«Στη Χαλκιδική και στα μεταλλεία χρυσού, (αν δεν τα σπάσουμε στα δικαστήρια) θα πιάσουμε (συνολικά) τα 8 χρόνια για την πλήρη αδειοδότηση νέων επενδύσεων, εάν θεωρήσουμε δεδομένη τη σύμφωνη γνώμη των κομματικών Οργανώσεων όλων των κομμάτων…»
Οι 70,7% από τις επιχειρήσεις που ρωτήθηκαν από την PwC τι τους φταίει στην Ελλάδα, είπαν η γραφειοκρατία. Τον κακό τους τον καιρό… Να, η αλήθεια.
Πριν 15 χρόνια… στο μακρινό 2005 και μέσα στη γκρίζα αγωνία μας ότι χάνουμε ιδιωτική βιομηχανία και επενδυτές, με κίνδυνο να γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης…, τι ανακάλυψε η ελληνική σοβιετική Πολιτεία μας. Ότι στις πρωτεύουσες και στα μεγάλα αστικά κέντρα, άλλων, ανεπτυγμένων βιομηχανικά και βιοτεχνικά, χωρών της Ευρώπης, λειτουργούν (εδώ και 50 χρόνια!!!) Επιχειρηματικά Πάρκα στα οποία συγκεντρώνονται μεταποιητικές εγκαταστάσεις, για νοικοκυριό και προστασία στο περιβάλλον.
Εμείς το “πιάσαμε” το 2005, αλλά τέλος πάντων το “πιάσαμε”… Βάλαμε, που λέτε, κάτω τα πράγματα… και αρχίζουμε να σκαλίζουμε έναν νόμο, για το πώς να δίνουμε και στο Ελλαδιστάν… άδειες για Επιχειρηματικά Πάρκα.
Στα μέσα του 2011 (μετά από 6 χρόνια) ετοιμάσαμε τον νόμο 3982/2011 που “διέταζε” οι άδειες να εκδίδονται με κοινές υπουργικές αποφάσεις (για να έχουν κύρος…) και η έκδοσή τους να μην περνάει, σε χρόνο, τις 75 ημέρες… Ζήτωωωω, φωνάξαμε… και ξεκινήσαμε για την πρώτη άδεια. Πότε την βγάλαμε; Σε 7 χρόνια!!!
Μιας και πήραμε φόρα, προσέξαμε και κάτι άλλο, πριν 15 χρόνια… Ότι στην Αττική υπάρχουν περιοχές που έχουν συγκεντρωθεί βιομηχανίες και βιοτεχνίες. Βρε παιδιά, είπαμε…, δεν τις κάνουμε και αυτές Επιχειρηματικά Πάρκα,μιας και είναι έτοιμες;
Πόσες είναι αυτές οι περιοχές ρώτησε το σοβιετικό μας κράτος… και έβαλε εμπρός την κολοκυθιά… Κάπου 70 είπαν οι επιχειρηματίες. Και γιατί να μην είναι 60 είπαν οι αρμόδιοι… Τα βρήκαν στη μέση… και τις άφησαν στο περίπου… Μεταξύ 60-70. Τι έγινε στη συνέχεια; Τίποτε. Τα πράγματα έμειναν εκεί που τα βρήκαμε το 2005…
Να αφήσουμε όμως τους θεσμούς των κουτόφραγκων με τα Επιχειρηματικά Πάρκα ή την προστασία του περιβάλλοντος. Να φύγουμε και από την Αττική, την Θεσσαλονίκη και τις πρωτεύουσες μεγάλων νομών της χώρας όπου για άδεια ζαχαροπλαστείου με δύο αλευρομηχανές χρειάζεσαι 3-4 χρόνια, κάπου 10 εγκρίσεις και τον Δήμαρχο φίλο σου…, για να μην χάσεις την άδεια σε μία εβδομάδα… αν τον Δήμαρχο τον ψηφίζει ο απέναντι ζαχαροπλάστης…
Φεύγοντας από Αττική ας ξεχάσουμε και τη “σαπουνόπερα” με το Ελληνικό, που κλείνει 10ετία, ως επένδυση… Τότε το πρωτοάκουσαν οι μαθητές, των δημοτικών σχολείων της περιοχής που θα πάνε στα εγκαίνια ντυμένοι φαντάροι…
Να πάμε, ας πούμε, στη Χαλκιδική και στα μεταλλεία χρυσού όπου, (αν δεν τα σπάσουμε στα δικαστήρια) θα πιάσουμε (συνολικά) τα 8 χρόνια για την πλήρη αδειοδότηση νέων επενδύσεων, εάν θεωρήσουμε δεδομένη τη σύμφωνη γνώμη των κομματικών Οργανώσεων όλων των κομμάτων.
Και από τη Χαλκιδική στην Κρήτη για να βάλουμε ένα καλώδιο ρεύματος κάτω από την θάλασσα και να ενώσουμε τη μεγαλόνησο με την Ελλάδα… Έχουμε φάει ήδη 7-8 χρόνια για το έργο και πιάνουμε 10ετία.
Κατά τα άλλα η Ελλάδα γίνεται ο ενεργειακός “καουμπόης” των Βαλκανίων… για να γελάνε Αλβανοί, Βούλγαροι και Σκοπιανοί που μας δίνουν ηλεκτρικό ρεύμα να λειτουργεί, στις ώρες που πρέπει, η βιομηχανία μας…
Στην Κρήτη όμως, όπως και σε Κέρκυρα, Λευκάδα, Ζάκυνθο και σε άλλα νησιά μας ζητάνε, εδώ και 9-10 χρόνια, άδειες fast-track (αυτό μας έλειπε…) αλλά εμείς κολλάμε στη γνώμη του τοπικού “οικολόγου” που έχει μόνιμη θέση στο ντόπιο καφενείο…
Τα ίδια και στους Κινέζους, που λογαριάζουν να στήσουν ναυπηγεία στην Ελευσίνα και να αναστήσουν τον Σκαραμαγκά… αλλά δεν φαίνεται να ξεμπερδεύουν μαζί μας πριν από το 2030, αν δεν συνεχίζουμε και τότε τις εκλογές…
Ποιοι είναι λοιπόν οι εξυπνάκηδες χαρτογιακάδες… της PwC που μας προτείνουν να ασπρίσουμε… αυτό το, μισού αιώνα, πολιτικοοικονομικό σοβιετικό οικοδόμημα της Ελλάδας, στους ορόφους του οποίου λειτουργεί μαύρη συναλλαγή, μαύρη διαπλοκή, μαύρη αδειοδότηση (άδειες κάθε είδους) και μαύρη νομοθεσία… (η νομοθεσία που ερμηνεύεται, από υπηρεσίες, υπηρεσιακούς και βουλευτές, κατά παραγγελία… του εκλογικού πελάτη και ανάλογα με το τίμημα…) διασφαλίζοντας (όλα μαζί) εντυπωσιακό μαύρο τζίρο… στα, εκατοντάδες, παραμάγαζα κρατικών παραγόντων, τα οποία τροφοδοτούν τη μαύρη οικονομία κατά 25-30%, από το 60% της συμμετοχής της στην ανάπτυξή μας… Χαθήκαμε αν ασπρίσουν… όλα αυτά.
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, του Γιώργου Κράλογλου, 12/11/2018]