Τη Μεγάλη Τρίτη η αγία μας Εκκλησία επιτελεί τη μνήμη των δέκα παρθένων από την ομώνυμη παραβολή του Κυρίου, την οποία εξιστορεί ο Κύριος προς τους μαθητές Του λίγο καιρό πριν το άγιό Του Πάθος. Συνήθιζε ο Κύριος να ομιλεί στα πλήθη με παραβολές, με μικρές ιστορίες δηλαδή, μέσα από τις οποίες εξήγαγε συμπεράσματα προκειμένου να διδάξει τον κάθε ακροατή.
Κατά τη διάρκεια της περιγραφής κατανοούμε πως ο Κύριος Ιησούς Χριστός, παρομοιάζει τη βασιλεία των ουρανών με τις δέκα παρθένες, οι οποίες ετοιμάζονται να υποδεχθούν το Νυμφίο. Πέντε από αυτές λοιπόν, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως “μωρές”, αμελούν και δεν ετοιμάζουν τις λαμπάδες τους προφασιζόμενες την αργοπορία του Νυμφίου. Αντιθέτως, οι άλλες πέντε είχαν ετοιμασθεί καταλλήλως υπό τον αγαθό λογισμό, μήπως την ώρα που ο νυμφίος καταφθάσει δεν είναι έτοιμες. Κατά τα μεσάνυχτα, ώρα που καμία δεν περίμενε, ακούσθηκε μια φωνή: “Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται”. Οι πέντε συνετές παρθένες βρέθηκαν προετοιμασμένες και μπήκαν στους γάμους. Ωστόσο, οι “μωρές”, οι ανόητες δηλαδή, έτρεξαν να ετοιμασθούν αλλά “εἰς μάτην ἐκοπίασαν”. Τη στιγμή που ετοιμάσθηκαν, ζήτησαν να εισέλθουν στους γάμους, αλλά ο νυμφίος απάντησε πως δεν τις γνώριζε. Κατά συνέπεια έμειναν εκτός αυτών.
Η άκρως διδακτική παραβολή έρχεται να φέρει στη σκέψη όλων τη φοβερή εκείνη ώρα του θανάτου. Ο κάθε άνθρωπος γεννιέται στον κόσμο αυτό χωρίς να γνωρίζει την εξέλιξή του ή κάποια άλλη πληροφορία για τη ζωή του. Μια βεβαιότητα υπάρχει για όλους, αυτή του θανάτου. Όσο και να τον αποφεύγει κάποιος ή να απομακρύνει την ενθύμησή του από το νου, έρχονται καταστάσεις αλλά και αυτή η φυσική φθορά του ανθρώπου, καθώς τα χρόνια περνούν, που δεν αφήνουν πολλά περιθώρια.
Βέβαια, η ζωή μας δεν τελειώνει στον τάφο αλλά εκτείνεται πέρα από αυτόν, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο της χαράς που γνώρισε όλη η οικουμένη. Παρόλα αυτά για να μπορέσει κανείς να εισέλθει στην Βασιλεία των Ουρανών ή αλλιώς στους “γάμους”, όπως αναφέρεται στην παραβολή, οφείλει η λαμπάδα της ψυχής του να μένει συνεχώς αναμμένη και καθαρή από τα πάθη που την περιτριγυρίζουν.
Η παραβολή μας διδάσκει δύο μεγάλες αρετές, οι οποίες αλληλοσυνδέονται αλλά γενούν και τις υπόλοιπες, την “μνήμη του θανάτου” και την διαρκή “εγρήγορση”, την επαγρύπνηση δηλαδή. Η πρώτη, η συνεχής σκέψη της ώρας εκείνης που αναμφιβόλως όλοι θα βιώσουμε, μας φέρνει αντιμέτωπους με τις πράξεις μας. Η αρχαιοελληνική φράση “Γνώθι σαυτόν” γίνεται πράξη, αφού κάνουμε την αυτοκριτική μας. Αρκετά θα συνεπικουρήσει στην απόκτηση της αρετής αυτής η γνώση ενός πατερικού λογίου που σχετικά αναφέρει “κάθε μέρα που περνά ο άνθρωπος βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά στην ημέρα του θανάτου του”. Το λόγιο αυτό εκφράζει μια μεγάλη αλήθεια, μα και τον τρόμο της φοβερής εκείνης στιγμής.
Συνεπώς, εκ των προειρημένων συμπεραίνει κανείς πως η μνήμη του θανάτου γεννά την εγρήγορση και αυτή είναι αδύνατον να λείπει από κάποιον που έχει κατά νου το φοβερότατο μυστήριο του θανάτου.
Έτσι, κάθε ημέρα ας προσπαθούμε να προχωρήσουμε δια της Εκκλησίας στην αναζήτηση του Νυμφίου της ψυχής, Του Ιησού Χριστού. Στον προορισμό θα φτάσουμε ενθυμούμενοι την ώρα κατά την οποία θα παραδίδουμε την ψυχή, μια ώρα που δεν θα μοιάζει με εφιάλτη αλλά με πανηγύρι και χαρά εάν αγωνιζόμαστε συνεχώς ώστε να αποκτήσουμε τις αρετές που το Ευαγγέλιό Του μας διδάσκει.
Κλείνοντας την παραβολή ο Κύριος μας προτρέπει όλους <<Αγρυπνείτε, λοιπόν, διότι δεν ξέρετε ούτε την ημέρα ούτε την ώρα κατά την οποία έρχεται Ο Υιός του Ανθρώπου>>.
[ΠΗΓΗ: https://aetoshal.blogspot.com/, 30/4/2024]