Tag Archives: περιβαλλοντικό αποτύπωμα

«ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΠΑΝΤΟΥ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΩΡΙΜΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

SKOURIES-20150525-068Θυμάστε το παλιό γνωστό επενδυτικό ανέκδοτο; Αυτό που έλεγε πως ακόμα και μια μικρή χελώνα ή μια ομάδα πέντε οικολόγων είναι αρκετές για να μπλοκάρουν μια επενδυτική προσπάθεια στην Ελλάδα; Ε, κάπως έτσι φαίνεται ότι θα συνεχίσουν να είναι τα πράγματα στην πατρίδα μας παρά την προφανή δίψα για προσέλκυση νέου χρήματος ώστε να αντιμετωπιστεί η ανεργία.

Με στόχο να αποδείξει την «αριστεροσύνη» της στον περιβαλλοντικό τομέα, καθώς σε δημοσιονομικό επίπεδο έχει τα χέρια δεμένα από το γ’ μνημόνιο, η κυβέρνηση επιχειρεί να θέσει νέους κανόνες και να αυστηροποιήσει ακόμα και για ώριμες και προς εκτέλεση επενδύσεις τους περιβαλλοντικούς κανόνες. Ενθυμούμενος λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ ότι αποτελεί «κόμματων κινημάτων αλλά και της Οικολογίας», επιδιώκει αλλαγή γραμμής πλεύσης, με ανυπολόγιστες όμως συνέπειες. Καθόλου τυχαία δεν είναι η πρόσφατη τοποθέτηση του υπουργού Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού Γιώργου Σταθάκη πως «στη στρατηγική για την προσέλκυση επενδύσεων επιμένουμε στο ισχυρό περιβαλλοντικό αποτύπωμα», παράλληλα με την απαίτηση απασχόλησης εξειδικευμένου προσωπικού που θα υπάρχει για να ενταχθεί μια ξένη επένδυση στις επονομαζόμενες «στρατηγικές» και να λάβει τον χαρακτηρισμό-ευεργέτημα «fast track». Στην ερώτηση του «business stories» για το κατά πόσο οι Σκουριές δίνουν τον τόνο της μέλλουσας προσπάθειας, ο υπουργός ξεκαθάρισε ότι η στάση της κυβέρνησης σε θέματα περιβάλλοντος είναι δεδομένη. Ταυτόχρονα, πηγές μας αναφέρονται σε πλήρη επανέλεγχο όλων των στρατηγικών επενδύσεων ως προς το κατά πόσο πληρούν τον πράσινο χαρακτήρα που η κυβέρνηση επιδιώκει, με αποτέλεσμα να υπάρχουν ακόμα και περιπτώσεις ακυρώσεων ή τροποποιήσεων αν δεν πληρούνται οι κανόνες. Ας μην ξεχνάμε ότι ήδη στο υπουργείο Οικονομίας είναι πάγια στάση πως θα πρέπει να υπάρξει ανατροπή του ισχύοντος και ψηφισμένου από την προηγούμενη κυβέρνηση πλαισίου, άρα και το περιβαλλοντικό θέμα αποτελεί μία από αυτές τις αλλαγές

Βέβαια, το τι θα πράξουν η κυβέρνηση και τα συναρμόδια υπουργεία (Οικονομίας και Περιβάλλοντος) είναι το ένα σκέλος της επένδυσης. Το πιο σημαντικό είναι το πώς θα αντιδράσουν οι επενδυτές που κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες επιλέγουν μια χώρα υψηλού ρίσκου όπως η Ελλάδα για να τοποθετηθούν. To country risk σε συνδυασμό με τις πρόσθετες δυσχέρειες που θα παρουσιαστούν το επόμενο διάστημα με το νέο οργανόγραμμα επενδύσεων είναι δεδομένο πως θα αποτρέψουν αντί να προσελκύσουν επενδυτές. Ήδη μεγάλη επένδυση βιομηχανίας τροφίμων στη Μαγνησία μαθαίνουμε ότι θεωρείται από υπηρεσίες του υπουργείου «προβληματική» εξ αιτίας των περιβαλλοντικών προβλημάτων της, ενώ φόβοι υπάρχουν για πλήθος τουριστικών επενδύσεων, καθώς άπασες ελέγχονται αυστηρά γι’ αυτή την προϋπόθεση, θα πρέπει να θυμίσουμε ότι η σημαντικότερη ίσως τουριστική επένδυση των τελευταίων ετών, αυτή του «Costa Navarino», είχε παγώσει για χρόνια εξαιτίας των σκληρών περιβαλλοντικών όρων. Ο φόβος αυτός υπάρχει και για άλλες τέτοιου είδους επενδύσεις, αλλά και γι’ αυτές που αφορούν τον κλάδο της ενέργειας.

Τι αλλάζει; Πάντως οι αλλαγές που ετοιμάζονται ως προς τον νόμο των στρατηγικών επενδύσεων δεν θα είναι όλες προς αυτή τη δύσκολη κατεύθυνση. Κύκλοι του υπουργείου Οικονομίας, θεωρώντας ότι το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο που προωθήθηκε από τη συγκυβέρνηση ΝΑ – ΠΑΣΟΚ το 2013 δεν είναι λειτουργικό, ετοιμάζουν ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής. Για παράδειγμα, στην οδό Νίκης θεωρείται ότι δεν έχει λειτουργήσει το επονομαζόμενο «fast track», ενώ έμφαση αναμένεται να δοθεί σε επενδύσεις με άξονα την καινοτομία και την τεχνολογία. Παράλληλα, ο κ. Σταθάκης πιστεύει στη δημιουργία ευνοϊκών όρων και στην παροχή κινήτρων, όπως η δημιουργία research και business centers για τις πολυεθνικές εταιρείες που θα θελήσουν να έρθουν στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, εξετάζεται μείωση του ύψους της επένδυσης ώστε αυτή να χαρακτηριστεί «στρατηγική» και να τύχει ευεργετημάτων (σήμερα είναι 100 εκατ. ευρώ και ακούγεται ότι μπορεί να περιοριστεί ακόμα και κάτω από το όριο των 50 εκατ. ευρώ), ενώ πρόθεση της κυβέρνησης είναι η αναβάθμιση όλου του τομέα των στρατηγικών επενδύσεων με στοχευμένα και υψηλά κριτήρια για την απασχόληση.

Πολλές από τις αλλαγές πρόκειται να αξιολογηθούν από μελέτες που θα γίνουν από κοινού με τους Θεσμούς και έχουν ήδη ανατεθεί ή πρόκειται να ανατεθούν στο ΙΟΒΕ, στο ΚΕΠΕ και σε άλλους φορείς, ενώ δεν έχει ξεκαθαρίσει ο βαθμός εμπλοκής του υπουργού Επικρατείας Νίκου Παππά, ο οποίος έχει αναλάβει την αρμοδιότητα παρακολούθησα της προόδου στον συγκεκριμένο τομέα.

[ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, 18/10/2015, του Δημήτρη Μαρκόπουλου]

ΜΙΧΑΛΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΦ’ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΣΤΟ ΒΗΜΑ

fitorio-07

Ο διευθύνων σύμβουλος της Ελληνικός Χρυσός μιλάει στο BHMAgazino για το πρόγραμμα κοινωνικής ευθύνης της εταιρείας, για τις προκαταλήψεις που καλείται να αντιμετωπίσει και για την κληρονομιά που θα ήθελε να αφήσει στην περιοχή.

Κύριε Θεοδωρακόπουλε, ποιο κομμάτι της εταιρικής υπευθυνότητας θα ξεχωρίζατε ως πιο σημαντικό;

Όλα έχουν τη σημασία τους. Η τοπική κοινωνία πραγματικά έχει ανάγκη από τη στήριξή μας και πρέπει αυτή η στήριξη να είναι συνεχής. Η συνεργασία μας με τα πανεπιστήμια είναι πολύ σημαντική πηγή δημιουργίας νέων μηχανικών τους οποίους, ούτως ή άλλως, χρειαζόμαστε. Είμαστε η μοναδική ελληνική ιδιωτική εταιρεία που συνεργάζεται με τις συναφείς με το αντικείμενό της σχολές. Το πρόγραμμα θερινής απασχόλησης φοιτητών είναι επίσης σημαντικό. Το καλοκαίρι του 2013 περισσότεροι από 200 φοιτητές του Δήμου Αριστοτέλη έκαναν αίτηση και απασχολήθηκαν στα εργοτάξια των Μεταλλείων Κασσάνδρας, ανάλογα με το αντικείμενο των σπουδών τους, ενώ πέρυσι σχεδόν 300 φοιτητές της περιοχής απασχολήθηκαν στα Μεταλλεία Κασσάνδρας. Πέραν της εξοικείωσής τους με ένα υψηλών απαιτήσεων ανταγωνιστικό εργασιακό περιβάλλον, οι φοιτητές έχουν την ευκαιρία να δουλέψουν στο αντικείμενο τους, να μυηθούν στη μεταλλευτική αλλά και στην πράξη όλων των σχετικών κλάδων και επιστημών.

Έχετε αντιμετωπίσει τη δυσπιστία φοιτητών απέναντι στις δραστηριότητες της Ελληνικός Χρυσός;

Βεβαίως. Έχει έρθει, ας πούμε, να μας επισκεφτεί η Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων ή Ορυκτών Πόρων από την Κρήτη και υπάρχει μια ομάδα παιδιών που είναι προκατειλημμένα από αυτά που έχουν διαβάσει – μιλούσαν για καταστροφή. Το ένα από αυτά ήρθε και μου είπε στο τέλος: “Τώρα που είδα από κοντά τη δουλειά σας, δεν καταλαβαίνω γιατί φωνάζαμε χθες”. Υπήρχαν όμως και παιδιά που έφτασαν μέχρι τη Θεσσαλονίκη, όμως αρνήθηκαν να έρθουν γιατί δήλωσαν ότι η ιδεολογία τους δεν τους το επιτρέπει. Στέρησαν από τον εαυτό τους μια πολύτιμη εμπειρία να έρθουν σε επαφή με το μέλλον τους. Διότι φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι θέλουν να δουλέψουν ως μηχανικοί. Όταν τελείωσα εγώ, το 1986, το 90% των συναδέλφων μου μπήκε στο Δημόσιο, λίγοι προτίμησαν τον ιδιωτικό τομέα. Τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Όμως, αν δεν δουλεύει ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα, τι θα γίνει; Θα φύγουν όλοι στο εξωτερικό.

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον τρόπο με τον οποίο σας αντιμετωπίζει η τοπική κοινωνία και στην αντίληψη που υπάρχει γενικά για την εταιρεία σας στην Ελλάδα;

Στον Δήμο Αριστοτέλη και στη Χαλκιδική γενικά, όλοι ξέρουμε την αλήθεια και είναι φανερό ότι το θέμα δεν είναι περιβαλλοντικό, αλλά έχει να κάνει με προσωπικούς εγωισμούς, φιλοδοξίες και ηγετικές τάσεις ορισμένων. Σύμφωνα με μετρήσεις που έχουμε στη διάθεσή μας, υπάρχει μια γενική αναστροφή του κλίματος τελευταία, έχουν καταλάβει οι περισσότεροι ότι το θέμα είναι κυρίως πολιτικό –το εκμεταλλεύονται άπαντες–  και ο κόσμος διάκειται θετικά προς εμάς σε μια αναλογία, χονδρικά, 2 προς 1. Αυτή είναι μια σημαντική αλλαγή. Βγήκαμε κι εμείς προς τα έξω, δείξαμε το πρόσωπο μας. Έλληνες είναι οι εργαζόμενοι, τα λεφτά είναι καναδικά, τα εκμεταλλευόμαστε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να στηθεί ένα έργο που να μπορέσει να απασχολήσει δύο, τρεις, ίσως και τέσσερις γενιές μηχανικών της χώρας, αλλά και ανθρώπων της τοπικής κοινωνίας.

Τι θα θέλατε να αφήσετε ως κληρονομιά στην περιοχή;

Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να μην αφήσουμε περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Δεν θα θέλαμε σε καμία περίπτωση υστέρα από χρόνια να πουν πως πρέπει να καλύψουν άλλοι τα κενά ή τις αστοχίες που έγιναν. Αυτό στον σχεδιασμό μας είναι σημαντικό κριτήριο, ειδικά η λεγόμενη παράλληλη αποκατάσταση. Ο,τι τελειώνει, αποκαθίσταται. Και τώρα ξεκινήσαμε τη διαδικασία αποκατάσταση στην Ολυμπιάδα. Επίσης, θα πρέπει να βρεθούν τρόποι για να εξαλειφθεί η μονοκαλλιέργεια της μεταλλευτικής στην περιοχή, δηλαδή αν η μεταλλευτική μελλοντικά φθίνει, να μη μείνουν μετέωροι οι κάτοικοι λέγοντας “τώρα τι κάνουμε “. Ίσως είναι η χρυσή ευκαιρία να αναπτυχθούν παράλληλες δραστηριότητες που κάποια στιγμή θα υποκαταστήσουν τη μεταλλευτική. Και φυσικά είναι αναγκαίο να αναδειχθεί και η πολιτιστική κληρονομιά της περιοχής που, καλώς ή κακώς, είναι συνδεδεμένη με τα μεταλλεία από την εποχή του Φιλίππου του Β’. Δεν έχουμε δώσει βάρος σε αυτό, ίσως γιατί έμπαινε πάντα μπροστά ως προτεραιότητα η παραγωγή. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη δημιουργία ενός μουσείου, για παράδειγμα, αλλά και στον συνδυασμό του με μια τεράστια περιπατητική διαδρομή. Είναι αλλιώς να περπατάς και να βλέπεις τις παλιές στοές, τα παλιά πηγάδια και δίπλα το νέο μεταλλείο, το νέο πλυντήριο ή να περιηγείσαι σε αρχαίους οικισμούς. Μπορεί επίσης να συνδυαστεί με τον θρησκευτικό τουρισμό, το Άγιο Όρον. Ξέρετε πόσα ευρήματα έχουμε από την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Χωριά ολόκληρα τα οποία τυχαία ανακαλύψαμε στις Σκουριές και δεν τα γνώριζαν οι αρχαιολόγοι. Αλλά θέλεις μια εταιρεία υγιή και κερδοφόρα για να την αναγκάζεις να διαθέτει κάποιο κεφάλαιο στην ανάδειξη όλων αυτών που ανέφερα.

Πως εκλαμβάνεται από τους κατοίκους η δική σας κάλυψη των λειτουργικών αναγκών των υπηρεσιών και δομών, των σχολείων, των ιατρείων και των τοπικών αρχών;

Στην περιοχή που είναι γύρω από τα μεταλλεία, τα λεγόμενα Μαδεμοχώρια δηλαδή, ξέρουν και εκτιμούν την προσφορά μας, όμως το θέμα δεν είναι να σου λένε ευχαριστώ αλλά να γίνεται κάτι που είναι επωφελές για όλους. Αν συμβεί κάτι, κι εμείς θα τρέξουμε στο Κέντρο Υγείας. Και τα δικά μας παιδιά στα ίδια σχολεία φοιτούν. Είμαστε μέρος της τοπικής κοινωνίας. Η περιοχή έχει ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα λόγω της παράδοσής της στη μεταλλευτική: είναι πολυπολιτισμική. Εδώ και αιώνες έρχονταν εδώ άνθρωποι από όλη την Ελλάδα γιατί έβρισκαν δουλειά, και αν ανατρέξεις στις ρίζες τους θα βρεις καταγωγές από την Εύβοια, τη Θράκη ή τα νησιά.

Μπορείτε να ξεκαθαρίσετε μερικά σημεία που θεωρείτε ότι συχνά έχουν γίνει αντικείμενο παρεξήγησης;

Πρώτα απ’ όλα, η εταιρεία είναι ελληνική, και όταν λέω ελληνική, εννοώ ότι οι εργαζόμενοι είναι Έλληνες. Σαφώς και τα κεφάλαια είναι καναδικά και επενδύονται σε κάτι που θα δώσει στην περιοχή προοπτική εργασίας για τουλάχιστον 30 χρόνια. Απασχολούμε τώρα 1.900 εργαζομένους. Οι περισσότεροι προέρχονται από τον Δήμο Αριστοτέλη. Η περιβαλλοντική μελέτη έχει γίνει από έλληνες μηχανικούς, έχει επιβεβαιωθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας – δεν έχουμε καμία ανησυχία για τον οποιονδήποτε περιβαλλοντικό κίνδυνο. Κι ένας μύθος που υπήρχε σχετικά με το κυάνιο, παρόλο που εμείς γενικώς δεν το δαιμονοποιούμε, δεν ισχύει γιατί έχουμε προτείνει μια μέθοδο, αυτή της ακαριαίας τήξης, που δεν περιλαμβάνει χρήση κυανίου. Γιατί υπάρχει ο χαλκός στις Σκουριές, που δρα ως καταλύτης. Επίσης, να διευκρινίσουμε πως οι Σκουριές είναι μεταλλείο χαλκού και δευτερευόντως χρυσού, και το εργοστάσιο χρυσού, αν όλα πάνε καλά, θα το δούμε σε επτά με οκτώ χρόνια από σήμερα. Οι μεταλλευτικές επενδύσεις δεν γίνονται σε μια ημέρα. Γι’ αυτό μιλάμε για ορίζοντα 30ετίας. Μόνο έτσι μπορείς να πεις ότι εδώ γίνεται μια σωστή, μη ληστρική εκμετάλλευση.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ_ΒΗΜΑGAZINO, 03/05/2015

 

ΕΞΟΡΥΞΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΑ ΧΡΥΣΟΥ: ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ Η ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ

minning1417432886

Νέο ενδιαφέρον και εμπεριστατωμένο άρθρο του διδάκτορα ΕΜΠ και συγγραφέα Πέτρου Τζεφέρη, σχετικά με τις πραγματικές διαστάσεις της εξόρυξης χρυσού στην χώρα μας.

“Με ρωτούν συχνά για την εξόρυξη του χρυσού, για τη μεταλλουργική τεχνολογία, για το αν πρέπει να προχωρήσει η επένδυση αυτή ή όχι. Στη Χαλκιδική, στη Θράκη και ενδεχομένως και αλλού. Και ζητούν την απάντηση με ένα μονολεκτικό «ναι» ή ένα «όχι»..

«Θα εξορύξουμε επιτέλους τα εξαιρετικά κοιτάσματα που έχουμε και θα βγάλουμε 450 τον. χρυσού (και πολλούς ακόμη ασημιού, χαλκού, μολύβδου κ.λπ.) προσθέτοντας σε απασχόληση και εθνικό πλούτο και μάλιστα χωρίς να διακυβεύουμε τίποτε;» ρωτούν οι μεν και απαντούν: «Ναι σε όλα», «Ναι στη χρυσή ανάπτυξη!».

“Θα καταστρέψουμε τα δάση μας, τους υδροφόρους ορίζοντες, τον τουρισμό μας, θα εξαθλιώσουμε τις τοπικές κοινωνίες, πώς θα διατηρηθούν οι τρεις πυλώνες της αειφορίας;” αναρωτιούνται οι δε και απαντούν επίσης με την ίδια βεβαιότητα: «Oχι σε όλα», «Όχι στον χρυσό θάνατο!».

Ας πούμε λοιπόν ορισμένα πράγματα, χωρίς πάθος αλλά κυρίως χωρίς αυταπάτες και προκαταλήψεις:

1. Ανάπτυξη χωρίς ανάληψη κόστους κι ευθύνης δεν υπάρχει. Από τη μεταλλευτική ανάπτυξη και εκείνη των ΧΥΤΑ/ΧΥΤΥ μέχρι το άλλο άκρο την πλήρως αποϋλοποιημένη οικονομία, εκείνη της ψηφιακής τεχνολογίας, η ανάπτυξη έχει κόστος. Από τη μεταλλουργία χρυσού μέχρι τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, η ανάπτυξη έχει κόστος. Περιβαλλοντικό και κοινωνικό. Δεν υπάρχει ανάπτυξη άσπρη και μαύρη, όπως μας εθίζουν όλοι όσοι έχουν συμφέροντα ένθεν και εκείθεν. Αν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κατανοήσουμε αυτήν την αλήθεια, καλύτερα να μη διαβάσουμε παρακάτω. Ας αυτοβαυκαλιζόμαστε περιμένοντας τους εκάστοτε μεσσίες να μας χαρίσουν την κοινωνία της αφθονίας χωρίς κόστος, μια ιδέα που συνάδει περισσότερο με την εξπρεσιονιστική φαντασία μας αλλά και τον ανερμάτιστο και υποκριτικό σημερινό πολιτικό λόγο. Όμως η ανάπτυξη δεν γεννιέται μέσα στις ζωγραφικές… φωτοσκιάσεις, ούτε στην «πρίζα» που μας παρέχει ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε μέσα από τις υποσχέσεις των πολιτικών αλλά μέσα στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς, στο καθημερινό δημιουργικό γίγνεσθαι… Κι ακόμη η ανάπτυξη εκτός από παραγωγικά αγαθά παράγει και απόβλητα που θα πρέπει επιτέλους να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε χωρίς να ακυρώνουμε την ίδια την ανάπτυξη! Γι’ αυτό άλλωστε έννοιες όπως η βιωσιμότητα και η βιώσιμη ανάπτυξη αναδεικνύονται στην εποχή μας, ως αναγκαιότητα αλλά δυστυχώς και ως… πασπαρτού καραμέλα.

2. Αν δεχθούμε τη βασική αρχή του κόστους της ανάπτυξης, το επόμενο στάδιο είναι να αποφασίσουμε πόσο κόστος είναι αντικειμενικά αποδεκτό, «ποιος είναι ο περιβαλλοντικά αποδεκτός κίνδυνος». Δηλαδή, πόσο από το κόστος αυτό είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε, τόσο ως περιβάλλον όσο και ως κοινωνία. Πρόκειται για μια πολύ δύσκολη αλλά ρεαλιστική διαδικασία με μετρήσιμους στόχους που κρίνεται απολύτως απαραίτητη ώστε να αποφύγουμε τη μηδενική λύση του αειφόρου τίποτε και να οδηγηθούμε στην τεκμηριωμένη και βιώσιμη πρακτική της ανάπτυξης. Το στάδιο αυτό υλοποιείται για τη διοίκηση με την έγκριση (ή όχι) των «μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων» οι οποίες περνάνε μέσα από τη βάσανο της δημόσιας διαβούλευσης και της σύμβασης του Aarhus. Γενικότερα με την υλοποίηση όλων των δεσμεύσεων της ευρωπαϊκής νομοθεσίας την οποίαν η ελληνική πολιτεία έχει ενσωματώσει σε συντριπτικό ποσοστό.

3. Όταν αποφασίσουμε αρμοδίως τι «κόστος/κίνδυνο» μπορούμε να αποδεχθούμε προχωράμε μπροστά. Και το μόνο που μένει είναι αφενός να εφαρμόζουμε σε κάθε βήμα της ανάπτυξης το ισχύον θεσμικό πλαίσιο και αφετέρου να έχουμε τα μάτια μας ανοικτά σε τυχόν ανάγκες για ανατροφοδότηση και διορθωτικές κινήσεις. Εδώ τα παρατηρητήρια των πολιτών και οι επιτροπές επαγρύπνησης (watchdog committees) παίζουν τον δικό τους σημαντικό ρόλο και η πολιτεία οφείλει να τείνει ευήκοον ους σε όλα αυτά.

Ορισμένοι αμφισβητούν τη διοίκηση αλλά και την πολιτεία γενικότερα, ως υπεύθυνο φορέα για να αποφασίσει για το πόσο «κόστος/κίνδυνο» μπορούμε να αποδεχτούμε. Ειδικότερα για το συγκεκριμένο θέμα των επενδύσεων του χρυσού που είναι μεν εθνικής σημασίας αλλά το πεδίο της μεταλλευτικής δραστηριότητας βρίσκεται στην περιφέρεια κι ακόμη σχετίζεται άμεσα με τις τοπικές κοινωνίες. Είναι αλήθεια ότι σε μια πολιτεία που φθίνει σε αξιοπιστία, η αντι-δημοκρατία αναδεικνύεται. Όμως είναι επίσης αλήθεια ότι εκείνη που θα πρέπει να αποφασίσει τελικά είναι η «συντεταγμένη πολιτεία», αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη, εφόσον το θέμα είναι τελικά πολιτικό πέραν όλων των άλλων αποχρώσεων που έχει. Η «επιχείρηση» προτείνει τεκμηριωμένα το πώς και η «πολιτεία», μέσω της πολιτικής ηγεσίας και της δημόσιας διοίκησης, αποφασίζει και ελέγχει επίσης τεκμηριωμένα σύμφωνα με το (ήδη καταρτισμένο κι εγκεκριμένο πολιτικά) αναπτυξιακό της πρόγραμμα αλλά και σύμφωνα με επαρκές και κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο. Η δημόσια διοίκηση θα πρέπει να θέσει το θεσμικό πλαίσιο και να εγγυηθεί για τον έλεγχο, την εφαρμογή των μελετών και την επιβολή κυρώσεων για την τυχόν κακή εφαρμογή τους. Διαφορετικά, το μοντέλο λήψης απόφασης, μπορεί να φαίνεται κατ’ επίφαση δημοκρατικό, στην ουσία όμως είναι χαοτικό και συνεπώς αναποτελεσματικό.

4. Όσοι ορυκτοφόβοι ή ορυκτολάγνοι αναζητούν απεγνωσμένα ακόμη ένα ναι ή ένα όχι, ας το ξανασκεφτούν. Κανένα «ναι» και κανένα «όχι» δεν είναι επαρκές αν δεν ακολουθείται από συγκεκριμένο πλαίσιο ανάληψης κόστους/ευθύνης. Εδώ δεν πρόκειται για τηλεοπτικό παιχνίδι που ψηφίζει το κοινό «ναι» ή «όχι», αλλά για την πεμπτουσία της ανάπτυξης και το μέλλον των παιδιών μας. Στις άκρες και τις γωνίες υπάρχουν οι αυταπάτες και τα συμφέροντα. Και στη μέση είναι η κοινή λογική, η συναίνεση, η ανάπτυξη. Και κάτι τελευταίο που πρέπει να ληφθεί υπόψιν και να αξιολογηθεί θετικά από όλες τις πλευρές: καμία επένδυση με ορατό περιβαλλοντικό αποτύπωμα που δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τη λεγόμενη «κοινωνική άδεια», δεν έχει ευδοκιμήσει στον τόπο μας τις τελευταίες δεκαετίες!”

[ΠΗΓΗ: http://nblo.gs/12KzJj, 17/01/2015]