Η χώρα μας ξέφυγε από το φάσμα της φτώχειας και της περιθωριοποίησης της μεταπολεμικής περιόδου μέσα από μια εκρηκτική (για τα τότε δεδομένα) ανάπτυξη, με την υλοποίηση μιας σειράς εμβληματικών επενδύσεων: ναυπηγεία, διυλιστήρια, υφαντουργίες, χαλυβουργεία κ.λπ., η οποία όμως εν πολλοίς ήταν άναρχη. Αυτό το πρόβλημα της αναρχίας, που επεκτάθηκε και στην οικιστική ανάπτυξη κύριας και παραθεριστικής κατοικίας αλλά και στον τουρισμό, προσπάθησε (και πολύ καλά έκανε) να θεραπεύσει το κράτος, αλλά όχι με σωστό τρόπο. Έτσι, δημιουργήθηκε πλήθος νομικών εμποδίων, που συσσώρευσαν οι ασαφείς και αλληλοσυγκρουόμενοι σχετικοί νόμοι τα τελευταία 40 χρόνια.

Και τώρα, τι μέλλει γενέσθαι; Ενώ η προσέλκυση επενδύσεων και η στήριξη της επιχειρηματικότητας διακηρύσσεται ως υψηλής προτεραιότητας στόχος, διαπιστώνουμε ότι εξακολουθούμε να αναζητούμε μια χωροταξική πολιτική, να αμφισβητούμε την πρόσφατη μεταρρύθμιση των εργαλείων σχεδιασμού και, κυρίως, συνεχίζουμε να μην παρέχουμε την αναγκαία ασφάλεια δικαίου στους ξένους και εγχώριους επενδυτές για να εγκατασταθούν στο ελληνικό έδαφος. Μετά τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού της χωροταξικής και πολεοδομικής πολιτικής προς τα τέλη της δεκαετίας του 1990, ο ν. 4269/2014 περί χωροταξικής και πολεοδομικής μεταρρύθμισης επιχείρησε να εισαγάγει σημαντικές αλλαγές στο σύστημα χωροταξικού σχεδιασμού, προκειμένου να άρει τα εμπόδια στην πραγματοποίηση επενδύσεων που απορρέουν από το αναποτελεσματικό και αντιαναπτυξιακό σύστημα που ίσχυε και εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα. Όλοι γνωρίζουμε επενδύσεις που ακυρώθηκαν ή ματαιώθηκαν έπειτα από πολυετείς δικαστικές διαμάχες λόγω του ελλειμματικού αλλά και προβληματικού χωρικού σχεδιασμού. Με τον ν. 4269/2014 θεωρήσαμε ότι ξεκινούν κάποια πρώτα βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο χωροταξικός σχεδιασμός συνδέθηκε με τον αναπτυξιακό, μειώθηκε ο αριθμός των επιπέδων σχεδιασμού, θεσμοθετήθηκαν τα Ειδικά Χωρικά Σχέδια (ΕΧΣ) και ορίστηκε το πλαίσιο για την αναγκαία συνεργασία μεταξύ των εμπλεκομένων στο σύστημα φορέων της δημόσιας διοίκησης.

Αναμέναμε, λοιπόν, την έκδοση όλων των αναγκαίων κανονιστικών νομοθετημάτων, ώστε αυτή η μεταρρύθμιση να αρχίσει να υλοποιείται. Πριν από λίγες ημέρες διαπιστώσαμε ότι το σχέδιο αυτό τροποποιείται και η δημόσια διαβούλευση έληξε ήδη προχθές. Για άλλη μια φορά κάνουμε την ίδια διαπίστωση: η χίμαιρα της υποκειμενικά καλύτερης νομοθέτησης οδηγεί στην απονεύρωση ενός εργαλείου με κίνδυνο να καταλήξει μη λειτουργικό. Για παράδειγμα, καταργούμε την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου (υδρογονάνθρακες, μεταλλεία, λατομεία) αναφερόμενοι σε «αειφόρο χρήση των φυσικών πόρων»

Μα, τελικά, θέλουμε τις επενδύσεις και την ανάπτυξη ή όχι; Φαίνεται ότι η καλή πρόθεση δεν άλλαξε. Είδαμε ότι παραμένει η ρητή διασύνδεση χωροταξικού και αναπτυξιακού σχεδιασμού και διατηρείται η σημαντική καινοτομία των ΕΧΣ, εντούτοις εισάγονται περιττές διαδικασίες που θα δημιουργήσουν νέα προβλήματα. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, αναφέρομαι στον τρόπο με τον οποίο θα εγκρίνονται τα ΕΧΣ, τα οποία αποτελούν το σημαντικότερο εργαλείο για την ανάπτυξη μεγάλων ιδιωτικών αλλά και δημόσιων επενδύσεων. Το σχέδιο νόμου εισάγει μία διαδικασία προέγκρισης από το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας στις περιπτώσεις που ένα ΕΧΣ θα πρέπει να τροποποιήσει προϋφιστάμενες πολεοδομικές ρυθμίσεις. Δηλαδή, αφού έχουν εκπονηθεί όλες οι απαραίτητες μελέτες για τη σύνταξη ενός ΕΧΣ και άρα έχουν γίνει πολύ σημαντικές δαπάνες, θα απαιτείται η εν λόγω προέγκριση ώστε να προχωρήσει η τελική έγκριση του ΕΧΣ με προεδρικό διάταγμα. Λαμβάνοντας υπόψη τους ρυθμούς με τους οποίους κινούνται αυτές οι διαδικασίες, κανένα ΕΧΣ, που τόσο έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία, δεν πρόκειται να υλοποιηθεί στο ορατό μέλλον! Αντίθετα, αυτό που θα ήταν πολύ σημαντικό για τους πιθανούς επενδυτές είναι μία διαδικασία προελέγχου της δυνατότητας υλοποίησης ενός ΕΧΣ σε πρώιμα στάδια της κατάρτισής του που να δεσμεύει τη δημόσια διοίκηση, ώστε να υπάρχει ασφάλεια δικαίου. Με λίγα λόγια, η «δικλίδα ασφαλείας» πρέπει να τοποθετηθεί σε άλλο σημείο…

Η ανάπτυξη δεν έρχεται με λόγια. Έρχεται με πράξεις και με σωστό και λειτουργικό ρυθμιστικό περιβάλλον.

Ο ΣΕΒ, ανάγοντας τα παραπάνω σε βασική και άμεση προτεραιότητα, έχει συστήσει την Επιτροπή Χωροταξίας και Δικτύων. Στόχος της είναι να συμβάλλει στη θέσπιση ρυθμίσεων του χώρου που δημιουργούν συνθήκες για ανάπτυξη εδώ και τώρα!

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Α. Καλλιτσάντση, αντιπροέδρου ΣΕΒ, προέδρου Επιτροπής Χωροταξίας & Δικτύων του ΣΕΒ, 20/11/2016]

«Ανάπτυξη εξασφαλίζουν μόνο οι ιδιωτικές επενδύσεις που “μιλάνε” (από τα σχέδιά τους) στην απασχόληση και στην προοπτική σταθερών και αυξανόμενων θέσεων εργασίας. Επενδύσεις όμως της μορφής αυτής αποκλείονται παντελώς στην Ελλάδα όσο η φορολογία και οι εισφορές διπλασιάζουν το κοστολόγιο εργασίας τόσο σε επίπεδο μισθών όσο και μεροκάματων».

Σε μια αξιοθρήνητη, αποβιομηχανοποιημένη και αντιπαραγωγική Βαλκανική χώρα, με την φτωχοποίηση ορατή και τον λαό οργισμένο μεν από τα καθημερινά ψέματα μιας δήθεν αριστερής κυβέρνησης, που όμως θα ξαναψηφίσει για να μην έρθει ο Κούλης…,κανείς επενδυτής δεν φέρνει κεφάλαια. Κανείς δεν μοιράζεται τα λεφτά του με κράτος μπαταχτσή και απατεώνα. Ανάπτυξη όμως δεν θα φέρει η Μαίρη Πόππινς…

Ας είμαστε ρεαλιστές. Και ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Ποιος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αντιλαμβάνεται τι σημαίνει ανάπτυξη και τι ανάγκες έχει αυτή τη στιγμή η οικονομία για φύγει από την φτώχεια, το τέλμα και το τίποτε.

Δεν χρειάζεται ειδική ανάλυση. Φτάνει να σταθείς σε μια από τις μπαρούφες που λένε. Πάρτε την μπούρδα για δίκαιη ανάπτυξη…

Τι είναι δηλαδή η δίκαιη ανάπτυξη; Αυτή που θα αλλάξει τον τρόπο να “χώνουμε” λεφτά… σε απατεώνες επιχειρηματίες και σε κρατικοδίαιτους μεσάζοντες που τρέχουν πίσω από κόμματα για να αρπάξουν κρατικές δουλίτσες;

Ποια θα είναι η δίκαιη ανάπτυξη; Αυτή που θα φέρει το αριστερό ραβδί μάγισσας… και εμείς θα την πούμε Κοινωνική Οικονομία απλώνοντας χαλί σε κάθε κομματικό απατεώνα που ξέρει… από Ενώσεις και Συνεταιρισμούς;

Δίκαιη ανάπτυξη είναι να πάρει το κράτος τα μαγαζιά και τις φάμπρικες που δεν μπόρεσαν να σταθούν στα ποδάρια τους και να τα μπουκώσει με λεφτά ΕΣΠΑ για να επαναλάβουμε τα λεφτά του Παπαντρέα… με λεφτά του Τσίπρα και της κοινωνικής οικονομίας;

Γιατί κάπως έτσι ακούστηκαν τα σχέδια καφενείου για αντικατάσταση των ιδιωτικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων μικρομεσαίων (ειδικά του τουρισμού και των προμηθευτών του δημοσίου) από κομματικούς Συνεταιρισμούς.

Όποιος έχει χρόνο για χάσιμο να ξαναδιαβάσει τα τσιτάτα του προγράμματος που κυκλοφόρησε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2014 για την Κοινωνική Οικονομία.

Και τι θα κάνει η δίκαιη ανάπτυξη; Θα αντικαταστήσει την “άδικη ανάπτυξη” των άλλων… που έφεραν κρίση επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνούσε;

Δεν ξέρουμε τι έχουν στο μυαλό τους (όταν μιλάνε μεταξύ τους για ανάπτυξη) ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και (εκτός του ΚΚΕ) τα κόμματα τσόντες των συγκυβερνήσεων και των σχηματισμών που ετοιμάζονται εντός και εκτός Βουλής.

Ξέρουμε όμως πολύ καλά τι σημαίνει ανάπτυξη σε μια σωστή ευρωπαϊκή χώρα που αντιλαμβάνεται από ανταγωνισμό και από κοινωνική πολιτική.

Ξέρουμε ακόμη πως ξεχωρίζονται παραγωγικότητα και παραγωγική επένδυση από δουλειές για μεσάζοντες και κρατικοδίαιτους ή για ξέπλυμα χρήματος.

Τα μάθαμε στη διαχρονική (μεταπολιτευτική) αντιαναπτυξιακή πολιτική των κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και από την τακτική υπονόμευσης (προς όφελος άλλων Βαλκανικών χωρών και της Τουρκίας) κομματικών εργατοπατέρων σε πάμπολλες προσπάθειες ελληνικών και ξένων ιδιωτικών επιχειρήσεων που ήθελαν να ξεμυτίσουν χωρίς το κράτος συνεταίρο…

Το άλφα και το ωμέγα της ανάπτυξης είναι η εμπιστοσύνη του επιχειρηματία κυρίως προς την κυβέρνηση αλλά και γενικότερα προς το πολιτικό σκηνικό.

Και αυτό που προσφέρει η Βαλκανική Ελλάδα είναι κυβέρνηση που δεν ξέρει που το πάει ή δεν θέλει να το πάει… γιατί προέχει η συντήρηση του κράτους τέρατος με υπερφορολόγηση και με τιμολόγια (κρατικών μονοπωλίων) να καταδικάζουν το κόστος παραγωγής.

Κορυφαίο γνώρισμα της ανάπτυξης είναι οι δυνατότητες εξωστρέφειας μιας χώρας με προϋποθέσεις ανταγωνιστικότητας και διευκολύνσεις που απαιτούν αξιοπιστία του κράτους-εξαγωγέα.

Η αξιοπιστία όμως αυτή δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει όσο είμαστε σε ύφεση, σε μνημόνια και εκτός αγορών.

Ανάπτυξη εξασφαλίζουν μόνο οι ιδιωτικές επενδύσεις που “μιλάνε” (από τα σχέδιά τους) στην απασχόληση και στην προοπτική σταθερών και αυξανόμενων θέσεων εργασίας.

Επενδύσεις όμως της μορφής αυτής αποκλείονται παντελώς στην Ελλάδα όσο η φορολογία και οι εισφορές διπλασιάζουν το κοστολόγιο εργασίας τόσο σε επίπεδο μισθών όσο και μεροκάματων.

Συνεπώς τι να πεις για ανάπτυξη όταν την ανεργία (2.000.000 στο 2017) δεν την αντιμετωπίζεις με θέσεις εργασίας από επενδύσεις αλλά προγραμματίζεις επιδότηση εργασίας με λίγα κατοστάρικα και για μερικές χιλιάδες άτομα…

Καλύτερα λοιπόν για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και για τον αρχηγό της Ν.Δ. Κυριάκο Μητσοτάκη να αποφύγουν στη ΔΕΘ και την λέξη ανάπτυξη αν δεν έχουν πολιτικές για επενδυτικά σχέδια με δουλειές 2.000.000 ανέργων και 500.000 ξενιτεμένων. Σχέδια σαν εκείνα που ούτε ζωγραφιστά θα δούμε… όσο επιμένουμε σε ερασιτέχνες αριστερούς επειδή σκιαζόμαστε μπας και πέσουμε σε χέρια φιλελέδων… και χάσουμε τη δίκαιη ανάπτυξη!!!

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Γιώργου Κράλογλου, 8/9/2016]

“Η οικονομία μπαίνει σε τροχιά ανάκαμψης που, πλην απροόπτων, θα έχει διάρκεια”, εκτιμά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γιάννης Δραγασάκης, θεωρώντας πιθανό το θετικό πρόσημο ακόμα και φέτος. Αλλά κάνει σαφές ότι από μόνη της η ανάκαμψη δεν είναι ικανή συνθήκη για να βγούμε από την κρίση, “θα είναι σημαντική αλλά όχι επαρκής”. Και εξηγεί ότι πρέπει να προχωρήσει η ρύθμιση του χρέους, η προσέλκυση ξένων επενδύσεων, αλλά και “βαθιές αλλαγές, ώστε η χώρα να αποκτήσει μια νέα παραγωγική ταυτότητα”.

Εκτιμά ότι “η διατήρηση των πλεονασμάτων σε υψηλά επίπεδα είναι κοινωνικά ανέφικτη και οικονομικά αναποτελεσματική”, και τοποθετείται ξεκάθαρα στις αποκλίσεις απόψεων κυβερνητικών στελεχών σε θέματα ιδιωτικοποιήσεων λέγοντας ότι “διαφοροποιήσεις και προσωπικές στρατηγικές δεν έχουν λογική ούτε βοηθούν στο έργο της κυβέρνησης”.

Ο αντιπρόεδρος επιμένει στην ανάγκη ενός παράλληλου τραπεζικού συστήματος λέγοντας ότι είναι “πανευρωπαϊκή πρακτική” και απαντά στην κριτική που δέχθηκε λέγοντας ότι “ήταν προϊόν άγνοιας ή έκφραση ενός ιδιόμορφου συντηρητισμού κατεστημένων συμφερόντων, που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα σε αυτή τη χώρα”.

Προβλέπει μείωση των “κόκκινων” δανείων, αύξηση των καταθέσεων, αλλά και θετικούς ρυθμούς πιστωτικής επέκτασης το 2017.

Στο θέμα της ΕΛΣΤΑΤ δηλώνει ότι η “κυβέρνηση δεν έχει καμία άμεση εμπλοκή με το θέμα”, αλλά ασκεί και έντονη κριτική λέγοντας ότι “κακώς η Κομισιόν παρασύρθηκε, παρεμβαίνοντας μάλιστα και με τρόπο που την εκθέτει”.

Για το “θρίλερ” με τον όμιλο Μαρινόπουλου κάνει σαφές ότι “θέλουμε να τελειώνουμε με τους σκελετούς του παρελθόντος” αλλά και ότι “πρέπει να ξεπεράσουμε ως πολιτικό σύστημα τη λογική των “δικών μας” επιχειρηματιών, των “δικών μας” τραπεζιτών, των “δικών μας” καναλαρχών και των κλειστών ολιγαρχικών συστημάτων”.

Σε ερώτημα για το αν θα ωφελούσε ένας ανασχηματισμός, αφήνει ανοικτό ένα “παράθυρο” μιλώντας για ένα ποιοτικό άλμα το οποίο μπορεί πλέον να οργανώσει η κυβέρνηση, κάνοντας μεν σαφές ότι είναι αποκλειστική ευθύνη του πρωθυπουργού, αλλά τονίζοντας και ότι “εκείνο όμως που είναι ευθύνη όλων μας είναι ο σχεδιασμός, η αξιολόγηση και ο συντονισμός του κυβερνητικού έργου”.

Διαβάστε αναλυτικά την συνέντευξη στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ, εδώ.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, συνέντευξη από το ΚΕΦΑΛΑΙΟ, στους Γ. Αγγέλη, Δήμητρα Καδδά, 4/9/2016[

Το τρίπτυχο, (ι) Επιστημονικό/Τεxνικό Τεκμήριο, (ιι) Πολιτική/Εταιρική Διακυβέρνηση και (ιιι) Κοινωνική Σύμπραξη/Συναίνεση είναι αυτό που ορίζει και καθορίζει το δημοκρατικό πλαίσιο παραγωγικής αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου, όπως βέβαια και των περισσότερων άλλων αναπτυξιακών δραστηριοτήτων. Αποτελεί τη βάση ορθολογιστικής προσέγγισης για κάθε αναπτυξιακή διαδικασία, ειδικότερα δε όταν αυτή συνδέεται με επενδυτικές πρωτοβουλίες και δράσεις της μεταλλευτικής βιομηχανίας, και βέβαια της παραγωγικής οικονομίας γενικότερα. Αυτή η κατάθεση και εφαρμογή κοινωνικών, οικονομικών, τεχνοκρατικών αλλά και ηθικών αξιών συνθέτει, θεμελιώνει και θεσμοθετεί την Δημοκρατική Ανάπτυξη, στη βάση πάντα μιας καθαρά αντικειμενικής προσέγγισης και αντίληψης.

Η «επιστημονική και τεχνική τεκμηρίωση» προκύπτει πάντοτε με συγκεκριμένα αποδεδειγμενο και απόλυτα κατοχυρωμένο τρόπο. Βασίζεται σε αριθμούς και μεγέθη που αναφέρονται σε ποιοτικές και ποσοτικές παραμέτρους, οι οποίες με τη σειρά τους εκτιμούν και υπολογίζουν με μαθηματική ακρίβεια την κοιτασματολογική και μεταλλευτική αξία.

Η «πολιτική διακυβέρνηση» μαζί με την ζητούμενη και απαιτούμενη σήμερα εταιρική ευθύνη διαμορφώνουν τους όρους και το πλαίσιο που διασφαλίζουν το δημόσιο συμφέρον και το περιφερειακό/τοπικό όφελος. Η προγραμματική σύμβαση μαζί με το επιχειρησιακό  σχέδιο, παραπέμπουν στην υπογραφεισα συμφωνία που χαρακτηρίζεται από διαφάνεια και είναι παράλληλα δεσμευτική και βιώσιμη ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές ή/και κυβερνητικές αλλαγές ή αναταράξεις. Απόλυτος, δίκαιος και αμοιβαίος δηλαδή σεβασμός όλων των εμπλεκόμενων πλευρών.  Το ίδιο αφορά και στο θέμα αποδοχής της υφιστάμενης μεταλλευτικής πολιτικής. Η ύπαρξη σταθερής στρατηγικής για την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου αποτελεί βασική προϋπόθεση για επενδυτικές κινήσεις που αντέχουν σε βάθος χρόνου.

Η «κοινωνική συμμετοχή και συναίνεση» είναι θεμελιακή για ισχυρή και ολοκληρωμένη Δημοκρατική Ανάπτυξη. Ο άνθρωπος έχει  ο ίδιος του σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο  διαδραστική παρουσία και ενδιαφέρεται για τα πλεονεκτήματα και τις όποιες επιπτώσεις. Τις ευκαιρίες απασχόλησης και την πρόοδο, αλλά και την ποιότητα ζωής και το περιβάλλον. Δεν εκφράζεται με αφορισμούς, ούτε αρνείται, αλλά συνεργάζεται, ελέγχει και συμβάλλει. Σκέφτεται εθνικά και συλλογικά, και όχι μόνο τοπικά και ατομικά. Βάζει μπροστά το όραμα και το μέλλον και παραμερίζει το πολιτικά σκόπιμο και το συστημικά εφήμερο.

Η πρακτική βέβαια που ακολουθείται στη χώρα μας είναι μάλλον σε αντίθετη κατεύθυνση. Τα επιστημονικά τεκμήρια και αποδείξεις δεν λαμβάνονται ή ερμηνεύονται όπως βολεύει, και πολύ συχνά «γκρεμίζονται» με εύκολο και άσχετο τρόπο. Η πολιτική διακυβέρνηση επιλέγει να λαϊκίζει και να αλλάζει στρατηγικές και περιεχόμενα επενδυτικών συμφωνιών αποσπασματικά, χωρίς την προοπτική του επόμενου βήματος και για δυσνόητους λόγους. Οι τοπικές κοινωνίες, αντί για ειλικρινή διάλογο με μοναδικό και βασικό υπόβαθρο την διασφάλιση βιώσιμης ανάπτυξης που υπηρετεί και προσφέρει προοδευτική αξία στους πολίτες της περιοχής, λειτουργούν ανορθόδοξα και επιλεκτικά με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε κατακερματισμό και πόλωση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Β.Α. Χαλκιδική όπου  τα γνωστά Μαντεμοχώρια τοποθετούνται με σαφή΄και δυναμικό τρόπο υπέρ της παραγωγικής αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της περιοχής, ενώ ο επίσημος Δήμος είναι επίμονα και φανατικά αντίθετος με την εξελισσόμενη μεταλλλευτική επένδυση. Μια περίεργη δηλαδή και συνάμα δραματική αντιπαράθεση των, «εκ των πραγμάτων», κατοίκων και εργαζόμενων στα μεταλλεία κόντρα στην αρχή της δημοτικής εξουσίας και της πλευράς των πολιτών που  την υποστηρίζουν. Λέει λοιπόν ο Δήμος να κλείσει το μεταλλείο των Μαύρων Πετρών και να γίνει τεχνικογεωλογική μελέτη για να αποφανθεί αν η «εκρηκτική» λειτουργία στα υπόγεια ευθύνεται για τις ρωγματώσεις και άλλες δομικές αστοχίες που παρατηρούνται σε σπίτια της Στρατονίκης. Κανένα πρόβλημα για τη μελέτη, επιβάλλεται να γίνει και να βγάλει τα συμπεράσματα της, με κύριους βέβαια αποδέκτες τους άμεσα ενδιαφερόμενους κατοίκους. Το γεγονός όμως της απαίτησης του κλεισίματος του μεταλλείου στερείται λογικής εξήγησης και αποτελεί μάλλον διεθνή πρωτοτυπία, αφού δεν λαμβάνει υπόψη ούτε υπολογίζει τις επακόλουθες δομικές και περιβαλλοντικές συνέπειες και επιπτώσεις. Τη στιγμή μάλιστα που ότι δεν βαδίζει κάποιος στο άγνωστο και τα πράγματα βρίσκονταισε καμία περίπτωση σε μηδενική βάση, αφού παρόμοια μελέτη έχει υλοποιηθεί και στο παρελθόν. Συγκεκριμένα το ΙΓΜΕ εκπόνησε την περίοδο 2008-2009 το ερευνητικό έργο «ΓΕΩΦΥΣΙΚΗ, ΤΕΧΝΙΚΟΓΕΩΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΥΔΡΟΓΕΩΛΟΓΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΑΥΡΩΝ ΠΕΤΡΩΝ – ΜΑΝΤΕΜ ΛΑΚΚΟΥ» που περιλάμβανε τεχνικογεωλογική χαρτογράφηση και γεωφυσικές διασκοπήσεις. Στην έκθεση που συντάχθηκε και υποβλήθηκε προτάθηκε «η εκτέλεση γεωτεχνικών γεωτρήσεων με παράλληλη διενέργεια σεισμοδυναμικών δοκιμών». Επίσης προτάθηκε «να ελεγχθούν τα κτίρια από ειδικούς  μηχανικούς του ΙΤΣΑΚ και να αξιολογηθούν οι καταγραφές του τοπικού δικτύου σεισμογράφων και επιταχυνσιογράφων, ώστε να εκτιμηθούν τα αίτια των αστοχιών και η στατικότητα των κτιρίων». Στην 3η έκθεση της, αμέσως μετά, η τότε ΕΠΙροπήΤΗρησης των περιβαλλοντικών όΡΩν (ΕΠΙΤΗΡΩ) υιοθέτησε τις προτάσεις του ΙΓΜΕ και πρότεινε από την πλευρά της, «ότι περαιτέρω γεωτεχνική διερεύνηση της Στρατονίκης σε θέματα πολιτικού μηχανικού θα προσεγγίσει την σεισμολογική διάσταση και θα μελετήσει με μετρήσιμα μεγέθη τις ενδεχόμενες επιπτώσεις στο δομημένο περιβάλλον συστήνοντας μέτρα για την ασφάλεια των κατασκευών» και ότι «η γεωτεχνική μελέτη με έμφαση στο δομημένο περιβάλλον της Στρατονίκης πρέπει να ολοκληρωθεί». Παράλληλα σημείωσε ότι «η απότομη διακοπή λειτουργίας των μεταλλείων θα επιφέρει ανεξέλεκτες περιβαλλοντικές επιπτώσεις στην περιοχή». Καθαρά και ξάστερα πράγματα από κάθε άποψη. Η σημερινή συζήτηση που γίνεται για το θέμα, 7 χρόνια περίπου μετά, είναι θεμιτή αλλά αποτελεί συνέχεια υφιστάμενων δεδομένων πάνω στην αξιοποίηση των οποίων οφείλει να στηριχτεί για να σχεδιάσει τις επόμενες παρεμβάσεις. Και βέβαια, όπως γίνεται αντιληπτό το περί κλεισίματος του μεταλλείου δεν έχει καμία επιστημονική βάση, στερείται λογικής σκέψης και εξυπηρετεί προφανώς άλλες σκοπιμότητες.

Από την άλλη πλευρά μια κατ’αναλογία και καθόλα ρεαλιστική σύγκριση είναι ότι με την ίδια λογική θα έπρεπε κανείς να σταματήσει την κατασκευή, να εμποδίσει την λειτουργία και γιατί όχι να κλείσει τα 160 μετρό που υπάρχουν σήμερα σε 148 μεγαλουπόλεις 55 χωρών στον κόσμο σε μέσο βάθος 10-12 μέτρων.  Θα είχαν μπλοκάρει  και καταρρεύσει έτσι ο κοινωνικός και οικονομικός ιστός και άλλες αναπτυξιακές υποδομές και δραστηριότητες.

Σε πλήρη αντιδιάστολη χαρακτηριστικό παράδειγμα καλής πρακτικής στο θέμα προώθησης και υλοποίησης Δημοκρατικής Ανάπτυξης θα μπορούσε να θεωρηθεί και να είναι ή Σουηδία. Μια χώρα που το επιστημονικό τεκμήριο όχι μόνο δεν αμφισβητείται αλλά προβάλλεται και αξιοποιείται. Οι επενδυτικές συμφωνίες πραγματοποιούνται παραμένοντας παντελώς αδιάφορο ποια πολιτική ή ποια κυβέρνηση τις υπέγραψε. Εταιρική ευθύνη σε υψηλό βαθμό χωρίς καμία σχέση με την όποια πολιτική πραγματικότητα. Κοινωνία και πολίτες που συμμετέχουν, συζητούν βάζουν τους δικούς τους όρους αλλά δεν αρνούνται ούτε υπονομεύουν τις δημοκρατικά λαμβανόμενες αποφάσεις. Όπου την εθνική μεταλλευτική πολιτική και στρατηγική που ψήφισε ή προηγούμενη κυβέρνηση δεν την καταργεί ή επόμενη. Συνέχεια δηλαδή και συνέπεια λειτουργίας του κράτους απέναντι στους πολίτες, το παρόν και το μέλλον της χώρας. Σήμερα στη Σουηδία λειτουργούν 14 μεταλλεία, που το 2015 παρήγαγαν 72 εκ. τον. μεταλλεύματος,  40 λατομεία βιομηχανικών ορυκτών και 50 αδρανών και δομικών λίθων. Βρίσκονται σε εξέλιξη 90 νέα επενδυτικά σχέδια και έργα παραγωγικής αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου οι άδειες των οποίων καλύπτουν και αναφέρονται σε μια επιφάνεια 10.630 τ.χλμ. Έχουν καταγραφεί 854 κοιτάσματα και 17.000 μεταλλοφορίες. Η χώρα παράγει το 92% σιδήρου, 29% ψευδαργύρου, 36% μολύβδου και 24% χρυσού στην Ευρώπη.

Ίσως και στην Ελλάδα, αν αποφασίσουμε να στηριξουμε σοβαρά την Δημοκρατική Ανάπτυξη να κατορθωσουμε τελικά να υλοποιήσουμε μερικές επενδυτικές ευκαιρίες αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της βόρειας Ελλάδας όπως για παράδειγμα αυτές που προέκυψαν και αναδείχθηκαν στο παρελθόν, και παρουσιάζονται παραδειγματικά στο συνημμένο χάρτη.

[ΠΗΓΗ: http://greenminerals.blogspot.gr/, του Δρ. Γεωλογίας Νικολάου Αρβανιτίδη, 2/9/2016]

Η εφαρμογή πολιτικών λιτότητας από την Ε.Ε., μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2007 2008 και την κρίση χρέους του 2010, έχει οδηγήσει την ευρωπαϊκή οικονομία σε στασιμότητα, ενώ ταυτόχρονα η Ελλάδα έχει υποστεί μια άνευ προηγουμένου οικονομική συρρίκνωση και κοινωνική οπισθοδρόμηση. Η αποτυχία των πολιτικών αυτών καθιστά όλο και περισσότερο εύθραυστο το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον στην Ε.Ε. και παρεμποδίζει τη βελτίωση του κλίματος εμπιστοσύνης που είναι απαραίτητο για την ανάκαμψη της οικονομίας της.

ΕΤΣΙ, ΣΤΑΔΙΑΚΑ έχει καταστεί σαφές ότι μόνο με την ανατροπή της στασιμότητας και την επαναφορά της ευρωπαϊκής οικονομίας σε ικανοποιητικούς ρυθμούς μεγέθυνσης μπορεί να αντιμετωπιστεί η παραπέρα αποσταθεροποίησή της, καθώς και οι νέες προκλήσεις που δημιουργήθηκαν (π.χ. Brexit, ενίσχυση ακροδεξιών κομμάτων, αστάθεια των ευρωπαϊκών τραπεζών, νέα δημοψηφίσματα κ.ά.). Ειδικότερα όσον αφορά την Ελλάδα, μόνο με την ενίσχυση της αναπτυξιακής διαδικασίας κυρίως μέσω των νέων επενδύσεων, θα επανακάμψει η οικονομία της και θα είναι δυνατό να δρομολογηθεί ένα νέο μοντέλο, το οποίο θα στηρίζεται στην εξωστρέφεια και στην καινοτομία. Το νέο αυτό αναπτυξιακό εγχείρημα, μέσα από νέες επενδύσεις, προϋποθέτει την εξασφάλιση ικανοποιητικών χρηματοδοτικών πόρων, τόσο από εγχώριες πηγές (π.χ. νέα τραπεζικά δάνεια προς επιχειρήσεις Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων), όσο και από ξένους επενδυτές (π.χ. άμεσες διεθνείς επενδύσεις διαρθρωτικά ταμεία της Ε.Ε., επενδυτικό πρόγραμμα Γιούνκερ κ.ά.). Επίσης το πραγματικό επιτόκιο δανεισμού θα πρέπει να είναι συμβατό με την απόδοση των νέων επενδύσεων.

ΣΧΕΤΙΚΑ με τις δυνατότητεςχρηματοδότησης των νέων επενδύσεων από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, θα πρέπει να επισημανθούν οι αρνητικές συνέπειες της ύφεσης στην αποπληρωμή παλαιότερων δανείων προς τις τράπεζες (π.χ. τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια φτάνουν σήμερα τα 107 δισεκατομμύρια ευρώ ή 50% σε ποσοστό των συνολικών δανείων). Ακόμα, η δραματική μείωση των καταθέσεων (από 237 δισεκατομμύρια ευρώ σε 120 δισεκατομμύρια κατά την περίοδο 2009-2015) παρεμποδίζει τις ελληνικές τράπεζες να χρηματοδοτήσουν νέες επενδύσεις. Η μειωμένη αυτή ρευστότητα, σε συνδυασμό με τον αποπληθωρισμό λόγω της ύφεσης έχει ως αποτέλεσμα να παραμένουν τα πραγματικά επιτόκια σε υψηλά επίπεδα σε σχέση με εκείνα άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Τέλος είναι γνωστό ότι το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων έχει υποστεί μεγάλες και διαδοχικές περικοπές και αδυνατεί να στηρίξει αποτελεσματικά τη συνολική επενδυτική προσπάθεια της χώρας.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, στη φάση αυτή η ανάκαμψη της οικονομίας μπορεί να στηριχθεί κυρίως στους πόρους των διαρθρωτικών ταμείων της Ε.Ε., στο επενδυτικό πρόγραμμα Γιούνκερ, στην ενίσχυση της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στην αναμενόμενη ελάφρυνση του ελληνικού χρέους ώστε να αποδεσμευτούν φορολογικοί πόροι και να ενισχυθεί το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Επίσης, εφόσον σταθεροποιηθεί πλήρως η οικονομία και αποκατασταθεί το κλίμα εμπιστοσύνης, η Ελλάδα μπορεί να δεχτεί περισσότερες ξένες άμεσες επενδύσεις. Το επενδυτικό αυτό εγχείρημα είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Κι αυτό επειδή οι επενδύσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ έχουν μειωθεί κατά 50% κατά την περίοδο 2007-2015. Ειδικότερα, το ποσοστό αυτό μειώθηκε από 23,4% (ή 30 δισεκατομμύρια ευρώ) κατά μέσο όρο την περίοδο 2009-2015 σε 11,6% (ή 21 δισεκατομμύρια) το 2015. Από μια πρόσφατη μελέτη που δημοσίευσαν πρόσφατα οι οικονομολόγοι της Τράπεζας Πειραιώς με επικεφαλής τον κ. Ηλία Λεκκό , προκύπτει ότι θα χρειαστούν 40 δισεκατομμύρια κατά μέσο όρο ετησίως την περίοδο 2016 2020 για νέες επενδύσεις (δηλαδή 201 δισεκατομμύρια συνολικά), ώστε ο ρυθμός μεγέθυνσης της οικονομίας να φτάσει στο 2,2% κατά μέσο όρο την ίδια περίοδο. Το πραγματικό επιτόκιο δανεισμού θα πρέπει να μειωθεί κατά 1,8% και το ΠΔΕ να αυξηθεί κατά 2 δισεκατομμύρια ευρώ. Ταυτόχρονα, οι καθαρέςχρηματοδοτήσεις των τραπεζών (δηλαδή η διαφορά μεταξύ αποπληρωμής παλαιών δανείων και νέων χρηματοδοτήσεων) θα πρέπει να φτάσουν τα 7,7 δισεκατομμύρια κατά μέσο όρο ετησίως την ίδια περίοδο.

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ αυτοί είναι εφικτοί εφόσον δραστηριοποιηθεί τόσο ο δημόσιος όσο και ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας. Η απλοποίηση των διαδικασιών, η επίσπευση των δικαστικών εκκρεμοτήτων όσον αφορά τις επενδύσεις η έγκαιρη εκταμίευση και απορρόφηση των πόρων των διαρθρωτικών ταμείων της Ε.Ε., του ΠΔΕ και του αναπτυξιακού νόμου αποτελούν μερικά μόνο προαπαιτούμενα για την επιτυχή έκβαση του επενδυτικού αυτού εγχειρήματος.

ΤΕΛΟΣ, η επενδυτική προσπάθεια θα πρέπει να επικεντρωθεί σε τομείς και δραστηριότητες γενικότερα που θα προωθούν την εξωστρέφεια, την καινοτομία, την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας ώστε να διορθωθούν οι στρεβλώσεις του παλαιού οικονομικού μοντέλου που οδήγησαν στην κρίση του 2010. Η ανάπτυξη της μεταποίησης όπως ο κλάδος των φαρμακευτικών προϊόντων, των πετρελαιοειδών, των μετάλλων, των μεταλλευτικών ορυκτών, των χερσαίων και θαλάσσιων μεταφορών, των έργων υποδομών στον τομέα των μεταφορών και της ενέργειας καθώς επίσης και της παροχής υπηρεσιών υψηλής ποιότητας (π.χ. υγείας παιδείας) αποτελούν μερικά παραδείγματα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη ριζική αλλαγή του οικονομικού μοντέλου του παρελθόντος.

[ΠΗΓΗ: REAL NEWS, του Παναγιώτη Ρουμελιώτη, Ομότιμου Καθηγητή Παντείου Πανεπιστημίου και πρώην εκπρόσωπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ. 17/07/2016]