Πρόκειται για μια από τις καλύτερες ομιλίες που έχουν εκφωνηθεί ποτέ για το τι είναι η Ευρώπη, κι ασφαλώς η καλύτερη των τελευταίων ετών. Την εκφώνησε ο Ισπανός ευρωβουλευτής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Esteban González Pons. Η Ισπανία πραγματικά έχει πιθανότητες να αντιμετωπίσει με επιτυχία τη δύσκολη εποχή μας, επειδή έχει πολιτικούς που μπορούν να εκφωνούν τέτοιες ομιλίες, και μάλιστα χωρίς χειρόγραφο. Και το σημαντικότερο: Πρόκειται για ομιλία που διαρκεί μόλις 93 δευτερόλεπτα!

«Η Ευρώπη περιορίζεται στο Βορρά από τον λαϊκισμό και στο Νότο από τους πρόσφυγες, που πνίγονται στη θάλασσα. Στην Ανατολή από τα τανκς του Πούτιν και στη Δύση από τα τείχη του Τραμπ. Στο παρελθόν, από τον πόλεμο. Στο μέλλον, από τα brexit.

Σήμερα, η Ευρώπη είναι μονάχη της, περισσότερο από ποτέ, αλλά οι πολίτες της, δεν το γνωρίζουν.

Κι όμως, ακριβώς γι αυτό το λόγο, η Ευρώπη είναι η καλύτερη λύση, κι εμείς δεν ξέρουμε πώς να το εξηγήσουμε αυτό στους πολίτες μας. Η παγκοσμιοποίηση μας διδάσκει ότι σήμερα η Ευρώπη είναι αναπόφευκτη, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Ωστόσο, το brexit επίσης μας διδάσκει ότι η Ευρώπη είναι αναστρέψιμη (δεν είναι δεδομένη), ότι μπορείς να βαδίσεις προς τα πίσω στην ιστορία. Ακόμα κι έτσι, όμως, έξω από την Ευρώπη “κάνει πολύ κρύο”.

Το brexit είναι η πιο εγωιστική απόφαση που ελήφθη, από τότε που ο Ουίνστων Τσόρτσιλ έσωσε την Ευρώπη με το “αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα” των Άγγλων.

Λέγοντας “brexit”, είναι ο πιο ύπουλος τρόπος να πεις “αντίο”. Η Ευρώπη, δεν είναι η αγορά. Είναι η επιθυμία να ζούμε μαζί. Με το να εγκαταλείψει κανείς την Ευρώπη, δεν εγκαταλείπει την (κοινή) αγορά. Εγκαταλείπει τα όνειρα που έχουμε μοιραστεί.

Μπορούμε να έχουμε μια Κοινή Αγορά, αλλά αν δεν έχουμε Κοινά Όνειρα, τότε δεν έχουμε τίποτα.

Ευρώπη είναι η ειρήνη που ήλθε μετά τα χρόνια του πολέμου.

Ευρώπη είναι η συγχώρεση μεταξύ Γάλλων και Γερμανών.

Ευρώπη είναι η επιστροφή της Ελευθερίας στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία.

Ευρώπη είναι η Πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

Ευρώπη είναι το τέλος του κομμουνισμού.

Ευρώπη είναι το κράτος πρόνοιας, είναι η Δημοκρατία.

Ευρώπη είναι τα θεμελιώδη Δικαιώματα.

Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά; Μπορούμε να παραιτηθούμε από αυτά;

Για μια αγορά, θα τα αφήσουμε όλα αυτά πίσω;»

[Δείτε εδώ το βίντεο με υπότιτλους στα αγγλικά].

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr, 11/4/2017]

Έφυγε νέος από την ζωή, αλλά ήταν ένα ανήσυχο και γόνιμο μυαλό. Διαφημιστής, συγγραφέας, κινηματογραφιστής και επιχειρηματίας, ο Κριστόφ Λαμπέρ, από το 2005 όταν πρωτογνωριστήκαμε, είχε επισημάνει σε ένα βιβλίο του πώς και γιατί οι κοινωνίες της αναπτυγμένης Ευρώπης, ιδιαίτερα δε της Γαλλίας, όλο και περισσότερο ολισθαίνουν προς τον φόβο, αφήνοντας πίσω τους την ελπίδα.

Θυμάμαι έτσι τα λόγια του από μία πολύωρη συζήτησή μας: «Όταν μία κοινωνία αρνείται πεισματικά να προσαρμοστεί σε εποχές που αλλάζουν, αυτοϋποβάλλεται στην αντίληψη ότι η πρόοδος έχει πεθάνει και αγωνίζεται να διατηρήσει τα κεκτημένα της, με αποτέλεσμα κάθε αλλαγή να φαντάζει στα μάτια της ως ύποπτη και άρα να απορρίπτεται. Στις κοινωνίες αυτές, ο φόβος εξοντώνει την ελπίδα, το όχι διαλύει κάθε δυνατότητα να αναλάβει τον κίνδυνο του ναι και ανοίγουν οι πόρτες του άκρατου λαϊκισμού.

Έχοντας παραλύσει από τις αγωνίες της, η κοινωνία αυτή θεωρεί τον εαυτό της θύμα, γίνεται ανίκανη να αναλάβει τις υπαρξιακές της ευθύνες και περιμένει κάποιους “σωτήρες” που θα την βγάλουν από τα δήθεν αδιέξοδά της. Περιττόν να τονίσω ότι, αυτοί που καλλιεργούν τον φόβο, ύπουλα αλλά σταθερά, ενδυναμώνουν καταστροφικά μίση μέσα στο κοινωνικό σώμα, με σαφή επιδίωξη την περαιτέρω ακινησία του».

Επτά με οκτώ χρόνια πριν από τα παραπάνω λόγια του ΚριστόφΛαμπέρ, ένας Βρεταννός, ουγγρικής καταγωγής, κοινωνιολόγος που δίδασκε στο Πανεπιστήμιο του Κεντ στο Καντέρμπουρυ, ο Φρανκ Φουρέντι (FrankFuredi), γνωστός για τις αριστερές του ευαισθησίες, στο βιβλίο του υπό τον τίτλο Η Κουλτούρα του Φόβου (εκδόσεις Cassell), τόνιζε ότι ο καλύτερος τρόπος για να αδρανοποιηθεί μία κοινωνία και να πάψει να αναλαμβάνει κινδύνους, ήταν αυτός του εμβολισμού της με φόβους και σύνδρομα.

«Μία κοινωνία φόβου, όχι μόνον αρνείται αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, όχι μόνον δεν θέλει και φοβάται να αναλάβει κινδύνους, αλλά στιγματίζει και αυτούς που θα ήθελαν να ξεφύγουν από την αδράνεια και την ψυχολογική ακινησία», έγραφε ο συγγραφέας.

Ακόμα χειρότερα, μέσω του φόβου οι κοινωνίες μας ρέπουν και προς τις απαγορεύσεις, επεσήμαινε ο γνωστός καθηγητής και κοινωνιολόγος, γεγονός που έχει ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα γιατί ενδυναμώνει κρατικές εξουσίες.

Εξάλλου, μέσω των απαγορεύσεων, εύκολα δημιουργούνται πραγματικοί και φανταστικοί εχθροί, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει και ο βαθμός «ανευθυνοποίησης» μιας κοινωνίας. Όμως, στο μέτρο που μία κοινωνία «ανευθυνοποιείται» και άρα αναζητεί εχθρούς για τα υποθετικά δεινά της, εκχωρεί ελευθερίες της χωρίς να το καταλαβαίνει –και έτσι, όπως θα έλεγε και ο μεγάλος ΕντγκάρΜορέν, «ανοίγει την πόρτα σε νέες βαρβαρότητες».

Υπό αυτή την έννοια, αν θέλουμε να πάμε σε περισσότερο βάθος, η «κουλτούρα του φόβου» έχει σοβαρότατες ψυχολογικές και συμπεριφορικές προεκτάσεις, που σε βάθος χρόνου αποκτούν και ιδιαίτερο πολιτικό βάρος. Κατά κύριο λόγο, όπως θα έγραφαν οι Καρλ Πόππερ και Λούντβιχ φον Μίζες, αυτή η διαβρωτική κουλτούρα ακυρώνει κάθε προδιάθεση για ανθρώπινη δράση.

Τελικά δε, αν θεωρήσουμε, όπως ο Καρλ Πόππερ, ότι «η ζωή είναι επίλυση προβλημάτων», τότε η καλλιέργεια του φόβου δεν είναι τίποτε περισσότερο από δραματικός ψυχολογικός αφανισμός, που προετοιμάζει το άτομο για την χειρότερη υποδούλωση, σε αυτή της απύθμενης και εγκληματικής βλακείας του καιροσκοπικού λαϊκισμού.

«Στην Δύση», έγραφε πριν είκοσι έξι χρόνια ο Καρλ Πόππερ, «ίσως τίποτε να μην είναι καλό. Όμως, αυτό που έχουμε στην εποχή μας είναι το καλύτερο. Η ελευθερία και η δημοκρατία που έχουμε επιλέξει σίγουρα δεν εγγυώνται την ουτοπία. Όμως τις επιλέξαμε γιατί κάνουν δυνατή την μοναδική αξιοπρεπή μορφή ανθρώπινης συμβίωσης, την μοναδική μορφή στην οποία μπορούμε να είμαστε απολύτως υπεύθυνοι. Αν καταφέρνουμε να πραγματοποιούμε τις δυνατότητές της, αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες –και, πάνω απ’ όλα, από εμάς».

Αυτό ακριβώς είναι το σημείο που θέλει να υπονομεύσει και να διαλύσει ο έρπων ολοκληρωτικός λαϊκισμός. Μέσα από τον φόβο, υπονομεύει την ελευθερία, όχι γιατί η τελευταία μάς υπόσχεται μία ανετότερη ζωή αλλά γιατί αναπαριστά μία αξία που ανθίσταται στην δουλεία.

Υποβοηθητικό μέσο για την καλλιέργεια και την διάδοση του φόβου, σε όλα τα επίπεδα, είναι κατά κύριο λόγο τα ραδιοτηλεοπτικά και διαδικτυακά μέσα επικοινωνίας. Συστηματικά και σχολαστικά, θα λέγαμε, τα τελευταία έχουν την τάση, αφ’ ενός, να μυθοποιούν τον φόβο και, αφ’ ετέρου, να τον μετατρέπουν και σε εμπορεύσιμη ιδέα.

Ως γνωστόν, ο μύθος αποτελεί έναν κλειστό κόσμο παραστάσεων και αντιλήψεων, με αναγκαστικό κύρος ένα ολικό σύστημα γνώσης που απαιτεί καθολική συμμόρφωση και υποταγή.  Μπορεί έτσι να προβάλλεται σαν τρόπος έκφρασης της αντιπαράθεσης του ανθρώπου προς μία πρωταρχική πηγή ή αρχή. Με αυτό το νόημα, ο μύθος παριστάνει συχνά ένα πρόπλασμα της αλήθειας, που έχει μεταφυσικό χαρακτήρα και λειτουργεί σαν σχήμα επεξηγηματικό των συμβάντων της φύσης, της Ιστορίας, της κοινωνίας, της οικονομίας.

Έχουμε έτσι να κάνουμε με ένα μυθικά σκηνοθετημένο δράμα το οποίο, καταλλήλως προβαλλόμενο, αποκτά τεράστια πολιτική σημασία –και όχι μόνον.

Σήμερα, λοιπόν, στους κόλπους μίας Ευρώπης που όντως αντιμετωπίζει σημαντικά θέματα δομικού και θεσμικού μετασχηματισμού, συγκεκριμένες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις βρίσκουν μια καλή ευκαιρία για να κλονίσουν τα θεμέλια ενός οικοδομήματος που έχει βασικές ελλείψεις.

Αναπτύσσεται έτσι μία παραπλανητική και βαθειά αντιδημοκρατική αντιευρωπαϊκή ρητορική, η οποία όχι μόνον δεν προσφέρει λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα, αλλά θέλει να δημιουργήσει και τις συνθήκες για την μη επίλυσή τους.

Ακόμα χειρότερα, η ρητορική αυτή, που αξιοποιεί ανορθόλογες αβεβαιότητες απέναντι στο αύριο, υψώνει φράγματα κα απέναντι στις πιθανές λύσεις. Περιττόν δε να τονιστεί ότι οι πρακτικές αυτές είναι το καλύτερο δώρο στους εξωτερικούς εχθρούς της Ευρώπης, που λίγο-πολύ αναγνωρίζουμε ποιοι είναι και τί επιδιώκουν.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση για το σήμερα και το αύριο της Γηραιάς Ηπείρου να είναι η απελευθέρωσή της από παραλυτικά φοβικά σύνδρομα και η επανανακάλυψη λέξεων όπως η φιλοδοξία, η προσπάθεια, η δημιουργία και η επιχειρηματικότητα ως μέσο αυτοολοκλήρωσης.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου, από το European Business Review, 30/11/2016]

Όταν τα προβλήματα συσσωρεύονται όπως στην περίπτωση της Ευρώπης, όπου το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία ήρθε λίγο μετά την απόφαση της Βρετανίας να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η προσοχή εστιάζεται στο τελευταίο από τα ζητήματα που προκύπτουν. Τα παλιότερα προβλήματα, όχι πως διά μαγείας εξαφανίζονται αλλά ως λιγότερο επείγονται, μένουν στην άκρη. Για πάρα πολλά χρόνια οι Ευρωπαίοι αντιμετώπιζαν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο τις πολιτικές εξελίξεις ώσπου στο τέλος κανένα από τα προβλήματα δεν ήταν δυνατόν να επιλυθεί.

Τελικά, το τουρκικό πραξικόπημα μπήκε γρήγορα σε πορεία εκτόνωσης, χωρίς βεβαίως κανένας να μπορεί να προβλέψει τις επιπτώσεις που θα έχει μακροπρόθεσμα στη ζωτικής σημασίας γειτονική μας χώρα. Ένα κράτος μέλος της ΕΕ επέλεξε να προχωρήσει μόνο του αλλά αυτό δεν πρέπει να οδηγήσει την Ένωση σε μια καταστροφική παράλυση.

Το πρόβλημα μεγεθύνεται αν σκεφτεί κανείς ότι τα ζητήματα που πρέπει να επιλύσει η ΕΕ δεν θα εξαφανιστούν με την πάροδο του χρόνου. Κι ένα από τα πλέον επείγονται μεταξύ αυτών  είναι η ασφάλεια της Ευρώπης. Κατ’ επέκταση, κάθε μέρα που περνά χωρίς τη λήψη κοινής δράσης είναι και μια χαμένη ευκαιρία που οδηγεί σε μεγαλύτερο κίνδυνο.

Για την αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων απαιτείται η τήρηση αποδεκτών στρατηγικών επιλογών. Με την αναγνώριση των προκλήσεων, τη θέσπιση μακροπρόθεσμων στόχων και το σχεδιασμό συλλογικής δράσης προς επίτευξη των στόχων αυτών, οι στρατηγικές παρέχουν το απαραίτητο πλαίσιο για την ανάληψη πρωτοβουλιών προς αντιμετώπιση των προβλημάτων μέσω ενός περισσότερο διορατικού και συγκροτημένου τρόπου.

Έχοντας αυτό κατά νου, η Φεντερίκα Μογκερίνι, η ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για τις εξωτερικές υποθέσεις και η ομάδας της, σχεδίασαν και παρουσίασαν τον Ιούνιο, την Παγκόσμια Στρατηγική για την Ευρωπαϊκή Ασφάλεια μέσω της οποίας καθορίζονται συγκεκριμένοι στόχοι, αφού λαμβάνονται υπόψιν οι συνθήκες εντός και εκτός συνόρων. Πολλοί παρατηρητές έχουν επισημάνει ότι δεν είναι η καλύτερη στιγμή για να προσανατολιστεί η Ευρώπη σε ένα όραμα το οποίο βασίζεται στην παραδοχή ότι όλοι οι Ευρωπαίοι είναι ενωμένοι κι έχουν κοινά συμφέροντα. Όπως υποδηλώνεται όμως από τη στρατηγική της, η συνεργασία δεν αποτελεί πλέον ζήτημα αρχής αλλά υπαρξιακή επιτακτική ανάγκη.

Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν φαίνεται να έχει βάση η άποψη πως η Παγκόσμια Στρατηγική είναι άκαιρη, ακόμη και άχρηστη.

Στην πραγματικότητα, η Παγκόσμια Στρατηγική ορίζει σαφείς στόχους, λαμβάνει υπόψιν τα λάθη του παρελθόντος και είναι συνυφασμένη με τη σημερινή πραγματικότητα της ΕΕ. Όπως τονίζουν αναλυτές είναι η μόνη απάντηση που είναι σε θέση να υπερνικήσει τον ευρωσκεπτικισμό. Προσδιορίζει τις δράσεις που η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει και τις δυνατότητες που πρέπει να έχει για την άμυνα και την ασφάλειά της. Λαμβάνει υπόψιν τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των πράξεών της και κατανοεί πλήρως πως η ανάπτυξη των κρατών-μελών είναι ουσιαστικής σημασίας για την πρόληψη των συγκρούσεων.

Αναγνωρίζει επίσης πως μόνο αν η Ευρώπη είναι ενωμένη, κι έχει τη μεγαλύτερη δυνατή συνοχή θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις προκλήσεις της τρομοκρατίας, της μετανάστευσης και της κλιματικής αλλαγής.

Κάτι, που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αγνοηθεί είναι ότι οι απειλές για την ευρωπαϊκή ασφάλεια δεν είναι κοινές επειδή έτσι περιγράφονται από μια συνθήκη ή από μια διακυβερνητική συμφωνία. Είναι κοινές, επειδή είμαστε γείτονες κι επειδή είτε μας αρέσει είτε όχι, ο κόσμος γύρω μας έχει μια… σφαιρικότητα.

Με την παρουσίαση της Παγκόσμιας Στρατηγικής, εκείνοι που επιθυμούν να προωθήσουν  το ευρωπαϊκό σχέδιο έχουν ήδη βάλει στο τραπέζι μια πρωτοβουλία. Αν δεν υπήρχε αυτή, οι μόνες προτάσεις που θα ακούγαμε θα ήταν εκείνες για «λιγότερη Ευρώπη».

Διπλωματικές πηγές χαρακτηρίζουν την Παγκόσμια Στρατηγική ένα «καλό έγγραφο» προσθέτοντας πως είναι προφανής η ερώτηση «τι σημαίνει στην πράξη». Ο οδικός χάρτης που θα συζητηθεί κατά την κοινή συνεδρίαση των υπουργών εξωτερικών και άμυνας, εντός του Νοεμβρίου, θα είναι το σχέδιο για την εφαρμογή της Στρατηγικής αλλά και την οικοδόμηση μιας πιο ολοκληρωμένης ευρωπαϊκής προσέγγισης σε συγκρούσεις, την ενσωμάτωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ειρήνη και την ασφάλεια σε όλες τις πτυχές της ΕΕ.-

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, της Κατερίνας Παναγιώτου, 29/10/2016]

«Δεν χρειαζόμαστε ούτε περισσότερη, ούτε λιγότερη, ούτε ίσως καλύτερη Ευρώπη. Χρειαζόμαστε έναν ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο το οποίο βασισμένο στα θετικά βήματα του παρελθόντος θα επιστρέψει στις θεμελιακές του αξίες και κυρίως θα θέσει ως επίκεντρο τον άνθρωπο, τον Ευρωπαίο Πολίτη».

Στον απόηχο του βρετανικού δημοψηφίσματος και παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορούμε να διαπιστώσουμε με ασφάλεια ότι μία νέα κρίση είναι μπροστά μας. Αυτή τη φορά η κρίση στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν είναι ούτε πολιτική ούτε οικονομική, αλλά μία βαθιά κρίση ταυτότητας.

Κάποτε, ο Φρανσουά Μιτεράν είχε πει ότι «όταν η Ευρώπη ανοίγει το στόμα της, είναι για να χασμουρηθεί». Σήμερα, η πραγματικότητα είναι ότι η χειμερία νάρκη δεν λέει να τελειώσει. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατάφερε με έναν ομολογουμένως εντυπωσιακό τρόπο να αδικήσει τον εαυτό της στα όρια του σουρεαλισμού.

Αν αναλογιστεί κάποιος ότι έξι μόλις χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έξι κράτη, που πριν πολεμούσαν μεταξύ τους, δημιούργησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα ενώνοντας ουσιαστικά εκείνη την ιστορική στιγμή τις πολεμικές τους βιομηχανίες και αναγάγει στη σημερινή εποχή εκείνο το πνεύμα θα απογοητευθεί οικτρά. Από αυτό το πρώτο μεγάλο βήμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κατάφερε η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα να απαξιωθεί πολιτικά, οικονομικά και κυρίως ηθικά. Στα μάτια του μέσου ευρωπαίου έχει αντικατασταθεί από την Ευρωζώνη όπως και κατά μία έννοια ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Κάθε επίκληση της αναγκαιότητας συμμετοχής του ΔΝΤ στην ευρωπαϊκή ήπειρο αποτελεί και μία νέα ομολογία αποτυχίας και ανεπάρκειας για την ίδια την ΕΕ.

Ο Jean Monnet και ο Konrad Adenauer θα ένοιωθαν στις μέρες μας εξαιρετικά άβολα όταν θα διαπίστωναν ότι η Ευρώπη των οραματιστών μετεξελίχθηκε σε μία Ευρώπη των λογιστών (ας με συγχωρήσει για τον παραλληλισμό ο συμπαθής επαγγελματικός κλάδος). Ουσιαστικά έχουμε μία Ευρώπη των αριθμών και των στατιστικών αν και παρά αυτή την εμμονή κανένας διεθνής οίκος αξιολόγησης δεν βρίσκεται σε Ευρωπαϊκό έδαφος!

Υπάρχουν πλέον δύο γενιές ευρωπαίων νέων που δεν γνωρίζουν ούτε κατ‘ επίφαση τις περισσότερες θετικές αλλαγές που έχει επέφερει στη ζωή τους η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είναι φυσικά δικό τους λάθος ούτε πρέπει να μας φαίνεται παράξενο που οι ίδιοι είναι και οι σκληρότεροι κριτές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης σήμερα. Όμως αν η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση αδίκησε τον εαυτό της ας μην το κάνουμε και εμείς. Ας κρατήσουμε όλα εκείνα τα θετικά που τώρα θεωρούνται τόσο δεδομένα, όσο το να εξηγήσεις σε ένα μαθητή του Γυμνασίου τη ζωή χωρίς έναν υπολογιστή, και ας αλλάξουμε όλα τα υπόλοιπα. Έχοντας φυσικά τον προσανατολισμό που πρέπει, καθώς έννοιες όπως “Ευρωπαϊκό Σύνταγμα” και “Ευρωπαϊκός Στρατός” φαντάζουν πλέον όχι μόνο ουτοπικές αλλά και εξαιρετικά κακόγουστες ως αναφορές.

Η λύση δεν μπορεί να είναι μία εύκολη θεώρηση ότι απλά χρειαζόμαστε “περισσότερη Ευρώπη” καθώς το πιθανότερο είναι να συμβεί το αντίθετο και μάλιστα ταχύτερα.

Αν θεωρήσουμε τη σημερινή εποχή μας ως μετα-καπιταλιστική μη γνωρίζοντας ουσιαστικά το κυρίαρχο πολιτικό και οικονομικό μοντέλο του αύριο θα ήταν εξαιρετικά υπερφίαλη μία ακόμη βιαστική και γεμάτη ωραίες λέξεις μεταρρυθμιστική προσπάθεια.

Δεν χρειαζόμαστε ούτε περισσότερη, ούτε λιγότερη, ούτε ίσως καλύτερη Ευρώπη. Χρειαζόμαστε έναν ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο το οποίο βασισμένο στα θετικά βήματα του παρελθόντος θα επιστρέψει στις θεμελιακές του αξίες και κυρίως θα θέσει ως επίκεντρο τον άνθρωπο, τον Ευρωπαίο Πολίτη. Από τα Κράτη Μέλη στον Άνθρωπο Μέλος! Ο πλήρης επαναπροσδιορισμός του μείγματος πολιτικής με κέντρο τον Ευρωπαίο Πολίτη είναι η μόνη μεταρρύθμιση που δίνει προοπτική. Μόνο έτσι οι λαοί στην Ευρώπη θα αγκαλιάσουν τη “Νέα Ολοκλήρωση”. Όπως πολύ σωστά είπε ο JeanMonnet: “Οι άνθρωποι δεν δέχονται την αλλαγή παρά μόνο όταν υπάρχει ανάγκη και δεν βλέπουν την ανάγκη παρά μόνο όταν υπάρχει κρίση.”

Αυτή η στιγμή είναι τώρα και αυτή τη φορά η “αρπαγή της Ευρώπης” πρέπει να γίνει από τους πολίτες της.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/ , του Κυριάκου Κουβελιώτη,Kαθηγητή του Διεθνούς Τηλεματικού Πανεπιστημίου «International TelematicUniversityUninettuno»- το κείμενο δημοσιεύθηκε στο www.economy365.gr]

Σε πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, που συντάχθηκε με τη συμμετοχή των Γεωλογικών Ινστιτούτων της Ευρώπης και θα δημοσιευθεί επίσημα σύντομα, προκύπτουν μεταξύ άλλων τα παρακάτω:

• οι ανάγκες σε ορυκτές πρώτες ύλες το 2030 θα διπλασιαστούν σε σχέση με αυτές το 2010. Στην περίπτωση των “πράσινων” και ήπιων ενεργειακών τεχνολογιών οι ανάγκες στην ίδια περίοδο θα αυξηθούν κατά 20 φορές.
• το γεγονός αυτό σημαίνει για την Ευρώπη μεγαλύτερη εξάρτηση από εισαγωγές ορυκτών και μετάλλων (στην περίπτωση των σπανίων γαιών αγγίζει το 100%, ενώ για τον χαλκό και τον ψευδάργυρο η εξάρτηση από εισαγωγές είναι μεγαλύτερη του 50%), αλλά και την απαίτηση για παραγωγική αξιοποίηση των δικού της ορυκτού πλούτου μαζί με την εντατικοποίηση της κοιτασματολογικής έρευνας για των εντοπισμό νέων δυναμικών αποθεμάτων.
• η ανακύκλωση και επαναξιοποίηση σαν προοπτική, αποτελούν μακροπρόθεσμο στόχο αλλά σε καμία περίπτωση την λύση για την κάλυψη των αυξημένων αναγκών σήμερα, αλλά και των επόμενων δεκαετιών. Η αξιοποίηση των πρωτογενών μεταλλευτικών πηγών αποτελούν τη μοναδική ρεαλιστική αντιμετώπιση. Για παράδειγμα ο βαθμός ανακύκλωσης για σπάνιες γαίς είναι μικρότερος του 1%, για ψευδάργυρο μικρότερος του 10%, για χαλκό μικρότερος του 20%, για χρυσό και άργυρο μικρότερος του 30%.
• το 2012 η βιομηχανίες ορυκτών πρώτων υλών προσέφεραν προστιθέμενη αξία 280 δισ. ευρώ και δημιούργησαν 11 εκ. θέσεις εργασίας στο σύνολο της μεταλλευτικής παραγωγικής αλυσίδας.
• η Ευρώπη χρειάζεται δικό της τεχνογνωσιακό κεφάλαιο και άριστα εκπαιδευμένο γεωεπιστημονικό δυναμικό για να μπορέσει να αναρριχηθεί και να κρατηθεί στην κορυφή εφαρμογής νέων τεχνολογιών και να παραμείνει ανταγωνιστική στους τομείς της μεταλλευτικής καινοτομίας.
• το περιβάλλον και οι κοινωνικο-οικονομικές επιπτώσεις βρίσκονται στην κορυφή της διαβουλευτικής ατζέντας, με την εφαρμογή συγκεκριμένων δεικτών βιώσιμης ανάπτυξης σε μια προοπτική ευρύτερης πολιτικής και κοινωνικής αποδοχής της μεταλλευτικής δραστηριότητας, κυρίως σε τοπικό επίπεδο.

Με την επισημοποίηση και δημοσιοποίηση της έκθεσης θα γίνουν αναφορές σε συγκεκριμένα κείμενα και θα παρουσιαστούν σχετικά διαγράμματα, χάρτες και εικόνες.

του  Dr. Γεωλογίας Νικόλαου Αρβανιτίδη, 10/4/2016