ΝΙΚΕΛΙΟ: ΓΥΡΝΑΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΑ ΠΙΟ ΠΛΟΥΣΙΑ ΚΟΙΤΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Τα ελληνικά κοιτάσματα νικελίου, αν και χαμηλής περιεκτικότητας, είναι εκτιμώμενης αξίας 20 δισεκατομμυρίων ευρώ και υπολογίζεται ότι αντιπροσωπεύουν το 90% των αποθεμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Τεράστια ευκαιρία για την Ελλάδα που κινδυνεύει να χαθεί, όπως και τόσες άλλες στο παρελθόν, αποτελεί η διαφαινόμενη ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια της παγκόσμιας βιομηχανίας νικελίου, λόγω της χρήσης του στην ηλεκτροκίνηση.

Σε μια συγκυρία, όπου η κατακόρυφη αύξηση της παραγωγής ηλεκτροκίνητων οχημάτων διεθνώς πριμοδοτεί τη ζήτηση νικελίου στην παραγωγή μπαταριών, στην Ελλάδα η τύχη των πολύ πλούσιων εγχώριων κοιτασμάτων εξαρτάται από το άδηλο μέλλον της ΛΑΡΚΟ.

Τα ελληνικά κοιτάσματα νικελίου, αν και χαμηλής περιεκτικότητας, είναι εκτιμώμενης αξίας 20 δισεκατομμυρίων ευρώ και υπολογίζεται ότι αντιπροσωπεύουν το 90% των αποθεμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ωστόσο την εκμετάλλευσή τους έχει η ΛΑΡΚΟ, χαρακτηριστική περίπτωση του αποτυχημένου μοντέλου «κράτος επιχειρηματίας», το οποίο αναπτύχθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες στη χώρα.

Τυχαίο δεν είναι ότι από τα παραπάνω αποθέματα, η χώρα μας εκτιμάται ότι αξιοποιεί κοιτάσματα αξίας μόλις 63 εκατ. ευρώ. Σήμερα η παραπαίουσα νικελοβιομηχανία των 1.200 εργαζομένων, που συγκαταλεγόταν στους κορυφαίους προμηθευτές της Ευρώπης, φλερτάρει μονίμως με τον «ξαφνικό θάνατο», κάτω από έναν συνδυασμό καθημερινών ζημιών, μεγάλου εργατικού κόστους, υποχρέωσης επιστροφής 136 εκατ. ευρώ που έχουν κριθεί ως παράνομες κρατικές ενισχύσεις, και χρεών 300 εκατ. ευρώ προς τη ΔΕΗ.

Το γεγονός ότι η τελευταία τής έδωσε προ ημερών ένα ακόμη τελεσίγραφο, έως τις 11 Ιανουαρίου, από τα δεκάδες που έχει ανακοινώσει μέχρι σήμερα η ΔΕΗ, προκειμένου να βρεθεί κάποια λύση στη μεταξύ τους διαφορά, προειδοποιώντας διαφορετικά πως θα της κόψει το ρεύμα, δείχνει ακριβώς τη διαχρονική έλλειψη πολιτικής βούλησης στο κεφάλαιο ΛΑΡΚΟ.

Στην κυβέρνηση αναζητούν εδώ και μήνες σχέδιο διάσωσης της νικελοβιομηχανίας, με προτάσεις όπως νέα σύμβαση με τη ΔΕΗ και μείωση της παραγωγής της προκειμένου να περιοριστούν οι ζημιές, το μεγάλο ωστόσο ερώτημα στο οποίο ουδείς απαντά, είναι ποιος στρατηγικός επενδυτής -και κυρίως με ποιο τίμημα- θα βρεθεί να τοποθετήσει κεφάλαια για να αποκτήσει μια βιομηχανία που κουβαλά ένα βουνό χρεών, λειτουργεί με πεπαλαιωμένο εξοπλισμό και υπερβολικά μεγάλο αριθμό εργαζομένων.

Σε μια συγκυρία, όπου η ζήτηση νικελίου από την παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία υπολογίζεται ότι θα εκτινάξει τα επόμενα χρόνια τη χρηματιστηριακή τιμή του μετάλλου σε πάνω από 16.200 δολάρια τον τόνο -από μόλις 10.600-10.700 δολάρια σήμερα-, η πλούσια σε κοιτάσματα Ελλάδα δείχνει απλώς να παρατηρεί τις εξελίξεις. Και κινδυνεύει λόγω της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η ΛΑΡΚΟ να χάσει και αυτό το τρένο.

Χαμηλή περιεκτικότητα

Διότι ακόμη και στο υπερβολικά αισιόδοξο σενάριο, που δεχθεί η ΛΑΡΚΟ τους όρους πληρωμής της ΔΕΗ, το πρόβλημα δεν έγκειται μόνο στις παθογένειες της συγκεκριμένης μεταλλουργίας, αλλά και στα χαμηλής περιεκτικότητας σε νικέλιο ελληνικά κοιτάσματα, που εκτινάσσουν το κόστος παραγωγής του. Συνδυασμός εκρηκτικός, αφού τα τελευταία χρόνια όπου η τιμή του νικελίου είχε κατακρημνιστεί σε κάτω από 11.000 δολάρια, το κόστος παραγωγής του παρέμενε τόσο υψηλό, ώστε η ΛΑΡΚΟ να μπαίνει μέσα κατά 40 έως 60 εκατομμύρια ετησίως.

Άνθρωποι με γνώση των ιδιαιτεροτήτων του ελληνικού ορυκτού πλούτου, εξηγούν στον «Φ» ότι προκειμένου να καταφέρει η Ελλάδα να αξιοποιήσει τον ανεκμετάλλευτο πλούτο της σε νικέλιο, αποτελεί μονόδρομο η εφαρμογή λιγότερο ενεργοβόρων τεχνικών εκμετάλλευσης και προσαρμοσμένων στα φτωχά σε νικέλιο εγχώρια κοιτάσματα.

Τέτοια, για παράδειγμα, τεχνική είναι η «υδρομεταλλουργία», που χρησιμοποιείται κατά κόρον στην Αυστραλία και θεωρείται η καταλληλότερη για την εκμετάλλευση των περιορισμένης περιεκτικότητας οξειδωμένων νικελιούχων λατεριτών, που αποτελούν το 70% διεθνώς. Είναι ένας συνδυασμός της μεθόδου εκχύλιση σε σωρούς (heap leaching) με την τεχνολογία PAL (εκχύλιση με οξύ υπό πίεση) και είχε προταθεί στο παρελθόν από Αυστραλούς επενδυτές προς την ελληνική κυβέρνηση, δίχως το σχετικό σχέδιο να προχωρήσει.

Δίχως να είναι σαφές ποιο ακριβώς είναι το πλάνο διάσωσης της ΛΑΡΚΟ και ποια κυβέρνηση θα επωμιστεί το πολιτικό κόστος για την εφαρμογή του, εντούτοις είναι προφανές ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στις παγκόσμιες εξελίξεις γύρω από το νικέλιο, περνά μέσα από την αναδιάρθρωσή της. Το βέβαιο είναι ότι αποτελεί μονόδρομο για τη βιομηχανία κάποιο σχέδιο ειδικής εκκαθάρισης εν λειτουργία, σχέδιο παρόμοιο με εκείνο που ξεκίνησε να υλοποιείται το 2014 κατόπιν έγκρισης της Κομισιόν, αλλά η ίδια η κυβέρνηση το ακύρωσε, προτάσσοντας τότε το σύνθημα «δημόσια και ισχυρή ΛΑΡΚΟ», παρ’ όλο που δεν διαφαινόταν καμία προοπτική βιωσιμότητας.

 

[ΠΗΓΗ: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, του Γιώργου Φιντικάκη, 04/01/2019]