Για μια ακόμη φορά, εξαιρετικά εύστοχος Πέτρος Τζεφέρης

«Δει δη χρημάτων, άνδρες Αθηναίοι..» (Δημοσθένης Α΄ Ολυνθιακός), για να θυμηθούμε τον πάντα επίκαιρο Δημοσθένη. Όμως, χρειαζόμαστε πραγματικά τα χρήματα και με αυτά θα λύσουμε διαχρονικά το πρόβλημα επιβίωσης του τόπου μας; Όλοι ξέρουμε ότι με τον τρόπο που έχουμε επιλέξει να πορευόμαστε τις τελευταίες δεκαετίες, σύντομα το πρόβλημα θα αναγεννηθεί, ίσως σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Τι πραγματικά  χρειαζόμαστε; Στο βάθος όλοι το ξέρουμε. Πρέπει να αλλάξουμε μυαλά, κουλτούρα, παιδεία και ενδεχομένως τρόπο ζωής. Και φυσικά χρειαζόμαστε ανάπτυξη. Γιατί μόνο με την ανάπτυξη θα μπορέσουμε να έχουμε λεφτά, να έχουμε εκπαίδευση, υγεία, ασφάλεια, να έχουμε «οντότητα/ταυτότητα».

Γιατί δεν έχουμε πραγματική ανάπτυξη; Γιατί ποτέ δεν ακολουθήσαμε μια σαφή αναπτυξιακή πολιτική. Θέλουμε επενδυτές σε αυτή τη χώρα, κι αν ναι σε ποιους τομείς, με τι κίνητρα, με τι φορολογική πολιτική; Γιατί ακόμη κι αν σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξε τέτοια –έστω αποσπασματική– πολιτική, σκοντάψαμε στα επόμενα επίπεδα, το τακτικό και το επίπεδο εφαρμογής.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της κρατικής περιουσίας και του ορυκτού πλούτου που σε συντριπτικό βαθμό αποτελεί δημόσια περιουσία. Τι (πρέπει να) κάνουμε για την αξιοποίησή τους;

Πρώτα αποφασίζουμε αν θα την κάνουμε μόνοι μας ή θα τη δώσουμε στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Δυστυχώς εμείς ούτε αυτό το «first thing first» δεν έχουμε αποφασίσει και παλινωδούμε μπρος πίσω. Για τα νερά, για τα κοιτάσματα, για τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, τις υποδομές γενικότερα. Λες και αν αποφασίζαμε να κάνουμε μόνοι μας ανάπτυξη (ανάπτυξη  μέσω κρατικών εταιρειών!) παντού και σε κάθε τομέα, αυτό θα ήταν εφικτό με τα σημερινά δεδομένα… Δυστυχώς, η εμπειρία από «φιλέτα» που το δημόσιο κράτησε για τον εαυτό του, δείχνει ότι δεν ξέρουμε εν συνεχεία τι να τα κάνουμε, και ελλείψει προγράμματος είτε τα κακοδιαχειριζόμαστε είτε τα αφήνουμε τελικά στην τύχη τους. Για εκείνους που είναι ήδη έτοιμοι να κουνήσουν το πατριωτικό δάκτυλο ωρυόμενοι το γνωστό «δεν πωλείται αυτή η χώρα», θέλω να υπενθυμίσω ότι η ανάπτυξη, όσο κι αν ορισμένοι δεν το αντιλαμβάνονται, δεν έχει χρώμα και δεν επιδέχεται ιδεοληψίες και κομματική καθοδήγηση. Κι ακόμη, πέραν από τους φυσικούς πόρους που είναι υποστηρικτικοί της ανθρώπινης ζωής και υγείας (π.χ. το περιβάλλον και η βιοποικιλότητα) και οι οποίοι θα πρέπει να διατηρούνται εις το διηνεκές, όλοι οι υπόλοιποι φυσικοί (ή ορυκτοί) πόροι μπορούν να μπούν στη διαδικασία της υποκατάστασης από ίσης (ή μεγαλύτερης) αξίας οικονομικό κεφάλαιο. Αλλωστε, σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά τη δημόσια περιουσία, το Δημόσιο διατηρεί δεσπόζουσα θέση και μπορεί (και πρέπει) από τη θέση αυτή να βάζει όρους, τέλη, royalties, μισθώματα κ.λπ. για να βγαίνει κερδισμένο. Αρκεί να έχει τα «κότσια» αφενός να τους θεσπίσει και αφετέρου να τους τηρήσει…

Δεύτερον, αφού αποφασίσουμε ποια από τα «ασημικά» μας θα κρατήσουμε για «αυτεπιστασία» και «αυτοδιαχείριση», δημοπρατούμε τα υπόλοιπα. Κι εκεί είναι το επόμενο ζήτημα που έχουμε επίσης αποτύχει πλήρως. Τι κάνουμε; Ή τα αφήνουμε για δεκαετίες στην τύχη τους, σαν να μην υπάρχουν, ή τα δημοπρατούμε χωρίς να διασφαλίσουμε το δημόσιο συμφέρον, σε λάθος χρόνο, χωρίς  επιχειρηματικό σχέδιο και -το χειρότερο- δίνοντάς τα σε κολλητούς ή κατά συρροήν αποδειχθέντες διεφθαρμένους, συνδιαλεγόμενους με την εκάστοτε εξουσία. Χωρίς αιδώ, χωρίς εθνική συνείδηση.

Παράλληλα, αναθέτουμε σε «ανύπαρκτες» δομές του Δημοσίου να κάνουν διεθνείς διαγωνισμούς, να κατακυρώσουν αποτελέσματα, να καταρτίσουν και να παρακολουθήσουν συμβάσεις, να επιβάλλουν κυρώσεις. Να ελέγχουν την ασφάλεια και την υγεία εργαζομένων και περιοίκων. Εκεί που θα έπρεπε να έχουμε τους ικανότερους ανθρώπους να προασπίζουν το δημόσιο συμφέρον, έχουμε απολύτως υποστελεχωμένες δομές και ελάχιστα αμειβόμενους ανθρώπους. Αντίθετα, στελεχώνουμε με πληθώρα υπαλλήλων άσχετες και άχρηστες υπηρεσίες για να πατούν καλές σφραγίδες και να χορηγούν (ανύπαρκτα πλέον σήμερα) επιδόματα..

Δυστυχώς, αυτό το τελευταίο σχετικά με τη στελέχωση του Δημοσίου, το εφαρμόζουμε διαχρονικά στις υπηρεσίες του ορυκτού πλούτου, στα πετρέλαια, στη γεωθερμία, στα ενεργειακά ορυκτά κ.ά. για να αναφέρω τα ζητήματα που γνωρίζω από πρώτο χέρι. Για παράδειγμα, πώς και κατά πόσο στελεχώθηκε η πολυθρύλητη ΕΔΕΥ ΑΕ; Πού βρίσκονται οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν μέχρι σήμερα για να έχουμε μια υποτυπώδη πρόοδο στο θέμα των ελληνικών υδρογονανθράκων; Ένας από αυτούς (είναι ελάχιστοι άλλωστε) έχει ζητήσει άδεια άνευ αποδοχών, και επειδή δεν μπορεί να ζήσει με αυτά που… απλόχερα του χορηγεί το ελληνικό Δημόσιο, βρίσκεται στη Σαουδική Αραβία για εργασία! Μαζί με αυτόν φυσικά και η εμπειρία του… Ωραίο το bypass από την πραγματική δομή που θα έπρεπε να υπάρχει, αλλά κράτησε λίγο..

Πού βρίσκεται αλήθεια το ζήτημα της διαγωνιστικής διαδικασίας για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων; Μετά από τόσο δρόμο για να μπει το νερό στο αυλάκι και με φόντο ένα δυσμενές οικονομικό κλίμα, πελαγοδρομούμε ανάμεσα σε «συνεκμετάλλευση», αλλαγή του μοντέλου παραχωρήσεων του Ν. 4001 ή ανοίγματα στα BRICS. Πού βρίσκεται αλήθεια το ζήτημα της γεωθερμίας; Τι έγιναν οι διαγωνισμοί για Γ/Θ πεδία υψηλής ενθαλπίας; Αλήθεια πόσο ρεύμα παράγουμε πανελλαδικά από αυτήν την ανανεώσιμη πηγή ενέργειας; Τι γίνεται με τα μεταλλεία και τον ορυκτό πλούτο γενικότερα; Αν αφήσουμε κατά μέρος τις Σκουριές αλλά και το Κιλκίς, πόσα από τα εκατό (100) και πλέον «μεταλλευτικά οικόπεδα» του Δημοσίου που έχουν αξιολογηθεί βγήκαν σε διεθνείς διαγωνισμούς; Ποια η τύχη του ερευνητικού προγράμματος για τις Σάπες αλλά και του ζεολίθου, αμφότερα στη  σφύζουσα σε απο-ανάπτυξη ακριτική Θράκη; Ποια η τύχη της επαναλειτουργίας του λιγνιτωρυχείου της  Βεύης στη Φλώρινα; Και ο κατάλογος προφανώς δεν έχει τέλος!

Το ίδιο κάνουμε διαχρονικά σε όλους σχεδόν τους τομείς που σχετίζονται με τη δημόσια περιουσία. Και μετά προσδοκούμε να έχουμε ανάπτυξη, ζητάμε να μοιράσουμε πλούτο. Επιτέλους ας το καταλάβουμε, δεν μπορούμε να μοιράζουμε πλούτο που δεν υπάρχει. Και για να παραχθεί πλούτος, δεν χρειάζεται να μιλάμε διαρκώς, να αρθρογραφούμε ή να γκρινιάζουμε. Αντίθετα, χρειάζεται απλά να δουλεύουμε και να σιωπούμε μέχρι να μπορέσουμε να σηκώσουμε με αξιοπρέπεια το κεφάλι.

Ο τόπος προφανώς δεν έχει ανάγκη από εκλογές, δημοψήφισμα, ούτε άλλο χάιδεμα στα αυτιά των πολιτών από πολιτικούς ναρκισσιστές που διαγκωνίζονται στα κανάλια για να παράγουν… πλούτο. Έλεος! Χρειαζόμαστε εθνική συνεννόηση, και χρειαζόμαστε ρεαλιστές πολιτικούς που θα ζουν στον πραγματικό κόσμο, και δεν θα υπόσχονται σε κάθε προεκλογική περίοδο λαγούς με πετραχήλια σε μια χρεοκοπημένη χώρα, χωρίς αναπτυξιακή πολιτική, χωρίς ίχνος πραγματικής εγχώριας ανάπτυξης!

Είναι η εποχή που απαιτούνται ηγέτες, πραγματικοί ηγέτες. Εντιμοι αλλά και εμπνευσμένοι. Που θα οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία στις αχαρτογράφητες θάλασσες που έρχονται και δεν θα δίνουν απλώς τις απαντήσεις που ο καθένας θέλει να ακούσει. Ειδικά σε τέτοιες περιόδους μεγάλης αβεβαιότητας και κατάπτωσης ηθικού, οι κοινωνίες έχουν ανάγκη να εμπιστευθούν τους ηγέτες, αξιώνοντας από αυτούς θαρραλέες αποφάσεις. Που πολλές φορές θα είναι δυσάρεστες, τουλάχιστον στην αρχή, μέχρι να αναγνωρισθούν ως αληθινές, δίκαιες και υλοποιήσιμες οπότε και στη συνέχεια θα ενστερνιστούν από την πλειοψηφία.

protagon.gr, του Πέτρου Τζεφέρη, διδάκτορα ΕΜΠ – συγγραφέα και διευθυντή ΥΠΕΚΑ

Στην παγκόσμιας εμβέλειας εκδήλωση κατά της εξόρυξης χρυσού που έγινε στις Σάπες την περασμένη εβδομάδα με Guest star τον Sarantis “Omotimus” Dimitriadis, ο «οικολόγος» δήμαρχος Κομοτηνής δήλωσε υποστηρικτής της βιώσιμης και αειφόρου ανάπτυξης. Υποθέτω πως στα σχέδιά του υπάρχει ήδη κάποιο πρωτοποριακό, αναπτυξιακό του μοντέλο που στηρίζεται στην αλιεία, την κτηνοτροφία, τον τουρισμό…. Αλλιώς δεν μπορεί να μιλάει στον αέρα κατά των εξορύξεων και συναφών επενδύσεων… Κάτι έχει στο μυαλό του ο άνθρωπος.

Να ρωτήσoυμε  τώρα εμείς οι αφελείς: Τόσες δεκαετίες, γιατί δεν αναπτύχθηκε η αλιεία, ο τουρισμός, η κτηνοτροφία; Τι θα αλλάξει τώρα; Τότε που οι επιδοτήσεις έπεφταν βροχή από την Ε.Ε. γιατί δεν έγινε τίποτα; Γιατί η περιοχή φιγουράρει στην κορυφή του πίνακα με τις περιοχές της Ελλάδας με την μεγαλύτερη ανεργία, κοινωνική υποβάθμιση και φτώχεια;

Μίλησε για γεωθερμία ο «οικολόγος» δήμαρχος. Ρώτησε τους συντρόφους οικολόγους; Είναι γνωστό πως οι Έλληνες οικολόγοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την γεωθερμία για περιβαλλοντικούς λόγους. Να μου πεις τι βλέπουν με καλό μάτι; Είναι εναντίον των ανεμογεννητριών, των φωτοβολταϊκών, των υδροηλεκτρικών έργων και γενικώς εναντίον όλων των ΑΠΕ. Χωρίς ΑΠΕ, χωρίς εξορύξεις, χωρίς μεγάλες επενδύσεις… Τι έμεινε; Ο ζεόλιθος μάλλον που υποστηρίζει και ο στρατηγικός αναλυτής Λυγερός. Μα συγνώμη… και ο ζεόλιθος δεν εξορύσσεται;

Ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης καταπιάνεται στην σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με ένα θέμα που προλάβαμε και θίξαμε πριν δυο μέρες, την Αστυνόμευση στην Ιερισσό και τα παράπονα των «αγωνιστών»…

Ένα από τα θύματα του αγώνα που κάνουν κάποιοι κάτοικοι της Ιερισσού κατά της επένδυσης για εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές, ήταν και το αστυνομικό τμήμα της πόλης. Αυτό υπήρξε μόνιμος στόχος επιθέσεων από γνωστούς αγνώστους, με αποκορύφωμα τον εμπρησμό του τον Απρίλιο του 2013. Η απάντηση της Ελληνικής Αστυνομίας στις επιθέσεις ήταν η απομάκρυνσή του προκειμένου να μη δημιουργούνται εντάσεις, αφού κάθε φορά που γινόταν κάποια έρευνα για την τρομοκρατική επίθεση στο εργοτάξιο (με ομηρίες εργαζομένων και εμπρησμό μηχανημάτων στις 17.2.2013), κάποιοι ξεσπούσαν κατά της περιουσίας του ελληνικού λαού. Ο εμπρησμός του Αστυνομικού Τμήματος χαρακτηρίστηκε (κατά την προσφιλή έκφραση της Αριστεράς) προβοκάτσια με στόχο να δυσφημισθεί ο «αγώνας». Δεν ξέρουμε αν και κατά πόσο ήταν προβοκάτσια αλλά για να πούμε την αλήθεια ο επικεφαλής του ανένδοτου κ. Τόλης Παπαγεωργίου δεν έβαλε τα αστυνομικά τμήματα στον κατάλογο των επιθέσεων, τον οποίο δημόσια ανακοίνωσε σε εκδήλωση στη Θράκη, λίγες μέρες μετά την επίθεση στις Σκουριές: «Όταν υπήρχε γεωτρύπανο σε μας, πηγαίναμε και το καίγαμε , είπε ο επικεφαλής του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων. Δεν δούλεψε γεωτρύπανο σε μας, όλα τα κάψαμε και τα ανατινάξαμε. Όταν ξεκινήσει γεωτρύπανο να δουλεύει στις Σάπες ή στο Πέραμα, πρέπει εμείς να είμαστε εκεί. Και θα συνειδητοποιήσουν τότε ότι πρέπει να κάνουν κάτι, να φωνάξουν τα ΜΑΤ. Και από τη στιγμή που θα έρθουν τα ΜΑΤ το παιχνίδι το έχουν χάσει». Όπως και να έχει το ζήτημα, όμως, το αστυνομικό τμήμα έπειτα από πολλές επιθέσεις έκλεισε τον περασμένο Μάρτιο. Με έκπληξη, όμως, διαβάσαμε την Παρασκευή στο κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ και ένθερμο υποστηρικτή του αγώνα στις Σκουριές , την καταγγελία ότι η περιοχή έμεινε αφύλακτη έναντι της εγκληματικότητας (Αυγή 23.11.2013). Όπως έγραφε το σχετικό δημοσίευμα: «Στην τύχη της αφέθηκε η Ιερισσός καθώς το αστυνομικό τμήμα δεν λειτουργεί εδώ και μήνες. “Με βάρδιες σε φυλάκια προσπαθούμε να προστατευτούμε από μόνοι μας, ειδοποιώντας όταν συμβαίνει κάτι. Πριν από λίγο καιρό, όταν κάποιοι συγχωριανοί είδαν να οδηγούν το αμάξι μου άγνωστοι, με ειδοποίησαν και ευτυχώς το βρήκαμε. Οι κλοπές και γενικά η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί”». Αυτή η στάση, βεβαίως, δεν είναι επ’ ουδενί αριστερή είναι η τυπική νεοελληνική, που λαϊκίστικα αγκαλιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ και εκφράζεται σε διάφορες μορφές. Πολλοί θέλουν αστυνόμευση χωρίς αστυνομικούς (η παρουσία των οποίων είναι εξ ορισμού προκλητική ), ανάπτυξη χωρίς επενδύσεις, ευρωπαϊκή ευημερία χωρίς ευρωπαϊκούς θεσμούς, πρόωρες συντάξεις χωρίς εισφορές, μεγάλο κράτος χωρίς φόρους, αυθαίρετα στα ρέματα και προστασία από τις πλημμύρες, εξασφάλιση εργασίας των πτυχιούχων χωρίς εντατικοποίηση των σπουδών , καθαρές πόλεις χωρίς οργανωμένους χώρους ταφής υπολειμμάτων κ.λπ. Με την ίδια λογική, λοιπόν, και n Ιερισσός έμεινε χωρίς αστυνομικό τμήμα. Έτσι οι επαναστατημένοι δεν μπορούν να εκτονώσουν τη δίκαιη οργή τους κάθε φορά που οι δικαστικές αρχές επιχειρούν να διαλευκάνουν τις τρομοκρατικός επιθέσεις, αλλά το τίμημα πληρώνουν όλοι οι κάτοικοι αφού τους στερείται το αγαθό της ασφάλειας. Κάπως έτσι δεν έπεσαν οριζόντια επί δικαίων και αδίκων τα δεινά της χρεοκοπίας;