Από την Ιθάκη, την Τρίτη που πέρασε, εγκαινίασε ατύπως ο πρωθυπουργός την προεκλογική περίοδο. Απεγδύθη κάθε συναινετικής διάθεσης, δυναμίτισε εν τη γενέσει της τη “στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία” -στην οποίαν τόσα πόνταραν ορισμένοι, κεντροαριστερών καταβολών, αλληθωρίζοντες εσχάτως προς τον Σύριζα -κι έπιασε, για να θυμηθούμε τη λαλιώτειο έκφραση, το “σκληρό ροκ”. Ο -στοχαστικός το πάλαι αρθρογράφος, λάβρος σήμερα πολιτευτής- κύριος Νίκος Ξυδάκης υπάκουσε ενθουσιωδώς στο κέλευσμα του αρχηγού του. Χαρακτήρισε, δίχως να τα κατονομάσει, κάποια στελέχη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης “τσιράκια του Παπαδόπουλου”, “συνοδοιπόρους εθνικοσοσιαλιστών”. Ο κύριος Μάκης Βορίδης μυγιάστηκε. Προέβη σε μια δήλωση, η οποία ήταν ανοιχτή -αν μη τί άλλο- και στην πιό ύποπτη για τις πολιτικές προθέσεις του παρερμηνεία. Κατέστη ακαριαία ο Βορίδης ο στόχος της ημέρας για τους προσκείμενους ή συμπαθούντες έστω την κυβέρνηση.
Καταλαβαίνετε τί μας μέλλεται ώσπου να στηθούν οι κάλπες!
Θα βρισκόμαστε επί μήνες εν μέσω διασταυρούμενων πυρών. Θα στενάζουν οι διαδικτυακοί καφενέδες για το εάν ο Σταλινισμός ήταν εξίσου ή λιγότερο αποτρόπαιος από τον Ναζισμό. Θα κάνουν γιούργια οι μεν κραδαίνοντας τα λάβαρα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Θα αντεπιτίθενται οι δε ομνύοντας στον αδικοσκοτωμένο από τη συμμορία του Κουφοντίνα Παύλο Μπακογιάννη. Κάπου εκεί θα πετιέται και ο γιός του επίσης αδικοχαμένου Τεμπονέρα για να υπερασπιστεί τη δική του πατρική παρακαταθήκη, που την τιμάει υπηρετώντας την κυβέρνηση ως γενικός γραμματέας του Υπουργείου Ναυτιλίας…
Οι άνω των σαρανταπέντε τα έχουμε ξαναζήσει αυτά. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν ο υπόλοιπος πλανήτης συγκλονιζόταν από την πτώση του Τείχους στο Βερολίνο, εμείς εδώ άλλο καημό δεν είχαμε παρά τις γυμνές φωτογραφίες της Δήμητρας Λιάνη, τα υποκλαπέντα από τον Θεοφάνη Τόμπρα τηλεφωνήματα, τα πάμπερς του Κοσκωτά (οι μαρτυρίες για τα οποία κατέπεσαν στο Ανώτατο Δικαστήριο) και την τρομολαγνεία της “Αυριανής”. Τις απειλές των αδελφών Κουρή πως εάν τυχόν ο ελληνικός λαός τυφλωνόταν και έφερνε -με την συνενοχή των “Κυρκοφλωράκηδων”- τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στα πράγματα, θα άνοιγε ξανά η Μακρόνησος. Θα παλινορθωνόταν η Βασιλεία.
Τα έχουμε ξαναζήσει και η προοπτική της επανάληψης τους μάς προξενεί απελπισία. “Δεν διδάχθηκε” αναρωτιόμαστε “ντιπ ο ελληνικός λαός από όσα μεσολάβησαν; Από τα τελευταία ιδίως εννέα τραυματικά χρόνια; Ως πότε θα παραμένει άθυρμα στα χέρια του κάθε τυχάρπαστου πολιτικάντη, του κάθε γραμμιτζή δημοσιογράφου, ο οποίος θα του ξύνει με μανία τις πληγές και δεν θα τις αφήνει να κλείσουν; Ως πότε θα βαδίζουμε προς το μέλλον με το βλέμμα προσηλωμένο στο παρελθόν ή βάζοντας τρικλοποδιές ο ένας στον άλλον;”
Μην με παρεξηγήσετε. Δεν είμαι του σαβουάρ-βιβρ. Δεν επαγγέλλομαι έναν πιό πολιτισμένο διάλογο, με το “σεις” και με το “σας”. Το τελευταίο πράγμα που με ενοχλεί στον κύριο Πολάκη είναι οι ακατέργαστοι τρόποι του. Μακάρι να είχε απαλλαγεί από τα εμφυλιοπολεμικά του σύνδρομα, μακάρι να εκτόξευε στους αντιπάλους του κατηγορίες τις οποίες να μπορούσε δικαστικά να αποδείξει κι ας έβριζε σαν παλιός βαρκάρης. Ούτε βεβαίως υπολήπτομαι εκείνους τους αστούς -τρομάρα τους!- πολιτικούς, οι οποίοι αφού συμμετείχαν στο οργιώδες πάρτυ που οδήγησε στη χρεοκοπία του κράτους, έχουν σήμερα αναβαπτισθεί στα νάματα του φιλελευθερισμού και ανυπομονούν να ξαναπιάσουν τα πόστα. Οι ίδιοι ή οι εξ’αίματος γόνοι τους.
Στους μήνες που μεσολαβούν μέχρι τις εκλογές, οι πολίτες οφείλουν καθημερινά να διαχωρίζουν την ήρα από το σιτάρι.
Όποιον υιοθετεί λόγο διχαστικό, όποιον θέτει ερωτήματα μανιχαϊστικά “ή εμείς ή αυτοί”, όποιον επικαλείται το οποιοδήποτε ηθικό πλεονέκτημα, να τον στέλνουν στον αγύριστο. Όποιον τοποθετείται με σαφήνεια και με παρρησία απέναντι στα προβλήματα και στις προκλήσεις που έχει ενώπιον της η Ελλάδα να τον ακούν.
Όποιον τάζει χάντρες και καθρεφτάκια σε συγκεκριμένες ομάδες -στους πλέον οικονομικά αδύναμους κατά προτίμησιν- προκειμένου να εξαγοράσει την ψήφο τους να τον αντιμετωπίζουν με το πανίσχυρο από την αρχαιότητα όπλο μας: με τη λοιδορία. Όποιον αντίθετα προβάλλει ένα συγκεκριμένο σχέδιο υπέρ μιάς κοινωνίας ίσων ευκαιριών, κατά της φτώχειας, με πρόνοια για τους ευάλωτους να τον προκρίνουν. Δίχως ιδεολογικές παρωπίδες. Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα υπήρξε φιλελεύθερη ιδέα. Λειτουργεί όμως στις μέρες μας αποτελεσματικότερα από κάθε σοσιαλιστικής έμπνευσης μέτρο.
Μη γελιέστε. Οι ρόλοι δεν είναι ακόμα απολύτως μοιρασμένοι. Κάθε παράταξη έχει να δώσει έως τις κάλπες δύσκολες εξετάσεις. Και ο πιό καλών προθέσεων πολιτικός μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποκύψει στον πειρασμό του παλαιοκομματισμού.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέφθηκε τις προάλλες την ΕΡΤ και ανήγγειλε ότι θα αξιολογηθεί μεν το προσωπικό της πλην δεν θα γίνουν απολύσεις. (Θα αξιολογηθεί με ποιό σκοπό; Και με ποιό τρόπο;) Τι κέρδισε νερώνοντας το κρασί του; Μια προσβλητικότατη δήλωση του πολύ κυρίου Καλφαγιάννη, ο οποίος τον χαρακτήρισε “αρχηγεύοντα της ακροδεξιάς ΝΔ”. Ελπίζω να έλαβε ο κύριος Μητσοτάκης χρήσιμο μάθημα.
ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, του Χρήστου Χωμενίδη, 27/82018