Όλοι συμφωνούν πως η χώρα έχει άμεση ανάγκη επενδύσεων. Όλα αυτά στα λόγια βέβαια. Ας σκεφτούμε όλοι κάτι απλό. Αν οποιοσδήποτε από εμάς διέθετε π.χ. δέκα εκατομμύρια ευρώ θα τα επένδυε αυτή τη στιγμή ή θα περίμενε να δει πώς θα πάει η κατάσταση; Προφανώς δύσκολα θα ρίσκαρε κάποιος τα χρήματά του στην ελληνική αγορά.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ στην πραγματική οικονομία είναι δραματική από όποια πλευρά και να κοιτάξεις. Ο βασικός μοχλός χρηματοδότησης που είναι τα πιστωτικά ιδρύματα ουσιαστικά τρέχουν να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται από κόκκινα δάνεια. Οι τράπεζες, λοιπόν, κινούνται ως ζόμπι χωρίς να έχουν πραγματική δυνατότητα νέων χορηγήσεων. Οι τιμές των μετοχών τους έχουν εξαϋλωθεί, ενώ κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι θα χρειαστούν και έναν τέταρτο γύρο ανακεφαλαιοποίησης στο μέλλον.

ΟΠΟΤΕ όπως είναι απόλυτα λογικό και όλα τα υποτιθέμενα εργαλεία χρηματοδότησης, όπως το ΕΣΠΑ και άλλα, απλά αργοσέρνονται χωρίς να στηρίζουν στην ουσία κάποιες νέες ή υφιστάμενες επιχειρήσεις. Τα παχιά λόγια, όμως, συνεχίζονται. Εδώ και πέντε έξι χρόνια όλο φτιάχνεται και ποτέ δεν δημιουργείται η περιβόητη αναπτυξιακή/ επενδυτική τράπεζα. Ναι, αυτή στην οποία θα έμπαινε και η γερμανική Kfw.

ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ αδειοδοτήσεων και το φορολογικό σύστημα αποτελούν φόβο και τρόμο για κάθε επενδυτή. Τίποτα απολύτως δεν προχωράει, ακόμα και σε περιπτώσεις που οι επενδυτές… παρακαλάνε να ρίξουν χρήμα. Τα παραδείγματα του Ελληνικού και της Eldorado αποθαρρύνουν όσους παρά το γενικότερο κλίμα θέλουν να κάνουν δουλειές στη χώρα μας.

ΤΗΝ ίδια ώρα χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις μεταναστεύουν σε Βουλγαρία και Κύπρο και δεκάδες εισηγμένες στο χρηματιστήριο –τελευταίο παράδειγμα η Τιτάν– μεταφέρουν την έδρα τους στην Ευρώπη. Είτε για φορολογικούς λόγους είτε για να επιτύχουν καλύτερους όρους δανεισμού.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ σκανδαλώδεις υποθέσεις όπως της Folli Follie και του αντιπροέδρου της Jumbo πλήττουν ανεπανόρθωτα το προφίλ όλων των ελληνικών επιχειρήσεων. Και βέβαια το γεγονός ότι βρίσκονται στα χέρια της Δικαιοσύνης, δυστυχώς, δεν λέει και πάρα πολλά για το πού και πότε θα καταλήξουν. Υπάρχουν έτσι κι αλλιώς παραδείγματα επιχειρηματιών που π.χ. «πιάστηκαν στα πράσα» πριν από αρκετά χρόνια να μεταφέρουν δάνεια δεκάδων εκατομμυρίων από τις εταιρίες στην τσέπη τους και ακόμα… ερευνώνται.

ΚΑΙ υπάρχουν και κάποιοι που, ως συνήθως, κάνουν ό,τι γουστάρουν. Τελευταίο παράδειγμα το Mega. Οι τρεις μέτοχοι έβαλαν λουκέτο στο κανάλι, αλλά χωρίς κανένα πρόβλημα πήραν ή διεκδικούν τηλεοπτική άδεια για άλλα κανάλια.

ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ κανείς πως με όλα όσα απίστευτα συμβαίνουν στον επιχειρηματικό τομέα θα καταφέρει να ορθοποδήσει ποτέ η πραγματική οικονομία και μαζί η χώρα; Μάλλον απίθανο…

[ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, του Γιάννη Τσαπρούνη, 1/11/2018]

Μπορεί το συνολικό στοκ των επιστροφών φόρου να έχουν μειωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, ωστόσο η αγορά εξακολουθεί να στερείται ένα πολύ σημαντικό ποσό ρευστότητας από τη μη επιστροφή εκκαθαρισμένων φόρων. Αυτό προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα. Αυτό που δεν προκύπτει από τους πίνακες είναι οι λόγοι για τους οποίους μειώθηκε το στοκ των επιστροφών, όπως και οι λόγοι για τους οποίους ένα πολύ σημαντικό ποσό δεν έχει ακόμη επιστραφεί στους φορολογούμενους, επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα.

Από τα στοιχεία προκύπτει ότι το “απόθεμα” των επιστροφών φόρου έφθασε στο ανώτερο σημείο του τον Ιούλιο του 2016. Ανερχόταν τότε στα 3,8 δις ευρώ ενώ στον τέλος του περασμένου μήνα (Σεπτέμβριος 2018) είχε περιοριστεί στα 1,08 δις ευρώ. Η μείωση αυτή οφείλεται σε τρεις λόγους. Πρώτον στο γεγονός ότι με την σταδιακή κατάργηση των περισσότερων φοροαπαλλαγών για τα φυσικά πρόσωπα (π.χ. ιατρικές δαπάνες) περιορίστηκαν δραματικά τα ποσά που επιστρέφονται στους φορολογούμενους από τη φορολογία εισοδήματος. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι σημαντικά ποσά επιστρέφονται στους φορολογούμενους με τους δανειστές να βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό του υπουργείου Οικονομικών. Η πίεση αυτή έγινε με τη σύνδεση της αποταμίευσης δόσεων του τρίτου μνημονίου με την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων αποκλιμάκωσης των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου προς ιδιώτες. Μάλιστα, μέρος των δόσεων δινόταν από τους δανειστές αποκλειστικά για την αποπληρωμή οφειλών του δημοσίου. Ο τρίτος λόγος είναι ότι φορολογική διοίκηση αργά αλλά σταδιακά βελτιώνει τις διαδικασίες για την επιστροφή φόρων.

Η προσπάθεια για την επιτάχυνση των επιστροφών φόρου, μετά από πίεση των δανειστών, συνεχίζεται από το υπουργείο Οικονομικών. Πρόσφατα ψηφίστηκε διάταξη του υπουργείου Οικονομικών η οποία προβλέπει ότι ποσά επιστροφών έως 10.000 ευρώ που εκκρεμούν για περισσότερες από 90 ημέρες θα καταβληθούν στους δικαιούχους τους χωρίς περαιτέρω έλεγχο και προϋποθέσεις.

Από τα στοιχεία της ΑΑΔΕ προκύπτουν επίσης ότι  οι εκκρεμείς επιστροφές φόρων που έχουν καθυστερήσει για περισσότερο από 90 ημέρες ανέρχονταν στα 464,8 εκατ. ευρώ. Για ποσό ύψους 261 εκατ. ευρώ έχουν αποσταλεί ειδοποιήσεις στους φορολογούμενους προκειμένου να κάνουν κάποιες απαραίτητες ενέργειες για την ολοκλήρωση της επιστροφής (προσκόμιση δικαιολογητικών κα).

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Σπύρου Δημητρέλη, 26/10/2018]

Επιβράδυνση της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας “βλέπει” η Citigroup από το επόμενο έτος έως και το 2022, επισημαίνοντας πως τα πάντα θα εξαρτηθούν από το κατά πόσο θα πειστούν οι επενδυτές να επιστρέψουν στα ελληνικά assets. Παράλληλα, στην έκθεση για τις παγκόσμιες προοπτικές, εκτιμά πως δεν θα υπάρξει σημαντική αποκλιμάκωση των αποδόσεων των 10ετών ομολόγων στην επόμενη τετραετία με το yield στο 10ετές να κινείται πάνω από το 4%, ενώ αν και οι οίκοι αξιολόγησης θα αναβαθμίσουν την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας μέσα στο επόμενο διάστημα (κατά μία βαθμίδα), για τα επόμενα τέσσερα χρόνια τα ελληνικά ομόλογα θα συνεχίσουν να βρίσκονται εκτός “επενδυτικής βαθμίδας”.

Όπως επισημαίνει η Citi, η βελτίωση της εμπιστοσύνης μεταξύ της Αθήνας και των πιστωτών της, σε συνδυασμό με την καλύτερη από την αναμενόμενη δημοσιονομική επίδοση, επέτρεψε στο να υπάρξει συμφωνία για την ελάφρυνση του χρέους τον Ιούνιο. Aυτό με τη σειρά του επέτρεψε την έξοδο της Ελλάδας από τα προγράμματα διάσωσης της τελευταίας οκταετίας στις 20 Αυγούστου. Η ανάπτυξη του ΑΕΠ συνεχίζει να βελτιώνεται, αν και με χαμηλούς ρυθμούς, με οδηγό τις εξαγωγές και τις επιχειρηματικές επενδύσεις. Παρά τις σημαντικές προσπάθειες στο μέτωπο των μεταρρυθμίσεων και τη μεγάλη εσωτερική υποτίμηση, η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών εξαγωγών βελτιώθηκε ωστόσο λιγότερο από ό,τι σε άλλες χώρες που βρέθηκαν σε προγράμματα διάσωσης.

Η Citi εκτιμά ότι το ελληνικό ΑΕΠ θα κινηθεί σε μέτριους ρυθμούς και θα αυξηθεί κατά 2% το 2018, που θα είναι και η καλύτερη επίδοση από το 2007, ενώ θα επιβραδυνθεί και πάλι τα επόμενα τέσσερα χρόνια (2019-2022) καθώς η συνεχιζόμενη δημοσιονομική λιτότητα λόγω των μεταμνημονιακών στόχων που έχουν τεθεί, θα συνεχίσει να αποτελεί”βαρίδι” για την ανάπτυξη. Συγκεκριμένα, για το 2019 εκτιμά πως η ανάπτυξη θα βρεθεί στο 1,6%, τη διετία 2020-2021 θα επιβραδυνθεί περαιτέρω στο 1,3%, ενώ το 2022 θα ανακάμψει ελαφρώς στο 1,4%. Όπως πάντως υπογραμμίζει η αμερικάνικη τράπεζα, αναγνωρίζει ότι το περιθώριο σφαλμάτων γύρω από αυτές τις προβλέψεις είναι μεγάλο, καθώς οι μεταβολές των επιπέδων εμπιστοσύνης μεταξύ ξένων επενδυτών θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε σημαντικά υψηλότερα / χαμηλότερα αναπτυξιακά αποτελέσματα, υποδηλώνοντας πως το μεγάλο “στοίχημα” για την πορεία της ελληνικής οικονομίας είναι το κατά πόσο θα μπορέσει η ελληνική κυβέρνηση να προσελκύσει ξανά τους επενδυτές στα ελληνικά assets.

Σε ό,τι αφορά τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, η Citi επαναλαμβάνει ότι βασίζεται ξεκάθαρα στην πολιτική. Η υποτονική εικόνα της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας είναι αυτό που εξακολουθεί να καθιστά αμφίβολη τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του χρέους, ακόμα και μετά τη συμφωνία ελάφρυνσης που επετεύχθη στο Eurogroup. Ωστόσο, με το 80% του δημόσιου χρέους να βρίσκεται στα “χέρια” των πιστωτών και το μερίδιο αυτό να αναμένεται να μειωθεί πολύ αργά την επόμενη δεκαετία, περισσότερο η πολιτική παρά η οικονομία θα καθορίσει τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητά του.  Η προθυμία των Ευρωπαίων πιστωτών να στηρίξουν την Ελλάδα – ενδεχομένως επιτρέποντας λιγότερο επιθετικούς / φιλόδοξους στόχους για τα πρωτογενή πλεονάσματα εάν οι σημερινοί αποδειχθούν ανέφικτοι – θα παραμείνει κρίσιμη για την αξιολόγηση της ικανότητας της Ελλάδας να εκπληρώσει τις οικονομικές υποχρεώσεις της.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της αμερικάνικης τράπεζας, το χρέος προς το ΑΕΠ θα διαμορφωθεί στο 187% φέτος, στο 183% το 2019, στο 178% το 2020 και στο 172% το 2021 και στο 166% το 2022. Σε ό,τι αφορά το πρωτογενές πλεόνασμα το “βλέπει” στο 3,9% φέτος και το 2019 εκτιμά ότι θα βρεθεί οριακά εντός στόχου και στο 3,5%.

Τέλος, σε ότι αφορά τις αποδόσεις των 10ετών ομολόγων οι οποίες και “καθορίζουν” την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της αμερικάνικης τράπεζας θα κυμανθούν άνω του 4% έως το 2020 με μία ελαφρά βελτίωση το 2021 πριν επιδεινωθούν και πάλι το 2022.

Συγκεκριμένα για φέτος εκτιμά ότι το yield θα διαμορφωθεί στο 4,24% και κοντά στα τρέχοντα επίπεδα, το 2019 θα αυξηθεί σε αρκετά “ακριβά” επίπεδα και στο 4,76%, το 2020 στο 4,36%, το 2021 θα υποχωρήσει στο 3,97% ενώ το 2022 θα επανέλθει στα σημερινά επίπεδα και στο 4,26%.

Όπως προβλέπει επίσης, τα ελληνικά ομόλογα θα παραμείνουν εκτός επενδυτικού βαθμού για τα επόμενα 4 χρόνια τουλάχιστον αφού εκτιμά πως η S&P θα αναβαθμίσει την πιστοληπτική αξιολόγηση της Ελλάδας έως και το ΒΒ- (από Β+ σήμερα) με θετικές προοπτικές μέσα στα επόμενα 2-4 χρόνια, ενώ η Moody’s θα προχωρήσει σε αναβάθμιση στο Β2 με σταθερές προοπτικές από Β3 σήμερα (θετικές προοπτικές) μέσα στους επόμενους εννέα μήνες.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, της Ελευθερίας Κούρταλη, 25/10/2018]

Η νευρικότητα που παρατηρείται στις αγορές τις τελευταίες ημέρες σε σχέση με τις ελληνικές τράπεζες και τα κρατικά ομόλογα αποτελεί μια ακόμη απόδειξη για το πόσο επίπλαστο είναι το κυβερνητικό αφήγημα περί εξόδου από τα μνημόνια και επιστροφής στην κανονικότητα.

Όσο για τις αιτιάσεις των αρμόδιων υπουργών περί κερδοσκοπίας και/ ή πολιτικών παιχνιδιών, αυτές αποτελούν στρουθοκαμηλισμό σε σχέση με το γεγονός ότι το βουνό των «κόκκινων» δανείων υπονομεύει το τραπεζικό σύστημα και, μέσω αυτού, κάθε σοβαρή αναπτυξιακή προοπτική. Η ελληνική οικονομία δυστυχώς παραμένει σε μια κατάσταση de facto στασιμοχρεοκοπίας και δεν πρόκειται να εξέλθει από αυτή χωρίς δραστικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας.

Το «μαξιλάρι» υπερδανεισμού το οποίο εξασφαλίσαμε από τον ΕΜΣ καλύπτει τις δανειακές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου το πολύ έως την άνοιξη του 2020, ή και λιγότερο αν ένα μέρος του χρησιμοποιηθεί νωρίτερα για την αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος των «κόκκινων» δανείων των τραπεζών.

Από εκεί και πέρα το κράτος θα πρέπει να δανείζεται με ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς από τις αγορές και τούτο θα γίνεται ούτως ή άλλως με επιτόκιο πολύ υψηλότερο από αυτό που μας χρεώνει τώρα ο ΕΜΣ. Η συνακόλουθη αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους θα κινδυνεύσει να λειτουργήσει ως αυτοεπαληθευόμενη προφητεία επιστροφής στο «2010», ίσως κάποια στιγμή στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2020.

Διέξοδος για την Ελλάδα μπορεί να βρεθεί μόνο με ένα νέο ξεκίνημα. Χρειαζόμαστε αποδόμηση του πελατειακού συστήματος και εμπέδωση του σεβασμού στη νομιμότητα και την αξιοκρατία. Χρειαζόμαστε περιστολή του παθολογικού αθηνοκεντρισμού του κράτους και μεταφορά υπηρεσιών, πόρων και αρμοδιοτήτων σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο.

Χρειαζόμαστε ανάσχεση της μετανάστευσης στο εξωτερικό, μέσω της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, οι οποίες δεν μπορούν παρά να προέλθουν από ιδιωτικές επενδύσεις (αφού το καταχρεωμένο ελληνικό κράτος είναι προφανώς ανέφικτο να βρει τους πόρους για ένα πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων στην απαιτούμενη τάξη μεγέθους). Χρειαζόμαστε επίσης περισσότερη κρατική υποστήριξη για την οικογένεια, μέσω δίκαιης κλιμάκωσης των φορολογικών και ασφαλιστικών επιβαρύνσεων σε αντίστροφη αναλογία προς τον αριθμό των παιδιών.

Χρειαζόμαστε επομένως μια άλλη πολιτική, προφανώς από μια άλλη κυβέρνηση, η οποία να διαθέτει ισχυρότερη πολιτική νομιμοποίηση και ισχυρότερο αναπτυξιακό προσανατολισμό από τη σημερινή. Πέρα από αυτό όμως, χρειαζόμαστε και μια αλλαγή στις νοοτροπίες που έχουν διαποτίσει από δεκαετίες την ελληνική κοινωνία. Η διαρκής και εντυπωσιακή, σε βάθος χρόνου, άνοδος του βιοτικού επιπέδου από το 1949 έως το 2009 μας οδήγησε στην ψευδαίσθηση ότι έχουμε κεκτημένο δικαίωμα να καταναλώνουμε ολοένα περισσότερα, ενώ η πραγματική παραγωγή μας είχε αρχίσει από καιρό να φθίνει.

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι είναι ανέφικτο όχι μόνο να αυξήσουμε την κατανάλωση, αλλά ακόμη και να τη διατηρήσουμε στα σημερινά επίπεδα, αν δεν παράγουμε περισσότερα διεθνώς ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες. Συνελόντι ειπείν, χρειαζόμαστε λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά.

[ΠΗΓΗ: https://www.liberal.gr/, του Κώστα Χ. Χρυσόγονου, Ανεξάρτητου Ευρωβουλευτή, 7/10/2018]

Η “καινοτομία” ο προϋπολογισμός του 2018 να περιλαμβάνει δυο σενάρια, ένα με τις περικοπές συντάξεων των παλιών συνταξιούχων και ένα χωρίς αυτές, αποτελεί ένα στοιχείο που σκιαγραφεί μια στρατηγική ενδεχόμενης (έστω και επικοινωνιακής για εσωτερική κατανάλωση) ρήξης της κυβέρνησης με τους δανειστές ενόψει των προσεχών εκλογών.

Το σενάριο αυτό ενισχύθηκε και από την είδηση που έφερε στην επιφάνεια το γερμανικό Der Spiegel πως η ελληνική κυβέρνηση επαναφέρει το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων.

Το Der Spiegel δημοσίευσε στη διαδικτυακή του σελίδα άρθρο με τον τίτλο “Η Ελλάδα διεκδικεί 280 δισ. από τη Γερμανία”, αναφέροντας πως η ελληνική κυβέρνηση, μετά το τέλος των μνημονίων, είναι έτοιμη να προχωρήσει το ζήτημα των επανορθώσεων για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, έκθεση επί του ζητήματος θα έρθει και θα επικυρωθεί από την ελληνική Βουλή. Η εν λόγω έκθεση θα ορίζει πως η Ελλάδα δικαιούται επανορθώσεις 269,5 δισ. ευρώ από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο ποσό αυτό προστίθεται το κατοχικό δάνειο ύψους 10,3 δισ. ευρώ, βάσει υπολογισμών από τα τέλη 2014.

Οι κινήσεις αυτές δείχνουν πως η κυβέρνηση εν όψει των εκλογών και της χαμηλής συσπείρωσης που εμφανίζει στις δημοσκοπήσεις σε σχέση με αυτούς που την ψήφισαν το 2015, προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει το πάλαι ποτέ αντιμνημονιακό μπλοκ που την έφερε στην εξουσία.

Τούτο ενδεχομένως να αποτελεί σπασμωδική κίνηση μετά την φτωχή συγκομιδή που απέδωσε η πρόσφατη στροφή προς την κεντροαριστερά και την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Τις τελευταίες εβδομάδες έγινε φανερό πως η χρηματιστηριακή αγορά με αιχμή του δόρατος τις τράπεζες και τη ΔΕΗ αντελήφθη τις μετατοπίσεις αυτές και αντέδρασε όπως είχε αντιδράσει και το 2015.

Εν τω μεταξύ οι μετατοπίσεις αυτές των στρατηγικών επιλογών της κυβέρνησης μετά τη μνημονιακή “κωλοτούμπα” του 2015 φαίνεται πως διχάζουν και το ίδιο το κυβερνητικό στρατόπεδο.

Υπάρχουν εξελίξεις τις τελευταίες εβδομάδες που καταδεικνύουν την ύπαρξη ρηγμάτων εντός της κυβέρνησης.

Η αφαίρεση της εποπτείας των τραπεζών από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης κ. Γιάννης Δραγασάκη  και η ανάθεσή της στον έμπιστο του Μαξίμου αλλά ανίδεο επί του αντικειμένου κ. Αλέκο Φλαμπουράρη είναι μια από αυτές.

Η κίνηση αυτή μαρτυρά την πρόθεση του ηγετικού πυρήνα της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει τις τράπεζες ως μοχλό για τις προεκλογικές της επιδιώξεις και την περαιτέρω διεύρυνση της ρήξης με τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδας κ. Στουρνάρα.

Στο στόχαστρο των υπογείων του Μαξίμου φαίνεται πως έχει μπει και ο κ. Τσακαλώτος, για τον οποίο πρόσφατα υπήρξε εχθρικό δημοσίευμα σε κυριακάτικο φιλικού προς την κυβέρνηση εντύπου  σε σχέση με συγγενή του που έχει εταιρεία εκμετάλλευσης “κόκκινων” δανείων αλλά και την φιλική του σχέση με τον κ. Στουρνάρα.

Επιπλέον, εδώ και αρκετούς μήνες δεν έχει περάσει απαρατήρητη η αποστασιοποίηση του κ. Τσακαλώτου, όπως π.χ. η απουσία του από την κωμική και αποτυχημένη τελετή της συμβολικής γραβατοφορίας του κ. Τσίπρα στο Ζάππειο.

Άλλο ένα ρήγμα είναι η δημόσια κριτική που άσκησε τις τελευταίες μέρες ο κ. Νίκος Φίλης στην ΕΡΤ η οποία στόχευε ευθέως τον στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού κ. Νίκο Παππά.

Μεταξύ άλλων ο κ.  Ν. Φίλης ανέφερε για την ΕΡΤ  πως “κυβερνάται από το παλιό συντεχνιακό καθεστώς, ένα καθεστώς ιδιοτελών συμφερόντων” διαπιστώνοντας ότι “πολιτικά αυτό που παράγεται, δεν είναι ποιοτικό προϊόν. Ούτε προσφέρει απροκατάληπτη και σε βάθος ενημέρωση”.

“Δεν θέλω να μασάω τα λόγια μου. Η εικόνα της ΕΡΤ θυμίζει όλο και πιο πολύ την ΕΡΤ πριν το “μαύρο”. Η ΕΡΤ δεν λειτουργεί όπως είναι αναγκαίο για μια δημόσια τηλεόραση. Η ΕΡΤ είναι ένα κανάλι που έχει παραδιοίκηση”.

Από την πλευρά του ο κ. Παππάς όταν ρωτήθηκε σε σχέση με τις δηλώσεις Φίλη, απάντησε: “Δεν θέλω να πω τίποτα για τις δηλώσεις Φίλη, απάντησα στον κ. Μητσοτάκη. Είναι ταυτόσημη η κριτική”…

Τα παραπάνω καταδεικνύουν πως στην κυβέρνηση υπάρχουν ενδείξεις μιας νέας “κωλοτούμπας” έστω επικοινωνιακής για τις ανάγκες της μείωσης της διαφοράς από τη Νέα Δημοκρατία για την οποία όμως υπάρχουν ενστάσεις μιας σειράς κορυφαίων στελεχών τα οποία ανησυχούν για τις επιπτώσεις της στροφής αυτής στην οικονομία και τους αδύναμους κρίκους αυτής που είναι οι τράπεζες, η ΔΕΗ κλπ.

Οι μετατοπίσεις αυτές της κυβερνητικής στρατηγικής και οι τριβές μεταξύ διαφόρων κυβερνητικών στελεχών όπως είναι φυσικό έχουν διαρρεύσει στην αγορά η οποία αντέδρασε  και αντιδρά τις τελευταίες μέρες, με το sell off των τραπεζικών μετοχών.

Η κυβέρνηση στη συνέχεια κατά τη διάρκεια του κραχ της περασμένης εβδομάδας πέταξε στο τραπέζι την προοπτική δημιουργίας μια εταιρείας ειδικού σκοπού που θα αναλάβει 10-15 δισ. ευρώ “κόκκινων” δανείων.

Το ενδεχόμενο αυτό αποτελεί “ανάσα” για τις τράπεζες αλλά επίσης είναι δύσκολο να υλοποιηθεί καθώς θα συναντήσει αντιδράσεις στην Ευρώπη και την ΕΚΤ.

Στα παραπάνω προσθέστε και τις διεθνείς εξελίξεις όπως το τέλος της ποσοτικής χαλάρωσης από την ΕΚΤ, οι πληθωριστικές πιέσεις στη Γερμανία, η άνοδος των επιτοκίων από τη FED, η αδυναμία της Ελλάδας να προσελκύσει επενδύσεις, η αδυναμία επίτευξης υψηλότερων ρυθμών ανάπτυξης και θα έχετε τα στοιχεία που συνθέτουν τον επόμενο Αρμαγεδδώνα για την ελληνική οικονομία και τη χώρα.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, του Κώστα Στούπα, 7/10/2018]