Λατομείο ή παραλία; περιβαλλοντικό δίλημμα ή ψευτοδίλημμα… [photo by P. Tzeferis]

Έστω και όψιμα, ήρθε και τη χώρα μας η αντίληψη ότι το περιβάλλον είναι ένα πολύτιμο κοινό αγαθό και ότι η προστασία του δεν αποτελεί ευγενές χόμπι αλλά αναγκαιότητα και ηθική υποχρέωση προς τις επόμενες γενεές. Αυτά ως προς τη θεωρία βέβαια. Η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Από την εκτοξευόμενη γόπα του προπορευόμενου εποχούμενου θεριακλή μέχρι τις αναρτημένες στον στύλο της ΔΕΗ σκουπιδοσακκούλες και από την αποπνικτική κάπνα των «νέων» τζακιών τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες μέχρι τα άπειρα κονσερβοκούτια στην παραλία τα καλοκαιρινά απομεσήμερα, η εικόνα διαψεύδει την περί βιωσιμότητας θεωρία.

Ευτυχώς, σε ένα τουλάχιστον πράγμα συμφωνούμε όλοι. Κάθε μορφή ανθρώπινης δραστηριότητας επιβαρύνει το περιβάλλον. Κάθε παιδί που θα γεννηθεί το 2017, θα επιβαρύνει την ατμόσφαιρα με 5 τόνους αερίων του θερμοκηπίου το χρόνο αν γεννηθεί στην Γαλλία ή με 20 τόνους, αν γεννηθεί στην Αυστραλία. Κάθε τουρίστας που θα έρθει στην χώρα μας, θα μας αφήσει φεύγοντας 4 κιλά περιττώματα, 24 κιλά σκουπίδια και 180 κιλά αέρια του θερμοκηπίου. Προ πενταετίας οι Ελβετοί μέτρησαν ότι κάθε μια από τις συμπαθέστατες (και νοστιμότατες) αγελάδες τους, συνεισφέρει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου 4-5 φορές περισσότερο από ένα σύγχρονο αυτοκίνητο, λόγω των αερίων που εκλύει κατά την πέψη. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει κανένα οικολογικό κίνημα κατά των γεννήσεων παιδιών, του τουρισμού (με μικρές εξαιρέσεις) και των αγελάδων.

Ο «οικολογικός» ακτιβισμός

Την τελευταία δεκαετία βιώσαμε και στην χώρα μας μια μορφή έντονου οικολογικού (με ή χωρίς εισαγωγικά) ακτιβισμού, εστιασμένου σε πολύ συγκεκριμένους χώρους και δραστηριότητες. Για να μην πάμε στα καθ’ ημάς και το κοινωνικό –πολιτικό – ποδόσφαιρο- οικολογικό show της Χαλκιδικής, ας μείνουμε στο γεγονός ότι ο Νομός Αττικής δεν έχει ακόμα καταφέρει να αποκτήσει τον ΧΥΤΑ που θα καλύπτει τις πληθυσμιακές του ανάγκες. Θυμόμαστε όλοι τις μάχες για να μην χωροθετηθεί η απόθεση τόνων ρυπαντών σε οποιαδήποτε περιοχή εντός Νομού, λες και αυτοί οι ρυπαντές είχαν πέσει από τον ουρανό.

Η επιχειρηματολογία των οπαδών των «κινημάτων» αυτών είναι ότι η βλάβη στο περιβάλλον πρέπει να είναι ανάλογη του οφέλους για την κοινωνία, ώστε να είναι αποδεκτή. Προφανώς, κανείς, ποτέ δεν ποσοτικοποίησε την αναλογία αυτή. Η κοπή μερικών χιλιάδων πεύκων στον Υμηττό για την κατασκευή ενός δρόμου, ο οποίος θα μπορούσε να αποσυμφορήσει το κέντρο της πόλης μας, απαλλάσσοντας μας από τόνους ρύπων, κρίθηκε από τους «κινηματίες» μη ανάλογη του οφέλους. Οι στυγνοί αριθμοί έλεγαν ακριβώς το αντίθετο.

Ένα στοιχείο που επηρεάζει δραματικά την αναλογία κόστους / οφέλους είναι η απόσταση της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης από το οπτικό και κοινωνικό-οικονομικό μας πεδίο. Ένα εργοστάσιο πετροχημικών κοντά στο εξοχικό μου έχει πολύ αρνητικότερη σχέση κόστους / οφέλους (για το περιβάλλον πάντα) από ότι ένα ανάλογο εργοστάσιο στη Τουρκία, ακόμα και αν το δεύτερο λειτουργεί με πολύ χειρότερους περιβαλλοντικούς κανόνες. Το πρώτο το πολεμάμε με πάθος, του δεύτερου τα προϊόντα τα καταναλώνουμε χωρίς καμία αναστολή.

Το πρόβλημα για τη χώρα μας δεν θα είχε ανακύψει, αν δεν είχαν τελειώσει τα λεφτά. Ξαφνικά (!), όλοι μας ανακαλύψαμε ότι πρέπει να έρθει η ανάπτυξη. Για να έρθει δε αυτή η άτιμη, πρέπει να γίνουν επενδύσεις (!!). Για να γίνουν δε επενδύσεις, θα πρέπει κάποιος ο οποίος έχει (αληθινά και δικά του) χρήματα, να έρθει στην Ελλάδα και να ασχοληθεί με κάποια δραστηριότητα. Η δραστηριότητα αυτή θα πρέπει να είναι, είτε ως είδος είτε ως ποσότητα, επιπλέον των μέχρι σήμερα δραστηριοτήτων που ήδη συμβαίνουν στη χώρα μας. Διαφορετικά δεν υπάρχει πρόσθετο ΑΕΠ, άρα ανάπτυξη. Εδώ το πράγμα μπερδεύεται.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η οποιαδήποτε επένδυση και άρα αύξηση δραστηριότητας, θα επιφέρει περιβαλλοντική επιβάρυνση. Ακόμα και αν βρεθεί ο τρελός που θα κατασκευάσει ένα κτίριο γραφείων και θα μισθοδοτεί 10.000 άτομα χωρίς την απαίτηση να παράγουν το οτιδήποτε, η μετακίνηση αυτών των ατόμων δυο φορές την ημέρα προς και από το γραφείο τους θα επιβαρύνει σημαντικότατα την ατμοσφαιρική ρύπανση της περιοχής. Με απλά λόγια, ανάπτυξη χωρίς επιβάρυνση του περιβάλλοντος δεν υφίσταται. Το ερώτημα είναι, πόση ανάπτυξη με πόση επιβάρυνση.

Ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας

Η Ελλάδα διαθέτει διάφορους τομείς με ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για να προσκαλέσει επενδύσεις. Ένας από αυτούς είναι και οι φυσικοί της πόροι. Μια κατηγορία φυσικών πόρων με οικονομικό ενδιαφέρον είναι και τα ορυκτά. Θα απογοητεύσω βέβαια τους ομοϊδεάτες του Αρτέμη Σώρρα, που μιλάνε για ορυκτά αξίας τρισεκατομμυρίων Ευρώ, αλλά σίγουρα η προστιθέμενη αξία του Ελληνικού ορυκτού πλούτου σε ένα ορίζοντα 20-30 ετών μπορεί να προσφέρει αρκετά δισεκατομμύρια Ευρώ στην οικονομία. Το μόνο (μικρό!) πρόβλημα, είναι ότι για να έρθουν τα πολυπόθητα Ευρώ θα πρέπει τα αντίστοιχα ορυκτά να βγουν από την Ελληνική γη (!), να εξορυχθούν με άλλα λόγια, να υποστούν την ελάχιστη απαιτούμενη επεξεργασία που θα τα κάνει εμπορεύσιμα και να αποσταλούν στους χρήστες τους. Δυο εξίσου «ασήμαντες» λεπτομέρειες είναι, αφ’ ενός ότι μιλάμε για προϊόντα με χαμηλή ανά μονάδα βάρους αξία, άρα για να έρθει σοβαρό χρήμα στη χώρα πρέπει να εξορυχθούν και να εξαχθούν εκατοντάδες χιλιάδες τόνοι και, αφ’ ετέρου, ότι για να αυξήσουμε την εγχώρια προστιθέμενη αξία πρέπει να προχωρήσουμε όσο περισσότερο γίνεται στην μεταποίηση τους επί Ελληνικού εδάφους. Άρα, η οποιαδήποτε σοβαρή αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου προϋποθέτει μεγάλης κλίμακας εξορυκτικές δραστηριότητες, μεγάλες μονάδες επι τόπου επεξεργασίας και μεγάλες υποδομές μεταφοράς.

Η Ελλάδα ως χώρα της ΕΕ έχει την τύχη (κατ’ άλλους την ατυχία) να έχει εν ισχύ την αυστηρότερη Νομοθεσία για την προστασία του περιβάλλοντος. Τα μέσα επίβλεψης της εφαρμογής της Νομοθεσίας αυτής είναι σήμερα αποτελεσματικότερα από ποτέ. Οι διαθέσιμες τεχνολογίες είναι άκρως αποτελεσματικές και επαρκέστατα δοκιμασμένες, ώστε να εγγυώνται ότι οι στόχοι της Νομοθεσίας θα επιτυγχάνονται. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να πάρουμε από ένα βουνό 100’000 τόνους ορυκτό και να μην το καταλάβει κανείς. Σημαίνει όμως ότι μπορούμε να τους πάρουμε με την ελάχιστη δυνατή όχληση και να αποκαταστήσουμε την εικόνα στο ίδιο, ή και πολλές φορές καλύτερο επίπεδο από ότι ήταν πριν.

Μένει να αποφασίσουμε σαν κοινωνία αν μας ενδιαφέρει η αξιοποίηση αυτού του πλούτου και με ποιους όρους. Αρκεί να γίνει ανταλλαγή επιχειρημάτων και όχι συνθημάτων γηπέδων.

[ΠΗΓΗ: http://www.oryktosploutos.net/, του Κωνσταντίνου Γιατζιτζόγλου, Δ/ντα Συμβούλου, ΓΕΩΕΛΛΑΣ ΑΜΜΑΕ, 27/10/2017]

Η Καβάλα στέλνει χιλιάδες τόνους με ανθρακικό ασβέστιο στην Βραζιλία. Γιορτή για τα εκατό πενήντα καράβια που φόρτωσε η εταιρία Βιομηχανικά Ορυκτά Ελλάδος, από το λιμάνι Φίλιππος Β!

Η τελευταία φόρτωση έγινε στο εντυπωσιακό πλοίο «Ning Jing Hai», μήκους 200 μέτρων, το οποίο ανήκει στον κινέζικο κολοσσό COSCO και είναι το μεγαλύτερο φορτηγό πλοίο που δέχτηκε μέχρι σήμερα το λιμάνι της Καβάλας.

Το μήκους 200 μέτρων Ning Jing Hai, το οποίο πλέει με σημαία Χονγκ Κονγκ παραδόθηκε μόλις τον Απρίλιο του 2017 και είναι από τα πλέον σύγχρονα εμπορικά πλοία.

Η εταιρεία Βιομηχανικά ορυκτά Ελλάδος ΑΒΕΕ είναι ένα Joint Venture του ομίλου Imerys και της εταιρείας Βουγιουκλή ΑΕ (οικογένεια Στεφανή )

Δραστηριοποιείται από το 2006 στην Ελλάδα και αποτελεί την πρώτη άμεση επένδυση του γαλλικού κολοσσού Imerys στην χώρα μας

Κύρια δραστηριότητα της Βιομηχανικά ορυκτά Ελλάδος ΑΒΕΕ είναι η εξόρυξη ανθρακικού ασβεστίου για χρήση στην βιομηχανία χάρτου είτε ως υλικό επικάλυψης (coating material) είτε ως πληρωτικό (filler).

Όπως δήλωσε ο υπεύθυνος ασφαλείας και φορτοεκφορτώσεων του «Φίλιππος Β’» Γιώργος Αργυρόπουλος, το ολοκαίνουργιο φορτηγό της COSCO και είναι από τα μεγαλύτερα πλοία που έχουν έρθει ποτέ στην Καβάλα και θα μεταφέρει 45.000 τόνους χαλικιού από το Λατομείο του κ. Στεφανή.

Μπορεί να μεταφέρει φορτίο 63.573 τόνων, ενώ το βάρος του πλοίου όταν είναι πλήρως φορτωμένο φτάνει τους 75.197 τόνους.

[ΠΗΓΗ: http://elladitsamas.blogspot.gr/, 26/10/2017]

Συνεχίζοντας την επιτυχημένη παράδοση των τελευταίων οκτώ ετών του θεσμού του Ανοιχτού Κοινωνικού Διαλόγου, ο Τομέας Μεταλλουργίας της Μυτιληναίος πραγματοποίησε την τρίτη κατά σειρά θεματική διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους του με τίτλο «Μεταφράζοντας το επιχειρείν σε αξία για την κοινωνία».

Στο πρώτο μέρος του κοινωνικού διαλόγου δόθηκε έμφαση στη διάσταση της συμβολής της δραστηριότητας της Μυτιληναίος στην ελληνική οικονομία. Όπως ανέδειξε η μεθοδική ανάλυση, το συνολικό κοινωνικό προϊόν της Μυτιληναίος, για το 2016, ποσοτικοποιημένο, ανήλθε σε 602.000.000 ευρώ, ενώ δημιουργήθηκαν και 100 νέες θέσεις εργασίας.

Στο δεύτερο μέρος αναλύθηκαν οι βασικοί πυλώνες του κοινωνικού αποτυπώματος του Τομέα Μεταλλουργίας, του οποίου η αξία ανέρχεται σε 230.000.000 ευρώ, και περιλαμβάνουν την ενίσχυση της τοπικής απασχόλησης, τα εκπαιδευτικά προγράμματα ένταξης στην αγορά εργασίας, τους φόρους προς τις δημόσιες Αρχές κ.ά.

Σχόλιο μπλογκ: Έτσι ακριβώς λειτουργεί μια μεταλλουργία όταν το περιρρέον πλαίσιο είναι υγιές και η υπόθεση δεν έχει πέσει θέμα πολιτικής εκμετάλλευσης από κάθε λογής αριβίστες και τυχάρπαστους σωτήρες.

[ΠΗΓΗ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 27/10/2017]

Σημαντική είναι η συμβολή του εξορυκτικού κλάδου στην ανάπτυξη της βιομηχανίας, όπως δείχνουν τα στοιχεία σχετικά με τη βιομηχανική παραγωγή και ης εξαγωγικές επιδόσεις. Όπως τόνισε σ γενικός διευθυντής του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΣΜΕ) Χρήστος Καβαλόπουλος. στο πλαίσιο διεθνούς συνεδρίου με θέμα «Προκλήσεις και ευκαιρίες της ελληνικής βιομηχανίας πρώτων υλών», η δραστηριότητα που είναι επικεντρωμένη στους μεταλλευτικούς πόρους είναι παραδοσιακά βασικός οδηγός της οικονομικής ανάπτυξης μέσω του εμπορίου και της καινοτομίας, της απασχόλησης σε αστικά κέντρα αλλά κυρίως στην περιφέρεια, του εμπορίου και τελικά του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος για την ελληνική οικονομία.

Ειδικότερα, ο κ. Καβαλόπουλος αναφέρθηκε στη σημαντική ανάπτυξη για όγδοο συνεχή μήνα που κατέγραψε ο κύκλος εργασιών της ελληνικής βιομηχανίας τον Ιούνιο (+8,1%) σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του 2016, λόγω των εξαγωγών στη διεθνή αγορά. Η αύξηση αυτή οφείλεται στην αύξηση κατά 17,2% των πωλήσεων στο εξωτερικό και μόλις 2,3% στην εγχώρια αγορά. Η αύξηση του κύκλου εργασιών της εξορυκτικής βιομηχανίας οφείλεται κυρίως σε βιομηχανικά ορυκτά και μάρμαρα.

Όπως σημειώθηκε, η ελληνική εξορυκτική βιομηχανία συνεχίζει και επιβιώνει απασχολώντας άμεσα 20.000 άτομα και 80.000 έμμεσα. Η αξία της συνολικής παραγωγής το 2016 ήταν στα 2,3 δισ. ευρώ. Ο κλάδος εξορύσσει πάνω από τριάντα διαφορετικά είδη ορυκτών, δέκα εκ των οποίων σε ποσότητα άνω των 300.000 τόνων /χρόνο. Σε σχέση με την εξωστρέφεια, η μισή ποσότητα των πωλήσεων κατευθύνεται εκτός Ελλάδος και ο κλάδος αποτελεί το 5% των ελληνικών εξαγωγών. Μέχρι το 2019 οι επενδύσεις των μελών του ΣΜΕ υπολογίζονται να φτάσουν το 1,7 δισ. ευρώ.

Σύμφωνα με τον ΣΜΕ, οι κρίσιμοι παράγοντες που θα δώσουν προοπτική και νέα ώθηση στις επιχειρήσεις του χώρου είναι η εφαρμογή εθνικής πολιτικής ορυκτών πόρων, η εκπόνηση ειδικού χωροταξικού για τις ορυκτές πρώτες ύλες, η περιβαλλοντική αδειοδότηση, η ενίσχυση ελεγκτικών και εγκριτικών υπηρεσιών, καθώς επίσης και η ενεργοποίηση μηχανισμών και κινήτρων για επενδύσεις.

[ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, της Λέττας Καλαμαρά, 27/10/2017]