Ο Αριστοτέλης καταδικάζει από τότε την λαΐκίζουσα δημοκρατία… Αυτή δηλαδή που επιτρέπει σε ένα κόμμα «αριστερό» και σε ένα κόμμα της «λαϊκής δεξιάς» να συγκυβερνούν…

Αφού βρέχει και δύσκολο θα σηκώσουμε αετό, είπα να χαζέψω λίγο στο διαδίκτυο… Διαβάζοντας για το έτος Αριστοτέλη, και ψάχνοντας λίγο πιο βαθειά για τον συντοπίτη φιλόσοφο, διαπίστωσα ακόμη μι αφορά πως ο άνθρωπος ήταν πολύ πιο μπροστά από την εποχή του…

Ο Αριστοτέλης αναγνωρίζει πέντε διαφορετικούς τύπους δημοκρατίας που διακρίνονται μεταξύ τους κατά το χαρακτήρα των θεσμών και του λαού στον οποίο εμφανίζονται συγκεκριμένα. Έτσι υπάρχει (1) η δημοκρατία που στηρίζεται αυστηρά στην ισότητα, όπου ο πλούσιος πολίτης έχει τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με το φτωχό, (2) η δημοκρατία, όπου οι άρχοντες εκλέγονται με βάση το μικρό εισόδημα. Ταιριάζει σε κτηνοτρόφους ή γεωργούς που αποτελούν το καλύτερο υλικό για τη δημοκρατία, γιατί καθώς είναι πολυάσχολοι και απομακρυσμένοι μεταξύ τους, περιορίζονται σε περιστασιακές συνεδριάσεις της συνέλευσης του λαού για να εκλέγουν άρχοντες, να τους αναθέτουν την διακυβέρνηση και να τους καλούν σε απολογία. Άλλες δύο ενδιάμεσου τύπου δημοκρατίες και φθάνουμε (5) στη δημοκρατία εκείνη όπου η συμμετοχή στη λαϊκή συνέλευση αμείβεται και τα διατάγματα τείνουν να εκτοπίζουν τους νόμους. Ο λαός παρασύρεται από δημαγωγούς, οι πλούσιοι κατατρέχονται, το κύρος των δικαστών υπονομεύεται και κυριαρχούν οι τεχνίτες και οι χειρώνακτες. Αυτή η μορφή πολιτεύματος προσομοιάζει στην τυραννία και όπως και εκείνη δεν αποτελεί για τον Αριστοτέλη πολίτευμα με την ουσιαστική έννοια του όρου. Ο Αριστοτέλης δέχεται όχι μόνο την τάση των πολιτευμάτων να οδηγούνται ιστορικά από τη μοναρχία στη δημοκρατία, περνώντας ενδιάμεσα από την αριστοκρατία, την ολιγαρχία και την τυραννία, αλλά και την τάση της δημοκρατίας να οδηγείται από την πιο μετριοπαθή στην πιο απόλυτη μορφή της.

Δηλαδή, ο Αριστοτέλης καταδικάζει από τότε την λαΐκίζουσα δημοκρατία… Αυτή δηλαδή που επιτρέπει σε ένα κόμμα «αριστερό» και σε ένα κόμμα της «λαϊκής δεξιάς» να συγκυβερνούν… Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε…

Ορίζει δε ο Αριστοτέλης πως άριστη μορφή δημοκρατίας είναι όταν πλούσιοι και φτωχοί έχουν καταρχήν τα ίδια πολιτικά δικαιώματα, και ούτε οι μέν ούτε οι δε είναι οι κυρίαρχοι. Και δεν περιγράφει και ως καλύτερη την δημοκρατία της εποχής του Περικλή στην Αθήνα, που κυρίαρχος είναι ο λαός και όχι ο νόμος. Οι αποφάσεις λαμβάνονταν κατά περίπτωση με βούλευμα του λαού.

«Σε τέτοια κράτη εμφανίζονται δημαγωγοί. Ο λαός γίνεται ταυτόχρονα πολυκέφαλος μονάρχης. Οι κόλακες του λαού κάνουν χρυσές δουλειές. Πετυχαίνουν πάντοτε να προβάλλουν τα πάντα στο λαό. Οι δημαγωγοί οφείλουν τη δύναμή τους στο λαό και μόνοι τους εξουσιάζουν τη γνώμη του πλήθους, γιατί αυτούς ακολουθεί το πλήθος. Επίσης παρασύρουν το πλήθος σε επιθέσεις εναντίον των αξιωματούχων `αυτό με τη σειρά του υπονομεύει το σεβασμό για τα αξιώματα. Μια τόσο εκφυλισμένη δημοκρατία δεν είναι στην πραγματικότητα πολίτευμα, γιατί λείπουν η τάξη και η σταθερότητα και με απλή ψηφοφορία ο λαός μπορεί οποτεδήποτε να αγνοήσει το νόμο».

Αυστηρή αλλά δικαιολογημένη η καταδίκη των Αθηναίων δημαγωγών από τον Αριστοτέλη… Τι μου θυμίζει να δεις αυτό…. Κάτι για λαϊκές συνελεύσεις… Κάτι για τα «λαϊκά κινήματα» που έχουν πάντα δίκιο υπεράνω του νόμου…

Καλά θα κάνουν κάποιοι τοπικοί άρχοντες (εκλεγμένοι και μη) να διαβάσουν και λίγο Αριστοτέλη, και όχι μόνο να τον χρησιμοποιούν σαν τουριστικό προϊόν που θα φέρει περισσότερες κρατήσεις στα ξενοδοχεία της περιοχής…

(Υ.Γ. Συνιστώ για μελέτη το «Ο Αριστοτέλης. Παρουσίαση και ερμηνεία της σκέψης του», του In. Düring, τόμος Β΄ μτφ. Α. Γεωργίου – Κατσιβέλα, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1994, και το «Αριστοτέλης», του W. D. Ross, μτφ. Μαριλίζα Μητσού, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1993.)

Είναι απορίας άξιον το ότι μια αριστερή κυβέρνηση διατείνεται ότι λειτουργεί σαν δεξιά λόγω συνθηκών. Δηλαδή πότε θα δράσει ως Αριστερά; Στον παράδεισο των διεθνών σχέσεων που ποτέ δεν θα υπάρξει;

Αν είμαστε φύλακες κάποιου εθνικού και δημοκρατικού αγαθού και όχι καταναλωτές ψευδαισθήσεων, ας αναρωτηθούμε γιατί να γίνουμε απολογητές μιας χαμένης μεταπολιτευτικής στροφής της Ιστορίας Μιας εικονικής παμβασιλείαςτου λαού που υπόσχονται μερικοί για να τον χειραγωγήσουν Αν πιστεύουν ορισμένοι πως ζούμε στο έτος Zero της ελληνικής Ιστορίας, ότι μηδενίσαμε και αρχίσαμε να ξαναμετράμε τον χρόνο από το 2015, τότε ή θ’ αρνηθούμε αυτό το άλμα στο κενό ή θα πρέπει να βάλουμε τις βάσεις του Νέου (Αριστερού ) Ελληνικού Κράτους. Ν’ απαντήσουμε στα παρακάτω ερωτήματα για να μην υποπέσουμε στα ίδια λάθη που χρεοκόπησαν την (παλαιά ) Ελλάδα του 3000 π.Χ. 2014μ.Χ.

• Γιατί ορισμένοι πιστεύουν ότι προωθούν την άκρατη δημοκρατία και δεν αντιλαμβάνονται ότι καλλιεργούν όρους άκρατης ανομίας;
• Πότε ένα πολίτευμα λειτουργεί ως μη πολίτευμα Για να θυμηθούμε τον Αριστοτέλη, σε ποιο είδος δημοκρατίας ζούμε; (Πολιτική, Ζ, 1317α’, 17 45). Σε ποιον απαράβατο καταστατικό Χάρτη Δημοκρατίας έχουμε αναθέσει την προστασία του πολιτεύματος;
• Οι κατέχοντες τα δημόσια αξιώματα θυσιάζουν κάτι από τη ζωή και περιουσία τους ή κερδοσκοπούν με πολιτικοκομματικά προσχήματα;
• Μπορεί να υπάρχει (σχετική) αυτονομία του κράτους από το (δημοκρατικό) πολίτευμα;
• Μπορεί η (όποια) πολιτική οικογένεια (κομματική ή άλλου τύπου) να υπερβαίνει το συμφέρον της πόλεως, της πολιτικής κοινωνίας;
• Ποιοι άρχοντες είναι άξιοι (μη διατεταγμένης) τιμής;
• Γιατί κάποιοι σωρεύουν εξουσίες και αξιώματα (Ένα δεν τους φτάνει );
• Περί της αρετής της διακυβέρνησης ουδείς αριστερός λόγος; Όλα είναι σκοπιμότητα και αναγκαιότητα;
• Ποιον ακριβώς ορισμό δίνουν στη διαφθορά από αξιωματούχους εν μέσω κρίσης;

Πρέπει να συμφωνήσουμε επί της αρχής. Η βίαιη ομογενοποίηση των πολιτών με βάση ένα και μοναδικό πολιτικό φθόγγο καταλύει τη δημοκρατία. Το ίδιο ισχύει όταν το κράτος χωρίζεται σε δύο αντιμαχόμενες φατρίες ή τάξεις ή κομματικούς στρατούς. Από την άλλη το όποιο μεικτό σύστημα (με στοιχεία από διάφορα επιμέρους χαρακτηριστικά πολιτευμάτων) δεν σημαίνει εναλλαγή δημοκρατίας και μη δημοκρατίας.

Είναι απορίας άξιον το ότι μια αριστερή κυβέρνηση διατείνεται ότι λειτουργεί σαν δεξιά λόγω συνθηκών. Δηλαδή πότε θα δράσει ως Αριστερά; Στον παράδεισο των διεθνών σχέσεων που ποτέ δεν θα υπάρξει;

ΥΓ: Φοβάμαι πως θα βρεθούμε πολύ σύντομα σε μια υπαρξιακή σύγκρουση. Στο δίλημμα των ναυαγών (ποιος θα φάει ποιον για να επιζήσει σε ακραίες καταστάσεις) και στο δίλημμα των φυλακισμένων (ποιος θα καρφώσει ποιον για να γλιτώσει). Εκεί θα φανούν το μπόι και η αρετή του καθενός και όλων μας.

[ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ, του Γιάννη Πανούση, 17/03/2016]

Η ιστορική εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, δεν μασάει τα λόγια της για πολιτικό κλίμα που καλλιεργείται και για την βία που εκδηλώνεται. Στο φύλλο της 12/11 διαβάζουμε απόσπασμα από άρθρο πολιτικής ανάλυσης:

«Η κυβέρνηση έχει πολλά ανοικτά μέτωπα, τα οποία δεν τα δημιούργησε όλα ή ίδια. Υπάρχουν προβλήματα πού σέρνονται τις τελευταίες τρεις δεκαετίες και καμιά κυβέρνηση δεν τολμούσε να αγγίξει, πολύ περισσότερο να επιλύσει, γιατί φοβόταν το πολιτικό κόστος ή τις αντιδράσεις της χαϊδεμένης αριστεράς, κομμουνιστικής και μη. Όλα αυτά έγιναν πληγές, κακοφόρμισαν και δηλητηριάζουν έκτοτε το κράτος και την κοινωνία, ενώ δημιουργούν στους πολίτες και Ιδιαίτερα στους νέους, εσφαλμένες εντυπώσεις ως προς τα δικαιώματά τους και ως προς το τί είναι δημοκρατία, νόμιμο και δίκαιο. Τελικά μετατράπηκαν σε μέτωπα, υπό την έννοια ότι κάθε κυβερνητική κίνηση για την αντιμετώπιση και την επίλυσή τους, ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων και οχλοκρατικών εκδηλώσεων. Το μεγαλύτερο και μονίμως ανοικτό μέτωπο είναι το πολιτικό. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση οι εκάστοτε βρίσκονται σε συνεχή διένεξη και σε οξεία αντιδικία, για όλα τα θέματα, πρωτεύοντα και μη και διαφωνούν ακόμη και για τα εθνικά, περί τα οποία θα έπρεπε να υφίσταται συμφωνία και κοινή γραμμή όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών κομμάτων. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι πάντοτε ή αξιωματική αντιπολίτευση, από την επομένη των βουλευτικών εκλογών ζητά νέες εκλογές, ενώ οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν καμιά σοβαρή διαφοροποίηση του εκλογικού σώματος. Έτσι όμως, δυναμιτίζεται το πολιτικό κλίμα και οι πολίτες συνηθίζουν στην χωρίς περιεχόμενο σκληρή αντιπαράθεση, πού μόνο βλάβες προκαλεί στον εθνικό κορμό και κυρίως στην οικονομία. Προέκταση του πολιτικού παιχνιδιού, είναι ή βία που εκδηλώνεται σε πολιτικές συγκεντρώσεις και πορείες, καθώς και ή ακραία βία πού προσπαθεί να αποκτήσει ιδεολογική νομιμοποίηση και κομματική κάλυψη και ή όποια ευθύνεται για το κάψιμο και τη λεηλασία καταστημάτων και την καταστροφή τού κέντρου της Αθήνας, τη δολοφονία των τριών υπαλλήλων της Marfin, το κάψιμο αστυνομικών με βόμβες μολότοφ, την καταδρομική επίθεση στις Σκουριές Χαλκιδικής κατά των εγκαταστάσεων της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός , πενήντα περίπου κουκουλοφόρων, οπλισμένων με δίκαννα κ.ά.»