Monthly Archives: October 2017

ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ

Σταθεροποιητικές τάσεις χθες για τον χρυσό, με τους επενδυτές εν αναμονή των συνεδριάσεων από διάφορες κεντρικές τράπεζες εντός της εβδομάδας, αλλά και της ανακοίνωσης του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ για τον επόμενο πρόεδρο της Φέντεραλ Ριζέρβ. Η Fed συνεδριάζει σήμερα και αύριο, ενώ αυτή την εβδομάδα συνεδριάζουν και οι κεντρικές τράπεζες Ιαπωνίας και Βρετανίας. Η τιμή σποτ του χρυσού παρέμενε σχεδόν αμετάβλητη, κοντά στα 1.272,30 δολάρια ανά ουγκιά, έχοντας απομακρυνθεί από τα χαμηλά τριών ε βδομάδων -στα 1.263,35 δολ.-που είχε αγγίξει στη συνεδρίαση της Παρασκευής

Μικτές τάσεις μεταξύ των υπολοίπων πολυτίμων μετάλλων, με το ασήμι να καταγράφει απώλειες μεγαλύτερες της μισής ποσοστιαίας μονάδας, στα 16,61 δολάρια

Πτώση και για την πλατίνα, στα 912,75 δολάρια, ενώ το παλλάδιο κινήθηκε ανοδικά.

[ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 31/10/2017]

SPIEGEL: H ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΑΠΟ Ο,ΤΙ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ

“H ευρωπαϊκή κρίση είναι βαθύτερη από ό,τι νομίζουμε.  Μόνο συγκεκριμένες προτάσεις και μεγάλες ιδέες μπορούν να σώσουν, την ευρισκόμενη σήμερα σε αντιδημοκρατική φάση, Ευρωπαϊκή Ενωση. Η καγκελάριος  Μέρκελ πρέπει να δράσει. Ας ελπίσουμε ότι θα ξεπεράσει την προσεκτική προσέγγιση της και θα αντιληφθεί ποια ιστορική ευκαιρία τής δίνεται. Κρατά τα κλειδιά της Ευρώπης στα χέρια της. Μπορεί πραγματικά, μαζί με τον Εμανουέλ Μακρόν, να επανεξετάσει αυτήν τη χαμένη στον εαυτό της Ευρώπη, να την επανεφεύρει  και να την οργανώσει δημοκρατικά. Έχει απαλλαγεί από τον μεγάλο αντιευρωπαίο της κυβέρνησής της, τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο νέος αντιευρωπαίος Κρίστιαν Λίντνερ (σ.σ. ο πρόεδρος του Φιλελεύθερου Κόμματος της Γερμανίας / FDP) δεν πρέπει να συνεχίσει να υποσκάπτει τα θεμέλια της δημοκρατικής τάξης με την ολέθρια αυστηρή πολιτική της λιτότητας” γράφει, μεταξύ άλλων, σε άρθρο του ο Γκέοργκ Ντίτς, αρθρογράφος του Spiegel online.

“Η ίδια η Ευρώπη έχει καταστεί μια διφορούμενη έννοια, είναι κενή, άνευ περιεχομένου, επειδή τα σχέδια, οι αξίες, οι πεποιθήσεις,  είναι όλα τόσο ασαφή και αμφιλεγόμενα, επειδή η ήπειρος βρίσκεται λιγότερο σε μια από τις συνήθεις κρίσεις της και περισσότερο σε μια τελική θύελλα από χαλάζι, σε μια ορμητική αναστροφή της ιστορίας, που ανοίγει πληγές οι οποίες ανάγονται σε 100, 200, 500 χρόνια στο παρελθόν. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει -σε συνάρτηση με αυτά- το γεγονός ότι το Φιλελεύθερο Κόμμα της Γερμανίας (FDP), τόσο στη διάρκεια του προεκλογικό αγώνα, αλλά και τώρα κατά τις διαπραγματεύσεις (για τον σχηματισμό κυβέρνησης), εμφανίζεται ως ευρωπαϊκό κόμμα, ενώ υποστηρίζει μια πολιτική η οποία οδήγησε κατά τον Εμανουέλ Μακρόν στα πρόθυρα ενός ευρωπαϊκού “εμφυλίου πολέμου”; Η σκληρή, άκαμπτη, ανόητη γερμανική πολιτική της αυστηρής λιτότητας είναι το καθοριστικό γεγονός εξ αιτίας του οποίου μπορεί να διαλυθεί η Ευρώπη” συνεχίζει ο αρθρογράφος του γερμανικού περιοδικού.

“Αυτό που αποδεικνύεται σε κάθε περίπτωση στην κρίση της Καταλονίας είναι ότι η Ευρώπη ως οικονομική και νομισματική Ένωση έχει φτάσει στον τέλος της. Ήταν μια ιδέα / μια σύλληψη του ψυχρού πολέμου, η οποία μετά το 1989 περιήλθε σε τέλμα και δεν μεταρρυθμίστηκε ριζοσπαστικά ποτέ, δηλαδή δεν εκδημοκρατικοποιήθηκε. Για κάτι τέτοιο είναι πιθανόν πολύ αργά, τουλάχιστον με τη σημερινή της μορφή, διότι ακριβώς εκείνες οι χώρες, οι οποίες εντάχθηκαν βιαστικά μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, αποδεικνύονται ως μια αντιδραστική ομάδα. Εδώ και καιρό όμως η δημοκρατία στην Ευρώπη ακυρώνεται ντε φάκτο από την ίδια, όπως συνέβη στην πράξη στην περίπτωση της Ιταλίας και της Ελλάδας, όπου παρενέβη στα κυριαρχικά δικαιώματά τους και απαίτησε την αντικατάσταση εκλεγμένων κυβερνήσεων προκειμένου να εφαρμοστούν τα οικονομικά μέτρα, ενώ την ίδια ώρα αρνείται ρητά να λάβει, έστω και μερικώς, μέτρα κατά της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, Τσεχία θα προστεθεί σύντομα σε αυτές, εκεί όπου δηλαδή παραβιάζονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και υποδαυλίζεται το μίσος ειδικά κατά των Εβραίων και των Μουσουλμάνων; Η Ευρώπη, λοιπόν, διαθέτει στην πράξη λίγο υλικό πάνω στο οποίο μπορεί να χτίσει,  στον δε τομέα των ιδεών λείπει εντελώς το ιδεολογικό πλαίσιο ή το σχέδιο. Σε Δύση και Ανατολή βρίσκεται αυτήν την στιγμή υπό υπαρξιακή πίεση: H  Ευρωπαϊκή Ενωση απέδειξε σαφώς στην περίπτωση της Ισπανίας ότι οι δημοκρατικές προσπάθειες δεν έχουν καμιά πιθανότητα και τα συμφέροντα των εθνικών κρατών είναι εκείνα τα οποία έχουν προτεραιότητα. Και ενδιάμεσα υπάρχει ένα κενό. Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι επί του παρόντος “ο τελευταίος επιζών” στην Ευρώπη. Λέει το προφανές χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει μια σταθερή και αλληλέγγυα Ευρώπη, ότι δηλαδή  απαιτείται ένα πραγματικά ευρωπαϊκό εκλεγμένο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ένας κοινός προϋπολογισμός και ένας  Ευρωπαίος υπουργός Οικονομικών. Ο Γιούργκεν Χάμπερμας προσδιόρισε τον Μακρόν ως τον μοναδικό παίκτη που παρουσιάζει ένα σχέδιο το οποίο μόνον αυτό θα καταστήσει δυνατό να αντιμετωπίσει η Ευρώπη τα θέματα του μέλλοντος” επισημαίνει, στη συνέχεια, το άρθρο του Spiegel.

Ο Γερμανός αρθρογράφος καταλήγει συμπεραίνοντας ότι “αυτή είναι η στιγμή για τις μεγάλες ιδέες, για συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Ο Μακρόν δείχνει την κατεύθυνση: Συζητήσεις των πολιτών, ανταλλαγή απόψεων για το τι ήταν και είναι, για το τι θα μπορούσε να γίνει αυτός ο μεγάλος χώρος πολιτισμού από τον Βόρειο Πόλο μέχρι τη Βόρεια Αφρική, για το πως θα ανακαλυφθεί και θα ξαναγίνει η Μεσόγειο ένας τόπος πολιτισμού, όπως ήταν στο παρελθόν, και όχι τόπος θανάτου όπως είναι σήμερα. Το θέμα είναι οι γέφυρες και η κίνηση, το θέμα είναι να εφεύρουμε νέες κοινωνικές σχέσεις οι οποίες θα σπάσουν τις παλιές. Υπάρχουν τόσο πολλά, τα οποία περιμένει και ελπίζει κανείς από την Ευρώπη, ως το εργαστήριο της εποχής μας, εμπλουτισμένα και με την γνώση του παρελθόντος. Η τοπικά και αστικά οργανωμένη Ευρώπη έχει υπάρξει στο παρελθόν, σχετίζεται με την εποχή της Αναγέννησης, τότε που οι πόλεις-κράτη έγιναν τόποι προστασίας και γνώσης. Από την κρίση, η οποία είναι βαθύτερη από όσο τη νομίζουμε, μπορεί λοιπόν να δημιουργηθεί κάτι καλό και κάτι νέο. “Είναι καιρός  για δημοκρατική δράση” είπε πρόσφατα στο Spiegel, ο Εμανουέλ Μακρόν. Είναι λοιπόν καιρός για θάρρος, διορατικότητα και δημοκρατικούς ήρωες. Όλα τα άλλα δεν έχουν νόημα. Οι αντιδράσεις για τα γεγονότα στην Καταλονία, όμως, από τον εκπρόσωπο της κ. Μέρκελ, τον  Στέφεν Ζάιμπερτ, μέχρι τον κ. Γιούνκερ -και δυστυχώς ακόμα και από τον κ. Μακρόν- οι οποίοι στάθηκαν στην πλευρά της άποψης “συνεχίζουμε έτσι όπως πριν”, είναι μια μοιραία οπισθοδρόμηση”.

 

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, από ΑΠΕ-ΜΠΕ, 30/10/2017]

ΠΟΣΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΙΝΑ;

Σφυροδρέπανο με τσάντες Luis Vuitton συμβαδίζουν; Στην Κίνα του 21ου αιώνα φαίνεται πως ναι. Από τη μια πάμπλουτα κομματικά στελέχη, από την άλλη άγρια εκμετάλλευση των εργατών. “Δημιουργούν ουτοπία, κανείς δεν τους πιστεύει”.

Στην ομιλία του που διήρκησε πάνω από 3μιση ώρες, στο κομματικό συνέδριο ο κινέζος πρόεδρος Σι Τζιπίνγκ επανέλαβε τη λέξη σοσιαλισμός 148 φορές, το όνομα του Καρλ Μαρξ 18 φορές. Το σφυροδρέπανο σε χρυσό βρισκόταν δίπλα στην κόκκινη σημαία της Κίνας. Λόγια και σύμβολα παρέπεμπαν σε ό,τι περιμένει κανείς από ένα συνέδριο κομμουνιστικού κόμματος. Το πνεύμα του Μαρξ ήταν πανταχού παρόν στην Μεγάλη Αίθουσα του Λαού.

“Ελιτίστικος κομμουνισμός”

Όμως, εάν ο γερμανός θεωρητικός του κομμουνισμού γνώριζε τι γίνεται στην Κίνα στο όνομά του, θα έτριζαν τα κόκκαλά του στον τάφο του. Το τι γίνεται περιγράφεται σε μερικές λέξεις: άγριος καπιταλισμός, εκμετάλλευση, δίψα για κέρδος. Μόνο τρεις σύνεδροι του κομματικού συνεδρίου που συνεχίζεται έχουν περιουσία που φτάνει από 900 μέχρι 1,3 εκατομ. δολάρια. Ο αριθμός των πλουσίων με ιδιοκτησία πάνω από 300 εκατομ. δολάρια ανέβηκε φέτος στην Κίνα από 348 σε 2.130 ανθρώπους. “Είναι διπλάσιος από αυτούς πριν από πέντε χρόνια και 4 φορές μεγαλύτερος από όσο πριν από δέκα χρόνια” λέει ο Ρούπερτ Χουγκέβερφ, που κάθε χρόνο καταρτίζει τον κατάλογο των πλουσίων για λογαριασμό του φημισμένου περιοδικού Hurun. Και το ερώτημα εύλογο: πόσο κομμουνιστική είναι η Κίνα; “Δεν είναι” απαντά ο κινέζος ιστορικός Ζανγκ Λιφάν. “Επικρατεί ένας ελιτίστικος κομμουνισμός υπό μια σοσιαλιστική σημαία. Άνθρωποι με τεράστια περιουσία βρίσκονται στην εξουσία, εκμεταλλεύονται τα κατώτερα στρώματα, ολιγάρχες λυμαίνονται τον πλούτο και η κατανομή του πλούτου είναι εντελώς άδικη”.

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Ο μισθός για εβδομαδιαία εργασία από 50 μέχρι 60 ώρες είναι ψίχουλα. Οι οικοδόμοι χάνουν αμέσως τη δουλειά τους όταν πέφτουν από τις σκαλωσιές. Τα δικαιώματά τους είναι ελάχιστα. Ανεξάρτητα συνδικάτα απαγορεύονται. Και εκεί που επιτρέπονται, σε μεγάλες επιχειρήσεις, τα βρίσκουν με τα αφεντικά τους. Συνδικαλιστές εξουδετερώνονται, φυλακίζονται. Η ψαλίδα ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους συνεχώς μεγαλώνει. Το σύστημα της χώρας παγιώνει τις κοινωνικές διαφορές ανάμεσα στις αγροτικές περιοχές και τις μητροπόλεις, όπου σήμερα κυκλοφορούν περισσότερες Ferrari, Porsche και Rolls Royce από ότι στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις.

Πάνω από όλους και όλα το κόμμα

Ο Σι Τζινπίνγκ μιλά για τον μαρξισμό του 21ου αιώνα. “Δημιουργούν μιαν ουτοπία για να εξαπατούν τον κόσμο” λέει ο Ζανγκ Λιφάν, κάποτε μέλος της Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών. “Ούτε και οι ίδιοι δεν πιστεύουν σε αυτά που λένε και κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Κανείς δεν τους πιστεύει πια”. Πολλοί δεν μπορούν να πιστέψουν στα μάτια τους στο θέαμα κομμουνιστών να συνδυάζουν τις μαρξιστικές ιδέες οδηγώντας Mercedes και κρατώντας τσάντες Luis Vuitton. Την όλο και μεγαλύτερη αντίφαση ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις αξιώσεις αναγάγει ο Τζινπίνγκ σε αρετή. “Μόνο μέσα από αντιφάσεις μπορεί να προοδεύσει μια κοινωνία, όπου υπάρχουν αντιφάσεις, υπάρχει και κόπος” τόνισε ο κινέζος πρόεδρος στην ομιλία του. “Ήδη πρωτοπόροι της μαρξιστικής θεωρίας συμφωνούσαν ότι οι αντιθέσεις δίνουν κίνητρο για την πρόοδο και την εξέλιξη ολόκληρων συστημάτων” λέει ο Ματίας Στεπάν από το κινεζικό Ινστιτούτο Merics στο Βερολίνο. “Στο μυαλό της ηγετικής κινεζικής πολιτικής τάξης οι αντιθέσεις δεν αποτελούν πρόβλημα, η εκμετάλλευση και η κοινωνική ένδεια αντανακλούν απλά τις αρνητικές επιπτώσεις του σημερινού οικονομικού συστήματος, όπως αυτό λειτουργεί”.

Για την ηγεσία της η Κίνα θα πρέπει να αναπτυχθεί για άλλα 100 χρόνια πριν φτάσει στο “πλήρες στάδιο του σοσιαλισμού”. Με άλλα λόγια θα πρέπει να γίνει πλούσια, πριν γευτεί τους καρπούς του κομμουνισμού. Άρα η κοινωνική ανισότητα αποτελεί μόνο μια μεταβατική κατάσταση. “Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας αντιλαμβάνεται το ρόλο του ως κυβερνητικό και όχι πλέον ως επαναστατικό κόμμα” λέει ο Στέπαν. “Το κόμμα πάνω από όλους και όλα” είναι το μότο του Σι Τζινπίνγκ. Από την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης διδάχθηκε ότι το κόμμα δεν πρέπει ποτέ να χάσει τον έλεγχο της οικονομίας, της κοινωνίας και του στρατού. Η ηγεσία του δεν θα πρέπει να κάνει κανένα λάθος που θα οδηγούσε στο να κινδυνεύσει η κυριαρχία του.

 

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr, 27/10/2017]

ΤΟ 85% ΤΟΥ ΑΕΠ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΙ ΣΤΟΝ ΤΡΙΤΟΓΕΝΗ ΤΟΜΕΑ!

Συνηθίζουμε να ακούμε ότι «η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα». Στην καλύτερη περίπτωση όταν δεν φτάνουμε σε αυτόν τον επικίνδυνο μηδενισμό, θα ακούσουμε, θα λέμε και θα αναπαράγουμε άκριτα την άποψη ότι «η Ελλάδα είναι μία αγροτική χώρα». Μάλιστα, γίνεται, αν όχι επικίνδυνο, τουλάχιστον παράξενο και ενοχλητικό, όταν αυτή την άποψη αναπαράγουν σε κάθε ευκαιρία οι βουλευτές και οι κυβερνώντες μας. Οι άνθρωποι δηλαδή που έχουμε εκλέξει για να δώσουν λύσεις στα προβλήματα της χώρας και να τη βοηθήσουν να αναπτυχθεί και να προχωρήσει στο μέλλον σε ένα πολύ ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον. Όταν όμως ούτε αυτοί οι ίδιοι δεν γνωρίζουν τα προβλήματα αλλά και τα πλεονεκτήματα της χώρας μας, πώς περιμένουμε να δώσουμε λύσεις για τα πρώτα και να βασιστούμε στα δεύτερα για την επιτυχημένη ανάπτυξή μας;

Το σχετικό παράδειγμα που δίνω στους φοιτητές μου είναι το εξής: αν εγώ προσωπικά (που αν με ακούσετε θα καταλάβετε ότι δεν έχω καθόλου ταλέντο στο τραγούδι) πιστεύω ότι είμαι πολύ καλός τραγουδιστής και προσπαθήσω να κάνω καριέρα σε αυτό, θα αποτύχω. Όσο και αν προσπαθήσω, όσα χρήματα και αν ξοδέψω για μαθήματα και σπουδές στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, ποτέ δεν θα γίνω καλός και η καριέρα μου θα είναι προβληματική. Όσο δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα (η έλλειψη ταλέντου) ποτέ δεν θα καταφέρω να βρω κάτι άλλο στο οποίο είμαι πραγματικά καλός και όπου θα μπορέσω να κάνω μια αποδοτική και ανταγωνιστική καριέρα. Το ίδιο συμβαίνει και με την χώρα μας.

Θυμάμαι ακόμα από την εποχή που πήγαινα στο σχολείο, να ακούω από τους καθηγητές μου για την αγροτική Ελλάδα με την γεωργία και την κτηνοτροφία της. Είναι διάχυτη η άποψη ότι η Ελλάδα είναι αγροτική χώρα. Είναι όμως πραγματικά έτσι; Είναι η Ελλάδα αγροτική χώρα; Πόσο σημαντικός είναι τελικά ο πρωτογενής τομέας στην οικονομία μας;

Για να δούμε λοιπόν ποια είναι η πραγματικότητα. Και θα το δούμε όχι διαισθητικά και με βάση τι ακούμε και πιστεύει ο κόσμος, αλλά με αριθμούς και στατιστικά στοιχεία.

Η Πλευρά της Παραγωγής: το ΑΕΠ

Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ), μετρά το σύνολο των αγαθών που παράγεται μέσα στην χώρα στην διάρκεια ενός έτους. Το ΑΕΠ το διακρίνουμε σε προϊόν του: α) πρωτογενή τομέα (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία κλπ.), β) δευτερογενή τομέα (βιοτεχνία, βιομηχανία) και γ) τριτογενή τομέα (υπηρεσίες). Τα δεδομένα για για το ΑΕΠ στην χώρα μας, ανά τομέα παραγωγής και για τα έτη 2010 (πριν την κρίση) και 2014 (μέσα στην κρίση) φαίνονται στον παρακάτω πίνακα.

Πηγή: Ελληνική Στατιστική Αρχή

Τι παρατηρούμε από τον πίνακα αυτό:

  • Το ΑΕΠ μας μειώθηκε στα τέσσερα πρώτα χρόνια της κρίσης κατά 16,6%, μία πολύ σημαντική μεταβολή για τα διεθνή δεδομένα σε περίοδο ειρήνης.
  • Παρόλες τις αλλαγές που έχουν γίνει με την εμφάνιση της κρίσης, παρατηρούμε ότι το ΑΕΠ που παράγεται από κάθε τομέα της οικονομίας μας δεν μεταβλήθηκε σημαντικά ως ποσοστό του συνολικού ΑΕΠ. Ο πρωτογενής τομέας παρέμεινε σταθερός στο 3,3%, ο δευτερογενής μειώθηκε από 15,2% στο 12,0% και το τριτογενής αύξησε την συμμετοχή του από 81,5% σε 84,6%.
  • Ο πρωτογενής τομέας αποτελεί μόλις το 3,3% του ΑΕΠ μας. Δηλαδή, από τα €100 παραγωγής και εισοδήματος που δημιουργούνται στην ελληνική οικονομία, μόλις τα €3,30 προέρχονται από τον πρωτογενή τομέα. Άρα, κάθε άλλο παρά αγροτική μπορεί να είναι μία χώρα με αυτό το μέγεθος του πρωτογενή τομέα. Υπενθυμίζεται ότι ο τομέας αυτός εκτός από την γεωργία και την κτηνοτροφία, περιλαμβάνει την αλιεία, την δασοκομία, τα ορυκτά, κλπ.
  • Η βιομηχανία και βιοτεχνία (δευτερογενής τομέας) είναι το 2010 μεγαλύτερος κατά 4,6 φορές του πρωτογενή και 3,6 φορές το 2014.
  • Ο τομέας των υπηρεσιών είναι αντίστοιχα το 2010 και το 2014 μεγαλύτερος κατά 24,6 και 25,6 φορές του πρωτογενή.

Η Ελλάδα είναι μια δυναμική οικονομία και έτσι τα παραγωγικά της δεδομένα καθώς αναπτύσσεται αλλάζουν σημαντικά στην διάρκεια του χρόνου. Η διαχρονική εξέλιξη της συμμετοχής του κάθε τομέα παραγωγής στην ελληνική οικονομία παρουσιάζεται στο παρακάτω διάγραμμα για την περίοδο από το 1970 μέχρι το 2016.

Το 1970 ο πρωτογενής τομέας ήταν ο σημαντικότερος της ελληνικής οικονομίας και αντιπροσώπευε το 14% του ΑΕΠ. Οι υπηρεσίες ήταν δεύτερες με 10% και η μεταποίηση τρίτη με 9%. Οι κατασκευές στην τέταρτη θέση με 7% και διάφορες άλλες βιομηχανίες (παραγωγή ρεύματος, νερού, ορυχεία, λατομεία, κλπ.) είχαν ένα 2%. Ακόμα και τότε όμως το σύνολο του δευτερογενή τομέα (άθροισμα της μεταποίησης συν κατασκευές συν υπόλοιπη βιομηχανία) έφτανε το 18%. Επομένως ακόμα και 50 σχεδόν χρόνια πριν η Ελλάδα ήταν περισσότερο βιομηχανική παρά αγροτική χώρα. Από τότε ο πρωτογενής τομέας γνώρισε σημαντική μείωση και το 1975 τόσο η μεταποίηση όσο και οι υπηρεσίες τον ξεπέρασαν ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Να σημειώσουμε εδώ ότι ο τομέας των υπηρεσιών περιλαμβάνει υπηρεσίες όπως: μεταφορές, εμπόριο, τραπεζικές, ασφαλιστικές, δικηγόρους, γιατρούς, μηχανικούς, τουρισμό, κλπ.
Επιπλέον, αν συνδυάσουμε το παραγόμενο προϊόν του πρωτογενή τομέα με την απασχόληση σε αυτόν τα στοιχεία δείχνουν ότι διαχρονικά το παραγόμενο προϊόν ανά εργαζόμενο (παραγωγικότητα) υπολείπεται σημαντικά των άλλων τομέων της ελληνικής οικονομίας. Αυτό φαίνεται στο παρακάτω διάγραμμα.

Η Πλευρά των Εξαγωγών

Ας δούμε τώρα και την πλευρά των εξαγωγών. Το ΑΕΠ δείχνει τα παράγουμε μέσα στην χώρα μας, ενώ οι εξαγωγές δείχνουν ποια από τα προϊόντα που παράγουμε στην Ελλάδα έχουν ζήτηση από το εξωτερικό και προφανώς είναι ανταγωνιστικά στην διεθνή αγορά. Στον παρακάτω πίνακα παρουσιάζεται η κατάταξη των 20 σημαντικότερων εξαγώγιμων προϊόντων της Ελλάδας κατά το 2015.

[Με σκίαση παρουσιάζονται τα βιομηχανικά προϊόντα και χωρίς σκίαση τα προϊόντα του πρωτογενή τομέα.]

Παρατηρούμε ότι:

  • Το 82,17% των εξαγωγών μας είναι βιομηχανικά προϊόντα όπως προϊόντα πετρελαίου, φάρμακα, κινητά τηλέφωνα, τάμπλετς και υπολογιστές, σωλήνες τσιγάρα, κλπ.
  • Τα «εμπιστευτικά προϊόντα» του πίνακα αποτελούν προϊόντα υψηλής τεχνολογίας που έχουν να κάνουν με την στρατιωτική βιομηχανία, τις τηλεπικοινωνίες και άλλα προϊόντα που δεν κατονομάζονται αναλυτικά για διάφορους λόγους.
  • Το προϊόντα του πρωτογενή τομέα είναι το 17,83% των συνολικών εξαγωγών μας. Μάλιστα, πολλά από αυτά δεν είναι καθαρά προϊόντα του τομέα αυτού καθώς έχουν υποστεί σημαντική επεξεργασία στην βιομηχανία, όπως τα καπνά, τα ροδάκινα σε κομπόστα, τα τυριά, το βαμβάκι, κλπ.
  • Μια περεταίρω ανάλυση των δεδομένων δείχνει ακόμα ότι εξάγουμε 431% περισσότερα προϊόντα υψηλής και μέσης τεχνολογίας και 162% περισσότερα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας από ότι αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα.

Συμπέρασμα

Επομένως σύμφωνα με όλα τα στοιχεία, σήμερα κάθε άλλο παρά αγροτική χώρα είναι η Ελλάδα. Έπαψε να είναι αγροτική σχεδόν 50 χρόνια πριν και πλέον σύμφωνα με όλες τις διεθνείς κατατάξεις (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα) είναι μία «αναπτυγμένη βιομηχανική οικονομία». Δεν είναι ούτε αγροτική και ούτε φυσικά και υπανάπτυκτη ή αναπτυσσόμενη. Καλό θα ήταν βέβαια να το γνωρίζουμε αυτό και εμείς αλλά και κυρίως οι κυβερνήσεις μας.

 

[ΠΗΓΗ: http://elladitsamas.blogspot.gr/, από http://www.huffingtonpost.gr/, του Περικλή Γκόγα, Αναπληρωτή Καθηγητή Οικονομικής Ανάλυσης και Διεθνών Οικονομικών, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, 26/10/2017]

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ ΜΕΤΑΞΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ELDORADO GOLD

Σε δικαστικό, εκτός από επιχειρηματικό και πολιτικό, θρίλερ εξελίσσεται η υπόθεση της Eldorado Gold στην Ελλάδα και ειδικότερα αναφορικά με το θέμα της διαιτησίας μεταξύ του ελληνικού Δημοσίου και της Ελληνικός Χρυσός, θυγατρικής του καναδικού ομίλου. Σύμφωνα με πληροφορίες, στις 26 Οκτωβρίου έληξε το χρονικό διάστημα εντός του οποίου θα έπρεπε να έχει οριστεί ο επιδιαιτητής κατόπιν υποδείξεως των δυο διαιτητών που είχαν οριστεί εμπρόθεσμα τόσο από την πλευρά του Δημοσίου όσο και από την πλευρά της εταιρείας. Προς το παρόν δεν υπάρχουν επίσημες τοποθετήσεις, σύμφωνα όμως με κύκλους εκατέρωθεν τις επόμενες ημέρες θα φανεί τι θα επακολουθήσει αυτής της δυστοκίας. Με βάση, πάντως, τα όσα ορίζει το άρθρο της διαιτησίας, στην περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία μεταξύ των δυο πλευρών στο πρόσωπο του επιδιαιτητή, τότε ορίζεται από τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Αυτό πρακτικά σημαίνει επιπλέον δεκαπενθήμερη καθυστέρηση στην όλη υπόθεση, καθώς και επιβάρυνση στο κλίμα μεταξύ των δύο πλευρών. Κατόπιν του διορισμού του επιδιαιτητή η απόφαση εκδίδεται σε τρεις μήνες, είναι οριστική και αμετάκλητη και άμεσα εκτελεστή. Δεν υπόκειται σε οποιαδήποτε τακτικό η έκτακτο ένδικο μέσο και είναι δεσμευτική για τα μέρη. Να σημειωθεί πως το αντικείμενο της διαιτησίας έχει καθοριστεί και επιδοθεί και στις δύο πλευρές και τα βασικά σημεία του αφορούν την καθετοποίηση της παραγωγής της Ελληνικός Χρυσός στη Χαλκιδική και τη μονάδα μεταλλουργίας στην περιοχή Μαντέμ Λάκκος καθώς και τις αντίστοιχες τεχνικές μελέτες.

Στο μεταξύ, Ελλάδα αλλά και Τουρκία, λόγω της επανεκτίμησης προς τα κάτω της απόδοσης του κοιτάσματος στο Κισλαντάγκ, μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των αναλυτών κατά την ενημέρωση τους από τη διοίκηση της Eldorado Gold στο πλαίσιο της παρουσίασης των οικονομικών αποτελεσμάτων του γ’ τριμήνου 2017. Όπως τόνισε ο Τζορτζ Μπερνς, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Eldorado Gold, «ήταν ένα παραγωγικό τρίτο τρίμηνο με το κλείσιμο της εξαγοράς της Integra στον Καναδά και τη διαχείριση της τρέχουσας κατάστασης στην Ελλάδα. Είμαι ευτυχής που λάβαμε τις τελικές άδειες για την ολοκλήρωση της φάσης Β’ της Ολυμπιάδας και έχουμε ξεκινήσει εποικοδομητικό διάλογο με το ελληνικό υπουργείο Ενέργειας και Περιβάλλοντος. Συνεργαζόμαστε με το υπουργείο για να επιδείξουμε τη δέσμευσή μας στην εφαρμογή των βέλτιστων τεχνολογιών κατά τη λειτουργία μας σύμφωνα με τα υψηλότερα πρότυπα υγείας, ασφάλειας και προστασίας του περιβάλλοντος. Συνεχίζουμε να ζητάμε την έκδοση της τροποποιημένης άδειας ηλεκτρομηχανολογικής εγκατάστασης για το εργοστάσιο εμπλουτισμού στις Σκουριές, τη μετεγκατάσταση των αρχαιοτήτων που έχουν βρεθεί εντός του εργοστασίου καθώς και άλλα θέματα».

Αναφορικά με τη διαιτησία μεταξύ του Δημοσίου και της εταιρείας, ο κ. Μπερνς ανέφερε πως η εταιρεία πιστεύει ότι η τεχνική μελέτη για τη μεταλλουργία στο Μαντέμ Λάκκο είναι ισχυρή και συνεπής με τη σύμβαση μεταβίβασης, το επιχειρησιακό σχέδιο και τους εγκεκριμένους περιβαλλοντικούς όρους του έργου. Όσον άφορο την εμπορική δραστηριότητα στην Ολυμπιάδα, αυτή αναμένεται να ξεκινήσει στο δ’ τρίμηνο του 2017 και στις Σκουριές τοποθετείται το 2020. Στην μεν Ολυμπιάδα το γ’ τρίμηνο επενδύθηκαν κεφάλαια ύψους 24,8 εκατ. δολ. και στις Σκουριές 19,3 εκατ. δολ. Στο Στρατώνι διεξάγονται δραστηριότητες εξερεύνησης για τον εντοπισμό πρόσθετων πόρων σε μια προσπάθεια επέκτασης της ζωής του ορυχείου. Στο Πέραμα το έργο παραμένει στη συντήρηση εν αναμονή της παραλαβής της άδειας μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων.

Η Eldorado Gold στο γ’ τρίμηνο είχε έσοδα 95,4 εκατ. δολ. έναντι 116,2 εκατ. δολ. και ζημιές ύψους 4,2 εκατ. δολ. έναντι κερδών 20,7 εκατ. δολ. Στο 9μηνο τα έσοδα ήταν στα 290 εκατ. δολ. έναντι 318 εκατ. δολ. και κέρδη 10,9 εκατ. δολ. έναντι ζημιών 311,6 εκατ. δολ. Η παραγωγή χρυσού διαμορφώθηκε στις 70.053 ουγκιές (συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής στην Ολυμπιάδα που δεν έχει ακόμη διατεθεί εμπορικά), με τα έσοδα από την πώληση 65.439 ουγκιών του χρυσού να διαμορφώνονται σε 84,4 εκατ. δολ. Η τιμή πώλησης ανά ουγκιά ανέρχεται σε 1.290 δολάρια. Η εταιρεία διαθέτει μετρητά και ταμειακά ισοδύναμα ύψους 546,1 εκατ. δολ. και 250 εκατ. δολ. σε πιστωτικές γραμμές.

 

[ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, της Λέττας Καλαμαρά, 30/10/2017]