Η ΔΕΗ χαρίζει €60 εκατ. ετησίως στην εταιρεία και παράλληλα χαρατσώνει τις άλλες βιομηχανίες – Η κυβέρνηση μελετά την πώλησή της ώστε να μη χρεωθεί το επερχόμενο λουκέτο.
Την ώρα που μεγάλες και μικρές επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο, η ανεργία εκτοξεύεται και τα εργασιακά παραμένουν το μεγαλύτερο αγκάθι στη διαπραγμάτευση, η «ιερή αγελάδα» του Ελληνικού Δημοσίου, η ΛΑΡΚΟ, συνεχίζει να χρωστά εκατομμύρια ευρώ, χωρίς να επιδεικνύει καμία κερδοφορία για περισσότερο από 8 χρόνια.
Το λουκέτο της ΛΑΡΚΟ είναι προ των πυλών και ο μόνος που έχει μείνει να στηρίζει την πάλαι ποτέ ισχυρή νικελοβιομηχανία είναι η ΔΕΗ, που λειτουργεί πλέον ως αιμοδότης, με «δανεικά και αγύριστα».
Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του αναπληρωτή διευθύνοντος συμβούλου της ΔΕΗ κ. Σταύρου Γούτσου, από το βήμα του Ελληνορωσικού Ενεργειακού Συνεδρίου την περασμένη Τετάρτη, ότι «η ΛΑΡΚΟ λειτουργεί με οφειλές προς την επιχείρηση πάνω από 250 εκατ. ευρώ, οι οποίες αυξάνονται 5 εκατ. κάθε μήνα»! Περίπου δηλαδή 60 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Όσα ζητούσε το σύνολο των ενεργοβόρων βιομηχανιών από την εφαρμογή της διακοψιμότητας που θα μείωνε το κόστος τους.
Ουσιαστικά δηλαδή οι υπόλοιπες ενεργοβόρες βιομηχανίες επιδοτούν τη ΛΑΡΚΟ πληρώνοντας ακριβό ηλεκτρικό ρεύμα για να καλύψει η ΔΕΗ τα φέσια της νικελοβιομηχανίας.
Ακόμα και μια συμφωνία για ένα καινούργιο πιο ευνοϊκό τιμολόγιο ρεύματος, δεν θα μπορούσε να αντιστρέψει την κατάσταση στη ΛΑΡΚΟ, και αυτό γιατί η εταιρεία εισπράττει λιγότερα σε σχέση με ό,τι παράγει. Οι διεθνείς τιμές του νικελίου παρουσιάζουν κάμψη, με αποτέλεσμα να πωλεί 10.000 δολάρια τον τόνο, όταν το κόστος παραγωγής είναι 16.000 δολάρια. Σε ημερήπια βάση καταγράφει ζημιές 300.000 ευρώ και περίπου 7-8 εκατ. τον μήνα.
Στους κόλπους της ΛΑΡΚΟ δείχνουν ότι όλα αυτά δεν τους αγγίζουν. Ακόμη και το μισθολογικό καθεστώς που επικρατεί (ιδιαίτερα στα υψηλά μισθολογικά κλιμάκια) δεν φαίνεται να έχει προσαρμοστεί στα χρόνια της κριούς, ούτε καν στη δυσμενή θέση στην οποία έχει περιέλθει η ιστορική βιομηχανία.
«Κρατική ενίσχυση»
Το τελευταία χτύπημα για τη ΛΑΡΚΟ ήρθε με την απόφαση της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που χαρακτηρίζει ως κρατική ενίσχυση μέτρα στήριξης της ΛΑΡΚΟ από το Ελληνικό Δημόσιο, όπως αύξηση κεφαλαίου ύψους 45 εκατ. ευρώ το 2009 και μια σειρά κρατικών εγγυήσεων την περίοδο 2008-2010.
Η ΛΑΡΚΟ – δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο ως βασικός μέτοχος καλείται να επιστρέψει 136 εκατ. ευρώ, και μάλιστα με τόκο. Αν και η απόφαση εκδόθηκε πριν από περίπου 9 μήνες, η κυβέρνηση δεν έχει απαντήσει και κάνει προσπάθειες να λύσει το θέμα διπλωματικά. Παρασκηνιακά όμως επεξεργάζεται την πώληση της εταιρείας. Έχει αντιληφθεί ότι το θέμα της ΛΑΡΚΟ είναι μια βραδυφλεγής βόμβα που δεν θέλει να σκάσει στα χέρια της. Σημειώνεται πως με την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παύει να απαιτεί ανάκτηση των ενισχύσεων ύψους 136 εκατ. ευρώ
Αυτό όμως είναι μία πτυχή. Η εταιρεία για να ανακάμψει χρειάζεται άμεσα επενδύσεις τουλάχιστον 250 εκατ. ευρώ που μόνο ένας ιδιώτης επενδυτής μπορεί να καταβάλει. Ο σχεδιασμός, σύμφωνα με πληροφορίες, περιλαμβάνει διεθνή διαγωνισμό για την απόκτηση της ΛΑΡΚΟ ελεύθερη βορών και με συμβολικό τίμημα (1 ευρώ), με τον πλειοδότη όμως να ανακηρύσσεται από το ύψος των επενδύσεων που είναι διατεθειμένος να κάνει μέσω αύξησης κεφαλαίου.
Επενδύσεις
Πρόκειται για επενδύσεις που έχουν καθυστερήσει, είναι επιβεβλημένες και όταν υλοποιηθούν θα μειώσουν το κόστος λειτουργίας της επιχείρησης. Μεταξύ αυτών είναι η επέκταση του λιμανιού στο εργοστάσιο της Λάρυμνας και περιβαλλοντικές επενδύσεις, αφού τα πρόστιμα από το ΥΠΕΚΑ πέφτουν βροχή. Όπως επισημαίνουν παράγοντες της αγοράς, η εταιρεία, λόγω των ανελαστικών εξόδων που έχει, μπορεί να αναπτυχθεί μόνο αν αυξήσει την παραγωγική της δυνατότητα, και αυτό θα γίνει μόνο με επενδύσεις.
Υπενθυμίζεται ότι το 2009 είχε επιχειρηθεί να πωληθεί η εταιρεία και στον διαγωνισμό που δεν ολοκληρώθηκε, λόγω των πρόωρων εκλογών, είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον εννέα όμιλοι, μεταξύ των οποίων η πολυεθνική Glencore, η ρωσική Solway, αλλά και οι ελληνικοί όμιλοι του Μυτιληναίου και του Άκτορα. Άλλη μια προσπάθεια έγινε το 2012, αλλά δεν ολοκληρώθηκε.
Μέχρι σήμερα η εταιρεία απολάμβανε ένα ιδιότυπο καθεστώς εύνοιας. «Δεν αγγίζουμε τη ΛΑΡΚΟ». Αυτή η φράση έχει ακουστεί από το στόμα πολλών κυβερνητικών στελεχών, όλων των πολιτικών αποχρώσεων τα τελευταία χρόνια. Ακόμη και η ΔΕΗ εξαντλεί την αυστηρότητα της τραβώντας την πρίζα από μικρομεσαίες επιχειρήσεις και νοικοκυριά αλλά όχι από τον μεγαλύτερο της οφειλέτη. Το πρόβλημα όμως πλέον με την παρασιτική λειτουργία της εταιρείας έχει διογκωθεί και οι επιλογές είναι δυο: αναστολή λειτουργίας, που όμως θα είναι επιζήμια για τους εκατοντάδες εργαζομένους και την ελληνική οικονομία, ή αξιόπιστος επενδυτής που θα βάλει λεφτά για να την «αναστήσει».
[ΠΗΓΗ: ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, του Βασίλη Κώτση]