Κάτι πολύ σοβαρό μας συμβαίνει και δεν το έχουμε αντιληφθεί. Αλλά είναι αδύνατον, ως λαός, να έχουμε ξεφύγει τόσο πολύ και να μην το καταλαβαίνουμε. Γιατί ως μονάδες ή ως ομάδες διαπρέπουμε όταν βρισκόμαστε σε δομημένες κοινωνίες. Πως όμως φθάσαμε στο σημείο να μας λένε πετάει ο γάιδαρος και εμείς να παίρνουμε κιάλια μήπως και τον χάσουμε…
Βγήκε προχθές σε κάποιο κανάλι, ο εκ των μεταρρυθμιστών της εργασίας και της κοινωνίας, σύντροφος Κατρούγκαλος, και μας είπε ότι η οικονομία είναι έτοιμη για απογείωση… Μας είπε δηλαδή, περίπου, ότι θα πετάξει ο γάιδαρος…
Γιατί αυτό λες… όταν έχεις το grexit στο τραπέζι, την αξιολόγηση να παίζεται…, τη χώρα να μετατρέπεται σε Κέντρο Διαλογής Προσφύγων, τους Τούρκους να σε υπονομεύουν και το τέταρτο μνημόνιο να σου κουνάει το μαντήλι… με το άνοιγμα των 9 δισ. που βλέπει το ΔΝΤ.
Ευτυχώς που δέχθηκε (έστω και ψιθυρίζοντας) ότι η απογείωση είναι θέμα ψυχολογίας. Ευτυχώς γιατί, όσο και αν σε κυριαρχεί η αποχαύνωση, κάποιος θα αυτοκτονούσε μπροστά του αδύναμος να αντισταθεί σε τόση απόγνωση.
Και διερωτάσαι. Πως είναι δυνατόν να ακούγονται όλα αυτά από τον υπουργό Εργασίας της μιας χώρας με 1.500.000 ανέργους, με 400.000 προς απόλυση μέσα στο 2016 λόγω λουκέτων (σε ακόμη 200-250.000 επιχειρήσεις) και 450.000 στο δρόμο της μετανάστευσης χωρίς να σηκώνονται τα πεζοδρόμια να γίνουν πέτρες στα κεφάλια των θρασύτατων θεατρίνων;
Παρ’ όλα αυτά έχουν το θράσος να μιλάνε για ανάπτυξη σε μια ανύπαρκτη οικονομία που τα πάντα πωλούνται.
Από βαπόρια Ελλήνων εφοπλιστών μέχρι χαλυβουργίες, βιομηχανίες πετρελαίου, τσιμεντοβιομηχανίες, μεταλλουργίες, χημικές βιομηχανίες, λιπάσματα, χαρτοβιομηχανίες. Και βεβαίως οι παραδοσιακές βιομηχανίες, όπως κλωστοϋφαντουργίες, πλαστικά και δομικά υλικά.
Μαζί με αυτές προσφέρονται για πώληση 300.000 βιοτεχνίες και 1.000.000 μικρές και μεγάλες εμπορικές μονάδες.
Πωλούνται όχι γιατί αυτοί είναι οι κανόνες ανταγωνισμού και λειτουργίας μιας ελεύθερης οικονομίας (οπότε που το περίεργο) αλλά γιατί πρώτη φορά (εδώ και ενάμιση αιώνα) η Ελλάδα δεν προσέφερε τόση μεγάλη αβεβαιότητα και τόση μεγάλη αστάθεια. Τόσο αρνητική ψυχολογία για επιχειρηματική δράση. Τόσο ασταθές περιβάλλον για επενδύσεις αλλά και για συντήρηση των μονάδων.
Αλλά για να μην πάμε τόσο πίσω, στα χρόνια της εκβιομηχάνισης της χώρας μετά το 1950 (έστω και με ποσοστό από γυάλινα βιομηχανικά πόδια), ας μείνουμε στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Τότε που οι μεταβολές και η ένταση στην ανταγωνιστικότητα, από το 1973 (πετρελαϊκή κρίση) μέχρι το 1983 (μια διετία μετά την ένταξη στην ΕΟΚ), προκάλεσαν φαινόμενα προβληματικών επιχειρηματικών ομάδων στην οικονομία και αποχωρήσεις πολυεθνικών και ελληνικών ομίλων από την Ελλάδα.
Όμως, ακόμη και τότε, υπήρξαν και μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι (τσιμέντα, πετρέλαια, χάλυβας, μεταλλεύματα, δομικά υλικά, χαρτί, γυαλί, χημική βιομηχανία και ό,τι μπορούσε να σταθεί από την παραδοσιακή βιομηχανία) που το πάλευαν και ζητούσαν από τις κυβερνήσεις ανταγωνιστικό περιβάλλον για να χτίσουν και μέσα στην ΕΟΚ.
Τώρα το ποιος τους άκουσε και ποιος έκλεισε (σκόπιμα και με υπολογισμό) τα αυτιά του είναι μια άλλη πικρή ιστορία… στην οποία θα επανερχόμαστε.
Παρ’ όλα αυτά ουδέποτε η οικονομία στη μεταπολίτευση έζησε αυτό που περνάμε σήμερα.
Να μην ξέρεις, ως επιχείρηση, που βρίσκεσαι και τι σου ξημερώνει αύριο. Να είσαι, ως ιδιώτης επιχειρηματίας, ανεπιθύμητος και να σου μένει, ως μοναδική ευκαιρία… η πώληση ή η επιχειρηματική μετανάστευση.
Ποια ανάπτυξη βλέπει λοιπόν, ο Κατρούγκαλος όταν έχει στα χέρια του χαρτιά ,μελετών των παραγωγικών τάξεων, (στις οποίες το κράτος χρωστάει 7 δισ. ευρώ και δεν τα δίνει για να παρουσιάσει πλεόνασμα) που του λένε πως μόνο η ελληνική μεταποίηση (από 5 μέχρι 105 ή 205 εργαζόμενους) χρειάζεται 1 δισ. ευρώ το χρόνο για να μην σκουριάσουν τα μηχανήματα… και για να αγοράζει τεχνολογία.
Για ποια ανάπτυξη να μιλάμε όταν η πλήρης αποεπένδυση στερεί από την οικονομία τα 100 δισ. ευρώ που έχει ανάγκη, μέχρι το 2020-22, αν θέλουμε, τότε, να δούμε καλύτερες ημέρες με δουλειές στους άνεργους.
Και για να μην μοιρολατρούμε. Ας δεχθούμε πως η κυβέρνηση έχει κάποιο μαγικό αναπτυξιακό σχέδιο για την οικονομία που κανείς άλλος δεν το βλέπει ακόμη και από τους ενδιαφερόμενους.
Με ποιους θα το εφαρμόσει; Με τον Παππά, τον Σκουρλέτη, τον Σπίρτζη και τον Δρίτσα που ακούνε ιδιωτική επένδυση και κατεβαίνουν στα πεζοδρόμια ενάντια… στους κατακτητές ή με τον Τσακαλώτο και τον Σταθάκη επειδή κουβαλάνε κόκκινα σακίδια…
[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Γιώργου Κράλογλου, 10/03/2016]