Ο κος Στέφανος Βογιατζής, Δασοπόνος, με μεταπτυχιακές σπουδές στις Διεθνείς Περιβαλλοντικές Συμβάσεις δημοσίευσε ένα άρθρο γνώμης με τίτλο «Επαναπροσδιορισμός της σχέσης των ανθρώπων με το περιβάλλον για την έξοδο από την κρίση» στο μπλογκ Respentza, όπου αποδεικνύεται πως όταν ο επιστήμονας μιλά για πράγματα που κατέχει, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Διαβάστε και προσέξτε τον ορθολογισμό και την αυταπόδεικτη λογική των επιχειρημάτων.

«Η προστασία των οικοσυστημάτων είναι το βασικό θεμέλιο μιας βιώσιμης οικονομίας. Το νερό, η γη, ο αέρας, η τροφή, η στέγη και η ενέργεια είναι τα δομικά στοιχεία της οικονομίας πάνω στα οποία οικοδομείται η ίδια η ζωή, αλλά και τα ισχύοντα οικονομικά συστήματα. Η ανθεκτικότητα της παγκόσμιας οικονομίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κατάσταση του περιβάλλοντος που αποτελεί βασικό μοχλό της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης. Στην παγκόσμια ύφεση που βιώνουμε καθίσταται αναγκαίο περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οι κυβερνήσεις να επενδύσουν άμεσα στη φύση, προκειμένου οι λαοί να πορευτούν στη βιώσιμη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη.

Στο βωμό της ανάπτυξης και του κέρδους δημιουργήθηκαν τεράστια προβλήματα στο περιβάλλον, σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και μη αναστρέψιμα. Παρότι η σχέση ανθρώπων και περιβάλλοντος έχει προσδιοριστεί και καταγραφεί από δεκαετίες, υπάρχει επείγουσα ανάγκη σήμερα, που το αντικείμενο έχει εξειδικευτεί σημαντικά, να επαναπροσδιορισθεί και να απλοποιηθεί, ώστε οι συμβαλλόμενες πλευρές να υποχρεωθούν νομικά και ηθικά στην τήρηση των βασικών περιβαλλοντικών κανόνων με στόχο την αειφορία των φυσικών πόρων και την ευημερία της ανθρωπότητας. Επειδή το περιβάλλον δεν περιορίζεται από τα υφιστάμενα μεταξύ των διαφόρων κρατών σύνορα, αφού οι επιπτώσεις από περιβαλλοντικές καταστροφές επηρεάζουν όμορες χώρες και κάποιες φορές ολόκληρο τον πλανήτη κρίνεται αναγκαίο οι κανόνες να θεσπίζονται οικουμενικά και να τεκμηριώνονται από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Η νέα σχέση ανθρώπων και περιβάλλοντος οφείλει να προσεγγίζει τη φύση μη-κυριαρχικά. Οι κανόνες της μη-κυριαρχικής προσέγγισης να έχουν εφαρμογή και στο δίλημμα επιβίωση ή περιβάλλον ή κάτω από άλλη διατύπωση απασχόληση ή περιβάλλον.

Τα θέματα αυτά είναι αυτονόητο ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται από ειδικούς επιστήμονες, με απόλυτη εξειδίκευση σε κάθε επί μέρους περιβαλλοντικό αντικείμενο. Οι τεκμηριωμένες θέσεις τους οφείλουν να προβάλλονται και υποστηρίζονται δημόσια και με διαφάνεια από τους ίδιους. Οι ακτιβιστές και οι άλλες ομάδες περιβαλλοντικής πρωτοβουλίας έχουν την νομική και ηθική υποχρέωση να απευθύνονται και να εκθέτουν τεκμηριωμένες και όχι γενικευμένες απόψεις στα θεσμικά όργανα. Μη θεσμικοί φορείς που δρουν με βίαιο τρόπο εναντίον των περιβαλλοντικών θεσμικών οργάνων δεν προσφέρουν θετικές υπηρεσίες στον καλώς εννοούμενο περιβαλλοντικό ακτιβισμό.

Για μικρής ή μεγάλης έκτασης βλάβη, ο ρυπαίνων πληρώνει το κόστος της ζημιάς που προκαλεί στο περιβάλλον. Αυτή η Αρχή επιβάλλεται εδώ και αρκετά χρόνια από τη Διεθνή Κοινότητα και την Ευρωπαϊκή Ένωση / (The Polluter-pays, Principle in EU Law, Directive 1975/442/EEC, article 1a, Directive 2006/12/EC article 1a). Οι αρμόδιες υπηρεσίες των κρατών – μελών σε εθνικό επίπεδο επιβάλλεται να προσαρμοστούν απόλυτα προς την Αρχή αυτή. Για το λόγο αυτό, αλλά και την πιο αποτελεσματική επιβολή των διατάξεων, οι θεματοφύλακες των περιβαλλοντικών κανόνων οφείλουν να παραμείνουν θεσμικοί και όσοι ρυπαίνουν ή παραβαίνουν τους κανόνες να ελέγχονται από θεσμικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Είναι επείγουσα η ανάγκη να γεφυρωθούν άμεσα οικολογία και οικονομία, ώστε να αναδειχθεί η χρυσή τομή της συνύπαρξης των δύο σε μία οικονομία πράσινης ανάπτυξης. Διαφορετικά, όπως και άλλες φορές έχει λεχθεί, η οικονομία της κοινωνίας θα οδηγηθεί στην ύφεση και η κρίση που θα ακολουθήσει θα έχει ως αποτέλεσμα την ανεργία και την κοινωνική έκρηξη, η οποία χωρίς αμφιβολία ωθεί σε αποσταθεροποίηση των κυβερνήσεων και στην ανάδειξη ολοκληρωτικών καθεστώτων, που σύμφωνα με όλες τις ιστορικές καταγραφές έχουν προκαλέσει πολλά δεινά τόσο στις κοινωνίες, όσο και στο περιβάλλον.» 

Στο blog του rodopinews.gr διαβάσαμε ένα editorial από τον διαχειριστή του, Σωτήρη Μπουζάρα, ο οποίος παραθέτει με ανοικτό μυαλό μερικά γεγονότα που διαπίστωσε από το πρόσφατο ρεπορτάζ που έκανε για την εξόρυξη χρυσού σε Χαλκιδική και Τουρκία.

«Οι Ελληνες έχουν μεγάλη ψώρα στο να χωρίζονται σε αντίπαλες παρατάξεις. ΑΕΚ – ΜΠΑΟΚ, ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ – ΑΡΙΣΤΕΡΑ, GOLD – ANTIGOLD. Αλλες φορές είναι για να κάνεις πλάκα. Αλλες φορές όμως, όταν ο φανατισμός ξεπερνά τα όρια της ανθρωπιάς και χαλάει φιλίες και σπίτια, δεν είναι καθόλου αστείο.

Προσωπικά έχω μία μεγάλη απέχθεια και είμαι απόλυτα απέναντι σε οτιδήποτε διχάζει τους ανθρώπους. Δεν μιλώ για διαφωνία (έχω φίλους με τους οποίους διαφωνούμε σχεδόν ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ, πολιτικά, θρησκευτικά και άλλα θέματα, αλλά μετά από τις διαφωνίες μας και τα “γαλλικά” που ανταλλάσσουμε είμαστε ξανά φίλοι μια χαρά) αλλά για την ψυχική νόσο του διχασμού. Ο διχασμός σκοτώνει την ανθρωπιά, διαλύει οικογένειες και αυτό που αφήνει πίσω του είναι ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΠΟΣ.

Είτε συμφωνούμε σε κάτι, είτε όχι, οφείλουμε πρώτα να αγαπιόμαστε μεταξύ μας, σαν συνάνθρωποι, σαν συμπολίτες και όλα τα άλλα συνεχίζουμε να τα ψάχνουμε μέσω του διαλόγου, μέσω της κοινής λογικής και της ανθρωπιάς, όπως οι νόμοι μας ορίζουν. Ο μεγαλύτερος εχθρός μου είναι αυτός που έχει “κλειστό” εγκέφαλο και μέσα στον φανατισμό του κάνει κακό στους συνανθρώπους του προσπαθώντας να ικανοποιήσει τα αρρωστημένα πάθη του και τους εγωισμούς του. Αυτόν δεν θέλω να τον βλέπω, δεν θέλω καν να υπάρχει.

Γι αυτό λοιπόν δεν με νοιάζουν τα αθλητικά της ΑΕΚ και του ΜΠΑΟΚ αφού όποιος βάλει ωραίο γκολ πάντα χειροκροτώ, ακόμη κι αν είναι εις βάρος της ομάδας μου. (η οποία είναι η ΑΕΚ) Δεν με νοιάζει ποιο κόμμα θα βγει, αρκεί να κάνει καλά την δουλειά του για τον τόπο και τον πολίτη. Και φυσικά δεν με νοιάζει αν θα γίνουν ή όχι χρυσωρυχεία, εφόσον λειτουργήσουν νόμιμα και καθαρά, σέβονται το Περιβάλλον (όπως το σέβονται στην Χαλκιδική εδώ και 4.000 χρόνια που υπάρχουν ορυχεία σε αυτή την περιοχή) και προσφέρουν στον τόπο και στην κοινωνία.

Δεν είμαι υπέρ ή κατά και δεν νομίζω κανένα ορυχείο να έχει ανάγκη κάποιος να είναι υπέρ ή κατά. Όπως δεν είμαι υπέρ ή κατά σε κάποια βιομηχανία, σε κάποιο σούπερ μάρκετ ή …περίπτερο που λειτουργούν νόμιμα και ελέγχονται από τις αρχές του κράτους. Δεν έχω και δεν είχα ποτέ καμία ανάγκη ή ψώρα να είμαι υπέρ ή κατά σε κάτι. Σέβομαι επίσης απεριόριστα τους τίμιους και ειλικρινείς antigold που δεν θέλουν βαριά βιομηχανία στην περιοχή τους αλλά θέλουν μέλισσες, πρόβατα και γκότζι μπέρι. Εύχομαι σε λίγα χρόνια η Ελλάδα όλη και η περιοχή μου να γεμίσει μέλισσες, πρόβατα και γκότζι μπέρι. Όμως για όσους θέλουν ορυχεία, εφόσον είναι νόμιμα και φροντίζουν το περιβάλλον, δεν νομίζω να έχουμε το δικαίωμα να τους λούζουμε με βενζίνη με την απειλή όπλων, ούτε να έρχονται εκλεγμένοι άρχοντες και να εκβιάζουν τις εταιρείες με θεατρικά σόου, λέγοντας πως “θα βάλουν το κορμί τους μπροστά σε μία μπουλντόζα” και άλλες γραφικές κωμικότητες.

Όλοι χωράμε σε αυτό τον τόπο, υπάρχουν νόμοι και κανονισμοί βάσει των οποίων ο ένας δεν ενοχλεί των άλλον και όλοι μπορούμε να συνυπάρξουμε. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να διώχνει από πουθενά κάποιον νόμιμο πολίτη ή επιχείρηση και οι αρχές έχουν υποχρέωση να προστατεύουν όποιον δέχεται τέτοιες διώξεις. Είμαστε χώρα της πολιτισμένης πλευράς του πλανήτη και ευτυχώς όχι Αφγανιστάν ή Βόρεια Κορέα και τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν χωρούν εδώ. Αν κάποιοι διαμαρτυρηθούν για κάτι και στο τέλος ο νόμος και η Πολιτεία τους πούνε ότι έχουν άδικο, οφείλουν να το δεχτούν και να σταματήσουν εκεί. Αν συνεχίζουν και γίνονται πιο επιθετικοί, πιο βίαιοι, πιο ανήθικοι, τότε δεν έχουμε να κάνουμε με υγιή διαφωνία αλλά με αρρωστημένη ή μεθοδευμένη και κατευθυνόμενη επιθετικότητα και τέτοια αντικοινωνικά στοιχεία και άρρωστες συμπεριφορές πρέπει να απομονώνονται. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη την ανθρωπιά και την προκοπή και δεν πρέπει να αφήνουμε τέτοιου είδους άτομα ή ομάδες να μας πηγαίνουν όλους μαζί προς τα πίσω.

Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Όπως ίσως ορισμένοι θα έχουν διαβάσει και αλλού, τις τελευταίες ημέρες ταξίδεψα αρκετά, κάνοντας ρεπορτάζ στα ορυχεία χρυσού σε Ελλάδα και Τουρκία. Ξέρω ότι κάποιοι κομπλεξικοί και φαντασιόπληκτοι θα ξαναγράψουν πως είμαι “πράκτορας του χρυσού” και άλλες μπούρδες τις οποίες συνήθισα και πλέον δε τις δίνω σημασία. Συγκεκριμένα, με δέχτηκαν να συμμετέχω σε αποστολή που πήγε σε δύο υπέροχες τουριστικές περιοχές των δύο χωρών που είναι γνωστές για τα πολλά δάση και τους πολλούς επισκέπτες που δέχονται κάθε χρόνο: στην Σμύρνη και στην Χαλκιδική. Από τη μία η Σμύρνη, μία πόλη και περιοχή καθαρά ευρωπαϊκή που θυμίζει περισσότερο πόλεις της Βόρειας Ευρώπης παρά Τουρκία που παρά τα εκατομμύρια των τουριστών έχει μια χαρά και τα χρυσωρυχεία της και από την άλλη η Χαλκιδική με τις απίστευτες παραλίες και τα δάση της που δέχεται επίσης αμέτρητους τουρίστες από κάθε γωνιά του πλανήτη αλλά που εδώ και 4.000 χρόνια είναι μία από τις γνωστότερες μεταλλευτικές γωνιές παγκοσμίως!

Σε αυτές τις περιοχές λοιπόν μπορούν και συνυπάρχουν θρησκείες, πολιτισμοί και φυλές χιλιάδων χρόνων, πολιτικές και κοινωνικές τάσεις που διαφωνούν στα πάντα αλλά και τρόποι αξιοποίησης του πλούτου της κάθε περιοχής εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους αφού οικολογία, τουρισμός και πολιτισμός από την μία και χρυσωρυχεία αλλά και βαριά βιομηχανία (στην Σμύρνη) υπάρχουν ταυτόχρονα στην ίδια περιοχή χωρίς η μία κατάσταση να εμποδίζει και να δημιουργεί το παραμικρό πρόβλημα στην άλλη!

Το “μυστικό” είναι ένα: σεβασμός πρώτα στους νόμους και μετά στον άλλον, στον “απέναντι”. Διότι είναι άνθρωπος κι αυτός, σαν εσένα και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να του επιβάλλεσαι με τρόπο ακραίο και φασιστικό, όπως δεν θέλεις εσύ να σου επιβάλλεται κανείς άλλος. Ετσι και το περιβάλλον όχι μόνο δεν καταστρέφεται αλλά μάλιστα βρίσκεται σε ακόμη καλύτερη κατάσταση αλλά και αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου γίνεται ώστε να βλέπουν ανάπτυξη και προκοπή οι τοπικές κοινωνίες. Και όλα αυτά ενώ και στις δύο περιοχές υπάρχουν οργανωμένα δίκτυα οργανώσεων που κάθε τρεις και λίγο προσπαθούν να δημιουργήσουν αντιδράσεις και επεισόδια βασιζόμενα πάνω σε ανόητες συκοφαντίες τις οποίες οι κάτοικοι έχουν ξεπεράσει εδώ και πολλά χρόνια. Εμείς πότε;

[ΠΗΓΗ: http://rodopinews.gr/ ]

Όσο πλησιάζουν οι εκλογές, τα προσωπεία πέφτουν και ο καθένας δείχνει τον πραγματικό του εαυτό. Από ένα Blog με το όνομα «Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων» το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως εξής «Το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων ασχολείται με τη μελέτη των επιπτώσεων της μεταλλουργίας και της εξόρυξης στο περιβάλλον. Στις σελίδες μας θα βρείτε, εκτός από ειδήσεις, άρθρα γνώμης αλλά και μελέτες για τις δραστηριότητες εξόρυξης και μεταλλουργίας, ειδικά στην ΒΑ Χαλκιδική», θα περίμενε κανείς τουλάχιστον μια ουδέτερη στάση όσον αφορά πολιτικές τοποθετήσεις. Ή τουλάχιστον μια ουδετεροφανή στάση… Φαίνεται όμως πως η απελπισία των διαχειριστών του να βρουν στήριξη, τους έκανε να δώσουν γη και ύδωρ σε αντιπολιτευτικά κόμματα και χώρους. Έτσι, το περιβάλλον έχει περάσει σε δεύτερη (ή και τρίτη) μοίρα, και το κύριο μέλημα του blog είναι να ασκεί αντιπολίτευση… Ποιος θέλει να ενημερώνεται για τα περιβαλλοντικά τεκταινόμενα στην περιοχή του από ένα blog που αποκαλεί την κυβέρνηση «Σαμαροβενιζελική συμμορία»; Αν θέλουμε  να διαβάζουμε τέτοια, παίρνουμε και την ΑΥΓΗ, ή την Εφημερίδα των Συντακτών…