ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ… ΩΦΕΛΙΜΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Την Μεγάλη Τετάρτη η Αγία μας Εκκλησία επιτελεί τη μνήμη της γυναίκας, η οποία την ώρα που ο Κύριος γευμάτιζε στο σπίτι ενός λεπρού, του Σίμωνος, εκείνη Τον πλησίασε κρατώντας ένα αλαβάστρινο δοχείο με πανάκριβο μύρο και το έριξε στο κεφάλι Του. Οι μαθητές Του με πρωτοστάτη τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ο οποίος έμελλε να Τον παραδώσει, διαμαρτύρονται εντόνως καθώς θεωρούν την πράξη αυτή ως σπατάλη. Ο Κύριος, όμως, εξηγεί πως ό,τι προηγήθηκε είχε συμβολικό χαρακτήρα, αφού μυρώθηκε για την ταφή Του. Μάλιστα, τονίζει ότι το γεγονός αυτό θα… μνημονεύεται σε όλον τον κόσμο, όπου θα κηρυχτεί το Ευαγγέλιό Του.

Στο μέσο της Μεγάλης Εβδομάδος, λίγο καιρό πριν το εκούσιο Πάθος του Κυρίου μας, με το προβαλλόμενο γεγονός ερχόμαστε όλοι αντιμέτωποι με δύο πολύ γνωστά πάθη, την υποκρισία και την κατάκριση.

Το τραγικό πρόσωπο του Ιούδα πρωταγωνιστεί τη στιγμή αυτή. Μόλις αναλογισθεί το ποσό που αξίζει το μύρο που ακουμπά το πανάγιο σώμα του Χριστού, θρηνεί και οδύρεται προφασιζόμενος το ενδιαφέρον του για τους φτωχούς αδελφούς. Έπειτα, υπό υλιστικά κριτήρια κατακρίνει την πράξη της γυναίκας ως “σπατάλη” χωρίς να διακρίνει το βαθύτερο νόημα αυτής, που ο Κύριος θα αποκαλύψει.

Αναμφίβολα, οποιοσδήποτε αναγνώσει το χωρίο αυτό αισθάνεται μια απέχθεια προς τον μαθητή Ιούδα. Όμως, εάν ο καθένας προσμετρήσει τις πράξεις του, τότε με βαθύτατη θλίψη θα κατανοήσει πως έχει ομοιάσει περισσότερες φορές με τον Ιούδα παρά με την αξιομακάριστη γυναίκα.

Οι περισσότεροι εφαρμόζουμε αυτό που ο Χριστός τονίζει για όσους ανθρώπους κατακρίνουν. Αναλυτικότερα, βλέπουμε το αγκάθι που έχει ο αδελφός μας στο μάτι και δεν αντιλαμβανόμαστε το καρφωμένο δοκάρι στο δικό μας μάτι. Για παράδειγμα, ο Ιούδας καθαρότατα διέκρινε, σύμφωνα με τα δικά του πονηρά και ιδιοτελή κριτήρια, την σπατάλη της γυναίκας, ωστόσο δεν είχε τη δυνατότητα να διαγνώσει μέσα στην ψυχή του το πάθος της φιλαργυρίας. Παρομοίως κι εμείς συχνά κινούμενοι από ψεύτικο ενδιαφέρον, προφασιζόμενοι αμέτρητες δικαιολογίες, ως άλλοι Ιούδες, κατακρίνουμε τους αδελφούς μας. Ο Κύριος απευθυνόμενος σε κάθε άνθρωπο στηλιτεύει την στάση αυτή λέγοντας: “Υποκριτά, βγάλε πρώτα από το δικό σου μάτι το δοκάρι, και τότε θα δεις καθαρά για να βγάλεις την αγκίθα από το μάτι του αδερφού σου” (Κατά Ματθαίον 7,5-6).

Ένα απλό και παραστατικό παράδειγμα από το γεροντικό θα μας διαφωτίσει ιδιαιτέρως επί του θέματος: “Ένας μοναχός κατέκρινε συνεχώς. Στον εαυτό του δεν έβρισκε καμία ατέλεια. Αντίθετα, λεπτομερώς εξέταζε τις πράξεις των αδελφών του. Μια ημέρα, καθώς προχωρούσε στον δρόμο, ξαφνικά χάνονται όλα γύρω του. Σε εκστατική κατάσταση καθώς βρισκόταν αντικρίζει ψηλά στον ουρανό Τον Χριστό επάνω Στον Σταυρό. Από κάτω ξετυλίγεται ένας πάπυρος που έγραφε τα εξής:  Μοναχέ, κάθε φορά που κατακρίνεις έναν αδελφό σου μπήγεις βαθύτερα τα καρφιά στα χέρια και στα πόδια μου”. Γι’ αυτό ποτέ να μη λησμονούμε πως ο Κύριος σταυρώθηκε ακόμα και για τον αμαρτωλότερο αδελφό μας, τον πιο υποτιμημένο, αυτόν που η κοινωνία πέταξε στο περιθώριο.

Το βλέμμα μας να είναι στραμμένο στα δικά μας ατοπήματα ,στα δικά μας σφάλματα. Ας αποφύγουμε το βλαβερό παράδειγμα του Ιούδα, ο οποίος λίγο καιρό μετά προδίδει τον Χριστό για τριάκοντα αργύρια. (Εξαιτίας του προαναφερθέντος γεγονότος καθιερώθηκε η νηστεία της Τετάρτης).

Η υποκρισία και η κατάκριση οδήγησαν στην προδοσία και οι Τετάρτες μας έγιναν ημέρες πένθους…

[ΠΗΓΗ: https://aetoshal.blogspot.com/, 1/5/2024]