Bloomberg: Οι επενδύσεις λείπουν από τη συνταγή για την ελληνική οικονομία

Η ανάκαμψη της Ελλάδας από την οικονομική τραγωδία περιμένει ακόμη την τελευταία πράξη αναφέρει το Bloomberg σε δημοσίευμά του με τίτλο «Οι επενδύσεις είναι το συστατικό που λείπει την ώρα που η Ελλάδα αναδομεί την οικονομία της».

Όπως τονίζει ο αρθρογράφος Marcus Bensasson, αν και υπάρχει καλό μομέντουμ σε σειρά από κλάδους όπως το λιανικό εμπόριο ή η βιομηχανικό παραγωγή, λείπουν οι επενδύσεις.

«Αυτό σημαίνει ότι το κοινωνικό κόστος παραμένει υψηλό σε μία χώρα που η ανεργία είναι ακόμη πάνω από το 21%, αν και ακολουθεί πτωτική πορεία εδώ και μία τετραετία. Για να πέσει κάτω από 20%, η Ελλάδα θα χρειαστεί οι επενδύσεις να σημειώσουν αύξηση 8% (κατά μέσο όρο) για τα επόμενα χρόνια» αναφέρει το Bloomberg, επικαλούμενο τον οικονομολόγο της Τράπεζας της Ελλάδας, Νικόλα Μαγγίνα.

«Δεν μπορεί να έχει κανείς ανάπτυξη με διάρκεια χωρίς επενδύσεις» εξηγεί ο κ. Μαγγίνας, ο οποίος τονίζει πως μέχρι στιγμής οι προσλήψεις κυρίως εστιάζονται σε τομείς, όπως ο τουρισμός, «που δεν βελτιώνουν την παραγωγικότητα».

Όπως αναφέρει το διεθνές μέσο, ο Αλέξης Τσίπρας έχει τονίσει πως η αυξανόμενη εμπιστοσύνη στην σταθερότητα της χώρας θα ανοίξει τις πόρτες στις επενδύσεις αλλά «οι αποδείξεις γι’ αυτό είναι σχεδόν μηδαμινές».

Συνεχίζοντας, το άρθρο μιλά για αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,7% το πρώτο εξάμηνο, αύξηση για 11ο συνεχόμενο μήνα της βιομηχανικής παραγωγής αλλά και για αύξηση της κατανάλωσης και προσθέτει: «Παρ’ όλα αυτά οι δημόσιοι καυγάδες γύρω από κάποιες “high profile επενδύσεις” (εννοεί το Ελληνικό και τις Σκουριές) εμπόδισαν τις προσπάθειες του πρωθυπουργού να τα αναδείξει αυτά ως την αφετηρία ενός βιώσιμου οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης».

«Οι επενδύσεις είναι το πιο ευάλωτο συστατικό της ανάπτυξης στην αβεβαιότητα. Υπάρχουν αρκετές επενδύσεις από το 2015 και το 2016 που θα μπορούσαν να δώσουν ένα “ριμπάουντ”. Το δύσκολο είναι να τη διατηρήσεις» (σ.σ.: την ανάπτυξη), επισημαίνει ο κ. Μαγγίνας.

[ΠΗΓΗ: ΓΕΝΙΚΗ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΩΝ, 17/10/2017]

Τα σύνδρομα NINMY (Not In My Back Yard), NIABY (Not In Anyone’s Backyard) αλλά και BANANA (Build Absolutely Nothing Anywhere Near Anything ) ρυθμίζουν την …καθημερινότητα του μεταλλείου.

Η βιωσιμότητα είναι το πραγματικό διακύβευμα και όχι φυσικά τα μεταλλεία…τα οποία συχνά (όχι πάντα) στοχοποιούνται προσχηματικά!

Η εξόρυξη δεν είναι εμμονή, είναι μια καθημερινή πράξη επιβεβλημένη από το καταναλωτικό μας πρότυπο.

Tα μεταλλεία και η μεταλλευτική δραστηριότητα υπάρχουν όσο υπάρχει και ο άνθρωπος. Υπάρχουν για να εγγυώνται το status της ζωής και του πολιτισμού μας, αυτόν που έχουμε επιλέξει για να πορευόμαστε.

«Αν δεν φυτρώνει, πρέπει να εξορυχθεί»: Ακόμη και η οδοντόκρεμα δεν θα υπήρχε χωρίς την εξόρυξη, αφού περιέχει πυρίτιο, ασβεστόλιθο, αλουμίνα, φωσφορικά άλατα, φθόριο και τιτάνιο.

Σε όποιο μέρος της υφηλίου κι αν ζούμε, κάθε φορά που μαγειρεύουμε, τρώμε, πίνουμε, πλένουμε ή πλενόμαστε, γράφουμε, σερφάρουμε στο διαδίκτυο, ζωγραφίζουμε ή ταξιδεύουμε, υπάρχει η βεβαιότητα ότι μεταχειριζόμαστε κάτι που έχει ορυκτή προέλευση. Τα ορυκτά ζουν μαζί μας, όσο κι αν εμείς επιμένουμε να μην αντιλαμβανόμαστε την προέλευσή τους!

Η εξόρυξη δεν είναι εμμονή, είναι μια καθημερινή πράξη. Συνεπώς δεν τίθεται θέμα αρχής, δεν τίθεται θέμα διακύβευσης της εξορυκτικής δραστηριότητας. Το μόνο θέμα που τίθεται και τίθεται δυναμικά και επιτακτικά, είναι πώς θα επιτύχουμε ώστε αυτή η δραστηριότητα (όπως και κάθε άλλη) να είναι βιώσιμη, συμβατή με τη ζωή μας καθώς και εκείνη των επόμενων γενεών. Η βιωσιμότητα είναι το πραγματικό διακύβευμα και όχι φυσικά τα μεταλλεία… Και αντί να έχουμε ανασκουμπωθεί και να ασχολούμαστε ΜΟΝΟ με αυτό, έχουμε βάλει στοίχημα να ανατρέψουμε τα πάντα…

Για να προστατέψουμε το περιβάλλον θα αντιτείνουν πολλοί. Όμως, το περιβάλλον δεν είναι μια αποστειρωμένη περιοχή που απαγορεύεται ακόμα και να κοιτάξει κανείς! Το φυσικό περιβάλλον έχει αναπτυξιακή δυναμική με όρια που επιβάλλουν πλέον οι αυστηροί κανονισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως άλλωστε το προσεγγίζουν μέχρι σήμερα και όλες οι προηγμένες χώρες.

Tο “περιβάλλον” δεν είναι μια αποστειρωμένη περιοχή που απαγορεύεται ακόμα και να κοιτάξει κανείς. H Ευρώπη έχει 27 χιλιάδες προστατευόμενες περιοχές στις οποίες εργάζονται πάνω από 8 εκατ. άνθρωποι!

Υπενθυμίζεται ότι η Ευρώπη έχει 27 χιλιάδες προστατευόμενες περιοχές στις οποίες εργάζονται πάνω από 8 εκατ. άνθρωποι ενώ τα έσοδα που καρπώνονται ετησίως από τις εθνικές οικονομίες είναι της τάξης των 65 δις. ευρώ. Στην Ελλάδα έχουμε λιγότερες από 500 και φυσικά μην ρωτήσετε πόσοι εργάζονται εκεί. Κι αυτό επειδή η περιβαλλοντική μας τακτική είναι απαγορευτική και σε καμία περίπτωση αναπτυξιακή και κοινωνικά χρήσιμη.

Ανάπτυξη χωρίς βιωσιμότητα είναι επένδυση σε βαρέλι χωρίς πάτο, αλλά και αειφορία χωρίς ανάπτυξη είναι απλά ένα αειφόρο ..τίποτε, ούτε τρώγεται, ούτε αβγατίζει, ούτε μετακυλίεται στις επόμενες γενιές..

Δυστυχώς, η υποκρισία καλά κρατεί ένθεν και εκείθεν. Από τη μια, η άγρια ανάπτυξη του μεγάλου κεφαλαίου που εξαντλεί τα αποθέματα της φύσης, τα δάση, το έδαφος, το νερό, τα ορυκτά, τη βιοποικιλότητα.

Το άλλοθι αυτής της υποκρισίας είναι η απασχόληση και η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, ειδικά σε περιόδους που η κρίση βαθαίνει, οι οικολογικές αντιστάσεις μειώνονται και we are back to basics…

Από την άλλη, ο περιβαλλοντικός δογματισμός και η άρνηση κάθε αναπτυξιακής προσπάθειας που εν δυνάμει θεωρείται καταστροφική.

Το άλλοθι αυτής τη υποκρισίας είναι η (επαναλαμβανόμενη χωρίς επιχειρήματα) επίκληση της διατηρησιμότητας των οικοσυστημάτων, η περιβαλλοντική προστασία και το αειφόρο τίποτε…

Τα χω γράψει εκατό φορές, ας τα πούμε πάλι: ανάπτυξη χωρίς βιωσιμότητα είναι επένδυση σε βαρέλι χωρίς πάτο, αλλά και αειφορία χωρίς ανάπτυξη είναι απλά αειφόρο ..τίποτε, ούτε τρώγεται, ούτε αβγατίζει, ούτε μετακυλίεται στις επόμενες γενιές..

Και προφανώς πίσω από τις δύο άκρες, πίσω από τα χρώματα και τις σημαίες της ανάπτυξης, υπάρχουν τα κάθε λογής συμφέροντα. Και ο βασιλιάς εκεί πάντα γυμνός.. ντυμένος μόνο με υποκρισία.

[ΠΗΓΗ: http://www.oryktosploutos.net, του Δρος Πέτρου Τζεφέρη, από το protagon.gr, 17/10/2017]

Ανάπτυξη, χωρίς ιδιωτικά κεφάλαια και χωρίς ισχυρές επιχειρήσεις, δεν μπορεί να υπάρξει τόνισε ο πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων και του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθήνας Κωνσταντίνος Μίχαλος στη συνεδρίαση της διοικητικής επιτροπής της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στο Επιμελητήριο Λέσβου. Επίσης αναφέρθηκε, για μία ακόμη φορά, στη σημασία της πρόσβασης στη χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ενώ τόνισε ότι “το περιβάλλον ειδικά για τις επενδύσεις παραμένει χαώδες και απρόβλεπτο”.

Σύμφωνα με τον κ. Μίχαλο, σε μεγάλο βαθμό δεν υπάρχουν ακόμη τα κριτήρια εκείνα ώστε η ίδια η χώρα να αρχίσει να δημιουργεί περισσότερο εθνικό πλούτο. Κι αυτό θα γίνει, όπως είπε, αν υιοθετήσουμε ένα νέο, εξωστρεφές παραγωγικό υπόδειγμα, στηριγμένο στις δυνάμεις του ιδιωτικού τομέα και προσελκύοντας σημαντικά κεφάλαια και επενδύσεις από την Ελλάδα και κυρίως από το εξωτερικό. Τα προηγούμενα χρόνια έγιναν αρκετά θετικά βήματα, προσέθεσε ο κ. Μίχαλος, καθώς προχώρησε η δημοσιονομική εξυγίανση και υλοποιήθηκαν αρκετές μεταρρυθμίσεις, στο ασφαλιστικό, στην αγορά εργασίας, αλλά και σε σημαντικές αγορές προϊόντων και υπηρεσιών. Ενώ είναι πολύ σημαντικό, συνέχισε ο ίδιος, για το αίσθημα ασφάλειας, ότι η συντριπτική πλειονότητα των κοινοβουλευτικών δυνάμεων του τόπου υποστηρίζει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την παραμονή της στο ευρώ.

Ωστόσο, τα προβλήματα είναι ακόμη πολλά, είπε ο κ. Μίχαλος και ανέφερε συγκεκριμένα: “Άλλες πρώην μνημονιακές χώρες, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ιρλανδία, αλλά και την Κύπρο και την Πορτογαλία, προτίμησαν να δώσουν έμφαση στον περιορισμό των δαπανών και στην επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, από το να εφαρμόσουν μέτρα αύξησης της φορολογίας. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, επικράτησε το δόγμα του “πόσα μας λείπουν, να τα πάρουμε από φόρους”. Και καταλήξαμε με ένα φορολογικό καθεστώς που καθηλώνει την ανάπτυξη. Που αλλάζει διαρκώς, προς το χειρότερο, ανάλογα με τις τρύπες που εμφανίζονται κάθε φορά στον προϋπολογισμό. Ένα καθεστώς με το οποίο κανείς δεν μπορεί να προγραμματίσει, να προϋπολογίσει και να σχεδιάσει σε ορίζοντα μεγαλύτερο του έτους”.

Πρόβλημα, συνέχισε ο κ. Μίχαλος, είναι το αδιέξοδο με τα κόκκινα δάνεια, στα οποία έχουν παγιδευτεί χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. “Σήμερα, δύο στις τρεις μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν δάνεια σε καθυστέρηση. Το ποσοστό αυτό είναι διπλάσιο σε σχέση με το αντίστοιχο για τις μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν περισσότερες δυνατότητες να διαχειριστούν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Με περισσότερες εγγυήσεις, με είσοδο στρατηγικών επενδυτών κτλ”.

Η μικρή και πολύ μικρή επιχείρηση, δεν έχει αυτές τις δυνατότητες ενώ “στο επόμενο διάστημα, πολλές από τις επιχειρήσεις που είναι τώρα εγκλωβισμένες, θα βρεθούν στο στόχαστρο” είπε ο κ. Μίχαλος και προσέθεσε ότι και από την πλευρά του νομίσματος, βιώσιμες, υγιείς και εξωστρεφείς επιχειρήσεις δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε δανεισμό. Και όταν δανείζονται, το κόστος είναι εξοντωτικό. Όπως είπε χαρακτηριστικά: “Υπάρχουν μεν χρηματοδοτικά εργαλεία από την ΕΕ την ΕΤΕπ και άλλους φορείς, ωστόσο η απορρόφηση των διαθέσιμων πόρων είναι χαμηλή τουλάχιστον σε σχέση με τις ανάγκες των ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί τα κριτήρια χορήγησης είναι συνήθως υπερβολικά αυστηρά σε σχέση με τα δεδομένα της αγοράς. Και επίσης, γιατί η χρήση τους απαιτεί χρονοβόρες και κοστοβόρες διαδικασίες, που μια μικρομεσαία επιχείρηση είναι δύσκολο να διαχειριστεί με τους πόρους που διαθέτει”.

Πέρα από τα προβλήματα που δημιούργησε η κρίση, υπάρχουν και αυτά που προϋπήρχαν. Και που δυστυχώς, δεν λύθηκαν παρά τις μνημονιακές δεσμεύσεις και εξαγγελίες, όπως επισήμανε ο πρόεδρος της ΚΕΕ και του ΕΒΕΑ, και ενδεικτικά ανέφερε ότι ελάχιστη πρόοδος έχει γίνει για τη μείωση της γραφειοκρατίας και για τη βελτίωση του νομοθετικού πλαισίου για τις επενδύσεις. Αν κάτι προχώρησε σε σχέση με την απλοποίηση διαδικασιών, αυτό ήταν η λειτουργία του ΓΕΜΗ και της Υπηρεσίας Μιας Στάσης για την ίδρυση επιχειρήσεων ενώ κατά τα άλλα, “το περιβάλλον ειδικά για τις επενδύσεις παραμένει χαώδες και απρόβλεπτο. Τριάντα χρόνια συζητάμε για το κτηματολόγιο και ακόμα να ολοκληρωθεί. Άλλα τόσα χρόνια συζητάμε για το χωροταξικό σχεδιασμό. Κι ακόμα δεν μπορεί να προχωρήσει επένδυση, χωρίς να βρεθεί αντιμέτωπη με εμπόδια, νομικές ασάφειες, αντιφατικές διατάξεις, προσφυγές και απρόβλεπτες εμπλοκές”.

Τέλος σημείωσε ότι ελάχιστα έγιναν και για την επιτάχυνση της διαδικασίας απονομής δικαιοσύνης, με τις καθυστερήσεις να αγγίζουν πια τα όρια της αρνησιδικίας.

“Αν θέλουμε, λοιπόν, ανάπτυξη πραγματική και όχι συγκυριακή και ασθενική, χρειάζονται γενναία μέτρα και παρεμβάσεις”, είπε ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο κ. Μίχαλος.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, από ΑΠΕ-ΜΠΕ, 22/7/2017]

Επί δεκαετίες επικράτησε ο μύθος ότι οι Έλληνες είμαστε καλοί έμποροι αλλά ανίκανοι να παράγουμε το οτιδήποτε. Το αφήγημα είναι ελκυστικά λογικοφανές. Μια μικρή χώρα δεν μπορεί να έχει μεγάλη βιομηχανική παραγωγή γιατί δεν έχει τους φυσικούς πόρους και τις υποδομές. Εξωστρεφείς, μορφωμένοι και πονηροί, οι Έλληνες θα γίνουμε έμποροι και στελέχη υπηρεσιών, αυτό μας ταιριάζει.

Με την οικονομική ύφεση να ξεγυμνώνει τις παθογένειες της ελληνική οικονομίας, νομίζω αρχίζει να προκύπτει μια πολύ διαφορετική εικόνα. Το εμπορικό σκέλος της οικονομίας στηριζόταν στην εισαγωγή και μεταπώληση προϊόντων, σε συνθήκες χαμηλού ανταγωνισμού και με καταναλωτές που ξόδευαν δανεικό πλούτο.

Οι βασικές δεξιότητες του εμπορίου –logistics, οικονομίες κλίμακας, εξυπηρέτηση πελατών– έμειναν ατροφικές σε έναν κλάδο που δεν χρειάστηκε να τις εξασκήσει σε συνθήκες διεθνούς ανταγωνισμού.

Η απουσία αυτών των δεξιοτήτων φαίνεται έντονα στους κλάδους που θα μπορούσαν να είναι εξαγωγικοί. Σε προϊόντα που έχουμε άνισο γεωγραφικό πλεονέκτημα, όπως το λάδι και το γιαούρτι, αλλά δυσκολευτήκαμε να δημιουργήσουμε αναγνωρίσιμα brands και να στήσουμε διεθνείς εμπορικές υποδομές.

Αφήσαμε έτσι το μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους σε ξένους διανομείς ή ανταγωνιστές. Αντίστοιχα, στις αγορές της Ανατολικής Ευρώπης, οι ελληνικές επιχειρήσεις προσπάθησαν και μάλλον απέτυχαν να ανταγωνιστούν τους Δυτικοευρωπαίους, παρά τα όποια αρχικά πλεονεκτήματα.

Παρόμοια εικόνα και στις υπηρεσίες. «Τα γκαρσόνια της Ευρώπης» ήταν η απαξιωτική φράση που δικαιολόγησε στο συλλογικό μας υποσυνείδητο την επιθυμία μας να γίνουμε δικηγόροι, διαφημιστές και τραπεζικά στελέχη, πουλώντας μέτριες υπηρεσίες σε μια μικρή και οικονομικά ασήμαντη αγορά, μακριά από τον ανταγωνισμό των ξένων ομολόγων μας. Τα γκαρσόνια τουλάχιστον χρειάζονται να έχουν καλύτερο τουριστικό προϊόν σε διεθνές επίπεδο, γι’ αυτό και έχτισαν έναν κλάδο που επιβιώνει και σηκώνει το βάρος του στο ΑΕΠ της χώρας.

Όχι, δεν είμαστε καλοί έμποροι, αλλά τοπικοί μεταπωλητές μετρίου αναστήματος, με χαμηλή τεχνολογία, κακή εξυπηρέτηση πελατών και περιθώρια κέρδους που στηρίζονταν σε μικροπαραβατικότητα, προστατευτισμό και αποφυγή μακροπρόθεσμων επενδύσεων. Όσο βγαίνουν χρήματα, είναι εύκολο να μπερδέψεις τον έξυπνο με τον οπορτουνιστή, την ανταγωνιστικότητα με την κουτοπονηριά.

Αντίθετα, στην παραγωγή εξαγώγιμων προϊόντων, η εικόνα είναι πιο αισιόδοξη. Έχουμε αρκετές επιτυχημένες, υγιείς επιχειρήσεις που φτιάχνουν από καλλυντικά και τρόφιμα μέχρι βιομηχανική τεχνολογία και λογισμικό. Κάτι γίνεται. Το κοινό χαρακτηριστικό είναι η έμφαση στην παραγωγή για μεσαίου μεγέθους αγορές προϊόντων υψηλής διαφοροποίησης.

Η μαζική βιομηχανία έχει αποδημήσει στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Όμως οι πλούσιες αγορές της Δύσης δημιουργούν ζήτηση για προϊόντα χαμηλής μαζικότητας, τοπικής ιδιαιτερότητας ή υψηλής τεχνολογίας. Τέτοια προϊόντα, είτε πρόκειται για ποιοτικά εδέσματα, υπηρεσίες ιατρικού τουρισμού, προϊόντα αγροτεχνολογίας, ενεργειακή τεχνολογία ή εξειδικευμένο λογισμικό, μπορούμε να φτιάξουμε και ήδη φτιάχνουμε στην Ελλάδα.

Σε απόλυτα μεγέθη, αυτοί οι κλάδοι είναι μικροί, έχουν όμως δυναμισμό. Θα μπορούσαν να αναπτυχθούν και να στηρίξουν την οικονομία με συνάλλαγμα και θέσεις εργασίας καλής ποιότητας.

Αυτό που απαιτούν μεσαίου μεγέθους επιχειρήσεις με μορφωμένο επιστημονικό προσωπικό, που υπάρχει στην Ελλάδα ή τώρα δουλεύει στο εξωτερικό και θα επιστρέψει ακόμη πιο καταρτισμένο να τις στελεχώσει.

Η σύγχρονη εμπορική τεχνολογία φέρνει αγορές-στόχους πιο κοντά. Έτσι, μια εταιρεία που μπορούσε να εξυπηρετήσει δέκα εκατομμύρια Έλληνες μπορεί τώρα να φτιάξει ένα προϊόν για τον ίδιο αριθμό πελατών διεθνώς. Αγορές που είναι πολύ μικρές για να ασχοληθούν μαζί τους οι αμερικανικοί και οι κινεζικοί κολοσσοί μπορούν να αποτελέσουν προνομιακό πεδίο δράσης για ελληνικές εταιρείες.

Οι ανάγκες χρηματοδότησης τέτοιου τύπου εταιρειών είναι μετριοπαθείς και αυξάνονται σταδιακά. Ύστερα από μία δεκαετία χαμηλών επιτοκίων, πολύ χρήμα μετακινήθηκε σε venture capital funds που, λόγω συνωστισμού, αρχίζουν να αναζητούν ευκαιρίες σε περιφερειακές αγορές με επιστημονικό προσωπικό και μη ανεπτυγμένους τεχνολογικούς κλάδους. Εταιρείες μεσαίας και υψηλής τεχνολογίας στην Ελλάδα έχουν ήδη δείξει ότι η πρόσβαση σε αυτά τα κεφάλαια είναι ανοιχτή, φέρνοντας δεκάδες εκατομμύρια επενδύσεων από το εξωτερικό.

Ίσως το σημαντικότερο, αυτές είναι και οι δουλειές που δύσκολα θα αντικατασταθούν με ρομπότ και τεχνητή νοημοσύνη – μια ραγδαία εξέλιξη που θα αλλάξει τον κόσμο μέσα στην επόμενη δεκαετία. Για τον συμβολαιογράφο, τον φαρμακοποιό, τον διανομέα και τον χρηματιστή, η τεχνητή νοημοσύνη είναι υπαρξιακή απειλή.

Για τον μηχανικό που σχεδιάζει ποτιστήρια ακριβείας στη Βόρεια Ελλάδα, η τεχνητή νοημοσύνη είναι εργαλείο που πολλαπλασιάζει την παραγωγικότητά του. Στη νέα παγκόσμια οικονομία, βιομηχανία και μεγάλες επιχειρήσεις δεν σημαίνουν πλέον εργατιά και μαζικότητα. Σημαίνουν ποιοτικότερες, ασφαλέστερες δουλειές και ανταγωνιστική οικονομία.

Έπειτα από χρόνια ύφεσης, οι πιο εύθραυστες και εφήμερες δραστηριότητες καταρρέουν. Ο,τι επιζεί και αναπτύσσεται μας δείχνει με τι θα μοιάζει το μέλλον μας. Η εικόνα είναι μάλλον αισιόδοξη.

Οι άνεργοι των 25-35 ετών σήμερα δεν θα (ξανα)γίνουν διαφημιστές και πωλητές ξένων προϊόντων στην τοπική αγορά. Θα δουλεύουν σε μεσαίου μεγέθους, υψηλής τεχνολογίας βιομηχανικές επιχειρήσεις, που φτιάχνουν προϊόντα χαμηλής μαζικότητας και υψηλής αξίας για διεθνείς αγορές.

Θα είναι μηχανικοί, επιστήμονες και στελέχη μεσαίου management σε λειτουργίες παραγωγής και τα προϊόντα τους θα τα εμπορεύονται συνάδελφοί τους στο εξωτερικό. Και αυτό θα είναι μια πολύ καλή εξέλιξη για τον τόπο.

[ΠΗΓΗ: http://politesaristoteli.blogspot.gr/, του Νίκου Μωραϊτάκη, CEO της Workable.

αναδημοσίευση από kathimerini, 19/3/2017]

Για ποιο λόγο δεν έχει καταθέσει μέχρι τώρα η κυβέρνηση το αναπτυξιακό σχέδιο που είχε δεσμευτεί να παρουσιάσει μέχρι το Μάρτιο του 2016, ρώτησε να πληροφορηθεί ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Κωστής Χατζηδάκης τους υπουργούς Οικονομικών και Οικονομίας  κ.κ. Τσακαλώτο και Παπαδημητρίου.

Η κατάθεση του σχεδίου ήταν ρητή δέσμευση της κυβέρνησης στο πλαίσιο του 3ου μνημονίου. Ωστόσο 10 μήνες μετά την εκπνοή της προθεσμίας, η κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτα για το θέμα. Ο κ. Χατζηδάκης, λοιπόν, διερωτάται: ποιος, άραγε, εμποδίζει την κυβέρνηση να καταθέσει τη στρατηγική ανάπτυξης για την οποία έχει δεσμευτεί; Το ΔΝΤ; Οι ευρωπαίοι εταίροι; Η αντιπολίτευση; Ο κ. Σόιμπλε;

Υπενθυμίζεται ότι στη σελίδα 1015 του ν. 4336/2015 αναφέρεται ότι:

«Η Ελλάδα πρέπει να βασιστεί στη συμφωνημένη στρατηγική ανάπτυξης και να επεξεργαστεί μια γνήσια στρατηγική ανάπτυξης, την οποία θα ενστερνιστεί και θα καθοδηγήσει η ίδια. […] Οι ελληνικές αρχές μπορούν να ζητήσουν τεχνική βοήθεια για να επεξεργαστούν περαιτέρω τη στρατηγική ανάπτυξης, η οποία θα μπορούσε να στοχεύει, μεταξύ άλλων, στη δημιουργία ελκυστικότερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος, στη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, καθώς και της διαμόρφωσης ανθρώπινου κεφαλαίου, μέσω της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης, στην ανάπτυξη της Ε&Α και της καινοτομίας. Η τεχνική βοήθεια θα μπορούσε επίσης να συνδράμει στον σχεδιασμό τομεακών προτεραιοτήτων σε τομείς όπως ο τουρισμός, οι μεταφορές και η εφοδιαστική, καθώς και η γεωργία. […] Οι αρχές σκοπεύουν να οριστικοποιήσουν τη στρατηγική ανάπτυξης έως τον Μάρτιο του 2016, σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους, την πανεπιστημιακή κοινότητα και διεθνείς οργανισμούς.»

Ο Κωστής Χατζηδάκης επισημαίνει ότι με δεδομένη την επιτακτική ανάγκη της οικονομίας μας για χάραξη και εφαρμογή αναπτυξιακών πολιτικών, προκαλεί ειλικρινή απορία η ολιγωρία της κυβέρνησης στο συγκεκριμένο ζήτημα.

[ΠΗΓΗ: http://www.khatzidakis.gr, 26/01/2017]