Συμβιβασμένοι πλέον με την “καραντίνα” και αναμένοντας την κρατική ενίσχυση (800€, 600€ voucher, επιστρεπτέα προκαταβολή κ.λπ.) έχουμε υποχρέωση να στρέψουμε την προσοχή μας στην οικονομία γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει “επόμενη ημέρα”.
Η απρόσκοπτη λειτουργία των επιχειρήσεων θα καθορίσει την οικονομία της “επόμενης ημέρας”. Η δυνατότητα να λειτουργούν θα κρίνει την επόμενη ημέρα της οικονομίας.
Η συνεχής λειτουργία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην πατρίδα μας θα καθορίσει:
- το επίπεδο της ανεργίας, καθώς αυτές αποτελούν τον βασικό εργοδότη στη χώρα μας και
- την ιδιωτική κατανάλωση και συνεπώς, το ύψος του ΑΕΠ γιατί η διατήρηση της ιδιωτικής κατανάλωσης προϋποθέτει οι πολίτες να έχουν εισόδημα για να καταναλώνουν.
Οι ελληνικές επιχειρήσεις έχουν βιώσει την τελευταία δεκαετία:
- την τεράστια πτώση της ιδιωτικής κατανάλωσης λόγω της οικονομικής κρίσης και της ύφεσης που έφερε αυτή και
- την ασύλληπτη υπερφορολόγησή τους είτε αυτή πρόκειται για την άμεση φορολογία που επηρέασε τα οικονομικά τους διαθέσιμα είτε την έμμεση που επηρέασε το κόστος της τελικής τιμής διάθεσης των προϊόντων τους.
Όλα τα παραπάνω είχαν ως αποτέλεσμα –μεταξύ όλων των άλλων– να εμφανιστούν τα τελευταία έτη πολλές Υπερχρεωμένες Επιχειρήσεις.
Μέχρι σήμερα η βασική αρχή των προτάσεων για τη στήριξη των επιχειρήσεων είναι οι διάφορες μορφές “ενίσχυσης της ρευστότητας”• άλλοτε ως Επιστρεπτέα Προκαταβολή, άλλοτε ως δάνεια με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου και μειωμένο επιτόκιο κ.λπ.
Μια επιχείρηση όμως, όταν δανείζεται υποχρεούται και να τα επιστρέψει. Ακόμη και στην περίπτωση των δανεικών με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου “τα δανεικά επιστρέφονται” είτε στην τράπεζα είτε στο δημόσιο. Μια επιχείρηση για να έχει τη δυνατότητα της επιστροφής των δανεικών πρέπει πρώτα να “κερδίζει” και στη συνέχεια, το κέρδος να αρκεί για να επιστρέψει η επιχείρηση όσα δανείστηκε συν τους τόκους που θα προκύψουν από το συγκεκριμένο δανεισμό.
Στους τόκους λοιπόν, που θα προκύψουν, εντοπίζεται το πρώτο σημαντικό οικονομικό θέμα. Το “μικρό επιτόκιο” στην Ελλάδα ισούται με “υψηλό επιτόκιο” στην υπόλοιπη Ευρώπη. Πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί το 4% ή και 5% μειωμένο επιτόκιο της Ελλάδος με το 1% ή και 2% που είναι το σύνηθες επιτόκιο στην υπόλοιπη Ευρώπη; Θα μπορέσει μια ελληνική επιχείρηση να ανταγωνιστεί μια ευρωπαϊκή στο “κοινό ευρωπαϊκό πεδίο της διάθεσης των προϊόντων τους”, όταν από το αρχικό στάδιο παραγωγής – της χρηματοδότησης – η ελληνική ξενικά με “χάντικαπ”;
Η υποχρέωση που θα έχει η ελληνική επιχείρηση να επιστρέψει “το δανεικό κεφάλαιο” θα την υποχρεώνει να πετυχαίνει αυξημένη κερδοφορία για μεγάλο χρονικό διάστημα με δεδομένη τη σημαντική πτώση του ΑΕΠ της χώρας και ειδικά στο σκέλος της ιδιωτικής κατανάλωσης.
Μπορεί να επιτευχθεί μεσοπρόθεσμη κερδοφορία από μια πληγείσα ελληνική επιχείρηση, όταν το “Μη Μισθολογικό Κόστος” (κοινώς ασφαλιστικές εισφορές) είναι ήδη υψηλότερο των άλλων ευρωπαϊκών χωρών; Όταν η ενέργεια και οι τηλεπικοινωνίες είναι ακριβότερες στην Ελλάδα;
Μήπως μόνο με την “Ενίσχυση της ρευστότητας” οδηγούμαστε νομοτελειακά σε μια νέα γενιά Υπερχρεωμένων Επιχειρήσεων;
Μήπως επιβάλλεται να εξετασθούν άμεσα και άλλες εναλλακτικές ή συμπληρωματικές παρεμβάσεις του κράτους; Να στοχεύσουμε στην AΜΕΣΗ ενίσχυση των επιχειρήσεων με ταυτόχρονη μείωση του Κόστους Λειτουργίας;
Αντί με τα ευρωπαϊκά κονδύλια να στοχεύουμε στην “ενίσχυση της ρευστότητας με τη χορήγηση δανεικών” να στοχεύσουμε στην άμεση κάλυψη λειτουργικών δαπανών των επιχειρήσεων και ειδικά του Μη Μισθολογικού Κόστους των εργαζομένων; Μήπως να προβούμε σε άμεσο ανασχεδιασμό της διάθεσης των ευρωπαϊκών κονδυλίων που προορίζονται για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και αντί για “μαζική” ενίσχυση των επενδύσεων να ενισχυθούν ΑΜΕΣΑ οι επιχειρήσεις για την κάλυψη των λειτουργικών τους αναγκών και τη διατήρηση των θέσεων εργασίας τους;
Σε ένα περιβάλλον όπου η βασική σκέψη του επιχειρηματία είναι “να σωθεί η επιχείρηση”, έχει νόημα να επιδιώκει το κράτος να “αναπτυχθεί η επιχείρηση”; Μήπως έτσι δαπανούμε τους πόρους που έχουμε αναποτελεσματικά;
Μήπως να προβούμε ΑΜΕΣΑ σε μεγάλη μείωση του Μη Μισθολογικού Κόστους της εργασίας και όχι μόνο 0,5%, όπως έχει σχεδιαστεί για τον Ιούλιο του 2020, διότι έτσι μειώνουμε απευθείας το κόστος παραγωγής; Έτσι δεν διευκολύνουμε όλες τι επιχειρήσεις –και τις ζημιογόνες– αντί της μείωσης της φορολογίας με την οποία βοηθάμε μόνο τις κερδοφόρες; Με την επιβίωση περισσότερων επιχειρήσεων δεν βοηθάμε στην άμεση διατήρηση των θέσεων εργασίας; Έτσι δεν περιορίζουμε τα αναγκαία ευρωπαϊκά κονδύλια που θα απαιτηθούν για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας; Με αυτό τον τρόπο δεν αυξάνουμε έμμεσα το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων; Έτσι δεν ενισχύσουμε τη διατήρηση της ιδιωτικής κατανάλωσης που με τη σειρά της θα βοηθήσει τις ελληνικές επιχειρήσεις να έχουν έσοδα για να αποκτήσουν αυτές τα εφόδια να επιστρέψουν “τα δανεικά”;
Από τις Δημόσιες Δαπάνες ας καλύψουμε το έλλειμμα που θα προκύψει στα ασφαλιστικά ταμεία. Άλλωστε αν αυξηθεί η ανεργία με διατήρηση των υψηλών συντελεστών ασφαλιστικών εισφορών, πάλι δεν θα προκύψουν ελλείμματα στα ασφαλιστικά ταμεία;
Αντί για τη χρήση των ευρωπαϊκών κονδυλίων στην “ενίσχυση της ρευστότητας” των επιχειρήσεων να χρησιμοποιήσουμε “εσωτερικά εργαλεία” για αυτό, όπως η απαλλαγή των επιχειρήσεων –φέτος– από την προκαταβολή του φόρου εισοδήματος γιατί έτσι ενισχύουμε τη ρευστότητά τους χωρίς να επιβαρύνονται με χρηματοοικονομικά έξοδα (τόκους); Με αυτό τον τρόπο δεν αυξάνουμε τα διαθέσιμα ευρωπαϊκά κονδύλια για άμεση χρηματοδότηση των επιχειρήσεων.
Να περιορίσουμε ακόμη περισσότερο τη γραφειοκρατία; Με άμεσες – απόλυτες – παρεμβάσεις όπως υποχρεωτικά όλες οι συναλλαγές με το δημόσιο να ολοκληρώνονται σε 15 ημέρες, γιατί ακόμη και σήμερα ταλανίζεται ο παραγωγικός ιστός της χώρας και αποδεικνύεται ότι τίποτα δε γίνεται από μόνο του; Για να συσταθεί μια Ναυτιλιακή Εταιρεία Αναψυχής Πλοίων –Ν.Ε.Π.Α.– χρειάζονται τουλάχιστον 3 μήνες(!) και δεν έγινε ούτε ένα βήμα “ηλεκτρονικοποίησης” του συστήματος κ.λπ. σε έναν τομέα κρίσιμο για την οικονομία (θαλάσσιο τουρισμό) την εποχή που η κυβέρνηση το έχει προτάξει.
Αν θέλουμε ΑΜΕΣΑ αποτελέσματα, αν δε θέλουμε νέο κύκλο Υπερχρεωμένων Επιχειρήσεων και Κόκκινα Δάνεια και αν στοχεύουμε στον περιορισμό της ανεργίας που ελλοχεύει, τότε ας ενισχύσουμε ΑΜΕΣΑ τη λειτουργία των ιδιωτικών επιχειρήσεων με τα οικονομικά μέσα που διαθέτουμε γιατί αυτό είναι αποτελεσματικότερο όλων των άλλων. Από τις επιχειρήσεις κρίνεται η επόμενη ημέρα της οικονομίας και του βιοτικού μας επιπέδου. Ας εμπιστευθούμε αυτούς που έχουν πληγεί άμεσα από τη κρίση του κορονοϊού. Η άμεση διαχείριση των κονδυλίων από τις επιχειρήσεις, έναντι της δέσμευσής τους για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας, είναι αποτελεσματικότερη από οποιαδήποτε άλλη έμμεση μέθοδο ενίσχυσής τους ειδικά όταν συνοδεύεται και από “χρηματοοικονομικό κόστος”. Αυτό δείχνει και η ιστορία. Άλλωστε και οι Ευρωπαίοι αυτό πράττουν.
* Ο κ. Πανοζάχος Δημήτρης είναι Msc Οικονομολόγος – Φοροτεχνικός Σύμβουλος, Δ/νων Σύμβουλος της ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΑΕ
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr/, του Δημήτρη Πανοζάχου, 15/4/2020]