Είδα σε αφίσες στην Θεσσαλονίκη πως η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ έκανε έκκληση τύπου «γενικό προσκλητήριο», να έρθουν όλοι στην πορεία κατά της επένδυσης, για να επιτευχθεί ο στόχος των 25.000 συμμετεχόντων (!!!)

Από τις 25.000 που περιμένανε (ή μάλλον ελπίζανε), μετά βίας μαζεύτηκαν καμιά χιλιάδα, κι αυτοί με το ζόρι… Τι σημαίνει αυτό; Πως ούτε η ίδια η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, κινητοποιήθηκε… Το antigold προσκλητήριο την άφησε παγερά αδιάφορη…

Να τολμήσω και μια ερώτηση; Σίγουρα τις αφίσες με υπογραφή Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, τις κόλλησε η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ; Πω αλλιώς να εξηγήσω πως δεν πάτησε  ψυχή νεολαίου στην πορεία; Έχουμε κι εδώ διάσπαση; Ή κάποιοι μιλάνε και κολλάνε αφίσες εν ονόματι άλλων;;;

Από την άλλη, η «Εφημερίδα –επιστημονικής φαντασίας– των Συντακτών» είδε «μαζική πορεία κατά μεταλλείων και εξορύξεων»!!!  Διαβάστε:

«Με περισσότερους από 7.000 διαδηλωτές κατοίκους και αλληλέγγυους πραγματοποιήθηκε το Σάββατο ακόμη μια πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στα μεταλλεία και τις εξορύξεις χρυσού. Στο στόχαστρο, εκτός από την καναδικών συμφερόντων Ελντοράντο Γκολντ , βρέθηκε και η κυβέρνηση για τις καθυστερήσεις στην επίλυση του προβλήματος. Η πορεία, που πλημμύρισε με κόσμο το κέντρο της Θεσσαλονίκης, ξεκίνησε από την πλατεία ΧΑΝΘ και κατέληξε στον Λευκό Πύργο, […] Το παρών έδωσαν δεκάδες αλιείς, μελισσοκόμοι, κτηνοτρόφοι και εργαζόμενοι σε επαγγέλματα που απειλούνται από τη μεταλλευτική δραστηριότητα στις Σκουριές».

Μπράβο στην antigold εφημερίδα «Δημοκρατία», η οποία δεν έκρυψε την αλήθεια…

«Περί που 1.000 άτομα, διαμαρτυρόμενα για την εξόρυξη και τη δράση της εταιρίας, συγκεντρώθηκαν στην πλατεία της ΧΑΝΘ περίπου στις 11 το πρωί και στη συνέχεια, κρατώντας στα χέρια στεφάνια με φύλλα από τη βλάστηση της περιοχής που σχημάτιζαν τη λέξη SOS, έκαναν πορεία στο κέντρο της πόλης».

Μεγάλη διαφορά σύντροφοι οι 1.000 με τις 7.000… (Ας μη μιλήσουμε για 25.000…). Θα ήθελαν πολύ να είναι 7.000…. Αν ήταν όντως τόσοι, έτσι αραιά που παρέλασαν, θα είχαν απλωθεί μέχρι τα… Μάλγαρα…. Πάλι καλά που έγραψαν για «δεκάδες αλιείς, μελισσοκόμοι, κτηνοτρόφοι και εργαζόμενοι σε επαγγέλματα που απειλούνται…»… Αλλά με δεκάδες σύντροφοι δεν βγάνουμε 7.000….

Η πραγματική εικόνα της πορείας, για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Και δεν την βγάλαμε εμείς… Από το respentza. Πριν … απλωθεί η πορεία, διακρίνεται σαφώς η αρχή και το τέλος της… Ήμασταν πάνω από 1.000 σύντροφοι; Χλωμό… Εδώ κολλάει το «Μια εικόνα, χίλιοι antigold…»…

Προκειμένου να σταθεί στα πόδια της και να κινηθεί μπροστά, η χώρα χρειάζεται μεγάλες ξένες επενδύσεις. Τα στοιχεία δεν προσθέτουν κάτι παραπάνω και όλοι το γνωρίζουν αυτό, μεταξύ των οποίων υποθέτω και ο  πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Αν αποτύχει να προσελκύσει κάποιο είδος επένδυσης πολύ σύντομα όμως, θα έχουμε “game over” για την Ελλάδα. Τα λόγια δεν φτάνουν. Ούτε υπάρχει κάποιος που θα πειστεί από τις διαβεβαιώσεις του ότι «αν θέλετε, ένα τέτοιο έργο, θα φροντίσουμε για αυτό»… Οι φυσιολογικοί επενδυτές αναζητούν και φυσιολογικές χώρες, μέρη όπου γνωρίζουν ότι η επόμενη μέρα δεν θα φέρει φόρους, ή δικαστικές, γραφειοκρατικές και πολιτικές εκπλήξεις. Προς το παρόν, έχουμε αναπτύξει μια πολύ κακή φήμη, ως μια τελείως «ανώμαλη», απρόβλεπτη χώρα. Ας υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει χρόνος για να διορθώσουμε τις αδυναμίες μας, προκειμένου να προσελκύσουμε νέους επενδυτές. Τίποτα δεν θα αποδειχθεί πιο χρήσιμο στη μάχη  για τις επενδύσεις από το να επιτραπεί στις υφιστάμενες επενδύσεις να προχωρήσουν ομαλά. Το έργο της εξόρυξης του χρυσού, η ιδιωτικοποίηση των αερολιμένων, το λιμάνι του Πειραιά και η ανάπτυξη του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού είναι όλα τα ζωτικής σημασίας επενδύσεις. Αν προχωρήσουν όλα αυτά ή τουλάχιστον ένα ή δύο το σήμα που στέλνεται από την Ελλάδα θα είναι δυνατό και καθαρό. Το μέλλον των έργων αυτών, ωστόσο, είναι κάθε άλλο παρά σίγουρο. Τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου και οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης αγωνίζονται εναντίον τους, τόσο δημοσίως όσο και παρασκηνιακά. Το Μέγαρο Μαξίμου κρατά αποστάσεις, φοβούμενο ότι οποιαδήποτε παρέμβαση θα οδηγήσει σε σκληρή κριτική από τους παλιούς και τους νυν συντρόφους. Αλλά πώς μπορείς να προσελκύσεις νέους επενδυτές όταν διώχνεις εκείνους που έχουν ήδη επενδύσει τα χρήματά τους στη χώρα; Υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί και ότι χρειάζεται χρόνος για να ωριμάσουν ο Τσίπρας, οι υπουργοί του, το Κόμμα και οι αξιωματούχοι που διαχειρίζονται τον δημόσιο τομέα. Το θέμα είναι, όμως, ότι δεν υπάρχει χρόνος. Η κοινωνία σιγοβράζει και αν η πραγματική οικονομία δεν κάνει επανεκκίνηση, θα εκραγεί. Δεν υπάρχουν χρήματα για την ανάπτυξη, με εξαίρεση από τις υφιστάμενες ξένες επενδύσεις και από τα διαρθρωτικά ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όποιος πιστεύει ότι η Ελλάδα είναι ένας μοναδικός προορισμός για τους διεθνείς επενδυτές οι οποίοι δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε, ζει στον κόσμο του. Καταλαβαίνω τη δυσκολία του Τσίπρα, όταν πρόκειται να πηγαίνει ενάντια στο DNA το δικό του και του κόμματός του. Ολόκληρες καριέρες χτίστηκαν πάνω σε διαμαρτυρίες ενάντια σε κάθε είδους επένδυσης. Είναι δύσκολο να γνωρίζεις ότι θα κατηγορηθείς για αυτό που αβίαστα κατηγόρησες άλλους. Παρ ‘όλα αυτά αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει, διότι, αλλιώς, θα πέσουμε με φόρα πάνω σε έναν τοίχο.

[ΠΗΓΗ: INTERNATIONAL NEW YORK TIMES_KATHIMERINI, του Αλέξη Παπαχελά, 02/12/2015]

Πριν από μερικές μέρες πρωτοσέλιδο εφημερίδας ανέφερε ότι δύο επιστήμονες εξηγούν γιατί ή εξόρυξη χρυσού σημαίνει καταστροφή.

Από τον τρόπο που παρουσιάστηκε το θέμα γινότανε φανερό ότι σκοπός του δεν ήταν να συμβάλλει στο διάλογο και την επιστημονική συζήτηση αλλά να υπηρετήσει και να συνταχθεί με τον “ακτιβισμό” της αντιμεταλλευτικής προπαγάνδας. Προέκυπταν μάλιστα δύο εξόφθαλμα μεροληπτικές προσεγγίσεις.

• Η πρώτη χαρακτηρίζεται από την ελεύθερη πτώση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και διαδικασίας. Το γεγονός των «φτιαγμένων» ειδήσεων, της επιλεκτικής τακτικής και του επικοινωνιακού κιτρινισμού με σκοπό το οικονομικό κέρδος και τον έλεγχο της κοινής γνώμης αποτελεί καθημερινή πρακτική των ΜΜΕ. Στην προκείμενη όμως περίπτωση θυσιάζονται απροκάλυπτα ηθικές αξίες, επιστημονικές κατακτήσεις και αρχές, καθώς και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Επιστημονική απομείωση, κοινωνικός διαχωρισμός, συστημική αποδόμηση και κατάργηση της λογικής σε όλο τους το μεγαλείο. Ίσως βέβαια δεν θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικότερο. Γιατί τα μέσα ενημέρωσης αφού διαλέξουν πλευρά, αγοράζουν και προβάλλουν μετά ότι αυτή τους δίνει, για να την κρατήσουν «εντός των τειχών» με ότι αυτό συνεπάγεται.

• Στην δεύτερη όμως περίπτωση θυσιάζονται περισσότερα και πιο σημαντικά πράγματα, όπως είναι η επιστημονική τεκμηρίωση, το κύρος της εγκυρότητα και κυρίως η έννοια της συλλογικής ευθύνης. Δύο λοιπόν καθηγητές πανεπιστημίου αποφασίζουν για δικούς τους λόγους να οικειοποιηθούν, να ερμηνεύσουν και να αξιολογήσουν στοιχεία και δεδομένα που μεθοδολογικά και πνευματικά αν θέλετε δεν τους ανήκουν.

Η όποια παρέμβαση και εκτίμηση από την πλευρά τους δεν έχει πραγματική βάση, και στερείται έτσι αυθεντικής τεκμηρίωσης και αξιοπιστίας. Δεν προκύπτει άλλωστει από πουθενά ότι αυτά που ισχυρίζονται στηρίζονται σε δικές τους έρευνες, ούτε υπάρχουν ενδείξεις ότι γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις «εν γένει», αλλά και τις ειδικότερες δραστηριότητες στις περιοχές των μεταλλείων.

Επιλέγουν έτσι, χωρίς δεοντολογικά κριτήρια και κανόνες, να μεταφέρουν «αμοντάριστες» πληροφορίες, να παραβλέψουν το διαθέσιμο και ενεργό τεχνογνωσιακό κεφάλαιο, και να βρεθούν απέναντι στους 105 και πλέον συναδέλφους τους επιστήμονες (μεταξύ τους περισσότεροι από 50 μηχανικοί και 20 γεωλόγοι διαφορών ειδικοτήτων) που εργάζονται στα μεταλλεία Ολυμπιάδας και Μαύρων Πετρών, στις εγκαταστάσεις του Στρατωνίου και στο εργοτάξιο των Σκουριών. Να πάνε κόντρα στους χιλιάδες Σουηδούς, Φινλανδούς και άλλους γεωεπιστημονες, που λειτουργούν με ασφαλή και βιώσιμο τρόπο περισσότερα από 450 μεταλλεία χρυσού σε όλο τον κόσμο.

Καθηγητές λοιπόν του πανεπιστημίου, που δεν συμμετέχουν στην διαδικασία παραγωγικής εκμετάλλευσης, και δεν έχουν οι ίδιοι μελετήσει την κοιτασματολογία του χρυσού στην περιοχή, κρίνουν την δουλειά και την αντικειμενική αξιοπιστία συναδέλφων τους που σχεδιάζουν, διαχειρίζονται και παρακολουθούν την λειτουργία των μεταλλείων και τα θέματα περιβάλλοντος σε καθημερινή βάση.

Με λίγα λόγια, συνάδελφοι και ίσως μαθητές τους που ασκούν το επιστημονικό τους έργο με επαγγελματικό ήθος, απόλυτη διαφάνεια, διακριτικό και αθόρυβο τρόπο, και φυσικά ζουν από αυτό.

Και βέβαια οι τακτικές και πρακτικές αυτές συγκρούονται με την φυσική και κανονική ροή των πραγμάτων, αλλά και την αληθινή εξέλιξη του κόσμου.

Γιατί αν οι γιατροί σκεφτόντουσαν με τον ίδιο στατικό τρόπο δεν θα είχε σήμερα επιμηκυνθεί ο μέσος όρος ζωής. Αν οι μηχανικοί έμεναν σε αυτά που αρχικά μάθανε δεν θα είχαν κατασκευασθεί, η 50 χλμ περίπου σήραγγα της Μάγχης που ενώνει την Βρετανία με την ηπειρωτική Ευρώπη, αλλά ούτε η 12 περίπου χλμ γέφυρα που ενώνει την Δανία με την Σουηδία. Οι πιλότοι θα έλεγαν στους επιβάτες να μην ταξιδεύουν γιατί τα αεροπλάνα πέφτουν.

Αν δεν υπήρχαν οι εξελίξεις στις τεχνολογίες εξόρυξης και κυρίως στις βελτιωτικές παρεμβάσεις των λειτουργικών συνθηκών, δεν θα ήταν σήμερα δυνατή η παραγωγική εκμετάλλευση σε μεγάλα βάθη. Από τα 10 βαθύτερα μεταλλεία του κόσμου, που παράγουν σήμερα σε βάθη μεταξύ 2,4-3,9 χλμ, τα 8 είναι μεταλλεία χρυσού, ενώ το βαθύτερο μεταλλείο στην Ευρώπη είναι στο Pyhäsalmi της Φινλανδίας και λειτουργεί σήμερα βαθύτερα των 1.450 μέτρων.

Ο κόσμος, η επιστήμη, οι τεχνολογίες, η ηθική, η υπευθυνότητα εξελίσσονται διαρκώς προς το καλύτερο, αλλά φαίνεται πως ακόμη υπάρχουν μερικοί που δεν το έχουν αντιληφθεί, ούτε το έχουν καταλάβει.

Γιατί τα «έξυπνα» μεταλλεία χρειάζονται φρέσκα επιστημονικά μυαλά, συνεχή αναζήτηση του καινούριου και θέληση για καινοτόμες πρωτοβουλίες και ριζικές αλλαγές.

http://greenminerals.blogspot.gr, 29/10/2015, του Δρ. Γεωλογίας Νικολάου Αρβανιτίδη

Η κυβέρνηση εδώ και μία εβδομάδα διαφημίζει την επίσκεψη του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ στην Αθήνα, που ξεκινά σήμερα και ολοκληρώνεται αύριο, με διαρροές που θέλουν το Παρίσι να ενδιαφέρεται για την πραγματοποίηση μεγάλων επενδύσεων στην Ελλάδα. Όμως, τα αντιφατικά μηνύματα σχετικά με το αν ο πρωθυπουργός θέλει ή όχι επενδυτή συνεχίζονται. Χθες, για παράδειγμα, δηλαδή μία ημέρα πριν να δεχθεί τον Γάλλο πρόεδρο στην Αθήνα, ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε εκτός προγράμματος στο Μέγαρο Μαξίμου τις γυναίκες μέλη του κινήματος «Όχι στην εξόρυξη Χρυσού στη Χαλκιδική». Και, σαν να μην έφτανε αυτό, ο πρωθυπουργός δεν προσπάθησε να τις ηρεμήσει ή να τις πείσει ότι πρέπει η χώρα να προσελκύσει επενδύσεις. Αντιθέτως, τις διαβεβαίωσε ότι δεν έχει αλλάξει σε τίποτα η θέση του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης στο θέμα της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές, δεσμευόμενος ότι η εταιρεία που θέλει να προχωρήσει στην εξόρυξη χρυσού θα συνεχίσει να βρίσκει εμπόδια από το κράτος. Άραγε, σκέφτηκε κανείς εκεί στο Μαξίμου ότι αν οι επενδυτές δουν αυτές τις διαβεβαιώσεις Τσίπρα, θα σχεδιάσουν επενδύσει στην Ελλάδα στις… 36 Αυγούστου;

Το άρθρο του δρ Βασίλειου Τριτάκη, πρώην διευθυντή Ερευνών και νυν επιστημονικού συνεργάτη της Ακαδημίας Αθηνών, βάζει τα πράγματα στη θέση τους όσον αφορά την περίφημη προστασία του περιβάλλοντος που πολλοί ευαγγελίζονται, χωρίς να έχουν καμιά πληροφόρηση επάνω στο θέμα.

Οικονομολόγοι και οικονομολογούντες δεν χάνουν ευκαιρία να διατυμπανίζουν ότι η ελληνική οικονομία, για να βγει από το τέλμα, χρειάζεται ιδιωτικές επενδύσεις, διότι μόνον έτσι θα δημιουργηθούν απασχόληση, ανάπτυξη και πλούτος. Η Ελλάδα όμως τα έχει καταφέρει ώστε η γραφειοκρατία, το ασταθές φορολογικό σύστημα, η πολιτική αστάθεια, n εργατική νομοθεσία, το υψηλό ασφαλιστικό κόστος και το κόστος των υπηρεσιών που παρέχουν οι ΔΕΚΟ να αποθαρρύνουν κάθε σοβαρή προσπάθεια επένδυσης στη χώρα μας. Ένας πρόσθετος όμως λόγος αποθάρρυνσης των επενδυτών είναι και η ασαφής περιβαλλοντική πολιτική που ακολουθείται, δυσκολεύοντας τα πράγματα ακόμη περισσότερο.

Η πρόσφατη αναζωπύρωση της υπόθεσης εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής φέρνει και πάλι στην επιφάνεια το γνωστό ερώτημα: Τι είδους ανάπτυξη θέλουμε τελικά; Η απάντηση δεν είναι εύκολη, διότι στην Ελλάδα σκόπιμα όλες οι έννοιες έχουν διατυπωθεί με ασαφή τρόπο ώστε ο καθένας να μπορεί να τις ερμηνεύει όπως θέλει, όπως μπορεί ή όπως τον βολεύει. Τι σημαίνει ακριβώς «πράσινη ανάπτυξη»; Τι σημαίνει αλήθεια «προστασία περιβάλλοντος»; Για πολύ κόσμο, «προστατεύω κάτι περιβαλλοντικά» σημαίνει «δεν το ακουμπάω», το βάζω σε γυάλα και απαγορεύω κάθε χρήση του.

Είναι όμως έτσι; Η κοινοτική οδηγία 92/43/ΕΟΚ, που αφορά τις εξαιρετικά προστατευόμενες περιοχές NATURA 2000, επιτρέπει πλήθος παρεμβάσεων μέσα σε αυτές. Στη χώρα μας η έννοια περιβάλλον έχει μπερδευτεί με το προσωπικό συμφέρον, ενώ παράλληλα έχει και αυτή αφόρητα πολιτικοποιηθεί, όπως όλα στην Ελλάδα άλλωστε. Στις δεκαετίες 1970-90 όταν η οικοδομική δραστηριότητα ήταν στο φόρτε της και η αντιπαροχή μια σίγουρη μέθοδος εύκολου πλουτισμού, ο συνήθης τρόπος εκδίκησης πολιτικο-κομματικών αντιπάλων ή απλά όσων δεν συμπαθούσαμε ήταν να τους κηρύσσεις τα σπίτια διατηρητέα ή τα οικόπεδά τους «αρχαιολογικού ενδιαφέροντος», δηλαδή να τους αχρηστεύεις την περιουσία. Αντίθετα, για τους κομματικούς μας φίλους εφευρίσκονταν χίλιες δυο δικαιολογίες για να πάρουν άδεια κατεδάφισης των νεοκλασικών σπιτιών τους ή τα αρχαία που βρίσκονταν στο οικόπεδο τους να χαρακτηρίζονται «άνευ ιδιαίτερης σημασίας» και να μπαζώνονται εσπευσμένα. Ανάλογες τακτικές εφαρμόζονται δυστυχώς και στα καθαρώς περιβαλλοντικά θέματα. Το νομικό μας πλαίσιο είναι τόσο (σκόπιμα) ασαφές και το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) τόσο ευαίσθητο στην προστασία του περιβάλλοντος, ώστε είναι πολύ εύκολο να ματαιώσει κανείς μια επένδυση ή έστω και απλή κατασκευή που πιστεύει ότι τον ενοχλεί. Μια προσφυγή στο ΣτΕ είναι αρκετή. Ακόμη και αν δεν καταφέρει κανείς να ματαιώσει την επένδυση, τουλάχιστον θα την καθυστερήσει τόσο πολύ, που θα ισοδυναμεί με ακύρωση, αφού οι επενδυτές θα βαρεθούν να περιμένουν. Πολλές χρήσιμες κατασκευές δεν έγιναν επειδή απλά έκοβαν τη θέα κάποιων γειτόνων και πολλές καθοριστικές για την οικονομία της χώρας μας επενδύσεις ματαιώθηκαν επειδή οι διαβόητες «τοπικές κοινωνίες» έκριναν ότι ήταν «οχληρές». Βιοτεχνίες που δεν λειτούργησαν διότι αντέδρασαν μερικοί γείτονες, ανεμογεννήτριες που δεν εγκαταστάθηκαν διότι διατάρασσαν τη γαλήνη κοντινού μοναστηριού ή ο θόρυβος τους «μείωνε» τη γονιμότητα και τη γαλακτοπαραγωγή των κοπαδιών (;). Χαρακτηριστικό παράδειγμα περιβαλλοντικής υποκρισίας αποτελεί και n ματαίωση της διπλής ανάπλασης Ελαιώνα – γηπέδου Παναθηναϊκού για όσους θυμούνται.

Η μέχρι στιγμής εμπειρία έχει δείξει ότι n αντίσταση στις επενδύσεις μέσω της προβαλλόμενης «περιβαλλοντικής ευαισθησίας» έχει κύριους δύο λόγους:

Ο ένας είναι το συμφέρον ατόμων ή ομάδων που αντιδρούν σε μια επένδυση για να αποφύγουν την όχληση, όπως αντιλαμβάνεται καθένας αυτή την όχληση. Ο δεύτερος είναι η ιδεοληψία αριστερών κομμάτων και ομάδων που χρησιμοποιούν την περιβαλλοντολογία /οικολογία ως όπλο κατά του κεφαλαίου. Με αυτά και με αυτά, είναι πλέον φανερό ότι η μέχρι τώρα περιβαλλοντική πολιτική που ασκήθηκε ήταν άκρως αντιεπενδυτική, πράγμα που διαφαίνεται και στην περίπτωση των Σκουριών Χαλκιδικής.

Η περιβαλλοντική πολιτική της χώρας είναι προφανές ότι οφείλει να προστατεύει πρωτίστως τον περιβαλλοντικό / οικολογικό πλούτο που διαθέτουμε, παράλληλα όμως, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη και τις ιδιαίτερες συνθήκες που διαμορφώνονται σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο όπως αυτές σαφέστατα περιγράφονται στο άρθρο 6 της κοινοτικής οδηγίας 92/43/ΕΟΚ. Δυστυχώς η Ελλάδα με τις πολιτικές που ακολουθεί στο περιβάλλον αλλά και αλλού φαίνεται ότι δεν ψάχνει για επενδυτές.

Για κορόιδα ψάχνει, μόνο που τα κορόιδα διεθνώς έχουν λιγοστέψει επικινδύνως ή είναι είδος υπό εξαφάνιση, όπως θα έλεγαν και οι περιβαλλοντολόγοι.

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 4/10/2015]