«Στη Χαλκιδική και στα μεταλλεία χρυσού, (αν δεν τα σπάσουμε στα δικαστήρια) θα πιάσουμε (συνολικά) τα 8 χρόνια για την πλήρη αδειοδότηση νέων επενδύσεων, εάν θεωρήσουμε δεδομένη τη σύμφωνη γνώμη των κομματικών Οργανώσεων όλων των κομμάτων…»

Οι 70,7% από τις επιχειρήσεις που ρωτήθηκαν από την PwC τι τους φταίει στην Ελλάδα, είπαν η γραφειοκρατία. Τον κακό τους τον καιρό… Να, η αλήθεια.

Πριν 15 χρόνια… στο μακρινό 2005 και μέσα στη γκρίζα αγωνία μας ότι χάνουμε ιδιωτική βιομηχανία και επενδυτές, με κίνδυνο να γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης…, τι ανακάλυψε η ελληνική σοβιετική Πολιτεία μας. Ότι στις πρωτεύουσες και στα μεγάλα αστικά κέντρα, άλλων, ανεπτυγμένων βιομηχανικά και βιοτεχνικά, χωρών της Ευρώπης, λειτουργούν (εδώ και 50 χρόνια!!!) Επιχειρηματικά Πάρκα στα οποία συγκεντρώνονται μεταποιητικές εγκαταστάσεις, για νοικοκυριό και προστασία στο περιβάλλον.

Εμείς το “πιάσαμε” το 2005, αλλά τέλος πάντων το “πιάσαμε”… Βάλαμε, που λέτε, κάτω τα πράγματα… και αρχίζουμε να σκαλίζουμε έναν νόμο, για το πώς να δίνουμε και στο Ελλαδιστάν… άδειες για Επιχειρηματικά Πάρκα.

Στα μέσα του 2011 (μετά από 6 χρόνια) ετοιμάσαμε τον νόμο 3982/2011 που “διέταζε” οι άδειες να εκδίδονται με κοινές υπουργικές αποφάσεις (για να έχουν κύρος…) και η έκδοσή τους να μην περνάει, σε χρόνο, τις 75 ημέρες… Ζήτωωωω, φωνάξαμε… και ξεκινήσαμε για την πρώτη άδεια. Πότε την βγάλαμε; Σε 7 χρόνια!!!

Μιας και πήραμε φόρα, προσέξαμε και κάτι άλλο, πριν 15 χρόνια… Ότι στην Αττική υπάρχουν περιοχές που έχουν συγκεντρωθεί βιομηχανίες και βιοτεχνίες. Βρε παιδιά, είπαμε…, δεν τις κάνουμε και αυτές Επιχειρηματικά Πάρκα,μιας και είναι έτοιμες;

Πόσες είναι αυτές οι περιοχές ρώτησε το σοβιετικό μας κράτος… και έβαλε εμπρός την κολοκυθιά… Κάπου 70 είπαν οι επιχειρηματίες. Και γιατί να μην είναι 60 είπαν οι αρμόδιοι… Τα βρήκαν στη μέση… και τις άφησαν στο περίπου… Μεταξύ 60-70. Τι έγινε στη συνέχεια; Τίποτε. Τα πράγματα έμειναν εκεί που τα βρήκαμε το 2005…

Να αφήσουμε όμως τους θεσμούς των κουτόφραγκων με τα Επιχειρηματικά Πάρκα ή την προστασία του περιβάλλοντος. Να φύγουμε και από την Αττική, την Θεσσαλονίκη και τις πρωτεύουσες μεγάλων νομών της χώρας όπου για άδεια ζαχαροπλαστείου με δύο αλευρομηχανές χρειάζεσαι 3-4 χρόνια, κάπου 10 εγκρίσεις και τον Δήμαρχο φίλο σου…, για να μην χάσεις την άδεια σε μία εβδομάδα… αν τον Δήμαρχο τον ψηφίζει ο απέναντι ζαχαροπλάστης…

Φεύγοντας από Αττική ας ξεχάσουμε και τη “σαπουνόπερα” με το Ελληνικό, που κλείνει 10ετία, ως επένδυση… Τότε το πρωτοάκουσαν οι μαθητές, των δημοτικών σχολείων της περιοχής που θα πάνε στα εγκαίνια ντυμένοι φαντάροι…

Να πάμε, ας πούμε, στη Χαλκιδική και στα μεταλλεία χρυσού όπου, (αν δεν τα σπάσουμε στα δικαστήρια) θα πιάσουμε (συνολικά) τα 8 χρόνια για την πλήρη αδειοδότηση νέων επενδύσεων, εάν θεωρήσουμε δεδομένη τη σύμφωνη γνώμη των κομματικών Οργανώσεων όλων των κομμάτων.

Και από τη Χαλκιδική στην Κρήτη για να βάλουμε ένα καλώδιο ρεύματος κάτω από την θάλασσα και να ενώσουμε τη μεγαλόνησο με την Ελλάδα… Έχουμε φάει ήδη 7-8 χρόνια για το έργο και πιάνουμε 10ετία.

Κατά τα άλλα η Ελλάδα γίνεται ο ενεργειακός “καουμπόης” των Βαλκανίων… για να γελάνε Αλβανοί, Βούλγαροι και Σκοπιανοί που μας δίνουν ηλεκτρικό ρεύμα να λειτουργεί, στις ώρες που πρέπει, η βιομηχανία μας…

Στην Κρήτη όμως, όπως και σε Κέρκυρα, Λευκάδα, Ζάκυνθο και σε άλλα νησιά μας ζητάνε, εδώ και 9-10 χρόνια, άδειες fast-track (αυτό μας έλειπε…) αλλά εμείς κολλάμε στη γνώμη του τοπικού “οικολόγου” που έχει μόνιμη θέση στο ντόπιο καφενείο…

Τα ίδια και στους Κινέζους, που λογαριάζουν να στήσουν ναυπηγεία στην Ελευσίνα και να αναστήσουν τον Σκαραμαγκά… αλλά δεν φαίνεται να ξεμπερδεύουν μαζί μας πριν από το 2030, αν δεν συνεχίζουμε και τότε τις εκλογές…

Ποιοι είναι λοιπόν οι εξυπνάκηδες χαρτογιακάδες… της PwC που μας προτείνουν να ασπρίσουμε… αυτό το, μισού αιώνα, πολιτικοοικονομικό σοβιετικό οικοδόμημα της Ελλάδας, στους ορόφους του οποίου λειτουργεί μαύρη συναλλαγή, μαύρη διαπλοκή, μαύρη αδειοδότηση (άδειες κάθε είδους) και μαύρη νομοθεσία… (η νομοθεσία που ερμηνεύεται, από υπηρεσίες, υπηρεσιακούς και βουλευτές, κατά παραγγελία… του εκλογικού πελάτη και ανάλογα με το τίμημα…) διασφαλίζοντας (όλα μαζί) εντυπωσιακό μαύρο τζίρο… στα, εκατοντάδες, παραμάγαζα κρατικών παραγόντων, τα οποία τροφοδοτούν τη μαύρη οικονομία κατά 25-30%, από το 60% της συμμετοχής της στην ανάπτυξή μας… Χαθήκαμε αν ασπρίσουν… όλα αυτά.

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, του Γιώργου Κράλογλου, 12/11/2018]

Τον τελευταίο καιρό γίνεται λόγος και μάλιστα έντονος για την εκμετάλλευση των μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική και των συμφερόντων που διακυβεύονται για την τοπική και εθνική οικονομία. Με αυτήν την αφορμή, επιτρέψατε να καταθέσω κάποιες σκέψεις, που αφορούν το παρελθόν της περιοχής, οι οποίες κρίνονται επίκαιρες λόγω του παγκοσμίου εορτασμού των ετών 2016 και 2017 για τα 2.400 έτη από τη γέννηση του Αριστοτέλη.

Ο Αριστοτέλης (Στάγειρα Χαλκιδικής 384 Χαλκίδα 322) γνώριζε την ύπαρξη των μεταλλείων της περιοχής. As μη λησμονούμε ότι η γενέτειρα του Στάγειρα, πλησίον του σημερινού χωριού Σταυρός, ήταν εύπορη λόγω των μεταλλείων αργύρου, που διέθετε. Ο ίδιος ο Αριστοτέλης κατά την πρώτη παραμονή του στην Αθήνα (368 7 348 7) ως μέλος της Ακαδημίας του Πλάτωνος υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της αναγεννήσεως των αττικών μεταλλείων του Λαυρίου, ως αποτέλεσμα των μέτρων που έλαβε ο Αθηναίος Καλλίστρατος. Κατά τη δεύτερη παραμονή του στην Αθήνα (335 323) ως διευθυντής του Λυκείου, που είχε ιδρύσει, συνέγραψε τα πολιτειολογικά και ηθικά του συγγράμματα, στα οποία κάνει εκτενή λόγο για τη μεταλλευτική , ως έναν κατά φύσιν τρόπο πλουτισμού (Πολιτικά, Βιβλίο Α’, Κεφάλαιο 9). Γνώστης των τεχνικών της επεξεργασίας των μετάλλων και των τεχνικών εξορύξεως, θα προβάλει τη σημασία της μεταλλευτικής για την οικονομία της πόλεως των Αθηνών.

Οι σκέψεις αυτές ας συνετίσουν τόσο τους κυβερνώντες όσο και τους επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο της πολύπαθης Χαλκιδικής και ας αναλογισθούν ότι το τελικό ζητούμενο πρέπει να είναι η ανάκαμψη της οικονομίας. Η ορθολογική χρήση του ορυκτού πλούτου και η συνετή διαχείριση θα ωφελήσουν όλους μας.

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, επιστολή του Χρήστου Μπαλόγλου, 26/08/2017]

Ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1969. Σε μια επίσκεψή του στη Θάσο, το 1980, αναζήτησε τα μεταλλεία χρυσού που αναφέρει ο Ηρόδοτος. Οταν το πανεπιστήμιο, όπου εργαζόταν τότε, αρνήθηκε να του δώσει άδεια άνευ αποδοχών, πήρε τη μεγάλη απόφαση και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο νησί συνεχίζοντας την έρευνά του.

Ο λόγος για τον αρχαιολόγο, αρχιτέκτονα-μηχανικό Tony Kozelj, με καταγωγή από την περιοχή της Δαλματίας, που στα 68 χρόνια του σήμερα έχει κάθε λόγο να λέει, με υπερηφάνεια, ότι μαζί με τον Γάλλο αρχαιολόγο Άρθουρ Μίλερ ανακάλυψαν πρώτοι τα αρχαία μεταλλεία χρυσού της Θάσου.Είναι παράλληλα ένας από τους λιγοστούς επιστήμονες που ερεύνησε και μελέτησε συστηματικά την ιστορική διαδρομή των αρχαίων λατομείων μαρμάρου στο πανέμορφο και κατάφυτο νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου, τη Θάσο.

Μόνιμος κάτοικος του νησιού πλέον, ο Tony Kozelj απολαμβάνει της εκτίμησης και της εμπιστοσύνης της τοπικής κοινωνίας. Πολύτιμος συνεργάτης και συνοδοιπόρος στο 40χρονο ερευνητικό του ταξίδι η σύντροφος της ζωής του Manuela Wurch – Kozelj, επίσης αρχαιολόγος, αρχιτέκτονας – μηχανικός και η ίδια. Και οι δυο εργάζονται στη Θάσο για λογαριασμό της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών.

Στο μικρό και απέριττο νεοκλασικό κτίσμα, όπου στεγάζονται τα γραφεία της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών, δίπλα στα ερείπια του αρχαίου ωδείου (στην καρδιά της αρχαίας αγοράς του νησιού, στον Λιμένα), το γραφείο του Tony Kozelj είναι κυριολεκτικά πνιγμένο μέσα σε εκατοντάδες βιβλία, χάρτες, συγγράμματα, τοπογραφικά σχέδια, χειρόγραφα σημειώματα και φωτογραφίες.

Στην κουβέντα παρεμβαίνει η Manuela Wurch – Kozelj. «Ακούω για το λευκό μάρμαρο της Θάσου που εξορύσσονταν στις Αλυκές», σημειώνει με έμφαση και συνεχίζει: «Όσοι το υποστηρίζουν αυτό, έχουν άγνοια. Όσο και να ψάξουν, λευκό μάρμαρο δεν πρόκειται να βρουν στις Αλυκές.Το λατομείο στις Αλυκές που βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά του νησιού έβγαζε μόνο γκρίζο μάρμαρο, το οποίο χρησιμοποιείτο κατά κύριο λόγο από τους βυζαντινούς που δεν τους άρεσε το λευκό.

Τα λατομεία στη Σαλιάρα – Βαθύ, στο ακρωτήρι Φανάρι και στην Αγία Βαρβάρα, που βρίσκονται βορειοδυτικά της Θάσου, έβγαζαν το φημισμένο λευκό μάρμαρο που χρησιμοποιούνταν από Έλληνες και Ρωμαίους. Έως σήμερα ακόμα, το φημισμένο λευκό μάρμαρο της Θάσου, που στο μεγαλύτερο μέρος του εξάγεται στις χώρες της Ευρώπης και της Ανατολής, εξορύσσεται στα νέα λατομεία που υπάρχουν στη βόρεια πλευρά του νησιού.

Η μεγάλη ανακάλυψη των Παρίων. Ο Tony Kozelj υπογραμμίζει ότι ο φυσικός και ορυκτός πλούτος της Θάσου έγιναν γνωστοί, όταν το νησί έγινε αποικία των Πάριων που τον 7ο αιώνα π.Χ και πιο συγκεκριμένα το 680 π.Χ. έφτασαν μέχρι το νησί και βρήκαν σ΄αυτό ό,τι δεν είχε το δικό τους: μάρμαρο, χρυσό, αμπέλια και ξυλεία. «Οι Πάριοι», σημειώνει «ήταν άριστοι ναύτες. Συνολικά 1.000 άτομα με τρία πλοία ξεκίνησαν από τη Πάρο για το μακρινό ταξίδι φτάνοντας μέχρι τη Θάσο. Την ίδια εποχή μια άλλη αποστολή Παρίων φτάνει μέχρι τη Δαλματία. Δεν είναι τυχαίο που τα νησιά της Δαλματίας οφείλουν την ονομασία τους στους Πάριους, αφού αυτοί ήταν οι πρώτοι κάτοικοί τους».

Εκτός της ποιότητας του μαρμάρου της Θάσου, το στοιχείο εκείνο που έκανε το νησί να προτιμάται ιδιαίτερα είναι ότι τα περισσότερα λατομεία βρίσκονταν δίπλα στη θάλασσα.Το γεγονός αυτό ήταν καταλυτικής σημασίας για την οικονομική ανάπτυξη του νησιού και τη διάδοση του λευκού μάρμαρου. «Και αλλού στην αρχαιότητα υπήρχε λευκό μάρμαρο» τονίζει ο κ. Kozelj, αλλά ήταν αδύνατον να εξορυχθεί, καθώς βρίσκονταν μέσα στα βουνά.Η έλλειψη υποδομών, το τεράστιο οικονομικό κόστος και οι τεχνικές δυσκολίες της εποχής καθιστούσαν την εξόρυξη αδύνατη. Η ύπαρξη των λατομείων διπλά στη θάλασσα βοήθησαν ώστε το μάρμαρο της Θάσου να διαδοθεί εύκολα και γρήγορα».

Το χρώμα στα μάρμαρα. Στην ελληνιστική και αρχαϊκή εποχή οι χτίστες χρησιμοποίησαν περισσότερο λευκά μάρμαρα επειδή η επιφάνειά τους μετά το χτίσιμο έπρεπε να βαφτεί με διάφορα χρώματα.Όλο και περισσότερο, λοιπόν, αρχίζουν να χρησιμοποιούν χρωματιστά μάρμαρα και πορφύρα για εσωτερικούς χώρους, όπως στη Θόλο της Επιδαύρου, που κτίστηκε με λευκό μάρμαρο εξωτερικά, μαύρο μάρμαρο εσωτερικά και πολύχρωμο στα δάπεδό της.

Στη ρωμαϊκή εποχή, σημειώνει ο κ. Kozelj, η διακόσμηση πήρε μια άλλη γραμμή. Γίνεται αναζήτηση για πολύχρωμα μάρμαρα σε όλη την αυτοκρατορία. Έτσι, ανοίγουν καινούργια λατομεία όπως στην Εύβοια για το πράσινο μάρμαρο το ονομαζόμενο και «τσιπολίνο», το όμορφο «παβονατζέτο» και το «πορτασάντα» στη Χίο.

Από τα πιο αξιοσημείωτα στοιχεία της επιστημονικής έρευνας που διεξήγαγε ο Tony Kozelj αφορά τις ιδιαίτερες τεχνικές εξόρυξης του μαρμάρου, τη μεταφορά του και το είδος της παραγωγής, τα οποία περιγράφονται σε επόμενο άρθρο.

[ΠΗΓΗ: http://www.oryktosploutos.net, του Πέτρου Τζεφέρη, 16/3/2017]

Το πάρτι «θεσμός», που περιμένει κάθε καλοκαίρι η νέα γενιά του Δήμου Αριστοτέλη, έγινε και φέτος στο beach bar “Paraty”, στο Στρατώνι Χαλκιδικής.

Οι φοιτητές και των δυο κύκλων που συμμετέχουν στο Πρόγραμμα Θερινής Απασχόλησης της Ελληνικός Χρυσός διασκέδασαν με την ψυχή τους, το απόγευμα της Δευτέρας 1 Αυγούστου, στο πάρτι υποδοχής που διοργάνωσε γι’ αυτούς η Ελληνικός Χρυσός.

Νέες και νέοι απ’ όλα τα χωριά του δήμου Αριστοτέλη, έκτος από το χορό, το μπάνιο στη θάλασσα και το βόλεϊ στην άμμο, είχαν την δυνατότητα να γνωριστούν και να ανταλλάξουν απόψεις και εμπειρίες για την απασχόληση τους σ’ ένα πολύ απαιτητικό εργασιακό περιβάλλον.

Ήδη οι φοιτητές του πρώτου κύκλου θερινής απασχόλησης παρέδωσαν την σκυτάλη στους φοιτητές του β’ κύκλου, οι οποίοι με ιδιαίτερη ανυπομονησία ανέλαβαν τα καθήκοντα που τους ανατέθηκαν.

Δείτε εδώ το βίντεο με τις στιγμές ξεγνοιασιάς και διασκέδασης που πέρασαν οι νεολαίοι μας την περασμένη Δευτέρα στο Στρατώνι.