Η προοπτική βιώσιμης ανάπτυξης είναι κατά βάση υπόθεση επιστημονική, και η μεταλλευτική ανάπτυξη είναι υπόθεση γεωεπιστημονική. Δυστυχώς συμβαίνει και είναι συχνό το φαινόμενο στη χώρα μας, να υπάρχει πολιτικοποίηση κάθε προσπάθειας αναπτυξιακής πρωτοβουλίας με αποτέλεσμα την αλλοίωση του αρχικού της χρονοδιαγράμματος, αλλά και του σε κάθε περίπτωση προβλεπόμενου επιχειρησιακού σχεδίου.

Σε ότι αφορά στους εκπροσώπους και φορείς της γεωεπιστημονικής κοινότητας υπήρξαν αυτοί που κρατάνε ψηλά την σημαία της αντικειμενικής και τεκμηριωμένης προσέγγισης έχοντας σαν μοναδικό κριτήριο τις γνώσεις, τα στοιχεία και δεδομένα που διαθέτουν, και τις σταθερές πεποιθήσεις τους ότι ο ελληνικός ορυκτός πλούτος αποτελεί κεντρικό αναπτυξιακό πυλώνα της χώρας. Υπάρχουν βέβαια και γεωεπιστήμονες συνάδελφοι και σχετικοί φορείς που για δικούς τους λόγους επιλέγουν και διαλέγουν το πολιτικό-κομματικό σφιχταγκάλιασμα πριν από την επιστημονική και επαγγελματική τους ιδιότητα. Προτιμούν να στηρίζουν τους ισχυρισμούς τους σε αμφιλεγόμενα διάσπαρτα στοιχεία αντί μιας συγκροτημένης μελέτης με πραγματικά στοιχεία που αφορά στην ευρύτερη περιοχή της ΒΑ Χαλκιδικής συμπεριλαμβανομένης και αυτής των Σκουριών.

Στην πραγματικότητα αυτό που ισχύει με βάση αυστηρούς γεωεπιστημονικούς όρους, κριτήρια και δεδομένα είναι ότι,

• Στην ΒΑ Χαλκιδική και στην περιοχή των μεταλλείων Κασσάνδρας δεν γίνεται εξόρυξη χρυσού, γιατί απλά δεν υπάρχουν κοιτάσματα χρυσού. Πρόκειται στην περίπτωση της Ολυμπιάδας και των Μαύρων Πετρών για κοιτάσματα θειούχων μεταλλικών ορυκτών μολύβδου και ψευδαργύρου (γνωστών και σαν μικτά θειούχα) που περιέχουν επίσης εκμεταλλεύσιμες περιεκτικότητες αργύρου και χρυσού. Για πολλές δεκαετίες τώρα, όπως συμβαίνει ακόμη και σήμερα, στα μεταλλεία Ολυμπιάδας, Μαντέμ Λάκκου και Μαύρων Πετρών, η παραγωγή συμπυκνωμάτων θειούχου μολύβδου (γαληνίτη) και θειούχου ψευδαργύρου (σφαλερίτη) αποτελεί την οικονομική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η μεταλλευτική τους λειτουργία. Ο χρυσός παρέμενε σαν παραπροϊόν στο μέχρι πρότινος μη εμπορεύσιμο συμπύκνωμα σιδηροπυρίτη-αρσενοπυρίτη. Στην περίπτωση των Σκουριών η προοπτική εκμετάλλευσης αφορά κυρίως στην εξόρυξη κοιτάσματος θειούχων ορυκτών χαλκού με αυξημένη περιεκτικότητα χρυσού, και στην παραγωγή συμπυκνώματος θειούχου χαλκού (χαλκοπυρίτη). Η νέα παραγωγική παρέμβαση που είναι μέρος του επενδυτικού έργου και βρίσκεται σε εξέλιξη αφορά στην μεταλλουργία χρυσού, δηλαδή στην ανάκτηση μεταλλικού χρυσού από τα δύο χρυσοφόρα συμπυκνώματα αρσενοπυρίτη Ολυμπιάδας και χαλκοπυρίτη Σκουριών με την εφαρμογή της τεχνολογίας της ακαριαίας τήξης. Δεν προκύπτει συνεπώς θέμα εξόρυξης χρυσού όπως μερικοί συνειδητά ή από λάθος επικαλούνται, αλλά πρόκειται για μεταλλουργία χρυσού. Η εξόρυξη όπως προαναφέρθηκε συνεχίζει να αφορά σε πολυμεταλλικά/μικτά θειούχα μεταλλεύματα όπως συνέβαινε στην περιοχή εδώ και πολλά χρόνια.
• Στην πλευρά των μεταλλείων Ολυμπιάδας και Μαύρων Πετρών, των γνωστών μεταλλείων Κασσάνδρας, έχουν διαπιστωθεί περιορισμένες επιπτώσεις στην υποβάθμιση σε υδροφόρους ορίζοντες και εδάφη. Με τη συμβολή και της ΕΠΙΤΗΡΩ (ΕΠΙτροπή ΤΗρησης περιβαλλοντικών όΡΩν), που λειτούργησε για 5 χρόνια στην περιοχή με συμμετοχή και εκπροσώπου του Δήμου, συλλέγοντας και στηριζόμενη μάλιστα σε δικές της δειγματοληψίες και αναλύσεις, υπήρξαν παρεμβάσεις  αποτελεσματικής αυτοψίας και αντιμετώπισης περιβαλλοντικών προβλημάτων που δημιούργησε προγενέστερη μεταλλευτική δραστηριότητα. Πραγματοποιήθηκαν διαχειριστικές παρεμβάσεις, λαμβάνοντας επίσης υπόψη και παράλληλα ελέγχοντας το σύστημα περιβαλλοντικής παρακολούθησης της εταιρείας, σε σχέση με τα νερά, τα εδάφη και τους χώρους απόθεσης μεταλλευτικών αποβλήτων που όλοι έχουν πλέον αποκατασταθεί. Συνεπώς αυτοί που αναφέρονται σε προβληματικούς υδροφορείς και κατεστραμμένα εδάφη θα πρέπει να γίνουν πιο συγκεκριμένοι. Στις Σκουριές, σε ότι αφορά στις πολυσυζητημένες επιπτώσεις στα νερά, την απάντηση δίνει με πολύ πειστικό επιστημονικά τρόπο η σχετική υδρογεωλογική μελέτη που πραγματοποιήθηκε στην περιοχή. Και βέβαια στις Σκουριές πρόκειται για ένα κοίτασμα με σχετικά «φτωχή» συγκέντρωση θειούχων μεταλλικών ορυκτών χαλκού γεγονός που περιορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό κάθε μορφή χημικής ρύπανσης. Τα απόβλητα που καλείται κανείς να διαχειριστεί δεν είναι παρά υλικά απόλυτα αδρανή ως προς τις όποιες επιπτώσεις στο περιβάλλον.
• Υπάρχουν επίσης και οι εξελίξεις στις νέες τεχνολογίες και τις καινοτομικές παραμβάσεις σε όλο το φάσμα και τα στάδια της μεταλλευτικής παραγωγής. Η Ευρώπη μέσα από το πρόγραμμα Ορίζοντας 2020 χρηματοδοτεί ήδη έργα έρευνας και καινοτομίας με τον συνολικά διαθέσιμο προϋπολογισμό για τις ορυκτές πρώτες ύλες (ΟΠΥ) να ανέρχεται σε περίπου 1 δις ευρώ. Είναι μεγάλη παράλειψη το γεγονός ότι κανείς σήμερα δεν συζητά για την τεχνολογική επανάσταση που συντελείται στην μεταλλευτική βιομηχανία.

Δυστυχώς στο θέμα αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της χώρας έχει δημιουργηθεί και επικρατεί μια ιδιαίτερα διχαστική και αντιφατική αντίληψη. Συναντάς ανυποψίαστους πολίτες που αναφέρονται στην μεταλλευτική δραστηριότητα, λες και πρόκειται για την μεγαλύτερη καταστροφική απειλή για το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Θα ξεραθούν τα πάντα λέει ο ένας, δεν θα μπορούμε να πιούμε νερό και δεν θα υπάρχει ίχνος ζωής ισχυρίζεται ό άλλος. Και όλα αυτά στη βάση κατασκευασμένων ψεμάτων, παραπληροφόρησης, παραπλάνησης από συγκεκριμένα άτομα, ομάδες και αντιμεταλλευτικά κέντρα που εξειδικεύονται στην καταστροφολογία και κινδυνολογία.

Και οι υπάρχουν και οι άλλες χώρες και κοινωνίες που σέβονται και καλλιεργούν την ελεύθερη και δημοκρατική άποψη των πολιτών. Στη Φινλανδία, την Σουηδία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, τον Καναδά και την Αυστραλία, όπου όχι μόνον στηρίζουν την μεταλλευτική τους παραγωγή αλλά συνεχίζουν ακόμη να αυξάνουν τις δαπάνες και τον βαθμό κοιτασματολογικής έρευνας για τον εντοπισμό πρόσθετων αποθεμάτων. Το ίδιο συμβαίνει σε εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως, μεταλλευτικές περιοχές του πλανήτη. Όσο για τους αντιμεταλλευτικούς δεν έχουν παρά μόνο να πάνε να δουν από κοντά ότι υπάρχει ένας άλλος κόσμος που σκέφτεται και ενεργεί δημιουργικά. Ένας κόσμος που ευημερεί, δίνει δουλειές στους νέους ανθρώπους, χαίρεται και προστατεύει το φυσικό περιβάλλον, ζει καλά και πολλά χρόνια, χτίζει σχολεία και νοσοκομεία, γενικά απολαμβάνει την καθημερινότητα χωρίς φανατισμούς, αφορισμούς, προκαταλήψεις και κολλημένα μυαλά

[ΠΗΓΗ: http://greenminerals.blogspot.gr/, 19/9/2017]

Αθήνα, 07 Οκτωβρίου 2015

Μετά από ερώτηση δημοσιογράφων για τις πολιτικές συζητήσεις που αναπτύσσονται αναφορικά με τα Μεταλλεία Κασσάνδρας, εκδόθηκε από το Γραφείο Τύπου της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ η ακόλουθη ανακοίνωση:

Η Ελληνικός Χρυσός έχει ξεκινήσει τις τελευταίες εβδομάδες έναν παραγωγικό διάλογο με το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας για την βιώσιμη ανάπτυξη των Μεταλλείων στη Χαλκιδική.

Για όλες τις παράλληλες δημόσιες τοποθετήσεις και συζητήσεις, η Διοίκηση της εταιρείας έχει υποστηρίξει στο παρελθόν πολλές φορές και θα το επαναλάβει όσες χρειαστεί, πως αυτό που αποτελεί το κυρίαρχο μέλημα της είναι η κοινή της πορεία με την πολιτική ηγεσία του τόπου και με την τοπική κοινωνία της περιοχής όπου δραστηριοποιείται μέσα σε πνεύμα συνεργασίας και συνεννόησης.

Η μεταλλευτική ανάπτυξη δεν θα πρέπει να αποτελεί ούτε προεκλογικό διακύβευμα ούτε και αντικείμενο συνεχών δικαστικών μαχών. Οι δικαστικές αποφάσεις αποτελούν σαφώς, τεκμήριο της νομιμότητας του συνόλου των εργασιών αλλά δεν μπορούν να αποτελούν συνεχώς εγγύηση για την ομαλή και απρόσκοπτη ανάπτυξη του έργου.

Ουσιαστικός στόχος είναι η συνεχής και γόνιμη συνεργασία με το Ελληνικό Κράτος, τους αρμόδιους φορείς και όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη.

Επομένως, παρακαλούμε άπαντες τους ενδιαφερόμενους για τα Μεταλλεία της Χαλκιδικής –από όποιον χώρο κι αν προέρχονται – να μην αντιμετωπίζουν το θέμα ως σημείο δημόσιας πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά ως συζήτηση τεχνικού και ουσιαστικού περιεχομένου, ώστε να διασφαλίσουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για το έργο, τους εργαζόμενους, το περιβάλλον και τη χώρα μας.

Από το Γραφείο Τύπου της Ελληνικός Χρυσός

Κάποιοι, έχουν κατανοήσει λανθασμένα την νίκη της αγαπημένης τους παράταξης στις τελευταίες εκλογές-παρωδία, όπου «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς», αναβαπτιζόμενος μέσα από μια εύθραυστη παρά-φύσιν (συ είπας Αλέξη) συμμαχία με το παλιό…

Έτσι, η ΕΡΤ, θεωρείται κομματικό φερέφωνο,κάτι σαν την ΑΥΓΗ, και την φυλλάδα των Συντακτών, από μεγάλο μέρος των φιλάθλων και οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως την ΕΡΤ την πληρώνουμε από τη τσέπη μας ΟΛΟΙ ΟΙ  ΠΟΛΙΤΕΣ, σε αντίθεση με την ΑΥΓΗ, και άλλες εφημερίδες που μπορούν να γράφουν ότι θέλουν… Αφορμή για το ανωτέρω σχόλιο δίνει η επιστολή 39 συλλογικών φορέων της περιοχή μας σχετικά με την προπαγανδιστική εκπομπή «Αντιδραστηριο», η οποία απηχεί συγκεκριμένες antigold θέσεις, οι οποίες όχι μόνον έχουν απορριφθεί από την επιστημονική κοινότητα, αλλά και από το ίδιο το ΣτΕ… Η ΕΡΤ, όμως λειτουργούσα ως ένα Παρατηρητήριο πανελλήνιας εμβέλειας προβάλλει την συγκεκριμένη προπαγάνδα σαν να ήταν ένα ιδιωτικό κανάλι. Διαβάστε την επιστολή και συμφωνείστε μαζί μας:

«Σχετικά με τις… επιστολές προς την εκπομπή Αντιδραστήριο!»

Με περισσή αγωνία σύλλογοι και συντονιστικά που εναντιώνονται στη μεταλλευτική δραστηριότητα στη Χαλκιδική έσπευσαν σήμερα να στείλουν επιστολή προς την ΕΡΤ3, με την οποία και ΑΠΑΙΤΟΥΝ «…να σταματήσουν όλες οι πιέσεις προς τους συντελεστές της εκπομπής και τη διοίκηση του καναλιού, ώστε να μην προβληθεί το δεύτερο μέρος της εκπομπής. Ζητάμε από τη διοίκηση της ΕΡΤ να διασφαλίσει το δικαίωμα της έκφρασης απόψεων που αντιτίθενται στα συμφέροντα πολυεθνικών, “επενδυτών”, μεγαλοεργολάβων και διαπλεκόμενων.»

Σαν να απευθύνονται σε κάποιον συνέταιρο ή «σύμμαχο» της προσπάθειας τους για προπαγάνδα κατά των μεταλλείων και δυσφήμιση της περιοχής μας, ζητούν από ένα δημόσιο τηλεοπτικό σταθμό να τους εξυπηρετήσει!!!

Μπορεί οι ομάδες anti-gold να πιστεύουν ότι δικαιούνται ιδιαίτερη διαχείριση και ακόμα ίσως να πιστεύουν ότι εκπροσωπούν τον κόσμο της Χαλκιδικής…

Εκ μέρους των 39 Συλλογικών οργάνων που αναφέρονται παρακάτω και που εκφράζουν το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών και επαγγελματιών της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής, οφείλουμε να τονίσουμε ότι το τηλεοπτικό αποτέλεσμα του πρώτου επεισοδίου της εκπομπής «Αντιδραστήριο» παρουσίασε μια εικόνα που απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα που βιώνει η ΒΑ Χαλκιδική, αγνοώντας τα χωριά μας, την ιστορία μας και τον αγώνα μας.

Η Διοίκηση της ΕΡΤ συνάντησε εκπροσώπους των εργαζομένων την επομένη της προβολής του επεισοδίου, τους άκουσε και πιστεύουμε έγινε σαφές το γιατί μας δυσαρέστησε όλους το περιεχόμενο του. Δεν απαιτούμε τίποτα περισσότερο.

Είμαστε παρόντες, εκφράζουμε το 70% του Δήμου Αριστοτέλη και υποστηρίζουμε την μεταλλευτική ανάπτυξη του τόπου μας. Θέλουμε αυτό να είναι γνωστό σε όποιον αναλαμβάνει να υλοποιήσει δημοσιογραφική έρευνα στην περιοχή μας.

Όλα τα μέσα, κρατικά και ιδιωτικά πρέπει να διαφυλάττουν τους κανόνες δεοντολογίας και να προβάλλουν σφαιρική ενημέρωση με δίκαιη και ισότιμη προβολή όλων των ενδιαφερομένων.

Αναμένοντας το επόμενο επεισόδιο και κάθε άλλο επεισόδιο που αφορά στις ζωές και το μέλλον μας…

Δυναμικά παρόντες – πάντα στο πλευρό των μεταλλωρύχων,

Συνυπογράφουν 39 Συλλογικοί φορείς της περιοχής.

Νέο ενδιαφέρον και εμπεριστατωμένο άρθρο του διδάκτορα ΕΜΠ και συγγραφέα Πέτρου Τζεφέρη, σχετικά με τις πραγματικές διαστάσεις της εξόρυξης χρυσού στην χώρα μας.

“Με ρωτούν συχνά για την εξόρυξη του χρυσού, για τη μεταλλουργική τεχνολογία, για το αν πρέπει να προχωρήσει η επένδυση αυτή ή όχι. Στη Χαλκιδική, στη Θράκη και ενδεχομένως και αλλού. Και ζητούν την απάντηση με ένα μονολεκτικό «ναι» ή ένα «όχι»..

«Θα εξορύξουμε επιτέλους τα εξαιρετικά κοιτάσματα που έχουμε και θα βγάλουμε 450 τον. χρυσού (και πολλούς ακόμη ασημιού, χαλκού, μολύβδου κ.λπ.) προσθέτοντας σε απασχόληση και εθνικό πλούτο και μάλιστα χωρίς να διακυβεύουμε τίποτε;» ρωτούν οι μεν και απαντούν: «Ναι σε όλα», «Ναι στη χρυσή ανάπτυξη!».

“Θα καταστρέψουμε τα δάση μας, τους υδροφόρους ορίζοντες, τον τουρισμό μας, θα εξαθλιώσουμε τις τοπικές κοινωνίες, πώς θα διατηρηθούν οι τρεις πυλώνες της αειφορίας;” αναρωτιούνται οι δε και απαντούν επίσης με την ίδια βεβαιότητα: «Oχι σε όλα», «Όχι στον χρυσό θάνατο!».

Ας πούμε λοιπόν ορισμένα πράγματα, χωρίς πάθος αλλά κυρίως χωρίς αυταπάτες και προκαταλήψεις:

1. Ανάπτυξη χωρίς ανάληψη κόστους κι ευθύνης δεν υπάρχει. Από τη μεταλλευτική ανάπτυξη και εκείνη των ΧΥΤΑ/ΧΥΤΥ μέχρι το άλλο άκρο την πλήρως αποϋλοποιημένη οικονομία, εκείνη της ψηφιακής τεχνολογίας, η ανάπτυξη έχει κόστος. Από τη μεταλλουργία χρυσού μέχρι τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, η ανάπτυξη έχει κόστος. Περιβαλλοντικό και κοινωνικό. Δεν υπάρχει ανάπτυξη άσπρη και μαύρη, όπως μας εθίζουν όλοι όσοι έχουν συμφέροντα ένθεν και εκείθεν. Αν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κατανοήσουμε αυτήν την αλήθεια, καλύτερα να μη διαβάσουμε παρακάτω. Ας αυτοβαυκαλιζόμαστε περιμένοντας τους εκάστοτε μεσσίες να μας χαρίσουν την κοινωνία της αφθονίας χωρίς κόστος, μια ιδέα που συνάδει περισσότερο με την εξπρεσιονιστική φαντασία μας αλλά και τον ανερμάτιστο και υποκριτικό σημερινό πολιτικό λόγο. Όμως η ανάπτυξη δεν γεννιέται μέσα στις ζωγραφικές… φωτοσκιάσεις, ούτε στην «πρίζα» που μας παρέχει ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε μέσα από τις υποσχέσεις των πολιτικών αλλά μέσα στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς, στο καθημερινό δημιουργικό γίγνεσθαι… Κι ακόμη η ανάπτυξη εκτός από παραγωγικά αγαθά παράγει και απόβλητα που θα πρέπει επιτέλους να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε χωρίς να ακυρώνουμε την ίδια την ανάπτυξη! Γι’ αυτό άλλωστε έννοιες όπως η βιωσιμότητα και η βιώσιμη ανάπτυξη αναδεικνύονται στην εποχή μας, ως αναγκαιότητα αλλά δυστυχώς και ως… πασπαρτού καραμέλα.

2. Αν δεχθούμε τη βασική αρχή του κόστους της ανάπτυξης, το επόμενο στάδιο είναι να αποφασίσουμε πόσο κόστος είναι αντικειμενικά αποδεκτό, «ποιος είναι ο περιβαλλοντικά αποδεκτός κίνδυνος». Δηλαδή, πόσο από το κόστος αυτό είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε, τόσο ως περιβάλλον όσο και ως κοινωνία. Πρόκειται για μια πολύ δύσκολη αλλά ρεαλιστική διαδικασία με μετρήσιμους στόχους που κρίνεται απολύτως απαραίτητη ώστε να αποφύγουμε τη μηδενική λύση του αειφόρου τίποτε και να οδηγηθούμε στην τεκμηριωμένη και βιώσιμη πρακτική της ανάπτυξης. Το στάδιο αυτό υλοποιείται για τη διοίκηση με την έγκριση (ή όχι) των «μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων» οι οποίες περνάνε μέσα από τη βάσανο της δημόσιας διαβούλευσης και της σύμβασης του Aarhus. Γενικότερα με την υλοποίηση όλων των δεσμεύσεων της ευρωπαϊκής νομοθεσίας την οποίαν η ελληνική πολιτεία έχει ενσωματώσει σε συντριπτικό ποσοστό.

3. Όταν αποφασίσουμε αρμοδίως τι «κόστος/κίνδυνο» μπορούμε να αποδεχθούμε προχωράμε μπροστά. Και το μόνο που μένει είναι αφενός να εφαρμόζουμε σε κάθε βήμα της ανάπτυξης το ισχύον θεσμικό πλαίσιο και αφετέρου να έχουμε τα μάτια μας ανοικτά σε τυχόν ανάγκες για ανατροφοδότηση και διορθωτικές κινήσεις. Εδώ τα παρατηρητήρια των πολιτών και οι επιτροπές επαγρύπνησης (watchdog committees) παίζουν τον δικό τους σημαντικό ρόλο και η πολιτεία οφείλει να τείνει ευήκοον ους σε όλα αυτά.

Ορισμένοι αμφισβητούν τη διοίκηση αλλά και την πολιτεία γενικότερα, ως υπεύθυνο φορέα για να αποφασίσει για το πόσο «κόστος/κίνδυνο» μπορούμε να αποδεχτούμε. Ειδικότερα για το συγκεκριμένο θέμα των επενδύσεων του χρυσού που είναι μεν εθνικής σημασίας αλλά το πεδίο της μεταλλευτικής δραστηριότητας βρίσκεται στην περιφέρεια κι ακόμη σχετίζεται άμεσα με τις τοπικές κοινωνίες. Είναι αλήθεια ότι σε μια πολιτεία που φθίνει σε αξιοπιστία, η αντι-δημοκρατία αναδεικνύεται. Όμως είναι επίσης αλήθεια ότι εκείνη που θα πρέπει να αποφασίσει τελικά είναι η «συντεταγμένη πολιτεία», αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη, εφόσον το θέμα είναι τελικά πολιτικό πέραν όλων των άλλων αποχρώσεων που έχει. Η «επιχείρηση» προτείνει τεκμηριωμένα το πώς και η «πολιτεία», μέσω της πολιτικής ηγεσίας και της δημόσιας διοίκησης, αποφασίζει και ελέγχει επίσης τεκμηριωμένα σύμφωνα με το (ήδη καταρτισμένο κι εγκεκριμένο πολιτικά) αναπτυξιακό της πρόγραμμα αλλά και σύμφωνα με επαρκές και κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο. Η δημόσια διοίκηση θα πρέπει να θέσει το θεσμικό πλαίσιο και να εγγυηθεί για τον έλεγχο, την εφαρμογή των μελετών και την επιβολή κυρώσεων για την τυχόν κακή εφαρμογή τους. Διαφορετικά, το μοντέλο λήψης απόφασης, μπορεί να φαίνεται κατ’ επίφαση δημοκρατικό, στην ουσία όμως είναι χαοτικό και συνεπώς αναποτελεσματικό.

4. Όσοι ορυκτοφόβοι ή ορυκτολάγνοι αναζητούν απεγνωσμένα ακόμη ένα ναι ή ένα όχι, ας το ξανασκεφτούν. Κανένα «ναι» και κανένα «όχι» δεν είναι επαρκές αν δεν ακολουθείται από συγκεκριμένο πλαίσιο ανάληψης κόστους/ευθύνης. Εδώ δεν πρόκειται για τηλεοπτικό παιχνίδι που ψηφίζει το κοινό «ναι» ή «όχι», αλλά για την πεμπτουσία της ανάπτυξης και το μέλλον των παιδιών μας. Στις άκρες και τις γωνίες υπάρχουν οι αυταπάτες και τα συμφέροντα. Και στη μέση είναι η κοινή λογική, η συναίνεση, η ανάπτυξη. Και κάτι τελευταίο που πρέπει να ληφθεί υπόψιν και να αξιολογηθεί θετικά από όλες τις πλευρές: καμία επένδυση με ορατό περιβαλλοντικό αποτύπωμα που δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τη λεγόμενη «κοινωνική άδεια», δεν έχει ευδοκιμήσει στον τόπο μας τις τελευταίες δεκαετίες!”

[ΠΗΓΗ: http://nblo.gs/12KzJj, 17/01/2015]

[ΠΗΓΗ: ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΑ ΝΕΑ ΜΑΪΟΥ-ΙΟΥΝΙΟΥ 2014, ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΡΙΚΟΥ]

Στο Στρατώνι, στις εγκαταστάσεις της Ελληνικός Χρυσός, βρίσκεται το γραφείο της Αναστασίας Γαλατσιάνου. Η Αναστασία είναι από τη Μεγάλη Παναγία, δασολόγος, επιβλέπων του προγράμματος αποκατάστασης, για το τμήμα περιβάλλοντος. Η ομάδα του τμήματος Περιβάλλοντος είναι αυτή που εφαρμόζει και ελέγχει το Πρόγραμμα Παράλληλης Αποκατάστασης σε όλα τα σημεία όπου έχει υπάρξει παρέμβαση. Η Αρχή της Παράλληλης Αποκατάστασης δεν είναι δέσμευση, είναι γεγονός. Η ίδια με βέβαιο ύφος εξηγεί: «Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να εισάγουμε και να διαχειριστούμε την περιβαλλοντική διάσταση του σχεδιασμού της μεταλλευτικής ανάπτυξης της περιοχής μας. Είμαστε 1.600 άνθρωποι με ένα όραμα κοινό. Να δούμε τον τόπο μας να βελτιώνεται. Να τον κρατήσουμε ζωντανό. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι είμαστε νέα παιδιά με όνειρα, με μεράκι και κυρίως με συνείδηση. Υλοποιούμε αυτό το έργο με χαρά γιατί βλέπουμε την αλλαγή που φέρνει σε όλη τη γύρω περιοχή. Λειτουργούμε με γνώμονα το συλλογικό καλό και αυτό έχει γίνει πια σαφές σε όλους, γιατί πολύ απλά η θεωρία της κοινωνικής ωφέλειας έχει γίνει πια πράξη. Δεν την περιμένουμε, τη βιώνουμε.»

Τα χαμόγελα τους είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αισιοδοξίας με την οποία αντιμετωπίζουν το μέλλον τους. Ποια μεγαλύτερη ευτυχία υπάρχει άλλωστε, από το να βλέπεις τα όνειρα σου να γίνονται πραγματικότητα…