Είναι απορίας άξιον το ότι μια αριστερή κυβέρνηση διατείνεται ότι λειτουργεί σαν δεξιά λόγω συνθηκών. Δηλαδή πότε θα δράσει ως Αριστερά; Στον παράδεισο των διεθνών σχέσεων που ποτέ δεν θα υπάρξει;

Αν είμαστε φύλακες κάποιου εθνικού και δημοκρατικού αγαθού και όχι καταναλωτές ψευδαισθήσεων, ας αναρωτηθούμε γιατί να γίνουμε απολογητές μιας χαμένης μεταπολιτευτικής στροφής της Ιστορίας Μιας εικονικής παμβασιλείαςτου λαού που υπόσχονται μερικοί για να τον χειραγωγήσουν Αν πιστεύουν ορισμένοι πως ζούμε στο έτος Zero της ελληνικής Ιστορίας, ότι μηδενίσαμε και αρχίσαμε να ξαναμετράμε τον χρόνο από το 2015, τότε ή θ’ αρνηθούμε αυτό το άλμα στο κενό ή θα πρέπει να βάλουμε τις βάσεις του Νέου (Αριστερού ) Ελληνικού Κράτους. Ν’ απαντήσουμε στα παρακάτω ερωτήματα για να μην υποπέσουμε στα ίδια λάθη που χρεοκόπησαν την (παλαιά ) Ελλάδα του 3000 π.Χ. 2014μ.Χ.

• Γιατί ορισμένοι πιστεύουν ότι προωθούν την άκρατη δημοκρατία και δεν αντιλαμβάνονται ότι καλλιεργούν όρους άκρατης ανομίας;
• Πότε ένα πολίτευμα λειτουργεί ως μη πολίτευμα Για να θυμηθούμε τον Αριστοτέλη, σε ποιο είδος δημοκρατίας ζούμε; (Πολιτική, Ζ, 1317α’, 17 45). Σε ποιον απαράβατο καταστατικό Χάρτη Δημοκρατίας έχουμε αναθέσει την προστασία του πολιτεύματος;
• Οι κατέχοντες τα δημόσια αξιώματα θυσιάζουν κάτι από τη ζωή και περιουσία τους ή κερδοσκοπούν με πολιτικοκομματικά προσχήματα;
• Μπορεί να υπάρχει (σχετική) αυτονομία του κράτους από το (δημοκρατικό) πολίτευμα;
• Μπορεί η (όποια) πολιτική οικογένεια (κομματική ή άλλου τύπου) να υπερβαίνει το συμφέρον της πόλεως, της πολιτικής κοινωνίας;
• Ποιοι άρχοντες είναι άξιοι (μη διατεταγμένης) τιμής;
• Γιατί κάποιοι σωρεύουν εξουσίες και αξιώματα (Ένα δεν τους φτάνει );
• Περί της αρετής της διακυβέρνησης ουδείς αριστερός λόγος; Όλα είναι σκοπιμότητα και αναγκαιότητα;
• Ποιον ακριβώς ορισμό δίνουν στη διαφθορά από αξιωματούχους εν μέσω κρίσης;

Πρέπει να συμφωνήσουμε επί της αρχής. Η βίαιη ομογενοποίηση των πολιτών με βάση ένα και μοναδικό πολιτικό φθόγγο καταλύει τη δημοκρατία. Το ίδιο ισχύει όταν το κράτος χωρίζεται σε δύο αντιμαχόμενες φατρίες ή τάξεις ή κομματικούς στρατούς. Από την άλλη το όποιο μεικτό σύστημα (με στοιχεία από διάφορα επιμέρους χαρακτηριστικά πολιτευμάτων) δεν σημαίνει εναλλαγή δημοκρατίας και μη δημοκρατίας.

Είναι απορίας άξιον το ότι μια αριστερή κυβέρνηση διατείνεται ότι λειτουργεί σαν δεξιά λόγω συνθηκών. Δηλαδή πότε θα δράσει ως Αριστερά; Στον παράδεισο των διεθνών σχέσεων που ποτέ δεν θα υπάρξει;

ΥΓ: Φοβάμαι πως θα βρεθούμε πολύ σύντομα σε μια υπαρξιακή σύγκρουση. Στο δίλημμα των ναυαγών (ποιος θα φάει ποιον για να επιζήσει σε ακραίες καταστάσεις) και στο δίλημμα των φυλακισμένων (ποιος θα καρφώσει ποιον για να γλιτώσει). Εκεί θα φανούν το μπόι και η αρετή του καθενός και όλων μας.

[ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ, του Γιάννη Πανούση, 17/03/2016]

Παλιά, όταν οι θεωρητικές συγκρούσεις στο εσωτερικό της Αριστεράς ήταν έντονες, ο οικονομισμός θεωρούνταν από πολλούς χυδαία παρέκκλιση της μαρξιστικής ερμηνείας των πραγμάτων. Με τον όρο αυτόν αποδιδόταν η αντίληψη για την πρωτοκαθεδρία των παραγωγικών δυνάμεων στην ιστορική και κοινωνική εξέλιξη. Στην αντίληψη αυτή, που σταδιακά έγινε κυρίαρχη στη σοβιετική εκδοχή του μαρξισμού, εναντιώθηκαν ο ίδιος ο Λένιν, όσο ζούσε, ο Μάο, ο Γάλλος φιλόσοφος Λουί Αλτουσέρ και άλλοι, οι οποί οι είχαν την άποψη ότι κινητήριος δύναμη της Ιστορίας ήταν η κοινωνική και πολιτική πάλη των τάξεων. Ο οικονομισμός ήταν βέβαια κυρίαρχος και στην εγχώρια μαρξίζουσα σκέψη, όπως αυτή εκφραζόταν από το ΚΚΕ και τις διάφορες σταλινικές αποφύσεις του.

Από εκεί όμως που η παραδοσιακή Αριστερά είχε θεοποιήσει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, η κυβερνώσα ριζοσπαστική εκδοχή της λύγισε το ραβδί εντελώς στην άλλη πλευρά. Σε μια περίοδο πλήρους κατάρρευσης του εγχώριου παραγωγικού ιστού, αρνείται και εμποδίζει εμμονικά, με διάφορες προφάσεις, οποιαδήποτε σχεδόν επενδυτική προσπάθεια. Οι προφάσεις είναι οικολογικές και ιδεολογικές και συνοδεύονται συνήθως από καταγγελίες ενός θεωρούμενου ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Προφανώς το κυβερνών κόμμα αλλά και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας δεν έχουν συναίσθηση της οριακής κατάστασης της χώρας. Δείχνουν να αγνοούν ότι η αποσαθρωμένη οικονομία για να ανακάμψει απαιτεί επενδυτικά κεφάλαια τα οποία υπάρχουν μόνο στο εξωτερικό.

Φαίνονται να μην αντιλαμβάνονται και εμποδίζει ότι η επενδυτική ενεργοποίηση των λιμανιών, των αεροδρομίων, των σχεδόν σιδηροδρόμων, των ορυκτών μπορεί να είναι ο κινητήριος μοχλός για την ανάπτυξα των παραγωγικών δυνάμεων. Αντίθετα, με εντυπωσιακή ελαφρότητα, n κυβερνητική Αριστερά κλείνει τα μεταλλεία στη Χαλκιδική και αδρανοποιεί τις ιδιωτικές επενδύσεις στο Ελληνικό, στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, στα αεροδρόμια. Ένα μπλοκ αυτοδιοικητικών παραγόντων, δημόσιων συνδικαλιστών, τουριστικών μικροεπιχειρηματιών και διαφόρων ακτιβιστών, συνεπικουρούμενο από κυβερνητικά στελέχη, προτείνει στον λαό, αντί για θέσεις εργασίας, φαραωνικά πάρκα αναψυχής…

Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Η απάντηση ίσως βρίσκεται στην κοινωνική σύνθεση του στελεχικού δυναμικού της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τα διανοούμενα μικροαστικά στρώματα και τα τμήματα της πολύμορφης δημοσιοϋπαλληλίας που αποτελούν τον κομματικό κορμό του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν σχέση με την πραγματική παραγωγική διαδικασία. Η σχέση τους με την Αριστερά είναι πρωτίστως πολιτισμική και όχι οικονομική και κοινωνική. Υπόκεινται δε στη γενικότερη νεοελληνική ιδεολογία της υποβάθμισης της παραγωγικής εργασίας και της κουλτούρας της. Μήπως όμως για να διασωθεί η χώρα, τα στελέχη της κυβερνητικής Αριστεράς πρέπει να ξαναγίνουν οικονομιστές;

[ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ, 03/11/2015, του Κώστα Καρακώτια]

«Άδειο σακάκι στης καρέκλας τη ράχη. / Ποιος ήρθε, ποιος έφυγε / τί μένει;

Αντ. Μακρυδημήτρης, Το σακάκι

Η δαμόκλεια «πολιτική ηθική» και «καθαρότητα» των μη-ευρωπαϊστών αριστερών μελών του ΣΥΡΙΖΑ σκόρπισε εν μία νυκτί σε μια προφανώς αντι-δεοντολογική, αντι-ηγετική και εν τέλει τυφλή ανυπακοή στην ίδια τη λαϊκή εντολή (που τόσο την επικαλούνται όταν τους βολεύει).

Το 80% του ελληνικού λαού θέλει να μείνει στο ευρώ αλλά κάποιοι λουδίτες σχεδιάζουν «επανάσταση» επί άλλου πλανήτη.

Παρασυρμένοι από καλοβολεμένους, βαθιά συστημικούς διανοούμενους της Ευρώπης και των ΗΠΑ αλλά κι από τη διπολική διαταραχή και την υφέρπουσα κατάθλιψη ενός λαού που τώρα συνειδητοποιεί ότι δεν είναι περιούσιος, ορισμένοι αυτοαναγορεύονται σε ντεσπεράντος εσωστρεφούς ιδεοληπτικής αυταρέσκειας.

Σαν τις ρώσικες μπαμπούσκες είναι (απο)κλεισμένοι μέσα στα μαρξικά τσιτάτα, που είναι κλεισμένα μέσα στην προ-παγκοσμιοποίησης εποχή, που είναι κλεισμένα σε κορώνες αμφιθέατρου, που είναι κλεισμένα σε συσχετισμούς κουκιών και τάσεων, που είναι κλεισμένα σε…

Τί επικαλούνται ως έσχατο επιχείρημα; Την υπερηφάνεια του λαού.

Αναρωτιέμαι αν η εθνική (και η προσωπική) αξιοπρέπειά τους δεν είχε καθόλου θιγεί την εποχή της αστακομακαρονάδας, της ανομίας, της ατιμωρησίας, των λαμογιών, της εύκολης ζωής, της αναξιοκρατίας;

Τώρα αντιληφθήκανε ότι ζούσαμε (κι ευημερούσαν μερικοί ακόμα και «συνοδοιπόροι») ως τριτοκοσμική χώρα κι ότι αυτός ο τρόπος δεν είναι συμβατός με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία;

Εξακολουθούμε να θέλουμε να είμαστε και «αριστεροί» αλλά να παίρνουμε φακελάκι, και οικολόγοι αλλά να χτίζουμε αυθαίρετο, και συνειδησιακά ανεξάρτητοι αλλά να «ρουφάμε» το Κράτος.

Δεν υπάρχει σωτηρία. Ούτε προς τα μπρος ούτε προς τα πίσω. Μόνο προς τα «μέσα» μπορεί να γίνει το θαύμα. Να ανα-γνωρίσουμε τον κακό εαυτό μας, να τον αλλάξουμε, να πείσουμε εαυτούς και αλλήλους πως δεν υπάρχει πλέον ο παλαιός έλληνας, ότι η Δημοκρατία έχει κανόνες και όρια, ότι η ιδεοληψία δεν είναι τρόπος διακυβέρνησης.

Κι όλα αυτά πρέπει να συμβούν πολύ γρήγορα.

Γιατί πίσω από την πόρτα της Ιστορίας δεν κρύβεται κάποιος «δόλιος αλλοδαπός» αλλά η εθνική καταστροφή. Αν κάτι τέτοιο αφήσουμε να γίνει τότε πια δεν θα υπάρχουν νικητές και νικημένοι, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί αλλά μόνον το Χάος.

Ένα Χάος για το βάθος και το σκότος του οποίου θα είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι, αλλά αυτό δεν θάχει καμία σημασία.

Υ. Γ.: Πότε θα πάψουν οι αριστεροί να δολοφονούν την Αριστερά στο όνομα της «καθαρής αριστεροσύνης»; (που μόνον ορισμένοι – εξ επιφοιτήσεως του Μαρξ; – κατέχουν).

Καθηγητής Γιάννης Πανούσης – Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης

http://www.anoixtoparathyro.gr, του Γιάννη Πανούση

Διαβάστε από το ΒΗΜΑ της Κυριακής, μια εξαιρετική άποψη για το σημερινό μας πολιτικό αδιέξοδο, με άρωμα από Σκουριές, από τον Ηλία Kουλουκούντη, συγγραφέα και αρθρογράφο για ζητήματα πολιτικής.

«Το ιστορικό παράδειγμα του πολιτικού του Κέντρου Γιώργου Μυλωνά, που αρνήθηκε να πάρει μέρος σε κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή φοβούμενος την κριτική της αριστερής πτέρυγας του κόμματος του, δημιουργεί παραλληλισμούς με το σήμερα και με την παγίδευση της Αριστεράς στις ιδεολογικές αγκυλώσεις της.

Ο Γιώργος Μυλωνάς, ο οποίος διέφυγε από την Αμοργό, όντας εκεί κρατούμενος της χούντας επί 14 μήνες, παρέμεινε φυλακισμένος της ιδεολογίας του. Με την άρνηση του να συμμετάσχει σε συνασπισμό εθνικής ενότητας υπό τον πρώην πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, έχασε την ευκαιρία να βοηθήσει την Ελλάδα να αποτινάξει τα δεσμά τής χούντας πέντε χρόνια νωρίτερα, επειδή φοβόταν τις επικρίσεις από την Αριστερά.

Μετά τη νίκη στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ο Αλέξης Τσίπρας είχε το μέλλον στα χέρια του, όπως ο Μυλωνάς τον Οκτώβριο του 1969. θα πετάξει και αυτός την ευκαιρία να βγει η Ελλάδα από το αδιέξοδο, επειδή αρνείται επίσης να τα σπάσει με την ξεπερασμένη ιδεολογία κάποιων μελών στο ίδιο του το κόμμα; Είχα γίνει ήδη γαμπρός του Μυλωνά, το 1969, και όταν η γυναίκα μου και εγώ επισκεφθήκαμε τον πεθερό μου στην Αμοργό κατά τη διάρκεια της άνοιξης, τον ρώτησα αν ήθελε να διαφύγει. «Διάφοροι στην Ευρώπη μάς ζήτησαν να σε ρωτήσουμε», του είπα, και του ανέφερα τον συνασπισμό της εθνικής ενότητας στον οποίο αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να συμμετάσχει.

«Δεν μπορώ να παράσχω καμία διαβεβαίωση μέχρι να δω τι έχει ο Καραμανλής κατά νου» απάντησε ο Μυλωνάς

«Αλλά δεν νομίζω ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να σταθώ σε ιδεολογικές διαφορές». «Αυτό το σκέφτονται κι εκείνοι πάρα πολύ» είπα.

Έγραψα την ώρα που ήμουν ενθουσιασμένος με την απάντησή του. Θεώρησα ότι θα είναι ευέλικτος. Αλλά μετά την απόδρασή του, βρήκε δικαιολογίες προκειμένου να μην ενταχθεί στον συνασπισμό, ανησυχώντας μήπως προσβάλει το αριστερό ρεύμα του κόμματος του.

Σαράντα έξι χρόνια αργότερα, η χώρα έχει φθάσει και πάλι σε αδιέξοδο και χρειάζεται μια προωθημένη λύση ώστε να καταφέρει να βρει τον δρόμο της προς τα εμπρός. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αντιμετωπίζει σήμερα το ίδιο δίλημμα που ο Μυλωνάς αντιμετώπιζε το 1969. Και για άλλη μία φορά ένας έλληνας ηγέτης κινδυνεύει να ανακόψει την πρόοδο χάριν της δέσμευσής του στην ιδεολογία

Τον Ιανουάριο του 2015, ο ελληνικός λαός, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις, ενώθηκε με την ελπίδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει λύση στη διαμάχη με την ευρωζώνη και ένα τέλος στα έξι χρόνια κρίσης στην Ελλάδα. Με καταγεγραμμένο το 70% της αποδοχής μεταξύ των ελλήνων ψηφοφόρων, η νέα κυβέρνηση είχε μια μοναδική ευκαιρία, θα μπορούσε να είχε δεχθεί τα μέτρα λιτότητας που είχαν ήδη ληφθεί, με τόσο μεγάλο κόστος, και νια τα οποία δεν θα μπορούσε κανείς να την κατηγορήσει, θα μπορούσε να έχει το όφελος των κερδών που η Ελλάδα έχει επιτύχει με τόσες δυσκολίες και να υποστηρίξει την υπόθεση της στην Ευρώπη ενάντια στη λιτότητα, θα μπορούσε να αντιτεθεί στη λιτότητα ως ένα σεβαστό ευρωπαϊκό κράτος. Αντ’ αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε στις πολιτικές του παρελθόντος. Άρχισε να θεσπίζει λαϊκιστικά μέτρα αλλά και μέτρα που σκοπό έχουν να αυξήσουν την επιρροή του στους ψηφοφόρους, υπονομεύοντας τη διαπραγματευτική θέση της χώρας με τους πιστωτές της και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Με αυτόν τον τρόπο, παρέδωσε τα οφέλη της νίκης στους υποστηρικτές του κατά τον απαξιωμένο τρόπο του παλαιού συστήματος, που αυτό οδήγησε, έτσι κι αλλιώς, στην κρίση. «Πρώτη φορά Αριστερά» ήταν το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ, όταν θα έπρεπε να είναι «πρώτη φορά ελεύθερα». Αντί να αναζητεί μια συνολική λύση, ο ΣΥΡΙΖΑ είδε το θέμα στενά κομματικά, ακριβώς όπως έκανε ο Μυλωνάς.

Μια καναδική μεταλλευτική εταιρεία προσπαθεί να αναπτύξει βιομηχανία εξόρυξης χρυσού στη Βόρεια Ελλάδα, προσθέτοντας θέσεις εργασίας στη στάσιμη ελληνική οικονομία. Αντιμέτωπο όμως με μια τόσο αναγκαία προσφορά ξένων επενδύσεων, το υπουργείο Περιβάλλοντος ήταν τόσο ιδεολογικά αντίθετο με την επιχείρηση, που η καναδική εταιρεία είναι έτοιμη να υπαναχωρήσει

Η ξεκάθαρη ιδεολογική ζάλη του Μυλωνά που αρνήθηκε να μιλήσει στον Καραμανλή τον Οκτώβριο του 1969 ωχριά σε σύγκριση.

«Αν ο βοσκός γίνει βασιλιάς, μια μέρα, όταν ο ήλιος βασιλεύει, θα βγει έξω για να αναζητήσει τα πρόβατα». Αυτή είναι μια παραβολή που ο Νικόλας Γκέιτζ, ο οποίος έγραψε για την κράτηση του Μυλωνά στην Αμοργό, απέδωσε στον τελευταίο

Θα αποδειχθεί ότι ο Τσίπρας είναι άλλος ένας βοσκός-βασιλιάς; θα χάσει την ιστορική ευκαιρία επειδή δεν ακούει τίποτε άλλο παρά τα κουδούνια των προβάτων στην πλαγιά του λόφου; Αν συνεχίσει να φοβάται την αριστερή πτέρυγά του, όπως ακριβώς ο Μυλωνάς φοβόταν ότι θα του επιτεθούν επειδή θα πλαισίωνε τον Καραμανλή το 1969, ο Τσίπρας μπορεί να πάρει θέση στο μουσείο των χαμένων ευκαιριών, αυτό στο οποίο τελικά η πολιτική μας ζωή θα μετασχηματιστεί»

Η ιστορική εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, δεν μασάει τα λόγια της για πολιτικό κλίμα που καλλιεργείται και για την βία που εκδηλώνεται. Στο φύλλο της 12/11 διαβάζουμε απόσπασμα από άρθρο πολιτικής ανάλυσης:

«Η κυβέρνηση έχει πολλά ανοικτά μέτωπα, τα οποία δεν τα δημιούργησε όλα ή ίδια. Υπάρχουν προβλήματα πού σέρνονται τις τελευταίες τρεις δεκαετίες και καμιά κυβέρνηση δεν τολμούσε να αγγίξει, πολύ περισσότερο να επιλύσει, γιατί φοβόταν το πολιτικό κόστος ή τις αντιδράσεις της χαϊδεμένης αριστεράς, κομμουνιστικής και μη. Όλα αυτά έγιναν πληγές, κακοφόρμισαν και δηλητηριάζουν έκτοτε το κράτος και την κοινωνία, ενώ δημιουργούν στους πολίτες και Ιδιαίτερα στους νέους, εσφαλμένες εντυπώσεις ως προς τα δικαιώματά τους και ως προς το τί είναι δημοκρατία, νόμιμο και δίκαιο. Τελικά μετατράπηκαν σε μέτωπα, υπό την έννοια ότι κάθε κυβερνητική κίνηση για την αντιμετώπιση και την επίλυσή τους, ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων και οχλοκρατικών εκδηλώσεων. Το μεγαλύτερο και μονίμως ανοικτό μέτωπο είναι το πολιτικό. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση οι εκάστοτε βρίσκονται σε συνεχή διένεξη και σε οξεία αντιδικία, για όλα τα θέματα, πρωτεύοντα και μη και διαφωνούν ακόμη και για τα εθνικά, περί τα οποία θα έπρεπε να υφίσταται συμφωνία και κοινή γραμμή όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών κομμάτων. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι πάντοτε ή αξιωματική αντιπολίτευση, από την επομένη των βουλευτικών εκλογών ζητά νέες εκλογές, ενώ οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν καμιά σοβαρή διαφοροποίηση του εκλογικού σώματος. Έτσι όμως, δυναμιτίζεται το πολιτικό κλίμα και οι πολίτες συνηθίζουν στην χωρίς περιεχόμενο σκληρή αντιπαράθεση, πού μόνο βλάβες προκαλεί στον εθνικό κορμό και κυρίως στην οικονομία. Προέκταση του πολιτικού παιχνιδιού, είναι ή βία που εκδηλώνεται σε πολιτικές συγκεντρώσεις και πορείες, καθώς και ή ακραία βία πού προσπαθεί να αποκτήσει ιδεολογική νομιμοποίηση και κομματική κάλυψη και ή όποια ευθύνεται για το κάψιμο και τη λεηλασία καταστημάτων και την καταστροφή τού κέντρου της Αθήνας, τη δολοφονία των τριών υπαλλήλων της Marfin, το κάψιμο αστυνομικών με βόμβες μολότοφ, την καταδρομική επίθεση στις Σκουριές Χαλκιδικής κατά των εγκαταστάσεων της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός , πενήντα περίπου κουκουλοφόρων, οπλισμένων με δίκαννα κ.ά.»