Στο έγκυρο blog «greenminerals.blogspot» μέλη της ίδιας της ΕΠΙΤΗΡΩ (ΕΠΙτροπής για την Τήρηση των περιβαλλοντικών όΡΩν), σχολιάζουν τα περίφημα δημοσιεύματα για «έκθεση σοκ» και «εκθέσεις κόλαφος» που εμφανίστηκαν πρόσφατα στον φιλοκυβερνητικό κίτρινο τύπο. Διαβάστε για να κατανοήσετε και πως στήνεται η προπαγάνδα μέσω ενός μηχανισμού διαστρέβλωσης και παραπλάνησης.

«Μια νέα δημοσιογραφική και γενικότερα επικοινωνιακή (υπό) κουλτούρα υποβαθμίζει καθημερινά τις έννοιες της αξιόπιστης, έγκυρης και αντικειμενικής ενημέρωσης. Επιφανειακές αναλύσεις, κατασκευασμένες ειδήσεις, κινδυνολογικά σενάρια, τακτικές σκοπιμότητας βρίσκονται στο επίκεντρο. Την ίδια στιγμή οτιδήποτε έχει σχέση με τον ορθολογισμό, την ορθολογιστική σκέψη και προσέγγιση, την αλήθεια, τον ρεαλισμό, τις αξίες της επιστημονικής τεκμηρίωσης, θεωρείται αδιάφορο και μάλλον ανεπιθύμητο.

Την περίοδο αυτή, σε συνδυασμό με την παρουσία των μεταλλείων Χαλκιδικής στο επίκεντρο των συζητήσεων και συχνά άστοχων αντιπαραθέσεων, είναι πολλοί αυτοί που επικαλούνται στοιχεία και συμπεράσματα της ΕΠΙΤΗΡΩ (ΕΠΙτροπή για την Τήρηση των περιβαλλοντικών όΡΩν). Το γεγονός αυτό, σε σχέση και με έκθεση που πρόσφατα είδε τα φώτα της δημοσιότητας αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για πρώην μέλη της ΕΠΙΤΗΡΩ να προβούν στην παρούσα παρέμβαση. Είναι σε κάθε περίπτωση καλό για αυτούς που ενδιαφέρονται για το θέμα να αναζητήσουν και να διαβάσουν τις εκθέσεις (κυρίως τη 2η) της ΕΠΙΤΗΡΩ για σφαιρικότερη και αντικειμενική ενημέρωση.

Συγκεκριμένα το έργο και τα πορίσματα της ΕΠΙΤΗΡΩ στηρίχτηκαν σε συγκεκριμένους και απόλυτα ελεγχόμενα επιστημονικά δειγματοληπτικούς κανόνες, με στόχο την αντιπροσωπευτική προέλευση των δειγμάτων από το σύνολο των υλικών που συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία, αλλά και των περιβαλλόντων φυσικών αποδεκτών. Υπήρξε δηλαδή στρατηγική και σχέδιο για τις δειγματολογικές δραστηριότητες που υλοποιήθηκαν. Η αξιολόγηση και ερμηνεία των όποιων εργαστηριακών και αναλυτικών αποτελεσμάτων απαιτεί τον απόλυτο έλεγχο και γνώση όλων των δεδομένων που χαρακτηρίζουν τα δείγματα.

Από την πλευρά των μελών της ΕΠΙΤΗΡΩ είναι σαφές ότι οι πρόσφατες «δημοσιογραφικές» πληροφορίες, σχετικά με συγκεντρώσεις και υπερβάσεις αρσενικού και καδμίου, είναι απροσδιόριστες και στερούνται δυνατότητας για βάσιμες αναλύσεις και συμπεράσματα. Από τις εκθέσεις τις ΕΠΙΤΗΡΩ, που βρίσκονται σίγουρα στα αρχεία του Υπουργείου και άλλων αρμόδιων υπηρεσιών, στην περίπτωση των φυσικών αποδεκτών (νερά, εδάφη) δεν προκύπτουν περιεκτικότητες των επιπέδων που αναφέρονται στη δημοσίευση. Για παράδειγμα στις υδρευτικές γεωτρήσεις των περιοχών Στρατωνίου, Στρατονίκης και Σταγείρων, μεταξύ των 11 που μελετήθηκαν (στοιχεία 2008) το κάδμιο δεν ξεπερνούσε σε καμμία από αυτές τα επιτρεπτά όρια ενώ το αρσενικό παρουσιάζε ελεγχόμενη οριακή υπέρβαση σε 3 από τις 11 γεωτρήσεις. Το ίδιο συνέβαινε με τα νερά των μεταλλείων μετά την επεξεργασία τους στη μονάδα εξουδετέρωσης, όπου τόσο το κάδμιο όσο και το αρσενικό κνούνται σταθερά πολύ κάτω από τα θεσμοθετημένα όρια.

Ένα άλλο θέμα που χρειάζεται διευκρίνηση είναι το γεγονός της ποιοτικής κατάστασης των φυσικών αποδεκτών σε μεταλλευτικό περιβάλλον ανεξάρτητα της παρουσίας παραγωγικής διαδικασίας. Είναι γεωλογικά δεδομένο ότι τα πετρώματα, τα μεταλλεύματα και τα νερά μοιράζονται, διεκδικούν και συχνά «στριμώχνονται»  στον ίδιο κοινό χώρο του υπεδάφους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η χημική σύσταση των μεταλλευμάτων να επηρεάζει με απόλυτα φυσικό τρόπο αυτές των υπογείων νερών και των υπερκείμενων εδαφών. Προκύπτει λοιπόν τα νερά και τα εδάφη σε μεταλλοφόρες περιοχές να εμπλουτίζονται από τη φύση τους με τα εκάστοτε μέταλλα στο περιβάλλον υπέδαφος.

Συνηθίζεται αυτή την εποχή, αλλά αποτελεί και παλαιότερη τακτική, να «τσουβαλιάζονται» όλα τα μεταλλεύματα από κάθε άποψη, ανεξάρτητα από τον κοιτασματολογικό τύπο που ανήκουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργείται η εντύπωση ότι παράγονται με τον ίδιο τρόπο, αναφέρονται στις ίδιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις και έχουν την ίδια οικονομική σημασία. Και βέβαια σε καμμία περίπτωση τα πράγματα δεν είναι έτσι. Στην περίπτωση των μεταλλείων Ολυμπιάδας και Μαντέμ Λάκκου-Μαύρων Πετρών (Στρατώνι/Στρατονίκη) πρόκειται, με μικρές διαφοροποιήσεις, για πολυμεταλλικά κοιτάσματα μολύβδου-ψευδαργύρου-χρυσού-αργύρου, όπου το αρσενικό και το κάδμιο συμμετέχουν σε κυμαινόμενες συγκεντρώσεις (συχνά υψηλές στην περίπτωση του αρσενικού), ενώ στην περίπτωση των Σκουριών πρόκειται για κοίτασμα χαλκού-χρυσού με πλήρη απουσία του καδμίου και αρσενικού, αλλά και τυχόν άλλων βαρέων μετάλλων σε αντιληπτές συγκεντρώσεις. Επίσης διαφορετική είναι και η δυναμική δημιουργίας όξινης απορροής με τις Σκουριές να μην παρουσιάζουν προβλήματα στο θέμα αυτό. Φαίνεται λοιπόν ότι κάποιοι αποφεύγουν ή μάλλον επιδιώκουν, είτε από άγνοια είτε συνειδητά, να κάνουν τον θεμελιώδη αυτόν διαχωρισμό, με αποτέλεσμα να δημιουργείται σύγχυση, εικονικές και ψευδείς εντυπώσεις. Και μάλιστα λόγω της δημοσιότητας και της «κατ’ όνομα» (δεν νομίζω να είναι πολλοί που γνωρίζουν τη γεωγραφική θέση) αναγνωρισιμότητας τους, αφήνεται να εννοηθεί ότι οι συζητήσεις για το κάδμιο και το αρσενικό γίνονται για τις Σκουριές. Είναι σαφές και επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι διαφορετικά μεταλλεύματα έχουν διαφορετική σχέση με το περιβάλλον και τους αποδέκτες τους.

Επίσης είναι γνωστό ότι η μεταλλευτική δραστηριότητα στη ΒΑ Χαλκιδική είναι ιστορικά διαχρονική, και η όποια περιβαλλοντική υποβάθμιση συνδέεται και οφείλεται, σχεδόν στο σύνολο της, σε προηγούμενες επιπτώσεις. Οι κάτοικοι στα Μαντεμοχώρια της περιοχής ζουν περισσότερο από ένα αιώνα δίπλα και κοντά στο συγκεκριμένο περιβάλλον. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει συμβεί κάτι που να «φορτώνεται»  στη μεταλλευτική δραστηριότητα και που μπορεί να έχει επηρεάσει επικίνδυνα τη καθημερινή τους ζωή και την ατομική τους υγεία. Και δεν είναι μόνοι στη διαπίστωση και το αποτέλεσμα αυτό, αφού σε διεθνή κλίμακα φαίνεται ότι το «δηλητήριο» δεν βρίσκεται τελικά στα μεταλλεία αλλά στον αντιμεταλλευτικό φανατισμό που δυστυχώς καλλιεργείται.

Για όλο το άρθρο δείτε εδώ, όπου γίνεται μια συνοπτική αναφορά και παρατίθενται αποσπάσματα και  από τις 4 Εκθέσεις της ΕΠΙΤΗΡΩ, που δίνουν το στίγμα του έργου που πραγματοποιήθηκε.

Το 2002 μια απόφαση του ΣτΕ, απόρριψης του επενδυτικού σχεδίου τα TVX Gold για τη μεταλλουργία χρυσού στην Ολυμπιάδα, έβαλε τέλος στην πρώτη προσπάθεια αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της Χαλκιδικής. Τo επενδυτικό σχέδιο της TVX Gold για την αξιοποίηση των 380 τόνων συνολικών αποθεμάτων χρυσού στα ιστορικά μεταλλεία τα Χαλκιδικής (115 στην Ολυμπιάδα, 9 στο Στρατώνι και 161 στις Σκουριές, σύμφωνα με μελέτες του ΙΓΜΕ) ακυρώθηκε. Η θυγατρική εταιρεία της στην Ελλάδα, TVX Hellas, που είχε την κυριότητα των μεταλλείων, ένα χρόνο μετά (Ιούνιος του 2003) κατέθεσε αίτημα πτώχευσης και για διάστημα ενός έτους οι 450 εργαζόμενοι στα μεταλλεία, αλλά και οι συνεργαζόμενοι εργολάβοι και προμηθευτές παρέμειναν απλήρωτοι, η μεταλλευτική δραστηριότητα διεκόπη και η τότε κυβέρνηση επί ένα χρόνο αναζητούσε λύση στο αδιέξοδο.

Η Ελληνικός Χρυσός αποτέλεσε τον φορέα συνέχισης της μεταλλευτικής δραστηριότητας της περιοχής. Το ελληνικό Δημόσιο μεταβίβασε τα μεταλλεία στην εταιρεία τον Δεκέμβριο του 2003 και τον Ιανουάριο του 2004 η σύμβαση μεταβίβασης επικυρώθηκε από τη Βουλή. Η Ελληνικός Χρυσός κατάφερε να διασφαλίσει την αδειοδότηση ενός ενιαίου επιχειρηματικού σχεδίου για την παράλληλη ανάπτυξη και εκμετάλλευση των κοιτασμάτων σε Μαύρες Πέτρες, Σκουριές και Ολυμπιάδα, το οποίο συμπεριέλαβε και τη δημιουργία μονάδας χρυσού. Τον Ιούλιο του 2011 εκδόθηκε η Κοινή Υπουργική Απόφαση (υπογράφουν 5 υπουργεία) με την οποία εγκρίθηκε η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων και οι τεχνικές μελέτες των επιμέρους έργων. Η διασφάλιση αυτής της έγκρισης αφύπνισε το ξένο επενδυτικό ενδιαφέρον για τα κοιτάσματα της Χαλκιδικής και την ίδια χρονιά η Eldorado Gold εξαγόρασε το 95% της Ελληνικός Χρυσός αποκτώντας τον πλήρη έλεγχο των Μεταλλείων Χαλκιδικής. Από τον Φεβρουάριο του 2012 μέχρι σήμερα η καναδική εταιρεία έχει επενδύσει περίπου 300 εκατ. δολάρια, ενώ για το 2015 έχουν προγραμματιστεί επιπλέον 300 εκατ. δολάρια στο πλαίσιο μιας συνολικότερης επένδυσης ύψους 1 δισ. ευρώ μέχρι το 2017. Για τους 1.987 εργαζόμενους στα Μεταλλεία Χαλκιδικής η απόφαση του υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Ενέργειας και Περιβάλλοντος, Παναγιώτη Λαφαζάνη, να ανακαλέσει για επανέλεγχο δύο άδειες της μονάδας εμπλουτισμού στις Σκουριές, ξύπνησε τον εφιάλτη του 2002. Μέχρι και τις 27 Φεβρουαρίου που ο υπουργός ανακάλεσε τις άδειες, δεν πίστευαν ότι η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα θέσει σε αβεβαιότητα την εργασία τους, παρά τις προεκλογικές δεσμεύσει για ακύρωση της μονάδας και τις αντίστοιχες δηλώσεις Λαφαζάνη στις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή. Είχαν εξάλλου συναντηθεί 4 φορές σύμφωνα με την ανακοίνωση του Σωματείου με τον κ. Λαφαζάνη και είχε δεσμευτεί απέναντί τους ότι δεν θα προχωρήσει σε καμία κίνηση ερήμην τους. Οι ανησυχίες ενισχύθηκαν μετά την απόφαση του Υπουργείου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΑΠΕΝ) να ελέγξει τη νομιμότητα των πρωτοκόλλων υλοτόμησης 300 στρεμμάτων που έχει πάρει η εταιρεία από το Δασαρχείο. Τελικά το υπουργείο διαπίστωσε ότι τα πρωτόκολλα είναι νόμιμα και το Δασαρχείο έδωσε την άδεια συνέχισης των εργασιών στην περιοχή Καρατζά. Η απόφαση αυτή έφερε σε δύσκολη θέση τον αναπληρωτή υπουργό Περιβάλλοντος Γιάννη Τσιρώνη που δέχτηκε επίθεση από το κόμμα του, «Οικολόγοι Πράσινοι», καταγράφηκε όμως παράλληλα και ως προσπάθεια εξομάλυνσης του αδιεξόδου που έχει δημιουργηθεί και των σχέσεων κυβέρνησης και εταιρείας. Αυτό άρχισε να διαφαίνεται από τη συνάντηση που έκανε μέσα στο περασμένο Σαββατοκύριακο ο διευθύνων σύμβουλος της Eldorado Gold κ. Πολ Ράιτ και η διοίκηση της Ελληνικός Χρυσός με τον υπουργό Παναγιώτη Λαφαζάνη και τον αναπληρωτή υπουργό Γιάννη Τσιρώνη. Οι δύο υπουργοί δήλωσαν κατά τη συνάντηση την πρόθεσή τους να επισκεφτούν σύντομα την περιοχή, προκειμένου να σχηματίσουν μια πληρέστερη εικόνα, βλέποντας επιτόπου την κατάσταση και διεξάγοντας ουσιαστική συζήτηση με όλες τις πλευρές , ανέφερε το υπουργείο σε σχετική ανακοίνωσή του.

Η πλευρά τα εταιρείας αναμένει από τον υπουργό ολοκλήρωση της διαδικασίας επανελέγχου των δύο αδειών (αρχιτεκτονικής και ηλεκτρομηχανολογικής μελέτης) της μονάδας εμπλουτισμού. Αυτό που σύμφωνα με πληροφορίες ο κ. Πολ Ράιτ έκανε σαφές στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΠΕΝ είναι ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί η μεταλλευτική δραστηριότητα στην περιοχή χωρίς τη μονάδα χρυσού, που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ολοκληρωμένου επενδυτικού σχεδίου της εταιρείας. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, ο κ. Λαφαζάνης φέρεται να εξετάζει ένα τέτοιο σχέδιο, το οποίο συζήτησε και με την εταιρεία. Αυτό που προς το παρόν έχει επιτευχθεί είναι ένα καλό πνεύμα διαλόγου μεταξύ των δύο πλευρών, με την απόσταση όμως μεταξύ τους να παραμένει και μαζί και ο κίνδυνος ακύρωσης της επένδυσης για δεύτερη φορά τα τελευταία χρόνια…

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΡ_ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ, 15/03/2015

Ο Νικόλαος Αρβανιτίδης προτείνει μια καλή συνταγή για ανάπτυξη με οδηγό την μεταλλευτική δραστηριότητα, αλλά διαβάζοντάς την και κοιτάζοντας τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, μας πιάνει μια μελαγχολία όσον αφορά το μέλλον…

«Το 1987 η νορβηγή πρωθυπουργός Gro Harlem Brundtland επινόησε και εισηγήθηκε ένα πρότυπο αναπτυξιακό μοντέλο στη βάση δόμησης και συνέργειας της οικονομικής προόδου και της ευημερίας με την κοινωνική συνοχή και την περιβαλλοντική προστασία. Η προσέγγιση αυτή έθεσε τα θεμέλια μιας νέας αναπτυξιακής θεώρησης και το ξεκίνημα μιας νέας εποχής που χαρακτηρίζεται από την εννοιολογική σημασία και τις αρχές της Βιώσιμης Ανάπτυξης. Κάθε αναπτυξιακή δραστηριότητα και δράση δηλαδή, να αξιολογείται στη βάση των κοινωνικο-οικονομικών και περιβαλλοντικών επιπτώσεων που προκύπτουν. Και πραγματικά έτσι έγινε. Στις βιομηχανικές χώρες του ευρωπαϊκού βορρά όπου την εποχή εκείνη είχε καλλιεργηθεί μια στρεβλή, αντιδραστική, αντιαναπτυξιακή αντίληψη για το περιβάλλον, η εφαρμογή των όρων Βιώσιμης Ανάπτυξης ήρθε να ισορροπήσει την κατάσταση και να διαμορφώσει ένα πλαίσιο επεξεργασίας, αποδοχής και προώθησης μεταρρυθμίσεων σε βασικούς τομείς της παραγωγικής οικονομίας. Το σύνολο σχεδόν των βιομηχανικών δραστηριοτήτων, μεταξύ των οποίων και της μεταλλευτικής, ήρθε να συνταχθεί και να υπηρετήσει την προοπτική της Βιώσιμης Ανάπτυξης, αλλά και να προσαρμοσθεί γρήγορα στις απαιτήσεις και τους περιορισμούς που συνεπάγονται. Να γίνουν δηλαδή, η κοινωνία, το περιβάλλον και η οικονομία αρωγοί και όχι αντίπαλοι στην προστιθέμενη αναπτυξιακή αξία των μεταλλείων. Καινοτόμες, φιλικές στο περιβάλλον τεχνολογίες, αποτελεσματικές και αποδοτικές μέθοδοι παραγωγικής λειτουργίας, σύγχρονες αντιλήψεις εταιρικής ευθύνης και ασφαλούς εργασιακού περιβάλλοντος, αποτελούν μερικά από τα δυναμικά εργαλεία και επιλογές που εντάσσονται στη νέα στρατηγική για την βιώσιμη αξιοποίηση και εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της Ευρώπης. Στην ελληνική πραγματικότητα και κυρίως στην ελληνική πολιτική σκηνή οι εξελίξεις αυτές φαντάζουν μάλλον αινιγματικές, παραμένουν ερωτηματικές και δυστυχώς δεν βρίσκουν την πρέπουσα ανταπόκριση. Λες και η χώρα βρίσκεται σε άλλη ήπειρο ή άλλο πλανήτη. Αντί λοιπόν της λογικής και της πρακτικής «σχεδιάζουμε και δημιουργούμε αναπτυξιακό περιβάλλον για το κοινό καλό», επικρατεί η τακτική και η νοοτροπία, «προστατεύουμε και εξυπηρετούμε κατ’ επιλογή συμφέροντα και σκοπιμότητες», στη βάση της εγκαταλειμμένης στην υπόλοιπη Ευρώπη αντίληψης ότι η ανάπτυξη είναι εχθρός του περιβάλλοντος. Μια ιδιαίτερα αντιφατική και ανάρμοστη προσέγγιση με χαρακτηριστικά οικολογικού φανατισμού και προσήλωσης σε παρωχημένες και αδιέξοδες αντιλήψεις. Έχει κυλήσει το πολύ νερό στο αυλάκι της Βιώσιμης Ανάπτυξης που πλημμύρησε από προκλήσεις, ευκαιρίες και στρατηγικές εφαρμογές νέων πρακτικών βιομηχανικής παραγωγής και περιβαλλοντικής διαχείρισης. Τα μεταλλεία έχουν εναρμονίσει την λειτουργία τους στη κατεύθυνση αυτή και εκπληρώνουν σήμερα τις βασικές αρχές εργασιακής σταθερότητας, σεβασμού στο περιβάλλον και υψηλής οικονομικής αξίας.

Η κοκκινο-πράσινη κυβέρνηση συνεργασίας σοσιαλοδημοκρατών και πρασίνων που προέκυψε από τις πρόσφατες εκλογές στη Σουηδία, αποτελεί παράδειγμα για τον τρόπο που προωθείται και αντιμετωπίζεται η αναπτυξιακή ατζέντα της χώρας σε σχέση με την απασχόληση και το οικολογικό περιβάλλον. Σε ένα κυβερνητικό σχήμα με την παρουσία του κόμματος των πρασίνων (ενός χώρου με παραδοσιακά αυστηρές οικολογικές πεποιθήσεις και ιστορικές καταβολές στα θέματα περιβάλλοντος) εντυπωσιάζει η επιμονή και η προτεραιότητα που δίνεται στην ευημερία των πολιτών και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Και αυτό συμβαίνει με όλους τους τομείς παραγωγικής οικονομίας μεταξύ των οποίων και της μεταλλευτικής. Επιλέγεται έτσι πρώτιστα η κοινωνική διάσταση και προτείνεται σε αντιδιαστολή η συστηματικότερη παρακολούθηση και έλεγχος τυχόν περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Σε καμία των περιπτώσεων δεν γίνεται λόγος για αποφάσεις που θα φρενάρουν την ανάπτυξη και θα ρισκάρουν την δυναμική πορεία της παραγωγικής οικονομίας. Να λοιπόν μια καλή συνταγή και για την Ελλάδα.»

ΠΗΓΗ: http://nikolaosarvanitidis.eu/

ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟ

Εδώ και 20 χρόνια στη Βόρεια Χαλκιδική, εκεί που βρίσκεται σήμερα ο δήμος Αριστοτέλη, ο παραλογισμός έχει το πάνω χέρι. Όχι μόνο διότι μια μεταλλευτική δραστηριότητα αιώνων έγινε ξαφνικά για μερικούς εγκληματική πράξη. Ούτε μόνο επειδή μια απόφαση που πήρε το 97% του ελληνικού κοινοβουλίου δεν εφαρμόζεται με ευθύνη πρωτίστως του κράτους και των μηχανισμών του. Ούτε γιατί πολλές φορές κάποιοι εκεί επάνω αισθάνθηκαν την ανάγκη να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, να δείρουν, να κάψουν, να προπηλακίσουν.

Ο παραλογισμός συνίσταται στο ότι ενώ οι «αντιμαχόμενες παρατάξεις» βγαίνουν στους δρόμους, διαδηλώνουν και φωνάζουν συνθήματα δεν… καταδέχονται να συζητήσουν. Ούτε μία φορά όλα αυτά τα χρόνια –αν υπήρξε κάποια θα ήταν περιθωριακή- δεν βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι η εταιρεία, ο δήμος της περιοχής, οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία και όσοι αντιδρούν στη συνέχιση και επέκταση της μεταλλευτικής δραστηριότητας. Δε μπορεί να μη γίνεται. Όταν συζητούν οι Παλαιστίνιοι με τους Ισραηλινούς, οι Ρώσοι με τους Αμερικάνους, οι Ινδοί με τους Πακιστανούς, οι Κινέζοι με τους Ιάπωνες, οι Σέρβοι με τους Κροάτες δε γίνεται να μην μπορεί να οργανωθεί μια συζήτηση ανάμεσα στους… εμπόλεμους του Στρατωνίου και της Ιερισσού.

Το θέμα δεν είναι αστείο. Η μεγαλύτερη ιδιωτική επένδυση στη χώρα εδώ και δεκαετίες κινδυνεύει μαζί με χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αν αυτό συμβεί μία ακόμη μελανιά θα δημιουργηθεί στην εικόνα της Ελλάδας. Ένα δισ. δολάρια είναι πολλά λεφτά και σίγουρα αξίζει να το παλέψει κανείς. Χωρίς να υπογράψει την καταστροφή του περιβάλλοντος. Σε πολλές χώρες του κόσμου υπάρχουν μεταλλεία. Εσχάτως και η Ευρώπη, που έχει «κουραστεί» να πληρώνει για πρώτες ύλες σε τρίτες χώρες, εφαρμόζει εκτεταμένο πρόγραμμα αξιοποίησης μεταλλευμάτων, θέτοντας –εννοείται- αυστηρούς περιβαλλοντικούς όρους. Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι οι Σκανδιναβικές χώρες ή οι περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης δεν ενδιαφέρονται για το περιβάλλον;

Μάλλον, όμως, στην περίπτωση του δήμου Αριστοτέλη το πρόβλημα δεν είναι το περιβάλλον. Ούτε ο αλτρουισμός. Ο νέος δήμαρχος της περιοχής, ο Γιάννης Μίχος, που εκλέχτηκε επειδή αντιτίθεται στην επέκταση των μεταλλείων στις Σκουριές, κάνει λόγο για σύγκρουση επαγγελματικών συμφερόντων. Από τη μια η εταιρία, οι μεταλλωρύχοι και όσοι δουλεύουν αμέσως ή εμμέσως για την «Ελληνικός Χρυσός». Από την άλλη όσοι θέλουν να ζήσουν από τον τουρισμό και τις αγροτικές εργασίες.

Μόνη λύση, λοιπόν, ο διάλογος. Τον οποίο όφειλε να ενθαρρύνει η πολιτεία, που δεν το κάνει. Και να οργανώσει η αυτοδιοίκηση, που –επίσης– δεν το κάνει. Ίσως το Πανεπιστήμιο, αν δεν ήταν κλεισμένο στον κόσμο του. Ή το ΤΕΕ, που αυτή την εποχή έχει άλλα προβλήματα. Ακόμη και ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος θα άξιζε να προσπαθήσει. Χρειάζεται θάρρος για να πάρει κάποιος ένα ρίσκο, που μπορεί –τελικά– να καταλήξει σε φιάσκο!

[ΠΗΓΗ: http://www.voria.gr/, του Γιώργου Μητράκη]