Ήρθε προφανώς η ώρα να πιουν το πικρό μνημονιακό ποτήρι όλοι όσοι έκαναν καριέρα με την παντιέρα του αντιμνημονίου. Θα αντελήφθησαν ίσως τώρα ότι όσοι βρέθηκαν στη δική τους θέση, τα τελευταία χρόνια, εφάρμοσαν τα μέτρα όχι γιατί ήταν προδότες ή επειδή ήθελαν να αφανίσουν την ελληνική μεσαία τάξη. Γνώριζαν ουσιαστικά πως με την ψήφο τους υπογράφουν την πολιτική τους καταδίκη. Ήξεραν επίσης, –και τώρα πια το έμαθαν και οι κυβερνώντες–, ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει παρά μόνον στις άρρωστες τριτοκοσμικές φαντασιώσεις όσων ήθελαν να αποκολληθούμε από την Ευρώπη. Δεν είναι, όμως, τώρα η ώρα για χαιρέκακες διαπιστώσεις. Η χώρα πρέπει να περάσει και αυτόν τον κάβο, να σταθεροποιηθεί και να ξαναμπεί στην τροχιά της ανάπτυξης. Αυτό δεν θα γίνει χωρίς πολιτική σταθερότητα, συναίνεση και πρακτικό σχέδιο ανάπτυξης. Ο πρωθυπουργός θα αντιληφθεί γρήγορα ότι ανάπτυξη με υπουργούς και στελέχη που μισούν οτιδήποτε έχει σχέση με επενδύσεις δεν γίνεται. Ούτε με την τακτική να δυναμιτίζει κάθε προσπάθεια συνεννόησης και το κλίμα συναίνεσης. Ας έχει δε υπ’ όψιν του ότι με τους φόρους και τις περικοπές που έχει συνυπογράψει και χωρίς ανάπτυξη στον ορίζοντα, θα έχει το τέλος των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, όσο άρτο και θεάματα και αν δώσει στον λαό. Γι’ αυτό ας ολοκληρώσει τη στροφή προς τον ρεαλισμό αλλάζοντας στάση έναντι του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος δεν θέλει νταραβέρια και προσωπικές υποσχέσεις, αλλά ένα καθαρό, σταθερό πλαίσιο, με τους ίδιους όρους για όλους.

[ΠΗΓΗ: http://www.kathimerini.gr/, 18/10/2015]