«Οι Σκουριές έπρεπε να γίνουν “Τέξας” για τον Ελληνικό Χρυσό για να βάλει τις φωνές ο ΣΕΒ και η πολιτική παρωδία σε επενδύσεις και επενδυτές όπως η Cosco να γίνουν πενταετές σήριαλ για να πάρει ανοικτή θέση;»

Ό,τι νόημα και αν είχαν τρεις λέξεις, στο τέλος της ομιλίας του προέδρου του ΣΕΒ, κ. Θεόδωρου Φέσσα, στο βιομηχανικό συνέδριο, “…είμαστε ακόμη ζωντανοί” αυτή ήταν όλη κι όλη η ουσία της πρωτοβουλίας της βιομηχανίας να δηλώσει παρούσα στις εξελίξεις, στις οποίες πρωταγωνιστής βεβαίως και είναι η οικονομία αλλά το “φόντο” παρουσιάζεται καθαρά πολιτικό. Και ο ΣΕΒ δεν ήθελε να απουσιάζει.

Παρ’ όλα αυτά το ερώτημα “θέλουμε πράγματι βιομηχανία στην Ελλάδα;” δεν απαντήθηκε ούτε και σε αυτό το βιομηχανικό συνέδριο του ΣΕΒ (όπως και σε δύο προηγούμενα).

Και, κατά τη γνώμη μου, δεν θα απαντηθεί ούτε στη Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου, στις 21 Ιουνίου, έστω και αν θεσμικά (όπως και η ΔΕΘ) προσφέρει ευκαιρία γα δείγμα πολιτικής γραφής στη βιομηχανία και κατ’ επέκταση στην οικονομία.

Τι φταίει λοιπόν και ποιος φταίει για τις αποστάσεις των κομμάτων εξουσίας, των πολιτικών και της πολιτικής από τη βιομηχανία, τη βιομηχανική Ελλάδα, τις επενδύσεις και (τελικά) από την ιδιωτική οικονομία τα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης;

Έφταιγε η εκδίκηση κράτους και πολιτικών στα λεφτά του ιστορικού σχεδίου Μάρσαλ που η ένθεν και ένθεν προπαγάνδα τα έριξε όλα στο ξεκοκάλισμα τους από τη βιομηχανία και ας μην πήρε πάνω από το 20% ή στα θαλασσοδάνεια που ουδέποτε ξεκαθαρίστηκε τι και πόσα ήταν και πόσο κατέστρεψαν… την οικονομία;

Έφταιγαν οι χουντικές συμβάσεις που, κατά τον Παναγή Παπαληγούρα του 1974, υπέγραψαν με τους συνταγματάρχες εφοπλιστές και βιομήχανοι;

Έφταιγαν πράγματι οι Νιάρχος Ανδρεάδης, Τσάτσος, Δράκος, Κεφάλας, Σκαλιστήρης, και άλλοι δέκα περίπου εγχώριοι βιομηχανικοί Όμιλοι που από το 1975 μέχρι το 1985 που κάηκαν μαζί με τα ξερά των 33 προβληματικών επιχειρήσεων του ΟΑΕ όταν αγοράστηκαν από το κράτος, σε βάρος της Εθνικής, της ΕΤΒΑ, της ΑΤΕ και των φορολογουμένων, για να δικαιολογηθεί η σοσιαλιστική κοινωνικοποίηση, της συμφοράς, του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια της Ν.Δ. αφού την αποδέχθηκε σιωπηρά;

Έφταιξαν τα (κατά Καραμανλή και Παπανδρέου) γυάλινα πόδια της βιομηχανίας μαζί με τη συγκυρία ανασχηματισμού της ανταγωνιστικότητας στην τότε ΕΟΚ και σε συνδυασμό με την πετρελαϊκή κρίση του 1973 και την ένταξη της Ελλάδας στην Ένωση το 1981;

Ίσως και να έφταιξαν ξεχωριστά  και όλα μαζί ανακατεμένα στο αρνητικό κλίμα που προκαλούσε ο αγώνας δρόμου Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Καραμανλή για περισσότερο κρατισμό με εγγυήσεις διορισμών και με “αποδείξεις” τις κρατικοποιήσεις και τις κοινωνικοποιήσεις που έφεραν στην Ελλάδα το , μέχρι και σήμερα, γνωστό μείγμα της οικονομικής πολιτικής.

Την ελεγχόμενη από το κράτος οικονομία, που σχηματοποιήθηκε αρχικά την πενταετία 1975-1980 (με την πλήρη κρατικοποίηση, των μεταφορών, της ενέργειας, της εκμετάλλευσης του υπεδάφους και των πετρελαίων) και ολοκληρώθηκε την δεκαπενταετία 1981-1995 (με την κρατικοποίηση και της μεσαίας βιομηχανίας μέχρι και την παραγωγή ούζου…).

Στην πρώτη όμως τριετία των κρατικοποιήσεων και αποβιομηχάνισης η μόνη φωνή της υπαρκτής ελληνικής βιομηχανίας ήταν η περιβόητη συνέντευξη της Διοίκησης του ΣΕΒ στα ΜΜΕ (την πρώτη τριετία των κρατικοποιήσεων)  όπου κατηγορήθηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για “σοσιαλμανία…” και τίποτε άλλο.

Από το 1988 και μετά μάλιστα (μια 5ετία από την ίδρυση του ΟΑΕ που ανέλαβε να “εξυγιάνει” τις 33 προβληματικές βιομηχανίες), τα κρατικοποιημένα βιομηχανικά συγκροτήματα έγιναν και μέλη του ΣΕΒ με υψηλές συνδρομές και συγκεκριμένους “κρατικούς βιομήχανους” στη διοίκησή του Συνδέσμου!!!

Και ας έκλειναν τις ιδιωτικές βιομηχανίες αφού είχαν κρατική ανοχή στα φέσια σε νερό, φως, φόρους και άλλα. Η περίπτωση ΛΑΡΚΟ δίνει ένα παράδειγμα έστω και αν το πλήρωσε μόνη της η ΔΕΗ.

Ο ΣΕΒ τήρησε μεν το δόγμα Μποδοσάκη “εμείς είμαστε με το γκοβέρνο”, αλλά έδωσε και το δικαίωμα στην, ένθεν και ένθεν, πολιτική προπαγάνδα να τον αποκαλεί (μέχρι και στις μέρες μας ) μικρομάγαζο…

Είναι βέβαια αλήθεια πως ο ΣΕΒ, από τον θεσμικό του ρόλο, δεν επιτρέπεται να ασκεί πολιτική, πράγμα που αποφεύγει να κάνει. Και μόνο παρατραβηγμένα στοιχεία… μπορούν να παρουσιάσουν το αντίθετο.

Ωστόσο δεν επιτρέπεται στη βιομηχανία να μην αναλαμβάνει ανοικτά τις ευθύνες της για το αναπάντητο ερώτημα (40 χρόνια τώρα) αν θέλουμε βιομηχανία στον τόπο προβάλλοντας εντονότερα (όχι με πλάγιους ήχους) τις περιπέτειες επενδύσεων και επενδυτών στη χώρα, τη βιομηχανική μετανάστευση και τα περισσότερα από 200 ηχηρά βιομηχανικά λουκέτα μόνο την τελευταία 10ετία.

Οι Σκουριές έπρεπε να γίνουν “Τέξας” για τον Ελληνικό Χρυσό για να βάλει τις φωνές ο ΣΕΒ και η πολιτική παρωδία σε επενδύσεις και επενδυτές όπως η Cosco να γίνουν πενταετές σήριαλ για να πάρει ανοικτή θέση;

Υπάρχουν, λοιπόν, και αυτές οι ευθύνες για το αναπάντητο ερώτημα αν (πολιτικοί, κόμματα, και κοινωνία) θέλουμε όντως βιομηχανική την Ελλάδα (στηρίζοντας μια διαφανή αλλά έντονα τολμηρή βιομηχανική επανάσταση) ή αν (μοιραία) θα συνεχίσουμε να βολευόμαστε (όλοι μας) στην ομπρέλα της “γκρίζας” κρατικοδίαιτης πολιτικής που τα περιέχει όλα. Και μάλιστα αλά καρτ..

[ΠΗΓΗ: capital.gr., του Γιώργου Κράλογλου, 25/5/2016]

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα οριακό σημείο επαναχάραξης του παραγωγικού της μοντέλου.

Από τη δεκαετία του 1980 και εντεύθεν, όπου άνθισαν οι κάθε είδους επιδοτήσεις και οι τραπεζικοί δανεισμοί μέσω των κομματικών διαπλοκών, η χώρα υπέστη πλήρη αποβιομηχάνιση.

Οι εθνικοί παραγωγικοί πυλώνες που επιλέχθηκαν από εκείνη τη γενιά του πολιτικού προσωπικού στηρίζονταν σε δύο στοιχεία: τους συνεταιρισμούς και τον τουρισμό.

Και οι δύο αυτοί πυλώνες έχουν πνιγεί σήμερα μέσα σε ωκεανούς χρεών.

Τα χρέη των ξενοδοχειακών ομίλων σήμερα ξεπερνούν τα 7,5 δισ. ευρώ. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μίας νοοτροπίας που είχε ανθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες: οι επενδύσεις του τύπου “λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, και τ’αγόρι μου”. Όποιος είχε πρόσβαση στους διάφορους κομματικούς μηχανισμούς αποκτούσε μέσω δανεισμού το δικό του ξενοδοχείο.

Αυτές οι επενδύσεις δεν απαιτούσαν μεγάλη τεχνογνωσία, χρήση υψηλής τεχνολογίας, αξιοποίηση επιστημονικού προσωπικού: απαιτούσαν κυρίως την τεχνογνωσία του κομματικού ελιγμού.  Ως εκ τούτου η Ελλάδα γέμισε με κάθε είδους “επιχειρηματίες”-ξενοδόχους υλοποιώντας ουσιαστικά πλήρως το σύνθημα του ΚΚΕ πριν το 1981 σύμφωνα με το οποίο αν η χώρα μας έμπαινε στην ΕΟΚ θα “γινόμαστε τα γκαρσόνια της Ευρώπης”. Βέβαια, δεν μας φταίει η ΕΟΚ-ΕΕ αν εμείς ως λαός δεν αξιοποιήσαμε την ευκαιρία που μας δόθηκε να φτιάξουμε επιτέλους κράτος για τους πολίτες και όχι κράτος για την κομματική πελατεία.

Σήμερα πληρώνουμε ακριβώς αυτή τη νοοτροπία: κάθε λόγγος και από ένα ξενοδοχείο, κάθε βουνό και resort, κάθε ραχούλα και ένα room for rent…

Σήμερα όμως, όπου ουσιαστικά μπαίνουμε στην εκκαθάριση των “κόκκινων” επιχειρηματικών δανείων μέσω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, αποδεικνύεται περίτρανα αυτή η καταστροφική νοοτροπία του παλαιού πολιτικού προσωπικού.

Δεν φτάνει που η οικονομία μας απέκτησε όλα τα χαρακτηριστικά της ολλανδικής, “τουριστικής”, ασθένειας, δεν φτάνει που ο τουρισμός αναπτύχθηκε αρκετές φορές σε βάρος του οικιστικού και φυσικού περιβάλλοντος, δεν φτάνει που αυτές οι επιχειρήσεις έχουν χρεοκοπήσει, καταλήξαμε σε κάτι ακόμη πιο σκληρό για τη χώρα: όλα αυτά τα υπεστήκαμε χωρίς να έχουμε αποκομίσει ως χώρα τουλάχιστον κάποια παραγόμενη υπεραξία. Κάτι το οποίο να μείνει χειροπιαστό ως πολλαπλασιαστής γνώσεων και τεχνογνωσίας. Καθώς οι τουριστικές επιχειρήσεις δεν σχετίζονται με παραγωγή προϊόντων, αλλά απόδοση υπηρεσιών. Ας το παραδεχτούμε: το παλαιό πολιτικό προσωπικό ήθελε εμάς, και τα παιδιά μας να γίνουμε χαμηλόμισθα δανεισμένα γκαρσόνια. Ίσως αρκετοί θα απογοητευθούν, αλλά δεν πειράζει: ο μύθος περί τουριστικής βιομηχανίας πρέπει να καταρρεύσει μαζί με πολλούς άλλους μύθους της μεταπολίτευσης. Ο τουρισμός δεν είναι βιομηχανία. Ο τουρισμός είναι παροχή υπηρεσιών. Οι υπηρεσίες δεν παράγουν χειροπιαστό πλούτο με υπεραξία.

Το χειρότερο απ’όλα: όλα αυτά έγιναν με ταυτόχρονη παραγκώνιση άλλων κλάδων όπως πχ. της αξιοποίησης των ορυκτών μας πόρων. Ένας κλάδος ο οποίος είναι σκληρός, απαιτητικός, απαιτεί υψηλή τεχνική κατάρτιση, πολλές επιστημονικές γνώσεις από διάφορα πεδία, ατελείωτες ώρες μελέτης, τεράστια υπομονή και επιμονή, αλλά ο οποίος στο τέλος θα μπορούσε να αποφέρει υψηλότατα εισοδήματα στους εργαζόμενους και θα άφηνε χειροπιαστή υπεραξία στη χώρα. Πράγματα δύσκολα δηλαδή για κάποιους οι οποίοι ήθελαν τα εύκολα…

Ας είμαστε ρεαλιστές: κανείς δεν θέλει την άνοδο της ανεργίας, κανείς δεν θέλει να βλέπει ξενοδοχεία και άλλες παρεμφερείς επιχειρήσεις να κλείνουν, κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός πως ο τουρισμός συνεισφέρει αρκετά στο ΑΕΠ της χώρας. Όμως κάποια στιγμή το παραμύθι κάποιων δήθεν οικολόγων οι οποίοι υψώνουν διαρκώς εμπόδια σε κάθε εξορυκτική προσπάθεια χρησιμοποιώντας ως άλλοθι το περιβάλλον, αλλά ως υποκείμενο-διακύβευμα τη χρήση γης και των παρελκόμενων (sic) συμφερόντων, θα πρέπει να τελειώσει. Οι ξενοδόχοι δεν είναι άμοιροι των ευθυνών τους και οφείλουν να πάρουν θέση σε αυτό το παίγνιο-διελκυστίνδα. Να θέσουν την άποψή τους ξεκάθαρα: θεωρούν πως η αξιοποίηση των ορυκτών πόρων είναι αντίθετη στα συμφέροντά τους; Ναι ή όχι; Ώστε να τελειώνουμε με τα παραμύθια κάποιων οι οποίοι έχουν χτίσει πλουσιοπάροχες καριέρες στις πλάτες τόσο των ξενοδόχων όσο και χιλιάδων ανέργων συμπολιτών μας.

Κάποιοι πολύχρονοι μύθοι οι οποίοι σχετίζονται με ιερά πολιτικά πρόσωπα και καταστάσεις θα καταρρεύσουν εξαιτίας της κρίσης. Οι ιερές αγελάδες της πολιτικής τελείωσαν. Αυτό είναι το θετικό της κρίσης: θα γνωριστούμε όλοι καλύτερα μεταξύ μας, και κυρίως θα γνωρίσουμε τους εαυτούς μας. Θα αποκτήσουμε ως λαός αυτογνωσία. Βέβαια, θα μας πάρει αρκετό καιρό για να “χωνέψουμε” τα συνεχή σοκ που θα υποστούμε. Δεν πειράζει. Ουδέν καλόν αμιγές κακού. Όσο θα βγαίνουν στην επιφάνεια οι σκελετοί του παρελθόντος τόσο θα γινόμαστε πιο δυνατοί. Όπως συμβαίνει σε όσους ακούν για πρώτη φορά κάτι σοκαριστικό, θα περάσουμε ως κοινωνία, αλλά και η οικονομία μας, από τα 5 ψυχολογικά στάδια της αποδοχής:

1. Το πρώτο στάδιο είναι η άρνηση της πραγματικότητας.
2. Το δεύτερο στάδιο είναι η οργή.
3. Το τρίτο στάδιο είναι η διαπραγμάτευση.
4. Το τέταρτο στάδιο χαρακτηρίζεται από κατάθλιψη.
5. Το πέμπτο στάδιο είναι η ήρεμη αποδοχή της αλήθειας.

Ήρθε ο καιρός να αρχίσουμε ως κοινωνία την αποκαθήλωση διάφορων ιερών “αγαλμάτων”, προσώπων, μύθων, και ψεύτικων συμβόλων.

Ήρθε η ώρα να προχωρήσει επιτέλους η χώρα χωρίς τα φαντάσματα και τις σκιές του παρελθόντος.

Ήρθε η ώρα της πλήρους αξιοποίησης των ορυκτών μας πόρων.

ΥΓ. Για να προλάβω κάποιους κακόβουλους, ο υπογράφων το παρόν άρθρο στηρίζει εμπράκτως την ανάπτυξη του τουρισμού με ουσιαστικές προτάσεις οι οποίες εισακούονται από τους ξενοδόχους.

[ΠΗΓΗ: capital.gr, tου Σωτήρη Ν. Καμενόπουλου, υποψήφιου Διδάκτορα Πολυτεχνείου Κρήτης – Σχολή Μηχανικών Ορυκτών Πόρων, 10/11/2015]