Το ερώτημα του τίτλου μπήκε τις εποχές των φουγάρων. Το 1976 που αυγάτιζε η σοσιαλμανία στον τόπο. Το ξαναφέρνουν τα βιομηχανικά λουκέτα που έρχονται.
Και δεν μιλάμε για τα 15 λουκέτα της 4ετίας (προχθές μπήκαν τα 2 τελευταία). Ούτε για τις μεταναστεύσεις των πάνω από 2.000 βιομηχανικών επιχειρήσεων. Ούτε όσων τροφοδοτεί με δράση η βιομηχανία μας. Ας ξεχάσουμε και τους 7/000 φορολογικούς κωδικούς (ατομικούς και άλλους) στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Ευρώπη που αποσυνδέθηκαν από το δικό μας σύστημα…
Δεν θεωρούνται περίεργα όλα. Είναι συγκυριακά, όπως μας λένε… Με πρόσχημα μάλιστα την “εξήγηση” αυτή παραμερίζονται από την κομματική προπαγάνδα (όλων των κομμάτων) οι απαντήσεις και κυρίως οι εξηγήσεις στο φαινόμενο. Γιατί; Γιατί οι ευθύνες είναι αλυσιδωτές και αφορούν όλες τις κυβερνήσεις, πριν και μετά το 2005.
Συνδέονται μάλιστα και με αιτίες αδυναμίας των ιδιωτών να γίνουν ανταγωνιστικοί στην ΕΕ. Με αυτό όμως το “θεατρικό” παιχνίδι αποβάλλονται οι πολιτικές ευθύνες για τη (διαχρονική) εγκληματική εγκατάλειψη παραγωγής και παραγωγικότητας με επέκταση των συνεπειών και στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Στο σημερινό μας σημείωμα δεν ανησυχούμε για τα όσα έχουμε συναντήσει αλλά για εκείνα που θα ακολουθήσουν στον νέο κύκλο αποβιομηχάνισης με νέα λουκέτα.
Κατά την δική μας πληροφόρηση, τα 2 από τα λουκέτα του τελευταίου 10ήμερου δεν ήταν σύμπτωση. Και τα λουκέτα αυτά ανήκουν στον νέο κύκλο που θα ζήσουμε για τα καλά επειδή θα φέρουν σε οριστικό βιομηχανικό παρελθόν και την Αττική και τη Βόρεια Ελλάδα. Εκεί που η μετανάστευση, οι πλειστηριασμοί και οι πωλήσεις σπιτιών και οικοπέδων (ξεχωριστής αξίας) θα συνεχίσουν. Και θα εντυπωσιάσουν…
Μια πρώτη γεύση στη Θεσσαλονίκη όπου ξεκίνησε για τα καλά και η δεύτερη φάση των πωλήσεων των ακινήτων. Οι μεταπωλήσεις (μετά από κάποιες ανακαινίσεις) φεύγουν από τους αρχικούς αγοραστές και πάνε σε ομοεθνείς τους. Πρωταγωνιστές προσώρας οι Ισραηλινοί και λόγω ιστορίας.
Το ίδιο θα παρατηρηθεί (πολύ σύντομα) στη Χαλκιδική και σε πρώην βιομηχανικές και ειδικά μεταλλευτικές περιοχές για τις οποίες υπήρξε και σκοτωμός… (κατά την αρχική φάση της εκβιομηχάνισής τους), επειδή και αυτό ήταν χρέος για τη δική μας σοσιαλμανία…
Έτσι όφειλε να κάνει για το δίκιο του λαού… ο ψευτοσοσιαλισμός και η αριστερά της προόδου… χέρι-χέρι με τον ψευτοφιλελευθερισμό που τη διαδέχθηκε.
Το έδειξε η πλήρης εγκατάλειψη και αδιαφορία της Πολιτείας σε κάθε ανταπόκριση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο κάλεσμά της για την αξιοποίηση του υπεδάφους της Βορείου Ελλάδος. Ας μην επαναφέρουμε τις λεπτομέρειες. Ας μη καταδικάζουμε τη Χαλκιδική…
Γι’ αυτό και δεν βρίσκουμε λόγο να προχωρήσουμε σε περισσότερες λεπτομέρειες μιας και το μεγάλο παζάρι των ακινήτων στην Ελλάδα έχει μέλλον (καταστροφικό βεβαίως) και θα τραβήξει όσο η κυβέρνηση (στη φάση αυτή), αλλά και η πολιτική σκηνή (με την ανυπαρξία αντιπολίτευσης -σε θέματα ουσίας και όχι εσωτερικά της-) δεν θα είναι σε θέση να μιλήσει για άλλης μορφής επενδύσεις.
Και εδώ ακριβώς εστιάζεται το πολύπλευρο ζήτημα της αποβιομηχάνισης της χώρας που θα είναι αισθητό μετά το 2026 όπου λεφτά δεν θα υπάρχουν ούτε για δημόσιες επενδύσεις ούτε για έργα (!!).
Η μεγαλύτερη λοιπόν αιτία της αποβιομηχάνισης προέκυψε τις εποχές των φουγάρων και των βιομηχανικών ντουβαριών που αντί να βοηθηθούν επιχειρήσεις να αλλάξουν τα μεγέθη τους και από τις μικρές έως μεσαίες βιομηχανίες της Ευρώπης (αυτές που λέμε μεγάλες ή πολύ μεγάλες στην Ελλάδα) να πιάσουν τουλάχιστον τα επίπεδα της σημερινής Ανατολικής Ευρώπης.
Εάν η απάντηση σε όλα αυτά είναι μόνο οι θεωρητικές διευκολύνσεις που θα δουν οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις στην πιθανή προσπάθεια συγχωνεύσεων μεταξύ τους ή με μεγαλύτερα συγκροτήματα (το σχετικό νομοσχέδιο είναι ήδη προς ανακοίνωση) ας ξεχάσουμε ότι κάτι τέτοιο θα γεφυρώσει το σημερινό χάσμα της αποβιομηχάνισης.
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr/, του Γιώργου Κράλογλου, 3/4/2024]