Ο David Irving στό βιβλίο του Ρόμελ (sic) Ή Αλεπού της Έρημου (έκδ. Γκοβόστης) σε κάποια σελίδα του μνημονεύει τον διάσημο όπως τον λέει στίχο του Γερμανού ευθυμογράφου Christian Morgestern: Έτσι, κατά την άποψή του, , τι δεν ταίριαζε δεν μπορούσε να ‘ναι αλήθεια . Ό στίχος, πού είναι δίστιχος, εκφράζει μια παντός καιρού αλήθεια πού δυστυχώς ισχύει για όλα σχεδόν τα πρόσωπα της ιστορίας, αλλά και για μας τούς καθημερινούς ανθρώπους, εφόσον μέσα μας υπάρχει κάποια μικρή δόση εγωισμού. Ό,τι δεν μας ταιριάζει, ό,τι δεν μας εκφράζει δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Κι επειδή υπάρχουν πολλών ειδών αλήθειες, διαλέγουμε συνήθως εκείνες πού είναι γλυκές και αποστρεφόμαστε όσες είναι πικρές ή στυφές. Από τον κανόνα αυτό δεν μπορούσε να κάνει εξαίρεση ό μέχρι πρόσφατα πρωθυπουργός. σε κανέναν πολιτικό της νεώτερης ελληνικής ιστορίας τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά στα πρώτα βήματα της πολιτικής τους πορείας όσο στον κ. Τσίπρα. Τα πράγματα άρχισαν να στραβώνουν από την πρώτη στιγμή πού έγινε πρωθυπουργός, για να αποδειχθεί για μια ακόμη φορά πόσο σοφό ήταν το αρχαίο γνωμικό: «Αρχή άνδρα δείκνυσι». Στην άσκηση του αξιώματος δείχνεται ή άξια ή ό χαρακτήρας ενός άνθρωπου. Δεν θα αναφερθώ στην κακή εκλογή συνεργατών, πού αποδεδείχθηκαν μετριότεροι αλλά πομπωδέστεροι ενός μετρίου αλλά μετριοπαθούς παλαιού συμπατριώτη μου πολιτικού. Ό κ. Τσίπρας, άγευστος ουσιαστικώς πολιτικής παιδείας (ή πολιτική παιδεία της μπροσούρας είναι καλή μόνο για τούς εξώστες και τα μπαλκόνια) δεν έχει κατανοήσει ότι ή Υψηλή Πολιτική είναι ή Στρατηγική των Σωστών Επιλογών. Ήταν κακή επιλογή το ότι σαν κακιωμένο παιδί αποχώρησε από τη σύσκεψη των Ευρωπαίων πολιτικών και κάκιστη επιλογή ή προκήρυξη του δημοψηφίσματος. Διότι εκείνο το 62% του βγήκε ξινό και μελλοντικά κι εύχομαι να διαψευσθώ θα του βγει πιο ξινό. Βέβαια το ότι συναίνεσε τελικά στην υπογραφή μιας επαχθούς συμφωνίας και στην υπογραφή ενός νέου μνημονίου θα μπορούσε να θεωρηθεί μια καλή επιλογή. Άλλ’ αυτή ή επιλογή ήταν αντίθετη προς το πολιτικό πρόγραμμα του πολυκομματικού κόμματος του, αντίθετο προς όσα ό ίδιος και οι πολιτικοί συνεργάτες του είχαν urbi et orbi διακηρύξει. Κι ίσως για το λόγο αυτό να βγει καμένος. Και μαζί του και ό κ. Καμμένος. Λάθος μέγιστο και ίσως μοιραίο για την πολιτική του καριέρα είναι ή προκήρυξη των εκλογών την επαύριον του κλεισίματος της συμφωνίας. Κατά πρώτον, διέσπασε το κόμμα του και δεύτερον έδωσε λαβή στην παμπόνηρη πρόεδρο της Βουλής να στραφεί εναντίον του και εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας και να τούς κατηγορεί ευθέως για συνταγματικό πραξικόπημα. Δεύτερον, έστρεψε εναντίον του όλα τα κόμματα, ακόμη κι εκείνα πού ήσαν πρόθυμα να τού συμπαρασταθούν στη δύσκολη ευρωπαϊκή του πορεία, όχι, όμως, και στην πολιτική των Ερυθρών Χμέρ σε θέματα παιδείας και στη σκουριασμένη πρακτική στο θέμα των Σκουριών της Χαλκιδικής. Κι αν ακόμη κερδίσει τις εκλογές ο κ. Τσίπρας, θα είναι μόνος στη Βουλή, εκτεθειμένος στη βολή όλων των κομμάτων. Και ή πιο ισχυρή βολή θα προέρχεται από τούς πρώην συντρόφους του, πού ήσαν μέχρι χθες τα ισχυρότερα πυροβόλα του. Μπορεί να τούς ξεφορτώθηκε από το κόμμα αλλά θα τούς έχει αντιπάλους στη Βουλή, κυρίως όμως στο πεζοδρόμιο. Ό κ. Μεϊμαράκης στη Βουλή ίσως να μη χρειάζεται πλέον να ομιλεί. Μάλλον θα κάνει με την πείρα του παλαιού προέδρου της Βουλής τον διαιτητή ανάμεσα στους συμπλεκόμενους, διαπληκτιζόμενους πρώην συντρόφους.
Και κάτι ακόμη πού, παρότι είχε προειδοποιηθεί, δεν θέλησε ν’ ακούσει. Εξαιτίας του μεταναστευτικού πού ή αρμοδία υπουργός χειρίστηκε επιπόλαια για να μην πούμε βλακωδώς , ή Χρυσή Αυγή , ακλουθώντας τη γραμμή Μαρί Λεπέν, πιθανώς να είναι το πιο ωφελημένο κόμμα από αυτές τις κατ’ εμέ αδικαιολόγητες εκλογές. Αλλά το πιο σοβαρό λάθος του κ. Τσίπρα, λάθος πού δικαιώνει πασίδηλα το στίχο του Christian Morgestern, είναι ότι με την αιφνιδιαστική (αλλ’ από όλους αναμενόμενη) προκήρυξη των εκλογών, έχασε την υποστηρικτική ανοχή της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν θα αποβεί βλαπτικό μόνο για τον ίδιο και για ό,τι απομένει από το κόμμα του. Είναι βλαπτικό για την Ελλάδα και στο μέλλον θα γίνει οδυνηρό, αν δεν κυριαρχήσουν δεύτερες και σωφρονέστερες σκέψεις. Με άλλα λόγια, κάτι πού μπορούσε να γίνει ευεργετικό και σωστικό, κι εννοώ μια πολιτική εθνικής σύμπνοιας, λόγω των άκαιρων εκλογών, θα οδηγήσει σε μια πολιτική όχι απλής άπνοιας αλλά σε μια πολιτική δύσπνοιας. Ό κ. Τσίπρας, παρότι είχε ειδοποιηθεί από ανθρώπους πού τον αγαπούν αλλά έχουν πόνο για την Ελλάδα, να μην προχωρήσει σε διεξαγωγή εκλογών, γιατί αυτές θα φέρουν νέες στον τόπο συμφορές, προτίμησε ν’ ακούσει την αλήθεια πού του ταίριαζε. Κι έτσι ενώ του δινόταν ή ευκαιρία να παίξει το ρόλο του Αγαμέμνονος, να γίνει ηγέτης των περισσοτέρων Ελλήνων, προτίμησε το ρόλο τού Θερσίτη για να ανταλλάσσει ύβρεις με τούς πρώην συντρόφους του. Έθεσε το κομματικό πρόβλημα πάνω από το εθνικό συμφέρον. Προβλέπω ότι οι εντάσεις στη νέα Βουλή θα είναι ισχυρότερες απ’ ό,τι ήταν στην εφταμηνίτικη πού μόλις μας τέλειωσε. το ν’ αποταθώ στους βουλευτές πού θα στελεχώσουν μεθαύριο τη Βουλή και να τούς πω να θυμηθούν την Ελλάδα, το θεωρώ μάταιο. το έχω πράξει και άλλες φορές και σε πλέον αισιόδοξες στιγμές.
ΠΗΓΗ: ΕΣΤΙΑ, 18/09/2015, του Σαράντη Καργάκου, ιστορικού & συγγραφέα
