Διαβάστε από το ΒΗΜΑ της Κυριακής, μια εξαιρετική άποψη για το σημερινό μας πολιτικό αδιέξοδο, με άρωμα από Σκουριές, από τον Ηλία Kουλουκούντη, συγγραφέα και αρθρογράφο για ζητήματα πολιτικής.
«Το ιστορικό παράδειγμα του πολιτικού του Κέντρου Γιώργου Μυλωνά, που αρνήθηκε να πάρει μέρος σε κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή φοβούμενος την κριτική της αριστερής πτέρυγας του κόμματος του, δημιουργεί παραλληλισμούς με το σήμερα και με την παγίδευση της Αριστεράς στις ιδεολογικές αγκυλώσεις της.
Ο Γιώργος Μυλωνάς, ο οποίος διέφυγε από την Αμοργό, όντας εκεί κρατούμενος της χούντας επί 14 μήνες, παρέμεινε φυλακισμένος της ιδεολογίας του. Με την άρνηση του να συμμετάσχει σε συνασπισμό εθνικής ενότητας υπό τον πρώην πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, έχασε την ευκαιρία να βοηθήσει την Ελλάδα να αποτινάξει τα δεσμά τής χούντας πέντε χρόνια νωρίτερα, επειδή φοβόταν τις επικρίσεις από την Αριστερά.
Μετά τη νίκη στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ο Αλέξης Τσίπρας είχε το μέλλον στα χέρια του, όπως ο Μυλωνάς τον Οκτώβριο του 1969. θα πετάξει και αυτός την ευκαιρία να βγει η Ελλάδα από το αδιέξοδο, επειδή αρνείται επίσης να τα σπάσει με την ξεπερασμένη ιδεολογία κάποιων μελών στο ίδιο του το κόμμα; Είχα γίνει ήδη γαμπρός του Μυλωνά, το 1969, και όταν η γυναίκα μου και εγώ επισκεφθήκαμε τον πεθερό μου στην Αμοργό κατά τη διάρκεια της άνοιξης, τον ρώτησα αν ήθελε να διαφύγει. «Διάφοροι στην Ευρώπη μάς ζήτησαν να σε ρωτήσουμε», του είπα, και του ανέφερα τον συνασπισμό της εθνικής ενότητας στον οποίο αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να συμμετάσχει.
«Δεν μπορώ να παράσχω καμία διαβεβαίωση μέχρι να δω τι έχει ο Καραμανλής κατά νου» απάντησε ο Μυλωνάς
«Αλλά δεν νομίζω ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να σταθώ σε ιδεολογικές διαφορές». «Αυτό το σκέφτονται κι εκείνοι πάρα πολύ» είπα.
Έγραψα την ώρα που ήμουν ενθουσιασμένος με την απάντησή του. Θεώρησα ότι θα είναι ευέλικτος. Αλλά μετά την απόδρασή του, βρήκε δικαιολογίες προκειμένου να μην ενταχθεί στον συνασπισμό, ανησυχώντας μήπως προσβάλει το αριστερό ρεύμα του κόμματος του.
Σαράντα έξι χρόνια αργότερα, η χώρα έχει φθάσει και πάλι σε αδιέξοδο και χρειάζεται μια προωθημένη λύση ώστε να καταφέρει να βρει τον δρόμο της προς τα εμπρός. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αντιμετωπίζει σήμερα το ίδιο δίλημμα που ο Μυλωνάς αντιμετώπιζε το 1969. Και για άλλη μία φορά ένας έλληνας ηγέτης κινδυνεύει να ανακόψει την πρόοδο χάριν της δέσμευσής του στην ιδεολογία
Τον Ιανουάριο του 2015, ο ελληνικός λαός, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις, ενώθηκε με την ελπίδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει λύση στη διαμάχη με την ευρωζώνη και ένα τέλος στα έξι χρόνια κρίσης στην Ελλάδα. Με καταγεγραμμένο το 70% της αποδοχής μεταξύ των ελλήνων ψηφοφόρων, η νέα κυβέρνηση είχε μια μοναδική ευκαιρία, θα μπορούσε να είχε δεχθεί τα μέτρα λιτότητας που είχαν ήδη ληφθεί, με τόσο μεγάλο κόστος, και νια τα οποία δεν θα μπορούσε κανείς να την κατηγορήσει, θα μπορούσε να έχει το όφελος των κερδών που η Ελλάδα έχει επιτύχει με τόσες δυσκολίες και να υποστηρίξει την υπόθεση της στην Ευρώπη ενάντια στη λιτότητα, θα μπορούσε να αντιτεθεί στη λιτότητα ως ένα σεβαστό ευρωπαϊκό κράτος. Αντ’ αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε στις πολιτικές του παρελθόντος. Άρχισε να θεσπίζει λαϊκιστικά μέτρα αλλά και μέτρα που σκοπό έχουν να αυξήσουν την επιρροή του στους ψηφοφόρους, υπονομεύοντας τη διαπραγματευτική θέση της χώρας με τους πιστωτές της και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Με αυτόν τον τρόπο, παρέδωσε τα οφέλη της νίκης στους υποστηρικτές του κατά τον απαξιωμένο τρόπο του παλαιού συστήματος, που αυτό οδήγησε, έτσι κι αλλιώς, στην κρίση. «Πρώτη φορά Αριστερά» ήταν το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ, όταν θα έπρεπε να είναι «πρώτη φορά ελεύθερα». Αντί να αναζητεί μια συνολική λύση, ο ΣΥΡΙΖΑ είδε το θέμα στενά κομματικά, ακριβώς όπως έκανε ο Μυλωνάς.
Μια καναδική μεταλλευτική εταιρεία προσπαθεί να αναπτύξει βιομηχανία εξόρυξης χρυσού στη Βόρεια Ελλάδα, προσθέτοντας θέσεις εργασίας στη στάσιμη ελληνική οικονομία. Αντιμέτωπο όμως με μια τόσο αναγκαία προσφορά ξένων επενδύσεων, το υπουργείο Περιβάλλοντος ήταν τόσο ιδεολογικά αντίθετο με την επιχείρηση, που η καναδική εταιρεία είναι έτοιμη να υπαναχωρήσει
Η ξεκάθαρη ιδεολογική ζάλη του Μυλωνά που αρνήθηκε να μιλήσει στον Καραμανλή τον Οκτώβριο του 1969 ωχριά σε σύγκριση.
«Αν ο βοσκός γίνει βασιλιάς, μια μέρα, όταν ο ήλιος βασιλεύει, θα βγει έξω για να αναζητήσει τα πρόβατα». Αυτή είναι μια παραβολή που ο Νικόλας Γκέιτζ, ο οποίος έγραψε για την κράτηση του Μυλωνά στην Αμοργό, απέδωσε στον τελευταίο
Θα αποδειχθεί ότι ο Τσίπρας είναι άλλος ένας βοσκός-βασιλιάς; θα χάσει την ιστορική ευκαιρία επειδή δεν ακούει τίποτε άλλο παρά τα κουδούνια των προβάτων στην πλαγιά του λόφου; Αν συνεχίσει να φοβάται την αριστερή πτέρυγά του, όπως ακριβώς ο Μυλωνάς φοβόταν ότι θα του επιτεθούν επειδή θα πλαισίωνε τον Καραμανλή το 1969, ο Τσίπρας μπορεί να πάρει θέση στο μουσείο των χαμένων ευκαιριών, αυτό στο οποίο τελικά η πολιτική μας ζωή θα μετασχηματιστεί»