του Δρ. Γεωλογίας Νικολάου Αρβανιτίδη

Δεν πάει να λέγεται η Άλφα ή Βήτα εταιρία, ή όπως αλλιώς θέλει να ονομάζεται. Δεν πάει να πρόκειται για την τάδε ή την άλλη επένδυση.

Το πρόβλημα και η λύση του είναι η Παραγωγική Οικονομία. Δεν υπάρχει πιο εύκολη εξίσωση. Γιατί έτσι μπορείς να πληρώνεις τα χρέη σου με λεφτά που βγάζεις ο ίδιος. Γιατί έτσι είναι βιώσιμες οι οικονομίες και επιβιώνουν οι κοινωνίες των ανεπτυγμένων χωρών.

Πληρώνουν δηλαδή τα χρέη που έχουν με δικά τους λεφτά. Ή αν θέλετε η ισχυρή παραγωγική οικονομία που δημιουργούν τους δίνει την δυνατότητα να παίρνουν χαμηλότοκα δάνεια για να ξεπληρώνουν τα προηγούμενα υψηλότοκα που πήραν.

Για να γίνουν όμως όλα αυτά πρέπει να είσαι πρόθυμος και ικανός να αξιοποιήσεις τα πλουτοπαραγωγικά σου πλεονεκτήματα με το όφελος προσανατολισμένο στους πολίτες και τους νέους ανθρώπους, με σταθερές θέσεις εργασίας και δυναμική υποστήριξη του κοινωνικού κράτους.

Στην περίπτωση λοιπόν παραγωγικής αξιοποίησης των μεταλλευμάτων στην Ολυμπιάδα, το Στρατώνι και τις Σκουριές, τα πράγματα είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα:

• Βεβαιωμένα και δυναμικά αποθέματα πολυμεταλλικών κοιτασμάτων ψευδαργύρου-μολύβδου- αργύρου- χρυσού και χαλκού-χρυσού, που σε κάθε άλλο μέρος του πλανήτη θα βρισκόντουσαν ήδη σε πλήρη παραγωγική ετοιμότητα και υλοποίηση.
• Χιλιάδες επιστήμονες, μεταλλωρύχοι και ελεύθεροι επαγγελματίες που εργάζονται , απασχολούνται και αμείβονται με σχετικά υψηλά εισοδήματα, με διασφαλισμένη και συστηματική φορολογική προσφορά για πολλά χρόνια μπροστά.
• Ένα κράτος που εισπράττει πολλαπλά οικονομικά και άλλα οφέλη, με προοπτική δημιουργίας ευρύτερων αναπτυξιακών προϋποθέσεων στη υπηρεσία πάντοτε του δημόσιου συμφέροντος και κοινωφελούς εργασίας.
• Περιβαλλοντικά δεδομένα διαχειρίσιμα και συγκεκριμένα ελεγχόμενα σε αντικειμενικά και επιστημονικά τεκμηριωμένες βάσεις, σε πλήρη διάσταση και αντίθεση στα μυθοπλαστικά σενάρια που σκαρφίζονται κάποιοι για δικούς τους προσωπικούς ή άλλους λόγους. Γιατί τα περί οικολογικών καταστροφών από το μετάλλευμα των Σκουριών ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας ή επινοείται απλά από, κατά τα φαινόμενα, «σκουριασμένες» αντιλήψεις.

Και βέβαια το βασικό ερώτημα που πολλοί θέτουν είναι, που πάει τελικά αυτή η χώρα;

Πως θα καταφέρει να λύσει τα προβλήματα της και να αλλάξει τη σημερινή κατάσταση; Ποιοι είναι αυτοί και με ποιο δικαίωμα καθορίζουν το μέλλον της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ποιοι παίρνουν τις αποφάσεις και ποιοι θα έπρεπε πραγματικά να τις παίρνουν. Γιατί καταλήγουν στη χώρα μας πρότυπα να είναι αυτοί που προτείνουν την καταστροφή και όχι αυτοί που επιλέγουν τη δημιουργία. Να επικρατούν δηλαδή οι καταστροφικές και όχι οι δημιουργικές δυνάμεις.

Είναι εμφανές ότι στην Ελλάδα το πρόβλημα ήταν και είναι μάλλον περισσότερο κοινωνικό και λιγότερο πολιτικό. Γιατί η όποτε η πολιτική προσπάθησε να δώσει τη μάχη με τις συντεχνίες, τα οικονομικά συμφέροντα και το συστημικό κατεστημένο, την έχασε.

Ακόμη και στις περιπτώσεις απλών και σχετικά ανώδυνων μεταρρυθμίσεων. Λέει λοιπόν η σημερινή διακυβέρνηση ότι όλοι πρέπει να πρέπει να φορολογούνται. Γιατί αυτή η τόσο απλή και αυτονόητη διαπίστωση οδηγεί ακόμη και σήμερα σε έντονες και μετωπικές αντιπαραθέσεις; Γιατί την ίδια στιγμή να μην ανήκουν όλοι οι Έλληνες σε ένα ασφαλιστικό ταμείο, όπως με μεγάλη επιτυχία και κυρίως κοινωνική δικαιοσύνη γίνεται αλλού.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, υπάρχουν από την άλλη πλευρά όλοι αυτοί που, αυτή τη φορά, με την ανοχή και παθητική στάση της πολιτικής, εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις και δεν χάνουν την ευκαιρία να ξεσηκώνουν και να παραπλανούν ανυποψίαστους πολίτες, πολύ συχνά κόντρα στα πραγματικά τους συμφέροντα. Και σε αυτό λοιπόν το πεδίο θα πρέπει η πολιτική αντιπαράθεση να είναι απόλυτη και αποφασιστική. Γιατί εδώ κρίνεται το μέλλον και η προοπτική της χώρας.

Επιλέγουμε δηλαδή την Ελλάδα της ακινησίας και της καταστροφής, ή αυτή της ελπίδας και της δημιουργίας; Θέλουμε πραγματικά να φτιάξουμε μια χώρα όπου η αλήθεια δεν γίνεται ψέμα και το ψέμα αλήθεια?

Η λύση τότε είναι μία και ο δρόμος μονόδρομος, και αυτός είναι σίγουρα να κάνουμε την δημιουργία και την αλήθεια πρωταγωνιστές.

πηγή: greenminerals.blogspot

του Δρ Πέτρου Τζεφέρη

«Ουδείς επισκέπτης φεύγει από τη Βολιβία αν δεν δει το Salar de Uyuni, τη μεγαλύτερη ξηρή λίμνη στον κόσμο και δεύτερο πιο δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο της χώρας. Πρόκειται για μια έκταση 10 χιλ. τετραγ. χιλιόμετρα, που διαμορφώθηκε ύστερα από μετασχηματισμούς προϊστορικών λιμνών και βρίσκεται στο υψίπεδο των Άνδεων, καλυπτόμενη από λίγα μέτρα κρούστας αλατιού. Το τοπίο και η βιοποικιλότητα του οικοσυστήματος το καθιστούν μοναδικό. Ωστόσο, υπάρχει και κάτι ακόμη που το κάνει …αμφιλεγόμενο και αντικείμενο συζητήσεων κυρίως μεταξύ οικολογικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων. Τα κοιτάσματα λιθίου που είναι κρυμμένα κάτω από την κρούστα. Ηδη στο νοτιοανατολικό τμήμα της λίμνης και σε έκταση 27 τετραγ. χιλ. έχουν εγκατασταθεί συγκροτήματα εξόρυξης του λιθίου!

Το ζήτημα του λιθίου της Βολιβίας δεν είναι φυσικά καινούργιο, μια και στη Βολιβία εντοπίζεται ένα μεγάλο ποσοστό (ενδεχομένως πάνω από 50%) των παγκοσμίων αποθεμάτων λιθίου στον κόσμο. Ωστόσο, η αλματώδης αύξηση της ζήτησης λιθίου, εξαιτίας της χρήσης του στα έξυπνα κινητά, τάμπλετ και στις μπαταρίες των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, έχουν ήδη αλλάξει ριζικά την τύχη των περιοχών και των λαών που διαθέτουν τα κοιτάσματα. Θετικά για εκείνους που πιστεύουν στον ορυκτό πλούτο και αρνητικά για εκείνους που πιστεύουν στην κατάρα του ορυκτού πλούτου… Είναι το ίδιο το δίλημμα του προέδρου Μοράλες, το ίδιο το δίλημμα της ανάπτυξης..

Όταν πριν από 10 περίπου χρόνια, ο πρόεδρος της Βολιβίας Έβο Μοράλες ανέλαβε τα καθήκοντά του, υποσχέθηκε να εθνικοποιήσει μέρος των φυσικών πόρων της χώρας και να τους χρησιμοποιήσει για να αναδιατάξει την οικονομία, δημιουργώντας τη «Σαουδική Αραβία του λιθίου», η οποία θα ήταν αρκετή να τους παράσχει ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τον επόμενο αιώνα. Σήμερα, οι επικριτές του Μοράλες, του καταλογίζουν ότι συμβιβάστηκε με το μοντέλο του «εξορυκτικού καπιταλισμού», ξεπουλώντας τα μεταλλευτικά δικαιώματα σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που θα οδηγήσουν στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στις εκμεταλλευτικές σχέσεις εργασίας και σε απαξίωση των ιθαγενών της Βολιβίας που κατοικούν σε αυτές τις περιοχές και που αντιτίθενται στις εξορύξεις. Ήδη υπογράφτηκαν συμβόλαια με διάφορες πολυεθνικές εξορυκτικές εταιρείες που αναμένεται σύντομα να «πλημμυρίσουν» τη λίμνη αλατιού του Σαλάρ Ντε Ουγιούνι…

Τους τελευταίους μήνες εν μέσω ραγδαίας πτώσης των τιμών των πρώτων υλών και του πετρελαίου, η τιμή του λιθίου εκτοξεύτηκε από τα 5 χιλ.δολ. στα 15 χιλ. δολ. ο τόνος, φέρνοντας και πάλι στο προσκήνιο τη Βολιβία. Τη Βολιβία, η οποία παραμένει μία από τις πιο φτωχές χώρες της Λατινικής Αμερικής, παρ’ όλο που πέρσι ήταν η ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία στη Νότια Αμερική!

Οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να ερμηνεύσoυν το «φαινόμενο» χωρίς δεύτερη σκέψη: Είναι το “resource curse”, η κατάρα του ορυκτού πλούτου, ανόητε! Είναι το ίδιο πράγμα που απομυζά τους ανθρώπους και καταστρέφει το περιβάλλον σε κάθε αποικιοκρατική γωνιά του πλανήτη, στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία… Και που επιτείνεται από την «σπανιότητα» (scarcity) και τον «γεωλογικό εντοπισμό» εκεί όπου το χέρι του θεού έχει δυσανάλογα συγκεντρώσει τις χρήσιμες πρώτες ύλες. Κι ακόμη την υπερεκμετάλλευση των πόρων αυτών με παράλληλη συρρίκνωση των υπολοίπων δυνατοτήτων της οικονομίας. Πρόκειται για τη λεγόμενη «Ολλανδική ασθένεια» («Dutch Disease»), την μονοκαλλιέργεια ανάπτυξης που λέμε εδώ στον τόπο μας. Όπως στη Βολιβία με το λίθιο, στο Κογκό με το ταντάλιο (coltan), στη Βενεζουέλα και τη Νιγηρία με το πετρέλαιο, στη Γουινέα με το βωξίτη και στην ολλανδική περίπτωση με το φυσικό αέριο της Βόρειας Θάλασσας… Είναι λοιπόν και το “Dutch Disease”, ανόητε!

Μήπως όμως δεν είναι ακριβώς έτσι;

Γιατί καταρχήν, το “resource curse” δεν ισχύει για κάθε γωνιά του πλανήτη, αλλά μόνο για εκείνους τους τόπους που πληρούν συγκεκριμένες αρνητικές προϋποθέσεις και κριτήρια: των αδύναμων θεσμών, της διαφθοράς πολιτικών και πολιτών και της εξάρτησης αυτών που κυβερνούν από το πελατειακό σύστημα (clientelism). Γιατί, για παράδειγμα, δεν ισχύει το ίδιο φαινόμενο και στην Σκανδιναβική χερσόνησο; Γιατί εκεί επιτυγχάνεται η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου αλλά και η κατανομή του στους πολίτες, με ορθολογικό και εν πολλοίς δίκαιο τρόπο, μέσω διεργασιών και θεσμών όπως το γνωστό σε όλους pention fund της Nορβηγίας; Γιατί προφανώς αν δεν απαλειφθούν οι αρνητικές προϋποθέσεις που προανέφερα, δεν είναι δυνατόν να εξαλειφθεί το φαινόμενο, όσο κι αν η Βολιβία ή η Ελλάδα (που σαφώς πάσχει κι αυτή σε μεγάλο βαθμό από το resource curse) κάνουν βήματα προς την σωστή κατεύθυνση.

Και κάτι ακόμη: ας μη στοχοποιούμε το λίθιο, τον χρυσό, το πετρέλαιο, τον άνθρακα, τον ορυκτό πλούτο γενικότερα. Δεν υπάρχει κατάρα του Ορυκτού Πλούτου, υπάρχει η «κατάρα» του τρόπου που διαχειριζόμαστε την κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή αγαθών. Υπάρχει άλλωστε και η κατάρα του «τριαντάφυλλου» της Κένυα, η κατάρα του «κακάο» της Ακτής Ελεφαντοστού, η κατάρα της «πέρκας» που κατέστρεψε οικολογικά τη λίμνη Βικτώρια… Κι ακόμη η κατάρα του μαζικού τουρισμού και της άναρχης δόμησης…μια δική μας κατάρα. Και η λίστα της…κατάρας δεν έχει τελειωμό. Μέχρι να αντιληφθούμε ότι δεν υφίσταται καμία κατάρα, παρά μόνον ο αναχρονιστικός, μεροληπτικός και μονοδιάστατος τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την ανάπτυξη!

Όλοι αναρωτιούνται γιατί δεν έρχεται η ανάπτυξη στην Ελλάδα. Όμως η πολύφερνη ανάπτυξη και μάλιστα η βιώσιμη δεν είναι κάτι που θα έρθει με μαγικό τρόπο, όπως δεν πήγε και στην Βολιβία παρά την ειδοποιό διαφορά της συγκέντρωσης τεραστίων πόρων σε ένα περιζήτητο υλικό. Γιατί, η βιώσιμη ανάπτυξη, η ανάπτυξη γενικότερα, θέλει «κότσια» και δεν είναι ένα μονομερές αποτέλεσμα ενός ανθρώπου, ενός τομέα, μιας μόνης πολιτικής βούλησης, ενός σύγχρονου αναπτυξιακού νόμου. Πρέπει να γίνουν πολλά πράγματα μαζί. Εχει να κάνει με την ύπαρξη κατάλληλου ανθρώπινου δυναμικού, τη λειτουργία υποδομών, τη δημιουργία σύγχρονου θεσμικού πλαισίου, την κουλτούρα μιας κοινωνίας, την παιδεία μας πρωτίστως. Την διαρκή εγρήγορση σε σχέση με το τι γίνεται στην πόρτα μας αλλά και παντού γενικότερα. Δε μπορεί να κυοφορούνται επαναστάσεις στα σπλάχνα της παγκόσμιας οικονομίας που διαμορφώνουν ή προδιαγράφουν το μέλλον, κι εμείς να είμαστε πανταχού απόντες! Ποιες επαναστάσεις; Να πω ορισμένες: της χρήσης των σπανίων γαιών, της ενέργειας (παραγωγής, διανομής, αποθήκευσης), της ψηφιακής τεχνολογίας..

Για παράδειγμα, για να επανέλθω στο λίθιο, οι χρήσεις του ιδιαίτερα στο τομέα αποθήκευσης ηλεκτρικής ενέργειας έχουν ενεργοποιήσει κράτη κι εταιρείες. Στην πολιτεία της Καλιφόρνια έχει εκπονηθεί σχέδιο αποθήκευσης ενέργειας, τετραπλάσιου μεγέθους απ’ όση χωρητικότητα διαθέτουν σήμερα όλες οι μπαταρίες της υφηλίου. Η Tesla, πέραν των ηλεκτρικών αυτοκινήτων έχει επενδύσει στη δημιουργία ενός μεγάλου εργοστασίου παραγωγής συσσωρευτών λιθίου για οικιακή χρήση (Gigafactory). Συσσωρευτών δηλαδή, που θα αποθηκεύουν ενέργεια παραγόμενη από τις ΑΠΕ (τον ήλιο, αέρα κλπ) και θα τη διαθέτουν όταν το κάθε σπίτι την έχει ανάγκη. Το ίδιο κάνουν και οι Κινέζοι προσπαθώντας να πλειοδοτήσουν αυτοί και να προλάβουν τις εξελίξεις…

Θα μου πείτε, τί μπορούμε να κάνουμε εμείς που εκτός των άλλων δεν διαθέτουμε κοιτάσματα λιθίου; Κατ’ αρχήν αυτό δεν είναι ακριβές, ακριβές είναι ότι δεν έχουμε ερευνήσει γι’ αυτά. Ήδη, μετά τον πρόσφατο εντοπισμό κοιτασμάτων λιθίου σε εβαποριτικές αποθέσεις στη Σερβία (τον ζανταρίτη, από την περιοχή jadar που εντοπίστηκε) και δεδομένης της ύπαρξης στον ελλαδικό χώρο αντιστοίχων γεωλογικών σχηματισμών, επιβάλλεται η επανεξέταση των δεδομένων και ο σχεδιασμός σχετικού ερευνητικού προγράμματος (ΙΓΜΕ, νέο ΕΣΠΑ).

Αλλά ας πάμε και λίγο παρακάτω: Ακόμη κι αν δεν έχουμε κοιτάσματα, θα πρέπει να αφουγκραζόμαστε την κατεύθυνση που κινείται η παγκόσμια οικονομία. Μια νέα τεχνολογική επανάσταση σημαίνει πιθανότατα τη δημιουργία χιλιάδων νέων μονάδων παραγωγής συσσωρευτών τα επόμενα χρόνια, άρα και χιλιάδων θέσεων εργασίας. Οι επιχειρήσεις που θα επενδύσουν σ΄αυτές τις μονάδες παραγωγής ήδη αναζητούν να χωροθετήσουν τις μονάδες αυτές ανά την υφήλιο. Μια χώρα που θέλει να πάρει μέρος στο διεθνή καταμερισμό της εργασίας και του πλούτου θα πρέπει πάντα να είναι έτοιμη διαμορφώνοντας ένα πλαίσιο υποδοχής και προσέλκυσης τέτοιων επενδύσεων.

Με μια κουβέντα, η ανάπτυξη δεν θα έρθει ποτέ στον τόπο μας, αν δεν τη φέρουμε εμείς!»

[ΠΗΓΗ: http://www.huffingtonpost.gr/, του Πέτρου Τζεφέρη, 3/02/2016]

Την ανάγκη της επιχειρηματικότητας και των επενδύσεων επεσήμανε ο υπουργός οικονομίας κος Σταθάκης στην εκπομπή «Ενικός», του Νίκου Χατζηνικολάου.

«Η βιωσιμότητα του προγράμματος εξαρτάται από το να θα γυρίσει η οικονομία σε θετικό πρόσημο ή όχι το θέμα των κοινωνικών εντάσεων έχει να κάνει με τόσο ισορροπημένα είναι αυτά τα βήματα κοινωνικά ή δημιουργούν κοινωνικές εκρήξεις. Κατά την γνώμη μας ισορροπημένα. Το στοίχημα της ανάπτυξης θα φανεί στο α΄ ή β’ τρίμηνο του 2016 . Δεν αρκεί ο αναπτυξιακός νόμος και η απότομη χρηματοδότηση ΕΣΠΑ. Δεν αρκεί σειρά μια σειρά από απλοποιήσεις στις αδειοδοτήσεων. Χρειάζεται μια μεγάλη αιχμή, ένα ισχυρό επενδυτικό σοκ το οποίο θα κινητοποιήσει επιχειρήσεις και κυρίως νεανική επιχειρηματικότητα με πολύ  πιο αιχμηρό και παραγωγικό τρόπο απ’ ότι σήμερα».

Δείτε το σχετικό βίντεο εδώ.

Ένα από τα καλύτερα άρθρα που πετύχαμε στο διαδίκτυο τον τελευταίο καιρό ήταν το παρόν άρθρο του Ανδρέα Ζαμπούκα που δημοσιεύτηκε στο capital.gr, στις 8 του μήνα και δίνει την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα όσο και τρομακτικά πειστική άποψη του συγγραφέα στο γιατί δεν πάμε μπροστά… Απολαύστε το.

«Ο Κάφκα βασίζει ολόκληρο το έργο του σε ένα αντιφατικό πλέγμα, όπου ο άνθρωπος εγκλωβίζεται μεταξύ ανυπομονησίας και οκνηρίας. Εξαιτίας της ανυπομονησίας διωχθήκαμε από τον Παράδεισο, εξαιτίας της οκνηρίας δεν επιστρέφουμε. Στα έργα του Κάφκα, όλα κυλούν αργά και σταθερά, σταθερά και βιαστικά, βιαστικά αλλά ελάχιστα. Όλα προωθούνται χωρίς κίνηση, σχηματίζοντας, αναδρομικά, την προοπτική μιας φθίνουσας προθεσμίας που δεν εκπνέει ποτέ.

Δεν είναι και τόσο δύσκολο να μεταφέρεις το καφκικό σκηνικό στην ελληνική πραγματικότητα. Τουλάχιστον η εμπειρία της μεταπολιτευτικής περιόδου έδειξε ότι η κοινωνία έσπευσε με απίστευτη ανυπομονησία, να κατακτήσει τη “δυτική ευημερία” -περισσότερο για ευμάρεια πρόκειται- και να κατοχυρώσει μια εξέχουσα θέση στη παγκόσμια κατάταξη των ανεπτυγμένων χωρών. Μέσα σε 30 χρόνια, η Ελλάδα, ως χώρα της ΕΕ, βρέθηκε στις τρεις πρώτες δεκάδες των “πλουσιοτέρων” χωρών του κόσμου, αφήνοντας πίσω τη μίζερη εικόνα του βαλκανικού υπανάπτυκτου κράτους.

Από την άλλη, όταν έσπασε το όριο της καλπάζουσας ευδαιμονικής μανίας, το 2009, μπήκε απότομα σε μια αντίστροφη τροχιά απώλειας του “Παραδείσου” στον οποίο αρνείται να επιστρέψει. Αποφεύγει μάλιστα συστηματικά, να κατανοήσει την αιτία της βουλιμίας που έσπρωξε τους πάντες, στην ανυπομονησία να γίνουν πλούσιοι, χωρίς όμως να εξασφαλίσουν τις κατάλληλες δομές για μακροπρόθεσμη συντήρηση της επικαρπίας του πλούτου.

Ποιος όμως έγραψε αυτό το αφήγημα; Ποιος ήταν ο “Κάφκα” στη δική μας περίπτωση; Το ελληνικό δημόσιο. Το κράτος, το πολιτικό σύστημα και κυρίως όλες οι επιμέρους δομές του και οι υπηρεσίες του. Λειτουργούσε μια τεράστια μηχανή με “εισαγόμενο” χρήμα, το οποίο διένειμε στους βουλιμικούς και ανυπόμονους Έλληνες. Αυτοί, εν τω μεταξύ, δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιώτες, επένδυαν την ανυπομονησία τους, αποκλειστικά στην όσο το δυνατόν καλύτερη απορρόφηση μερών της διανομής.

Μετά όμως και το τρίτο μνημόνιο, δεν έχει νόημα να μιλάμε πλέον για εκείνες τις εποχές αλλά να βρούμε τρόπους να επαναπροσδιορίσουμε πως θα ξαναφέρουμε τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης. Και όχι βέβαια με τους όρους του παρελθόντος. Έλα όμως που δεν θέλουμε. Ξανά και ξανά αλληθωρίζουμε προς τις εικόνες της βουλιμίας αλλά ταυτόχρονα απορρίπτουμε κάθε ιδέα ρήξης και ανατροπής του συστήματος. Πάνω από το 90% των πολιτικών συζητήσεων για την οικονομία γίνεται για τις συντάξεις, τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και την προστασία κρατικών συστημάτων.

Και το ζητούμενο εδώ είναι, ποιος μας κρατάει ακόμα στη ζωή και δεν μας κόβει το οξυγόνο για να υποστούμε το σοκ. Περνούν τα χρόνια, περνούν οι εκλογές, αλλάζουν τα πρόσωπα και τα συνθήματα μένουν ίδια. Ποιος νοιάζεται για μνημόνια και αντιμνημόνια; Αν δεν σπάσει ολόκληρο το απόστημα του δημοσίου, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να επέλθει διάθεση για ανάπτυξη στη χώρα. Ούτε από μέσα ούτε απ΄έξω. Κανένα υγιές κεφάλαιο δεν σκοπεύει να επενδύσει ή να εμπλακεί σε μια κρατικοδίαιτη και εξαρτημένη οικονομία από τις διαθέσεις του κάθε “υπηρεσιακού υπαλλήλου” που ακολουθεί οδηγίες δια μέσου του κρατισμού.

Παλιότερα μπορεί όλοι να έκαναν “δουλειές” με το κράτος αλλά ήξεραν ότι τουλάχιστον θα απολάμβαναν την σταθερότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας. Τώρα όμως που αιωρείται μόνιμα η απειλή της εξόδου από το διεθνές σύστημα, το ίδιο το κράτος και το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα και σε κανέναν.

Είμαστε λοιπόν, κλεισμένοι σε ένα αδιέξοδο και η χρεοκοπία δεν έρχεται. Όλο αισθανόμαστε να πλησιάζει αλλά μυρίζουμε μόνο τη μούχλα από τη σκιά της. Κι ενώ η αλήθεια είναι πολύ σκληρή και αδυσώπητη, δεν θέλουμε να τη δούμε, από “καφκική οκνηρία”: Αν δεν διαλύσουμε το κράτος του δημοσίου, ανάπτυξη στη χώρα δεν έρχεται. Αν δεν άρουμε τη μονιμότητα και δεν ανανεώσουμε όλες τις κρατικές δομές με νέους μορφωμένους ανθρώπους, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα, παρά μόνο να πέσει πάνω μας, ο βράχος της χρεοκοπίας, με την ταυτόχρονη διάλυση της χώρας.

Να ταιριάξουν οι αφηγήσεις αυτών που γράφουν τα δικά τους σενάρια, με τις δικές μας και να χωρέσουμε κάπου ως “εγκιβωτισμός” και “παρέκβαση”. Άλλη έξοδο δεν βλέπω. Γιατί δυστυχώς, έτσι ήμασταν πάντα κι έτσι θα συνεχίσουμε “βιαστικοί και ελάχιστοι”!»

Ήρθε προφανώς η ώρα να πιουν το πικρό μνημονιακό ποτήρι όλοι όσοι έκαναν καριέρα με την παντιέρα του αντιμνημονίου. Θα αντελήφθησαν ίσως τώρα ότι όσοι βρέθηκαν στη δική τους θέση, τα τελευταία χρόνια, εφάρμοσαν τα μέτρα όχι γιατί ήταν προδότες ή επειδή ήθελαν να αφανίσουν την ελληνική μεσαία τάξη. Γνώριζαν ουσιαστικά πως με την ψήφο τους υπογράφουν την πολιτική τους καταδίκη. Ήξεραν επίσης, –και τώρα πια το έμαθαν και οι κυβερνώντες–, ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει παρά μόνον στις άρρωστες τριτοκοσμικές φαντασιώσεις όσων ήθελαν να αποκολληθούμε από την Ευρώπη. Δεν είναι, όμως, τώρα η ώρα για χαιρέκακες διαπιστώσεις. Η χώρα πρέπει να περάσει και αυτόν τον κάβο, να σταθεροποιηθεί και να ξαναμπεί στην τροχιά της ανάπτυξης. Αυτό δεν θα γίνει χωρίς πολιτική σταθερότητα, συναίνεση και πρακτικό σχέδιο ανάπτυξης. Ο πρωθυπουργός θα αντιληφθεί γρήγορα ότι ανάπτυξη με υπουργούς και στελέχη που μισούν οτιδήποτε έχει σχέση με επενδύσεις δεν γίνεται. Ούτε με την τακτική να δυναμιτίζει κάθε προσπάθεια συνεννόησης και το κλίμα συναίνεσης. Ας έχει δε υπ’ όψιν του ότι με τους φόρους και τις περικοπές που έχει συνυπογράψει και χωρίς ανάπτυξη στον ορίζοντα, θα έχει το τέλος των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, όσο άρτο και θεάματα και αν δώσει στον λαό. Γι’ αυτό ας ολοκληρώσει τη στροφή προς τον ρεαλισμό αλλάζοντας στάση έναντι του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος δεν θέλει νταραβέρια και προσωπικές υποσχέσεις, αλλά ένα καθαρό, σταθερό πλαίσιο, με τους ίδιους όρους για όλους.

[ΠΗΓΗ: http://www.kathimerini.gr/, 18/10/2015]