Η χώρα μας ξέφυγε από το φάσμα της φτώχειας και της περιθωριοποίησης της μεταπολεμικής περιόδου μέσα από μια εκρηκτική (για τα τότε δεδομένα) ανάπτυξη, με την υλοποίηση μιας σειράς εμβληματικών επενδύσεων: ναυπηγεία, διυλιστήρια, υφαντουργίες, χαλυβουργεία κ.λπ., η οποία όμως εν πολλοίς ήταν άναρχη. Αυτό το πρόβλημα της αναρχίας, που επεκτάθηκε και στην οικιστική ανάπτυξη κύριας και παραθεριστικής κατοικίας αλλά και στον τουρισμό, προσπάθησε (και πολύ καλά έκανε) να θεραπεύσει το κράτος, αλλά όχι με σωστό τρόπο. Έτσι, δημιουργήθηκε πλήθος νομικών εμποδίων, που συσσώρευσαν οι ασαφείς και αλληλοσυγκρουόμενοι σχετικοί νόμοι τα τελευταία 40 χρόνια.

Και τώρα, τι μέλλει γενέσθαι; Ενώ η προσέλκυση επενδύσεων και η στήριξη της επιχειρηματικότητας διακηρύσσεται ως υψηλής προτεραιότητας στόχος, διαπιστώνουμε ότι εξακολουθούμε να αναζητούμε μια χωροταξική πολιτική, να αμφισβητούμε την πρόσφατη μεταρρύθμιση των εργαλείων σχεδιασμού και, κυρίως, συνεχίζουμε να μην παρέχουμε την αναγκαία ασφάλεια δικαίου στους ξένους και εγχώριους επενδυτές για να εγκατασταθούν στο ελληνικό έδαφος. Μετά τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού της χωροταξικής και πολεοδομικής πολιτικής προς τα τέλη της δεκαετίας του 1990, ο ν. 4269/2014 περί χωροταξικής και πολεοδομικής μεταρρύθμισης επιχείρησε να εισαγάγει σημαντικές αλλαγές στο σύστημα χωροταξικού σχεδιασμού, προκειμένου να άρει τα εμπόδια στην πραγματοποίηση επενδύσεων που απορρέουν από το αναποτελεσματικό και αντιαναπτυξιακό σύστημα που ίσχυε και εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα. Όλοι γνωρίζουμε επενδύσεις που ακυρώθηκαν ή ματαιώθηκαν έπειτα από πολυετείς δικαστικές διαμάχες λόγω του ελλειμματικού αλλά και προβληματικού χωρικού σχεδιασμού. Με τον ν. 4269/2014 θεωρήσαμε ότι ξεκινούν κάποια πρώτα βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο χωροταξικός σχεδιασμός συνδέθηκε με τον αναπτυξιακό, μειώθηκε ο αριθμός των επιπέδων σχεδιασμού, θεσμοθετήθηκαν τα Ειδικά Χωρικά Σχέδια (ΕΧΣ) και ορίστηκε το πλαίσιο για την αναγκαία συνεργασία μεταξύ των εμπλεκομένων στο σύστημα φορέων της δημόσιας διοίκησης.

Αναμέναμε, λοιπόν, την έκδοση όλων των αναγκαίων κανονιστικών νομοθετημάτων, ώστε αυτή η μεταρρύθμιση να αρχίσει να υλοποιείται. Πριν από λίγες ημέρες διαπιστώσαμε ότι το σχέδιο αυτό τροποποιείται και η δημόσια διαβούλευση έληξε ήδη προχθές. Για άλλη μια φορά κάνουμε την ίδια διαπίστωση: η χίμαιρα της υποκειμενικά καλύτερης νομοθέτησης οδηγεί στην απονεύρωση ενός εργαλείου με κίνδυνο να καταλήξει μη λειτουργικό. Για παράδειγμα, καταργούμε την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου (υδρογονάνθρακες, μεταλλεία, λατομεία) αναφερόμενοι σε «αειφόρο χρήση των φυσικών πόρων»

Μα, τελικά, θέλουμε τις επενδύσεις και την ανάπτυξη ή όχι; Φαίνεται ότι η καλή πρόθεση δεν άλλαξε. Είδαμε ότι παραμένει η ρητή διασύνδεση χωροταξικού και αναπτυξιακού σχεδιασμού και διατηρείται η σημαντική καινοτομία των ΕΧΣ, εντούτοις εισάγονται περιττές διαδικασίες που θα δημιουργήσουν νέα προβλήματα. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, αναφέρομαι στον τρόπο με τον οποίο θα εγκρίνονται τα ΕΧΣ, τα οποία αποτελούν το σημαντικότερο εργαλείο για την ανάπτυξη μεγάλων ιδιωτικών αλλά και δημόσιων επενδύσεων. Το σχέδιο νόμου εισάγει μία διαδικασία προέγκρισης από το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας στις περιπτώσεις που ένα ΕΧΣ θα πρέπει να τροποποιήσει προϋφιστάμενες πολεοδομικές ρυθμίσεις. Δηλαδή, αφού έχουν εκπονηθεί όλες οι απαραίτητες μελέτες για τη σύνταξη ενός ΕΧΣ και άρα έχουν γίνει πολύ σημαντικές δαπάνες, θα απαιτείται η εν λόγω προέγκριση ώστε να προχωρήσει η τελική έγκριση του ΕΧΣ με προεδρικό διάταγμα. Λαμβάνοντας υπόψη τους ρυθμούς με τους οποίους κινούνται αυτές οι διαδικασίες, κανένα ΕΧΣ, που τόσο έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία, δεν πρόκειται να υλοποιηθεί στο ορατό μέλλον! Αντίθετα, αυτό που θα ήταν πολύ σημαντικό για τους πιθανούς επενδυτές είναι μία διαδικασία προελέγχου της δυνατότητας υλοποίησης ενός ΕΧΣ σε πρώιμα στάδια της κατάρτισής του που να δεσμεύει τη δημόσια διοίκηση, ώστε να υπάρχει ασφάλεια δικαίου. Με λίγα λόγια, η «δικλίδα ασφαλείας» πρέπει να τοποθετηθεί σε άλλο σημείο…

Η ανάπτυξη δεν έρχεται με λόγια. Έρχεται με πράξεις και με σωστό και λειτουργικό ρυθμιστικό περιβάλλον.

Ο ΣΕΒ, ανάγοντας τα παραπάνω σε βασική και άμεση προτεραιότητα, έχει συστήσει την Επιτροπή Χωροταξίας και Δικτύων. Στόχος της είναι να συμβάλλει στη θέσπιση ρυθμίσεων του χώρου που δημιουργούν συνθήκες για ανάπτυξη εδώ και τώρα!

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Α. Καλλιτσάντση, αντιπροέδρου ΣΕΒ, προέδρου Επιτροπής Χωροταξίας & Δικτύων του ΣΕΒ, 20/11/2016]

«Οι Σκουριές έπρεπε να γίνουν “Τέξας” για τον Ελληνικό Χρυσό για να βάλει τις φωνές ο ΣΕΒ και η πολιτική παρωδία σε επενδύσεις και επενδυτές όπως η Cosco να γίνουν πενταετές σήριαλ για να πάρει ανοικτή θέση;»

Ό,τι νόημα και αν είχαν τρεις λέξεις, στο τέλος της ομιλίας του προέδρου του ΣΕΒ, κ. Θεόδωρου Φέσσα, στο βιομηχανικό συνέδριο, “…είμαστε ακόμη ζωντανοί” αυτή ήταν όλη κι όλη η ουσία της πρωτοβουλίας της βιομηχανίας να δηλώσει παρούσα στις εξελίξεις, στις οποίες πρωταγωνιστής βεβαίως και είναι η οικονομία αλλά το “φόντο” παρουσιάζεται καθαρά πολιτικό. Και ο ΣΕΒ δεν ήθελε να απουσιάζει.

Παρ’ όλα αυτά το ερώτημα “θέλουμε πράγματι βιομηχανία στην Ελλάδα;” δεν απαντήθηκε ούτε και σε αυτό το βιομηχανικό συνέδριο του ΣΕΒ (όπως και σε δύο προηγούμενα).

Και, κατά τη γνώμη μου, δεν θα απαντηθεί ούτε στη Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου, στις 21 Ιουνίου, έστω και αν θεσμικά (όπως και η ΔΕΘ) προσφέρει ευκαιρία γα δείγμα πολιτικής γραφής στη βιομηχανία και κατ’ επέκταση στην οικονομία.

Τι φταίει λοιπόν και ποιος φταίει για τις αποστάσεις των κομμάτων εξουσίας, των πολιτικών και της πολιτικής από τη βιομηχανία, τη βιομηχανική Ελλάδα, τις επενδύσεις και (τελικά) από την ιδιωτική οικονομία τα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης;

Έφταιγε η εκδίκηση κράτους και πολιτικών στα λεφτά του ιστορικού σχεδίου Μάρσαλ που η ένθεν και ένθεν προπαγάνδα τα έριξε όλα στο ξεκοκάλισμα τους από τη βιομηχανία και ας μην πήρε πάνω από το 20% ή στα θαλασσοδάνεια που ουδέποτε ξεκαθαρίστηκε τι και πόσα ήταν και πόσο κατέστρεψαν… την οικονομία;

Έφταιγαν οι χουντικές συμβάσεις που, κατά τον Παναγή Παπαληγούρα του 1974, υπέγραψαν με τους συνταγματάρχες εφοπλιστές και βιομήχανοι;

Έφταιγαν πράγματι οι Νιάρχος Ανδρεάδης, Τσάτσος, Δράκος, Κεφάλας, Σκαλιστήρης, και άλλοι δέκα περίπου εγχώριοι βιομηχανικοί Όμιλοι που από το 1975 μέχρι το 1985 που κάηκαν μαζί με τα ξερά των 33 προβληματικών επιχειρήσεων του ΟΑΕ όταν αγοράστηκαν από το κράτος, σε βάρος της Εθνικής, της ΕΤΒΑ, της ΑΤΕ και των φορολογουμένων, για να δικαιολογηθεί η σοσιαλιστική κοινωνικοποίηση, της συμφοράς, του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια της Ν.Δ. αφού την αποδέχθηκε σιωπηρά;

Έφταιξαν τα (κατά Καραμανλή και Παπανδρέου) γυάλινα πόδια της βιομηχανίας μαζί με τη συγκυρία ανασχηματισμού της ανταγωνιστικότητας στην τότε ΕΟΚ και σε συνδυασμό με την πετρελαϊκή κρίση του 1973 και την ένταξη της Ελλάδας στην Ένωση το 1981;

Ίσως και να έφταιξαν ξεχωριστά  και όλα μαζί ανακατεμένα στο αρνητικό κλίμα που προκαλούσε ο αγώνας δρόμου Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Καραμανλή για περισσότερο κρατισμό με εγγυήσεις διορισμών και με “αποδείξεις” τις κρατικοποιήσεις και τις κοινωνικοποιήσεις που έφεραν στην Ελλάδα το , μέχρι και σήμερα, γνωστό μείγμα της οικονομικής πολιτικής.

Την ελεγχόμενη από το κράτος οικονομία, που σχηματοποιήθηκε αρχικά την πενταετία 1975-1980 (με την πλήρη κρατικοποίηση, των μεταφορών, της ενέργειας, της εκμετάλλευσης του υπεδάφους και των πετρελαίων) και ολοκληρώθηκε την δεκαπενταετία 1981-1995 (με την κρατικοποίηση και της μεσαίας βιομηχανίας μέχρι και την παραγωγή ούζου…).

Στην πρώτη όμως τριετία των κρατικοποιήσεων και αποβιομηχάνισης η μόνη φωνή της υπαρκτής ελληνικής βιομηχανίας ήταν η περιβόητη συνέντευξη της Διοίκησης του ΣΕΒ στα ΜΜΕ (την πρώτη τριετία των κρατικοποιήσεων)  όπου κατηγορήθηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για “σοσιαλμανία…” και τίποτε άλλο.

Από το 1988 και μετά μάλιστα (μια 5ετία από την ίδρυση του ΟΑΕ που ανέλαβε να “εξυγιάνει” τις 33 προβληματικές βιομηχανίες), τα κρατικοποιημένα βιομηχανικά συγκροτήματα έγιναν και μέλη του ΣΕΒ με υψηλές συνδρομές και συγκεκριμένους “κρατικούς βιομήχανους” στη διοίκησή του Συνδέσμου!!!

Και ας έκλειναν τις ιδιωτικές βιομηχανίες αφού είχαν κρατική ανοχή στα φέσια σε νερό, φως, φόρους και άλλα. Η περίπτωση ΛΑΡΚΟ δίνει ένα παράδειγμα έστω και αν το πλήρωσε μόνη της η ΔΕΗ.

Ο ΣΕΒ τήρησε μεν το δόγμα Μποδοσάκη “εμείς είμαστε με το γκοβέρνο”, αλλά έδωσε και το δικαίωμα στην, ένθεν και ένθεν, πολιτική προπαγάνδα να τον αποκαλεί (μέχρι και στις μέρες μας ) μικρομάγαζο…

Είναι βέβαια αλήθεια πως ο ΣΕΒ, από τον θεσμικό του ρόλο, δεν επιτρέπεται να ασκεί πολιτική, πράγμα που αποφεύγει να κάνει. Και μόνο παρατραβηγμένα στοιχεία… μπορούν να παρουσιάσουν το αντίθετο.

Ωστόσο δεν επιτρέπεται στη βιομηχανία να μην αναλαμβάνει ανοικτά τις ευθύνες της για το αναπάντητο ερώτημα (40 χρόνια τώρα) αν θέλουμε βιομηχανία στον τόπο προβάλλοντας εντονότερα (όχι με πλάγιους ήχους) τις περιπέτειες επενδύσεων και επενδυτών στη χώρα, τη βιομηχανική μετανάστευση και τα περισσότερα από 200 ηχηρά βιομηχανικά λουκέτα μόνο την τελευταία 10ετία.

Οι Σκουριές έπρεπε να γίνουν “Τέξας” για τον Ελληνικό Χρυσό για να βάλει τις φωνές ο ΣΕΒ και η πολιτική παρωδία σε επενδύσεις και επενδυτές όπως η Cosco να γίνουν πενταετές σήριαλ για να πάρει ανοικτή θέση;

Υπάρχουν, λοιπόν, και αυτές οι ευθύνες για το αναπάντητο ερώτημα αν (πολιτικοί, κόμματα, και κοινωνία) θέλουμε όντως βιομηχανική την Ελλάδα (στηρίζοντας μια διαφανή αλλά έντονα τολμηρή βιομηχανική επανάσταση) ή αν (μοιραία) θα συνεχίσουμε να βολευόμαστε (όλοι μας) στην ομπρέλα της “γκρίζας” κρατικοδίαιτης πολιτικής που τα περιέχει όλα. Και μάλιστα αλά καρτ..

[ΠΗΓΗ: capital.gr., του Γιώργου Κράλογλου, 25/5/2016]

«Διαφωνούμε ριζικά με το μίγμα πολιτικής που συνοδεύει την περαίωση της πρώτης αξιολόγησης», επισήμανε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θεόδωρος Φέσσας, στο βιομηχανικό συνέδριο με θέμα: «Η Ελλάδα πέρα από την κρίση: Ισχυρή βιομηχανία για καινοτομία, ανάπτυξη και δουλειές», που πραγματοποιείται στο Χίλτον, 23-24 Μαΐου.

Στο πλαίσιο της ομιλίας του, στο συνέδριο που οργανώνει ο ΣΕΒ, εξήγησε πως το συγκεκριμένο μίγμα πολιτικής συμπιέζει εισοδηματικά -μέσω φορολογίας και εισφορών- τις πλέον παραγωγικές δυνάμεις, αυτές που εργάζονται, επιχειρούν, επενδύουν και παράγουν εισόδημα. Παράλληλα, δεν διευρύνει τπ φορολογική βάση, δεν «χτυπάει» τπ φοροδιαφυγή, δεν περιορίζει περιττές και ανορθολογικές δαπάνες του κράτους, δεν αναλαμβάνει την ιδιοκτησία των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, δεν πετυχαίνει την πραγματική στήριξη των ασθενέστερων, ενώ αποθαρρύνει τους επενδυτές

«Πραγματική στήριξη δίνεται όταν υπάρχουν καλές δουλειές, χαμηλότεροι φόροι, φθηνότερα προϊόντα, καλύτερες υπηρεσίες του κράτους για όλους», τόνισε ο κ. Φέσσας, προσθέτοντας πως οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες και πρέπει να προταχθούν «έναντι των σκληρών, αλλά πιο εύκολων στη νομοθέτηση φορομπηχτικών μέτρων».

Ακόμη, ο πρόεδρος του ΣΕΒ ανέφερε: «Οι επενδύσεις των Ελλήνων επιχειρηματιών δεν αρκούν

Χρειάζονται και ξένα κεφάλαια»

Στους δυναμικούς κλάδους της ελληνικής βιομηχανίας που μπορούν να προσελκύσουν επενδυτές συμπεριέλαβε τη μεταλλουργία, τον ενεργειακό τομέα, τα δομικά υλικά και τις μεταλλικές κατασκευές, τις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών, τα τρόφιμα, αλλά και τις φαρμακευτικές και περιβαλλοντικές βιομηχανίες.

[ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, της Ιωάννας Φεντούρη, 24/5/2016]

Την ανάγκη για ένα «επενδυτικό σοκ» στην ελληνική οικονομία επισημαίνει ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο του, θέτοντας το ερώτημα πώς θα γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, όταν το αντιαναπτυξιακό κλίμα επιβαρύνεται κάθε τόσο με κυβερνητικές πράξεις ή παραλείψεις.

Παράλληλα κάνει λόγο για αδικαιολόγητες και απαράδεκτες καθυστερήσεις στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και τονίζει ότι οι προοπτικές εξόδου από την κρίση και την ύφεση δεν είναι ακόμη ορατές, καθώς το 3ο μνημόνιο δεν θα ολοκληρωθεί πριν το 2018.

Επενδύσεις από εισροές κεφαλαίων από το εξωτερικό

Η ελληνική οικονομία, που έχει απωλέσει το 1/4 του ΑΕΠ και που βρίσκεται σε φάση συνεχούς δημοσιονομικής προσαρμογής, την τελευταία επταετία, χρειάζεται επενδύσει, οι οποίες  δεν μπορούν να προέλθουν από την εσωτερική αγορά, καθώς η καθαρή εγχώρια αποταμίευση είναι αρνητική. Αναμένεται να χρηματοδοτηθούν από εισροές κεφαλαίων από το εξωτερικό, όπου η συγκυρία για ανάληψη επενδύσεων δεν είναι και η καλύτερη δυνατή. Το ερώτημα που τίθεται, βεβαίως, είναι πώς θα γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, όταν το κλίμα είναι αντιαναπτυξιακό και επιβαρύνεται κάθε τόσο με κυβερνητικές πράξεις ή παραλείψεις, ενώ ο ρυθμός με τον οποίο υλοποιούνται οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι απαράδεκτα βραδύς, επισημαίνεται στο δελτίο του ΣΕΒ.

Ανάγκη επενδύσεων στη Βιομηχανία

H βιομηχανία είναι ο κατεξοχήν κλάδος των δυναμικών επιχειρήσεων που παράγουν, εξάγουν και δημιουργούν σταθερές και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας, ενώ προωθούν ταυτόχρονα την εφαρμογή των καινοτομιών και της τεχνολογίας στην αναπτυξιακή παραγωγική διαδικασία. Εάν συνεχισθεί η αποεπένδυση, η παραγωγική οικονομία θα εκφυλισθεί, το εργατικό δυναμικό θα υποαπασχολείται σε κλάδους σχετικά χαμηλής προστιθέμενης αξίας και η αδήλωτη εργασία θα γιγαντώνεται. Η χώρα μας θα είναι περισσότερο ευάλωτη στον διεθνή ανταγωνισμό (μεγαλύτερες εισαγωγές), και το επιστημονικό μας δυναμικό θα φεύγει στο εξωτερικό για να βρει δουλειά. Να γιατί είναι σημαντική η ενίσχυση των επενδύσεων και, μάλιστα, των επενδύσεων στην ελληνική βιομηχανία. Ο νέος αναπτυξιακός νόμος για τη στήριξη των ιδιωτικών επενδύσεων θα έχει πολύ μεγαλύτερες θετικές επιπτώσεις εάν πλαισιώνεται από παράλληλες αναπτυξιακές διαδικασίες και πολιτικές.

Στο πλαίσιο αυτό και σε αρμονία με τα κρατούντα στην Ευρωπαϊκή Ένωση περί κρατικών ενισχύσεων, η εξειδίκευση μιας αποτελεσματικής βιομηχανικής πολιτικής που κάνει ανταγωνιστικότερες τις ελληνικές επιχειρήσεις, και μιας οριζόντιας πολιτικής επενδυτικών κινήτρων, έχει ήδη προ πολλού καθυστερήσει.

Η αποεπένδυση

Στη σημερινή συγκυρία, πλούτος που δεν παράγεται δεν μπορεί και να διανέμεται. Η λύση, λοιπόν, του προβλήματος και της ανεργίας, και του ασφαλιστικού και του φορολογικού, δεν μπορεί παρά να είναι η ανάπτυξη. Και ανάπτυξη χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις δεν γίνεται.

Αν εξετασθούν τώρα οι επενδύσεις χωρίς τις κατοικίες (που κυριολεκτικά καταποντίσθηκαν από € 25 δις το 2007 στα € 2 δις το 2014),  το 2014 οι επενδύσεις ανήλθαν σε €19,3 δισ. ενώ οι αντίστοιχες αποσβέσεις σε €21,6 δισ. Δηλαδή, οι καθαρές επενδύσεις ήταν αρνητικές κατά €2,3 δισ., εκ των οποίων €1,1 δισ. εντοπίζονται στη βιομηχανία (πλην πετρελαιοειδών) και μάλιστα το 42% του ποσού αυτού στα δίκτυα (ενέργεια, νερό). Αυτό σημαίνει ότι, στη μεταποίηση πλην πετρελαιοειδών και τα δίκτυα, απαιτούνται €1 δισ. περίπου επενδύσεις τον χρόνο, μόνο και μόνο για να συντηρείται ο κεφαλαιουχικός εξοπλισμός.

Η υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων

Την ώρα που οι επιχειρήσεις ανακτούν εμπιστοσύνη και οι καταθέσεις αυξάνονται μαζί με τη χρηματοδότηση για πρώτη φορά εδώ και μήνες, τα νοικοκυριά εμφανίζονται πιο απαισιόδοξα, οι λιανικές πωλήσεις υποχωρούν, τα νέα ληξιπρόθεσμα χρέη των φορολογουμένων αυξάνονται και μια σειρά από διεθνείς έρευνες καταγράφουν (για άλλη μια φορά) πως η υπερφορολόγηση, η μη προστασία της ιδιοκτησίας και η χρηματοοικονομική ανελευθερία ακυρώνουν τα πλεονεκτήματα μεταρρυθμίσεων που υλοποιούνται, της μειούμενης (αν και πάντα υψηλής) διαφθοράς και τις δυνατότητες αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας.

Οι μεταρρυθμίσεις και η αξιολόγηση

Η ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης και η ουσιαστική υλοποίηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων αποτελούν τις σημαντικότερες προϋποθέσεις για την επαναφορά της οικονομίας στην κανονικότητα και την επίτευξη θετικών ρυθμών ανάπτυξης. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ΣΕΒ σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Ερευνών Ρυθμιστικών Πολιτικών ΙΝΕΡΠ εγκαινιάζει το δημόσιο έλεγχο της υλοποίησης του μνημονίου.

Θα παρακολουθείται τόσο η ονομαστική όσο και η πραγματική υλοποίηση, καθώς η εμπειρία έχει δείξει ότι η υλοποίηση προχωρά ταχύτερα όταν προαπαιτούμενα έχουν εισπρακτικό – δημοσιονομικό χαρακτήρα και υλοποιούνται εύκολα μέσω της αλλαγής φορολογικών συντελεστών ή οριζόντιων περικοπών χωρίς να απαιτούν διαρθρωτικές επεμβάσεις στον τρόπο που λειτουργεί το κράτος.

Απογοητευτική πρόοδος

Η απογοητευτική πρόοδος σε προαπαιτούμενα που άπτονται της αγοράς ενέργειας, της λειτουργίας της δικαιοσύνης και γενικώς της βελτίωσης του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις όπως το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, μεταφράζεται κάθε μέρα σε χαμένες ευκαιρίες ανάπτυξης και σε θέσεις εργασίας που δε δημιουργούνται.  Με το 64% των δράσεων που πρέπει να υλοποιηθούν έως τον Φεβρουάριο να μην παρουσιάζουν καμία ουσιαστική πρόοδο, η αποδυναμωμένη και ταλαιπωρημένη οικονομία επιβαρύνεται για άλλη μια φορά από την αβεβαιότητα και τις καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης.

[ΠΗΓΗ: iefimerida.gr, 5/02/2016]