Τι ακριβώς σημαίνει «δίκαιη ανάπτυξη»; Πώς μπορεί να συνταιριάξει κανείς τη δικαιοσύνη με την ανάπτυξη μιας οικονομίας; Πώς ο καθένας θα παίρνει το μερίδιο της συμβολής του σε αυτή την ανάπτυξη με τρόπο ακριβοδίκαιο, και πάντως κοινά αποδεκτό;

Η πιο διαδεδομένη αντίληψη είναι η σύνδεση μισθών και παραγωγικότητας.

Πράγματι, σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η αύξηση των μισθών υστερεί σε σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας τις τελευταίες δεκαετίες.

Ο Bela Galgoczi από το London School of Economics, εξετάζει γιατί οι μισθοί και η παραγωγικότητα –δυο παράγοντες που είναι απαραίτητοι για τη δίκαιη κατανομή των κερδών της οικονομικής ανάπτυξης- έχουν όλο και μεγαλύτερη αποσύνδεση μεταξύ τους, σχεδόν στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών.

Η αύξηση των μισθών, λοιπόν, που υπολείπεται της παραγωγικότητας κατά τις τελευταίες δεκαετίες – δεν ήταν μόνο μια ανησυχία για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά όλο και περισσότερο για τους διαμορφωτές πολιτικής.

Η σχέση μεταξύ παραγωγικότητας και μισθών αποτελεί κεντρικό ζήτημα για μια δίκαιη κατανομή μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου.

Τα συνδικάτα επιθυμούν να εφαρμόσουν έναν μηχανισμό καθορισμού των μισθών, ο οποίος θα λαμβάνει υπόψη την οικονομική πραγματικότητα, θα δημιουργεί χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη και θα διασφαλίζει ότι το εργατικό δυναμικό κερδίζει το μερίδιό του από τον πλούτο που δημιουργείται. Γι ‘αυτό, η κατευθυντήρια αρχή είναι ότι οι ονομαστικές αυξήσεις των μισθών πρέπει να αντισταθμίζουν τον πληθωρισμό και να αντανακλούν τις πραγματικές αυξήσεις της παραγωγικότητας.

Αυτό που παρατηρήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα μετά την κρίση ήταν η αποσύνδεση των μισθολογικών εξελίξεων από την αύξηση της παραγωγικότητας. Στις περισσότερες βιομηχανικές οικονομίες, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης, η αύξηση των μισθών υστερεί σε σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας.

Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, αυτό εμφανίζει μείωση τόσο των μεριδίων αγοράς όσο και αλλοίωση της σχέσης ανάμεσα στον μέσο όρο αμοιβής (μισθοί και μπόνους) και τον μέσο μισθό: ο πρώτος που αντανακλά την ανακατανομή του εισοδήματος από την εργασία στο κεφάλαιο, ο δεύτερος αυξανόμενη ανισότητα μεταξύ μισθωτών.

Η σχέση αυτή επιδεινώθηκε σε όλες (εκτός από δύο) χώρες του ΟΟΣΑ και αντικατοπτρίζει τη δυσανάλογη αύξηση των αποδοχών στην κορυφή των εργαζομένων (διοικητικά και διευθυντικά στελέχη).

Παρακάτω εξετάζονται οι εξελίξεις των μισθών και της παραγωγικότητας στην ΕΕ από το 2000 και μετά: 

Η παραγωγικότητα της εργασίας ορίζεται ως ο λόγος της πραγματικής προστιθέμενης αξίας στο κόστος, ως προς τη συνολική αξία. Χρησιμοποιείται ο δείκτης τιμών προστιθέμενης αξίας (αποπληθωρισμένος) για την πραγματική παραγωγικότητα της εργασίας. Επίσης χρησιμοποιείται ο δείκτης τιμών καταναλωτή για την πραγματική αποζημίωση των εργαζομένων – καθώς η τελευταία αντανακλά την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων.

Τα στοιχεία στον παραπάνω πίνακα δείχνουν ότι από το 2000 έως το 2016 οι μισθολογικές εξελίξεις καθυστέρησαν την παραγωγικότητα στην ΕΕ και ειδικότερα σε 14 κράτη- μέλη (η Σλοβακία δεν εμφανίζεται λόγω των μεγάλων μεταβολών της, με αύξηση της παραγωγικότητας κατά 180% και αύξηση των μισθών κατά 162%).

Για την ΕΕ28, η παραγωγικότητα της εργασίας (ως ΑΕΠ ανά εργαζόμενο) το 2016 ήταν 10,5% υψηλότερη σε πραγματικούς όρους από ό, τι το 2000, ενώ η πραγματική αποζημίωση των εργαζομένων την ίδια περίοδο αυξήθηκε κατά μόλις 2,45%. Η πραγματική αύξηση της παραγωγικότητας ήταν λοιπόν πάνω από τέσσερις φορές μεγαλύτερη από την αύξηση των πραγματικών μισθών, πράγμα που σημαίνει ότι τα τρία τέταρτα της επιτευχθείσας αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας δεν καταβλήθηκαν με τη μορφή μισθών. Στην Ουγγαρία, τη Ρουμανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα, οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν τα τελευταία 16 χρόνια, ενώ η παραγωγικότητα αυξήθηκε. Η παραγωγικότητα αυξήθηκε τρεις φορές περισσότερο από τους μισθούς στη Γερμανία, την Ιρλανδία και την Κροατία, και δύο φορές περισσότερο από τους μισθούς στην Πολωνία, το Βέλγιο και την Αυστρία.

Τα κράτη μέλη όπου οι πραγματικές μισθολογικές αυξήσεις ήταν μακριά ​​από την αύξηση της παραγωγικότητας παρέχουν επίσης ορισμένα διδάγματα. Η περίπτωση της Δανίας και της Σουηδίας δείχνει ότι η υγιής οικονομική ανάπτυξη και ο υψηλός βαθμόπέρας ανταγωνιστικότητας συμβαδίζουν με τις δυναμικές αυξήσεις των μισθών. Ενώ ορισμένα από τα κράτη μέλη της Κεντρικής Ανατολικής Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Τσεχικής Δημοκρατίας, της Λετονίας, της Λιθουανίας και της Εσθονίας, είχαν υψηλότερες μισθολογικές αυξήσεις από ό, τι η παραγωγικότητα, τα σχετικά μισθολογικά επίπεδα εξακολουθούν να είναι χαμηλότερα από τα σχετικά επίπεδα παραγωγικότητας σε σύγκριση με το μέσο όρο της ΕΕ15, όπως δείχνει το επόμενο γράφημα. Αυτό δείχνει ότι τα επίπεδα των μισθών τους δεν είναι μόνο πολύ χαμηλότερα από τον μέσο όρο της ΕΕ σε απόλυτες τιμές, αλλά και σε σχέση με τα επίπεδα παραγωγικότητάς τους.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Μάριου Πομερσί, Με στοιχεία από το LSE, 27/6/2018]

Σε επίπεδα άνω του 3,1% διατηρείται η συμβολή της εξορυκτικής βιομηχανίας στο ΑΕΠ της χώρας, συμφωνά με τα συμπεράσματα της ανανεωμένης μελέτης του IOBE σχετικά με τον κλάδο που έγινε για λογαριασμό του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΣΜΕ) και παρουσιάστηκαν κατά τη γενική συνέλευση των μελών του. Σε όρους απασχόλησης, αντίστοιχα, η εξορυκτική βιομηχανία εξακολουθεί να στηρίζει άμεσα και έμμεσα περισσότερες από 100 χιλ. θέσεις εργασίας. Παραμένει, ωστόσο, ζητούμενο η βελτίωση της οικονομικής αποδοτικότητας των επιχειρήσεων του κλάδου.

Στην έναρξη της συνέλευσης, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Αθανάσιος Κεφάλας ανέφερε ότι o εξορυκτικός κλάδος είναι ισχυρά τοποθετημένος ώστε να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης στο πλαίσιο του νέου αναπτυξιακού σχεδίου της χώρας επισημαίνοντας ότι ήδη ξεπερνά τους ρυθμούς ανάπτυξης, είναι εξωστρεφής, είναι σημαντικός και σταθερός εργοδότης, ενώ υλοποιεί σημαντικό πλάνο επενδύσεων. Για την εκπλήρωση της δυναμικής και την επιτάχυνση της ανάπτυξης, κατά τον κ. Κεφάλα, κρίσιμοι παράγοντες είναι η ενεργοποίηση μηχανισμών και κινήτρων για επενδύσεις, n πρόσβαση σε υποδομές (λιμάνια κ.ά.), το σταθερό και δίκαιο φορολογικό περιβάλλον, οι γρήγορες και συνεπείς δικαστικές διαδικασίες και αποφάσεις, n πρόσβαση σε πόρους χρηματοδότησης καινοτομίας και έρευνας, η εφαρμογή της Εθνικής Πολιτικής Ορυκτών Πόρων με συγκεκριμένο νομικό κείμενο, χρονοδιάγραμμα και προτεραιότητες απαραίτητη προϋπόθεση για τη βιώσιμη διαχείριση των ορυκτών πρώτων υλών στην Ελλάδα , η εκπόνηση Ειδικού Χωροταξικού για τις ΟΠΥ –η εφαρμογή προϋποθέτει διάλογο με τις τοπικές κοινωνίες–, η περιβαλλοντική αδειοδότηση σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο με επαρκή στελέχωση και δυνατότητα εκτίμησης των πραγματικών επιπτώσεων του έργου. Το σημαντικό ρόλο για την εθνική οικονομία του εξορυκτικού κλάδου επισήμαναν ο υπ. Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης, ο οποίος αναφέρθηκε στο ειδικό χωροταξικό των ορυκτών πρώτων υλών που προβλέπεται να υλοποιηθεί το προσεχές διάστημα, καθώς και οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης.

[ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, 01/06/2018]

Το καλοκαίρι, η Ελλάδα θέλει να σταθεί ξανά στα πόδια της. Μιλώντας στην εφημερίδα FAZ ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος υπόσχεται ότι η χώρα δεν θα χρειαστεί επιπλέον πιστώσεις.

«Ολοκληρώνουμε το πρόγραμμα προσαρμογής τον Αύγουστο και δεν σκοπεύουμε να ζητήσουμε μια προληπτική γραμμή στήριξης. Μετά τον Αύγουστο του 2018 δεν θα υπάρξουν πια άλλες πιστώσεις στην Ελλάδα από τον ΕΜΣ» δηλώνει με σαφήνεια ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, σε εκτενή συνέντευξη στην γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung.

Ο Έλληνας υπουργός παραδέχεται ότι «θα υπάρξει μια μορφή επιτήρησης, όπως υπάρχει και σε κάθε άλλη χώρα με πρόγραμμα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η εποπτεία αυτή θα είναι ενδεχομένως περισσότερο λεπτομερής. Μόλις δείξουμε πόσο αξιόπιστοι είμαστε δεν θα γίνεται πια λόγος για πολιτικούς στόχους και τα εργαλεία που απαιτούνται, αλλά μόνο για τους στόχους, όπως το πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% που πρέπει να πετυχαίνει κάθε χρόνο η Ελλάδα μέχρι το 2022».

«Ζητούμενο η χρηματοδότηση της ανάπτυξης»

Αναφερόμενος στο μαξιλάρι ασφαλείας που δημιουργεί η Ελλάδα για κάθε ενδεχόμενο ο Ευ. Τσακαλώτος τονίζει: «Σύμφωνα με το ΔΝΤ από το μαξιλάρι θα πρέπει να καλυφθούν οι χρηματοδοτικές ανάγκες για ενάμιση με δύο χρόνια. Δεν θα έχουμε, ωστόσο, πρόσβαση στα χρήματα αυτά για τις δαπάνες του δημοσίου».

Σε ό,τι αφορά τα 88 προαπαιτούμενα, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δηλώνει ότι «το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων είναι εμπροσθοβαρές και οι σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις βρίσκονταν στην αρχή. Τώρα το ζητούμενο είναι η ολοκλήρωση και βελτίωση μεταρρυθμιστικών βημάτων που έχουν ήδη γίνει και όχι θεμελιώδη πολιτικά ζητήματα».

Στο ερώτημα πως θα επιτευχθεί ο στόχος της ανάπτυξης, ο υπουργός Οικονομικών απάντησε, μεταξύ άλλων: «Υπάρχουν αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις που έχουν ολοκληρωθεί, άλλες που βρίσκονται στο στάδιο της εφαρμογής και άλλες που πρέπει να ξεκινήσουν, όπως ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης, αποδοτικότερη δημόσια διοίκηση, καταπολέμηση γραφειοκρατίας και καλύτερο επενδυτικό κλίμα. Ζητούμενο είναι ταυτόχρονα η χρηματοδότηση της ανάπτυξης, μιας και οι συστημικές τράπεζες είναι επιβαρυμένες με κόκκινα δάνεια. Για τον λόγο αυτό έχουμε πολλές ιδέες, για μια ελληνική δημόσια αναπτυξιακή τράπεζα, για το πώς θα αξιοποιήσουμε χρήματα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και για το πως από κονδύλια περιφερειακής ανάπτυξης δεν θα ωφεληθεί μόνο η υποδομή, αλλά και μεσαίες επιχειρήσεις».

«Γενικά η φορολογία δεν είναι υπερβολικά υψηλή»

Επιβαρύνατε υπερβολικά με φόρους τους Έλληνες θυσιάζοντας την ανάπτυξη; ρωτά ο δημοσιογράφος της FAZ: «Για να πετύχουμε το πρωτογενές πλεόνασμα επιβαρύναμε υπέρ του δέοντος τμήματα της κοινωνίας. Τώρα όμως δημιουργούμε τα δημοσιονομικά περιθώρια για να μειώσουμε τα βάρη στα εν λόγω τμήματα της κοινωνίας. Γενικά όμως η φορολογία δεν είναι υπερβολικά υψηλή». Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος πρόσθεσε μάλιστα ότι χάρη στην ανάπτυξη του 0,8% που πέτυχε η Ελλάδα «υπάρχουν πλέον μεγαλύτερα περιθώρια για φοροελαφρύνσεις».

Στη συνέχεια, ο υπουργός Οικονομικών υποσχέθηκε ότι τηρώντας τους υπάρχοντες κανόνες «καταβάλλονται προσπάθειες για την αύξηση του κατώτατου μισθού. Σε περίπτωση που και το 2018 ξεπεράσουμε τους στόχους του προϋπολογισμού θα χορηγήσουμε και πάλι ένα κοινωνικό μέρισμα».

Σε ερώτηση για το μέλλον του ελληνικού χρέους, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος απάντησε στη γερμανική εφημερίδα: «Θα είναι μια δοκιμή για όλους μας να δούμε αν οι αγορές λάβουν το μήνυμα ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο. Σε περίπτωση ωστόσο που ζητούσαμε μια προληπτική γραμμή στήριξης τότε δεν θα αξιολογούνταν ποτέ αντικειμενικά η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. Για το χρέος έχουμε δύο στόχους: μακροπρόθεσμα το πρωτογενές πλεόνασμα πρέπει να βρίσκεται κοντά στο 2%, οι χρηματοδοτικές μας ανάγκες να μην ξεπεράσουν το 15% του ΑΕΠ μέχρι το 2030 και μετά να μην είναι υψηλότερες από 20%. Έτσι διασφαλίζουμε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο για τα δημοσιονομικά μας και είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε ποίες ελαφρύνσεις απαιτούνται».

«Θα επιθυμούσα η Ελλάδα να αντιμετωπιστεί όπως η Γερμανία το 1952»

Ο υπουργός Οικονομικών αναφέρθηκε και στον ”γαλλικό μηχανισμό” που συζήτησε με τους ομολόγους του από τη Γαλλία και τη Γερμανία, αλλά και το ΔΝΤ: «Η Ελλάδα θα λάβει αρχικά ορισμένες ελαφρύνσεις. Αν η ανάπτυξη βρίσκεται στα επίπεδα που προβλέπουν οι Ευρωπαίοι τότε όλα καλά. Σε περίπτωση όμως που οι αναπτυξιακοί ρυθμοί είναι χαμηλότεροι, όπως προβλέπει το ΔΝΤ, τότε θα υπάρξει δεύτερος γύρος ελαφρύνσεων».

Στο ερώτημα τέλος αν θα ήταν ικανοποιημένος από μια μείωση της ονομαστικής αξίας του ελληνικού χρέους ο Ευ. Τσακαλώτος τόνισε: «Θα επιθυμούσα η Ελλάδα να αντιμετωπιστεί όπως η Γερμανία στη Συμφωνία του Λονδίνου το 1952 (σσ. με τη γενναία διαγραφή του χρέους), η οποία αποδείχθηκε χρήσιμη για το μετέπειτα οικονομικό θαύμα. Είμαι ωστόσο ικανοποιημένος με όσα συμφώνησαν οι υπουργοί Οικονομικών ήδη τον Ιούνιο του 2017».

[Φωτό: EUROKINISSI]

[ΠΗΓΗ: https://www.huffingtonpost.gr, από  Deutsche Welle, 15/5/2018]

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όχι μόνο επιμένει ξεκάθαρα στη θέση του για χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης στην Ελλάδα φέτος και τα επόμενα χρόνια, αλλά και προβαίνει σε δραστική επιδείνωση των εκτιμήσεών του για την πορεία της οικονομίας. Οι νέες αυτές προβλέψεις έχουν προφανείς “παρενέργειες” στη διαπραγμάτευση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη αναφορικά με την πίεση να εφαρμοσθούν πιο νωρίς τα μέτρα για την περικοπή του αφορολογήτου ή έστω να μην εφαρμοσθούν τα αντίμετρα του 2019.  

Στην έκθεσή του World Economic Outlook (WEO) που δόθηκε στη δημοσιότητα στο πλαίσιο της κορύφωσης της συνόδου στην Ουάσιγκτον, το ΔΝΤ προβλέπει ρυθμό ανάπτυξης μόλις 2% φέτος, έναντι ρυθμού ανόδου του ΑΕΠ 2,6% που υπολόγιζε τον Οκτώβριο του 2017 (όταν είχε εκδώσει τις προηγούμενες εκτιμήσεις του). Για το 2019 υπολογίζει ότι η ανάπτυξη στην Ελλάδα θα επιβραδυνθεί περαιτέρω (με ρυθμό ανόδου του ΑΕΠ  1,8%).

Σημειώνεται τον προηγούμενο Οκτώβριο το Ταμείο προέβλεπε για το 2022 ανάπτυξη μόλις στο 1% του ΑΕΠ. Πρόβλεψη η οποία είναι σημαντικά χαμηλότερη από τις προβλέψεις των ευρωπαϊκών θεσμών, γεγονός το οποίο οδηγεί το ΔΝΤ στην άσκηση πίεσης προς δυο κατευθύνσεις: Είτε μεγαλύτερες παρεμβάσεις  στο χρέος (για τις οποίες αντιδρούν οι ευρωπαίοι εταίροι) ή είτε λήψη πιο πολλών δημοσιονομικών μέτρων από το 2019 και μετά ώστε να διασφαλιστεί ο δημοσιονομικός στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ έως και το 2022.

Οι δυσμενείς αυτές προβλέψεις του ΔΝΤ για το ΑΕΠ εδράζονται στο γεγονός ότι η ανάπτυξη το 2017 έκλεισε τελικά στο 1,4% (σημαντικά χαμηλότερα από τις αρχικές προσδοκίες περί ρυθμού ανάπτυξης 1,8% που υπολόγιζε προηγουμένως το Ταμείο).

Οι νέες εκτιμήσεις του ΔΝΤ είναι χαμηλότερες και σε σχέση με τις επικαιροποιημένες προβλέψεις του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης. Στην εγκύκλιο του ΥΠΟΙΚ για το νέο Μεσοπρόθεσμο -που ανακοινώθηκε προ λίγων εβδομάδων- προβλέπεται ότι φέτος ο ρυθμός ανάπτυξης θα είναι 2,3%  (από 2,5% που υπολόγιζε προηγουμένως και το ΥΠΟΙΚ και η Κομισιόν) και 2,5% το 2019.

Δηλαδή υπάρχει μία “ψαλίδα” 0,3% φέτος και 0,7% για το 2019 ανάμεσα στις εκτιμήσεις του ΔΝΤ και του ΥΠΟΙΚ, η οποία μένει να… φανεί πως θα αποτυπωθεί στην “υπερδιαπραγμάτευση για αφορολόγητο και αντίμετρα.

Αισιόδοξο… μακροπρόθεσμα

Σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα το ΔΝΤ εκτιμά ότι το 2023 το ΑΕΠ θα αυξάνεται με ρυθμό 1,9%. Πρόκειται για μία εκτίμηση σημαντικά υψηλότερη από αυτή του προηγούμενου Οκτωβρίου, όταν το Ταμείο προέβλεπε για το 2022 ανάπτυξη μόλις στο 1% του ΑΕΠ. Ο λόγος για μία πρόβλεψη η οποία ήταν σημαντικά χαμηλότερη από τις προβλέψεις των ευρωπαϊκών θεσμών βάσει της οποίας το ΔΝΤ πίεζε για μεγαλύτερες παρεμβάσεις  στο χρέος.

Με άλλα λόγια το ΔΝΤ αναθεωρεί προς το καλύτερο τις μακροπρόθεσμες αναπτυξιακές του προβλέψεις που συνδέονται κυρίως με το χρέος και επί τα χείρω τις βραχυπρόθεσμες εκτιμήσεις του που συνδέονται με τη διαπραγμάτευση για τα μέτρα/αντίμετρα του 2019 – 2020.  

Οι επιπτώσεις σε αφορολόγητο/αντίμετρα

Σύμφωνα με πληροφορίες, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επιμένει να ζητά την εμπροσθοβαρή εφαρμογή του αφορολογήτου (σ.σ. από το 2019 μαζί με την περικοπή των συντάξεων). Αυτό προέκυψε από τις διαπραγματεύσεις που έγιναν την προηγούμενη εβδομάδα σε επίπεδο Euroworking Group αλλά και Washington Group. Μάλιστα, ακόμη και αν αποφύγει η κυβέρνηση την επιβολή του μειωμένου αφορολογήτου από το 2019, θεωρείται πολύ πιθανό ο “συμβιβασμός” που επιχειρείται με το ΔΝΤ να οδηγήσει στη “θυσία” των αντιμέτρων. Σε πρώτη φάση αυτών του 2019 (δηλαδή των αυξήσεων στις επενδύσεις και του κοινωνικού πακέτου)  και εν συνεχεία σε αυτών του 2020-2021.

Πλέον, οι διαπραγματεύσεις μεταφέρονται στην… Ουάσιγκτον και στη Σύνοδο του ΔΝΤ με την Παγκόσμια Τράπεζα.  Ο υπουργός οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος που αναχώρησε ήδη για τις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τον αναπληρωτή ΥΠΟΙΚ Γιώργο Χουλιαράκη αναμένεται να έχει ραντεβού με την πρόεδρο του ΔΝΤ  Κριστίν Λαγκάρντ, με τον αρμόδιο Ευρωπαίο Επίτροπο Πιερ Μοσκοβισί αλλά και με άλλα στελέχη των Θεσμών και όχι μόνο. Προηγουμένως θα έχει επαφές με επενδυτές, σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται σε σχετική επίσημη ενημέρωση του υπουργείου Οικονομικών.

Σημειώνεται ότι τα επόμενα στοιχεία για το ΑΕΠ από ελληνικής πλευράς (ΕΛΣΤΑΤ) θα ανακοινωθούν στις 4 Ιουνίου και το ΔΝΤ έχει κάνει σαφές ότι τα περιμένει προκειμένου να λάβει τις τελικές αποφάσεις του.

Οι προβλέψεις για ανεργία  και εξωτερικό ισοζύγιο

Επιδείνωση παρατηρείται και σε έναν άλλο βασικό δείκτη της ελληνικής οικονομίας. Για το 2018 αναμένεται πλέον μεγαλύτερο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, δηλαδή στο ισοζύγιο που περιλαμβάνει τις ροές προϊόντων και υπηρεσιών. Υπολογίζεται πλέον ότι φέτος θα υπάρχει έλλειμμα ίσο με το 0,8% του ΑΕΠ, έναντι οριακού ελλείμματος (ίσο με το 0,1% του ΑΕΠ) που υπολόγισε το Ταμείο στις προβλέψεις του 2017.

Καλύτερη πάντως είναι η εικόνα για την ανεργία, με το Ταμείο να υπολογίζει ότι το 2018 θα υποχωρήσει στο 19,8% του εργατικού δυναμικού (έναντι 20,7% προηγούμενης πρόβλεψης).

Για το 2019 υπολογίζεται ότι θα υποχωρήσει περαιτέρω στο 18%  του εργατικού δυναμικού. Η βελτίωση συνδέεται με το καλύτερο του αναμενόμενου αποτέλεσμα για το 2017 (ανεργία στο 21,5% με βάση το τρόπο μέτρησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου).

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, της Δήμητρας Καδδά, 17/4/2018]

Στην Κεντρική Μακεδονία εκδηλώνεται το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα των ιδεοληπτικών αγκυλώσεων της «πρώτης φοράς Αριστερά».

Στην «αλυσίδα» των περιφερειακών αναπτυξιακών συνεδρίων που οργανώνει η κυβέρνηση για να μας πείσει ότι μπήκαμε στην οδό της «δίκαιης ανάπτυξης», το 11ο, αυτό της Κεντρικής Μακεδονίας που ολοκληρώνεται σήμερα στη Θεσσαλονίκη, αξίζει σίγουρα τον τίτλο του πιο… ειρωνικού κρίκου.

Κι αυτό διότι στην κεντρική Μακεδονία εκδηλώνεται κατά τον αντιπροσωπευτικότερο και πλέον συμπυκνωμένο τρόπο, ολόκληρη η «γκάμα» των ιδεοληπτικών αγκυλώσεων της «πρώτης φοράς Αριστερά», καθιστώντας κάθε απόπειρα αναπτυξιακού απολογισμού, ισοδύναμη ενός αναπτυξιακού… trolling σε βάρος των πολιτών της.

Ο τόπος μου, η Χαλκιδική, στο «βωμό» αυτής της ιδεοληψίας μετατράπηκε σε «θέατρο πολέμου» εναντίον της μεγαλύτερης εν Ελλάδι ξένης επένδυσης. Με σημαντικό παράγοντα στην  «εξίσωση» μια κυβέρνηση που μάχεται για καιρό εμβληματικές επενδύσεις ανά την επικράτεια , στέλνοντας αρνητικό μήνυμα στο διεθνές επενδυτικό δυναμικό, ενώ αρνείται να δεχτεί τους όρους της ελεύθερης αγοράς , δαιμονοποιώντας κατά περίπτωση την έννοια του κέρδους.

Οι αράδες αυτές γράφονταν εν αναμονή της έλευσης του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη για την ομιλία με την οποία θα  «κλείσει» το περιφερειακό συνέδριο. Και με τη βεβαιότητα, ότι μετά την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, δεν θα έχουμε μάθει, γιατί η κυβέρνηση δεν εκπόνησε εναλλακτικό αναπτυξιακό σχέδιο για τη βορειοανατολική Χαλκιδική , ισοδύναμο της μεταλλευτικής επένδυσης που αντιμάχεται. Ούτε θα έχουμε μάθει, με ποιο τρόπο σκέφτεται να αναπληρώσει την απώλεια του τεράστιου αναπτυξιακού κεφαλαίου από την εξαφάνιση της μεταλλουργίας εφόσον επικρατήσει στον ιδεοληπτικό πόλεμο κατά της επενδύτριας εταιρίας. Και φυσικά, καμία απάντηση δεν θα δώσει στους  χιλιάδες ανέργους που θα αφήσει πίσω της αυτή η δραστηριότητα.  

Αμφιβάλλω αν θα έχουμε μάθει, με ποιες υποδομές σκοπεύει να στηρίξει τον ποιοτικό δωδεκάμηνο τουρισμό της Χαλκιδικής, ο οποίος επαφίεται αποκλειστικά πια στο φιλότιμο του εν λόγω κλάδου, στις προσπάθειες της αυτοδιοίκησης και στα χαρίσματα της φύσης.

Ποια, εν τέλει, πρωτοβουλία αναλήφθηκε τα τρία αυτά χρόνια από τους ανθρώπους της κυβέρνησης στην περιοχή; Ο απολογισμός είναι οικτρός.

Αλλά μήπως και σε άλλες τουριστικές περιοχές, συμβαίνει κάτι διαφορετικό; Στην Πιερία, το καλοκαίρι του 2017 οι τουρίστες ήταν αυξημένοι, αλλά χωρίς ουσιαστικό οικονομικό αντίκτυπο για την τοπική αγορά, αφού επρόκειτο κυρίως για τουρισμό χαμηλών βαλαντίων.

Στον αγροτικό τομέα; Η ύπαιθρος σε Ημαθία και Πέλλα, η ύπαιθρος σε Θεσσαλονίκη και Χαλκιδική, βιώνει τις επιπτώσεις της υπερφορολόγησης των αγροτών, και της παράλληλης αύξησης του κόστους της αγροτικής παραγωγής.  «Καθρέφτες», της πανελλαδικής μείωσης της συμμετοχής του αγροτικού τομέα στο ΑΕΠ της χώρας.

Σαν να μην έφτανε η ερημοποίηση της υπαίθρου, έχουμε και την προοπτική της ερημοποίησης περιαστικών και αστικών περιοχών, στην ίδια τη Θεσσαλονίκη, αφού μόλις πρόσφατα στο περιφερειακό συμβούλιο, γίναμε μάρτυρες της απόγνωσης που έχει προκαλέσει ο προωθούμενος χωροταξικός σχεδιασμός της περιοχής, σε εκατοντάδες μικρομεσαίες και μεγαλύτερες επιχειρήσεις.

Τι απάντηση άραγε θα έχει δώσει αποχωρώντας ο πρωθυπουργός, στην ανοιχτή επιστολή των 300 επιχειρηματιών που τον προειδοποιούν για την επικείμενη επιχειρηματική ερήμωση της δυτικής Θεσσαλονίκης υπό το βάρος επιβεβλημένων μετεγκαταστάσεων, από τις οποίες «προστατεύτηκαν» αντίστοιχες επιχειρήσεις στην Αθήνα;

Στο Κιλκίς ακόμα περιμένουν την ολοκλήρωση σιδηροδρομικών και οδικών υποδομών που θα βοηθήσουν το έργο των επιχειρήσεων που απομένουν στην περιοχή, σε πείσμα των αντικινήτρων που επικρατούν.

Σε όλη την κεντρική Μακεδονία, το επαρχιακό οδικό δίκτυο, οι λιμενικές εγκαταστάσεις, τα δίκτυα άρδευσης και ύδρευσης, βρίθουν προβλημάτων.

Και βέβαια, το μεγάλο έργο του ΤΑΠ που αναμένει και η κεντρική Μακεδονία για τα πολλαπλά οφέλη που το συνοδεύουν, από πλευράς ενεργειακής υποστήριξης και τόνωσης της απασχόλησης, έχει «κολλήσει» καθ` οδόν, κάπου στην Καβάλα, ανάμεσα σε αρχαία ευρήματα…

Όλα τα παραπάνω αποτελούν μόνο λίγα συμπτώματα μιας ευρύτερης πανελλαδικής «παθολογίας».

Η Κυβέρνηση παρέλαβε το 2015 μια οικονομία που είχε ανανήψει από βαθιά ύφεση 7% και εμφάνιζε έστω και μικρό αναπτυξιακό πρόσημο και  την ξαναβύθισε σε αρνητικούς δείκτες, δέσμια της αποδεδειγμένης πια πολιτικής της απάτης. Και αφού έκλεισε τον επαναστατικό της κύκλο, αύξησε όλους τους φορολογικούς συντελεστές (και είναι πολλοί) , προσθέτοντας ταυτόχρονα δεκάδες νέους φόρους και δημεύοντας ουσιαστικά το παραγόμενο προϊόν.

Απομυζώντας την πραγματική οικονομία, έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει, επειδή επανήλθαν δημοσιονομικοί δείκτες στα επίπεδα που τους είχε παραλάβει πριν 39 μήνες.

Την ώρα που γιγαντώνεται το ελληνικό δημόσιο, η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει. Τα κίνητρα αναζωπύρωσης της μικρομεσαίας επιχείρησης, αγνοούνται. Η  δημοσιονομική προσαρμογή βασίστηκε  τη φορολογική αφαίμαξη. Το Δημόσιο ξαναγιγαντώνεται χωρίς να εκσυγχρονίζεται, επιστρέφοντας με γεωμετρική πρόοδο στις παθογένειες του παρελθόντος που συνέβαλαν στην έλευση των μνημονίων.

Οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων αυξάνονται μέχρι και 100% δίνοντας νέο χτύπημα στην οικοδομή και αυξάνοντας τον ΕΝΦΙΑ (που… θα είχε καταργηθεί) από την πίσω πόρτα.

Οι αποκρατικοποιήσεις υφίστανται μια αντιμετώπιση δόκτορος Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ, καθώς, τη μια υπονομεύονται από την κυβέρνηση και την άλλη καταλήγουν σε άρον-άρον εκποιήσεις.  

Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί για πολλές ακόμα αράδες.

Και η κυβέρνηση, αντί να στήνει περιφερειακές επικοινωνιακές φιέστες που στην ουσία αντιστοιχούν σε αναπτυξιακά «μνημόσυνα», θα έπρεπε να δίνει σαφείς απαντήσεις για όλα τα παραπάνω, και για ένα ακόμα μεγαλύτερο κρίσιμο ερώτημα:

Με ποια αναπτυξιακά μέτρα , εντός του 2018, ελπίζει να αναχαιτίσει τον κίνδυνο νέας ύφεσης που εγκυμονούν τα νέα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας (περικοπές συντάξεων και μείωση αφορολογήτου) που έχει υπογράψει ήδη για το 2019 και το 2020, προδιαγράφοντας νέα υποχώρηση εισοδημάτων και κατανάλωσης…

[ΠΗΓΗ: http://www.voria.gr, του Στέλιου Βαλιάνου, Δικηγόρου & Περιφερειακού Συμβούλου Χαλκιδικής, 28/3/2018]