμβούλου του Συνδυασμού μας «Κίνημα Ανάπτυξης» και Προέδρου του Αριστοτέλειου Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου Αριστοτέλη, κας Λένας Παναγιωτοπούλου, την ώρα, μάλιστα, που προσπαθούσε να έρθει σε επικοινωνία με τις αστυνομικές δυνάμεις για την εκτόνωση της κατάστασης.

Δηλώνουμε την έντονη καταδίκη μας σε τέτοιου είδους πρακτικές επαναλαμβάνοντας ξανά την εκφρασμένη θέση του ΔΣ του Δήμου Αριστοτέλη, ότι  είμαστε αντίθετοι στην μετατροπή του συνόλου της  περιοχής μας  σε μία απέραντη μεταλλευτική ζώνη βαριάς βιομηχανικής εκμετάλλευσης, η οποία θα επιφέρει μη αναστρέψιμες βλάβες στα νερά, στα δάση, στον αέρα, στον άνθρωπο και στην οικονομία της περιοχής».

Η εξόχως antigold ανακοίνωση, η οποία δεν αναφέρει πουθενά για την προσπάθεια των 400 διαδηλωτών να μπουν στο χώρο του εργοταξίου, χαρακτηρίζεται από την συριζαϊκή Εφημερίδα των Συντακτών ως «χλιαρή» !!! Και αναφέρει σε σχετικό άρθρο πως «αφήνει ανοιχτό παράθυρο στην εξόρυξη χρυσού. Καθίσταται πλέον σαφές ότι ο δήμαρχος Γιάννης Μίχος, τηρεί «πολιτική ισορροπιών», αφήνοντας έτσι μετέωρους τους ανθρώπους του κινήματος ενάντια στις εξορύξεις, οι οποίοι τον στήριξαν να εκλεγεί στη θέση του Χρήστου Πάχτα». Τι θα θέλατε να λέει παλληκάρια; «Έξω τώρα οι Καναδοί χρυσοθήρες από τα άγια χώματά μας»; Και τι εμμονή αυτή με την εκλογή του δημάρχου; Σώνει και καλά τον δήμαρχο τον έβγαλε το antigold «κίνημα», και ο Μίχος τώρα πρέπει να χορεύει στο σκοπό του ζουρνά που θα βαράει;

Στην παγκόσμιας εμβέλειας εκδήλωση κατά της εξόρυξης χρυσού που έγινε στις Σάπες την περασμένη εβδομάδα με Guest star τον Sarantis “Omotimus” Dimitriadis, ο «οικολόγος» δήμαρχος Κομοτηνής δήλωσε υποστηρικτής της βιώσιμης και αειφόρου ανάπτυξης. Υποθέτω πως στα σχέδιά του υπάρχει ήδη κάποιο πρωτοποριακό, αναπτυξιακό του μοντέλο που στηρίζεται στην αλιεία, την κτηνοτροφία, τον τουρισμό…. Αλλιώς δεν μπορεί να μιλάει στον αέρα κατά των εξορύξεων και συναφών επενδύσεων… Κάτι έχει στο μυαλό του ο άνθρωπος.

Να ρωτήσoυμε  τώρα εμείς οι αφελείς: Τόσες δεκαετίες, γιατί δεν αναπτύχθηκε η αλιεία, ο τουρισμός, η κτηνοτροφία; Τι θα αλλάξει τώρα; Τότε που οι επιδοτήσεις έπεφταν βροχή από την Ε.Ε. γιατί δεν έγινε τίποτα; Γιατί η περιοχή φιγουράρει στην κορυφή του πίνακα με τις περιοχές της Ελλάδας με την μεγαλύτερη ανεργία, κοινωνική υποβάθμιση και φτώχεια;

Μίλησε για γεωθερμία ο «οικολόγος» δήμαρχος. Ρώτησε τους συντρόφους οικολόγους; Είναι γνωστό πως οι Έλληνες οικολόγοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την γεωθερμία για περιβαλλοντικούς λόγους. Να μου πεις τι βλέπουν με καλό μάτι; Είναι εναντίον των ανεμογεννητριών, των φωτοβολταϊκών, των υδροηλεκτρικών έργων και γενικώς εναντίον όλων των ΑΠΕ. Χωρίς ΑΠΕ, χωρίς εξορύξεις, χωρίς μεγάλες επενδύσεις… Τι έμεινε; Ο ζεόλιθος μάλλον που υποστηρίζει και ο στρατηγικός αναλυτής Λυγερός. Μα συγνώμη… και ο ζεόλιθος δεν εξορύσσεται;