«ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ κατά των μεταλλείων έχουν επενδυθεί σχεδόν μονοθεματικά βουλευτικές σταδιοδρομίες, που μπορεί να έχουν εμβέλεια περιφερειακή, αλλά αποκτούν ασύμμετρη πολιτική βαρύτητα λόγω της ρηχής κυβερνητικής πλειοψηφίας. Η κυβέρνηση δεν θα άντεχε να χάσει ούτε μία από τις 153 της έδρες.»
ΟI ΣΚΟΥΡΙΕΣ ταιριάζουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια αντιπαράθεση που αναβαπτίζει το κόμμα στις καταβολές του. Το καταλαβαίνει κανείς ακούγοντας, ας πούμε, τον οίστρο του Πάνου Σκουρλέτη όταν οικτίρει τους μεταλλωρύχους της Χαλκιδικής επειδή έχασαν την ταξική τους συνείδηση . Γιατί, όπως ξέρει όποιος άκουσε στο κατηχητικό ολίγον Μπρεχτ, πρώτα έρχεται το φαΐ και μετά το ήθος. Πρώτα εξασφαλίζεις το ψωμί και μετά ταΐζεις την ταξική σου συνείδηση.
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ θα προσφερόταν για μαρξιστικές επιδείξεις, αν δεν έκαιγε πολιτικά. Η κόντρα με τους Καναδούς είναι ένα ακόμη γήπεδο όπου η κυβέρνηση πολιτεύεται ως ομοσπονδία αντίρροπων επιθυμιών. Όπως και στις ιδιωτικοποιήσεις: από τη μία τις προωθεί και από την άλλη επιπλήττει αυτόν που η ίδια επέλεξε για να τις προωθήσει επειδή κηρύττει το τέλος του κρατισμού. Έτσι και στις Σκουριές: πιέζει μέχρι εξώσεως τους επενδυτές, την ώρα που ο Πρωθυπουργός ετοιμάζει τις αποσκευές του για το Νταβός με στόχο να σαγηνεύσει τους επενδυτές.
ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ τι από τα δύο θέλει κάθε φορά η κυβέρνηση να διαφυλάξει την ορθοδοξία της ή να ενδώσει στον πραγματισμό η απάντηση είναι αυτονόητη: θέλει και τα δύο. θέλει να είναι και με τους ακτιβιστές στο Στρατώνι και με την ελίτ των επενδυτών στο Νταβός. Γιατί και τα δύο εν τέλει εξυπηρετούν την εξουσία της.
ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ κατά των μεταλλείων έχουν επενδυθεί σχεδόν μόνοθεματικά βουλευτικές σταδιοδρομίες, που μπορεί να έχουν εμβέλεια περιφερειακή, αλλά αποκτούν ασύμμετρη πολιτική βαρύτητα λόγω της ρηχής κυβερνητικής πλειοψηφίας. Η κυβέρνηση δεν θα άντεχε να χάσει ούτε μία από τις 153 της έδρες.
ΟΙ ΚΑΝΑΔΟΙ βέβαια λένε ότι δεν κάνουν πολιτική. Όμως η πρωτοβουλία τους να ανοίξουν τώρα το μέτωπο με την κυβέρνηση παίρνει πολιτικό νόημα από τα συμφραζόμενα της συγκυρίας. Παίρνει χαρακτήρα de facto αντιπολιτευτικού πλήγματος όχι μόνο γιατί ναρκοθετεί την προσπάθεια του Τσίπρα να σβήσει την επίδοση του στο φόρουμ του Ιδρύματος Κλίντον με μια καλύτερη παράσταση στο Νταβός. Αλλά και επειδή συντονίζεται με την ανάδειξη της νέας ηγεσίας στη ΝΔ. Οι επενδυτές έχουν τρόπος του λέγειν την τύχη να συγκρουστούν με την κυβέρνηση ακριβώς τη στιγμή που βρίσκεται μια αποφασισμένη φιλεπενδυτική πολιτική δύναμη για να τους συνδράμει.
Ο ΣΚΟΥΡΛΕΤΗΣ μπορεί όντως να εμφορείται από αγνό επαναστατικό ιδεασμό. Για το Μαξίμου ωστόσο η σημασία της κόντρας δεν χάνεται στον ορίζοντα της αριστερής επαγγελίας. Σηματοδοτεί εδώ και τώρα την αρχή του τέλους της ανέφελης κυριαρχίας. Υπάρχουν πλέον οι δυνάμεις που καθιστούν ορατή την κοινοβουλευτική επισφάλεια της κυβέρνησης. Και δεν υπάρχει πια η δυνατότητά της να πολιτεύεται χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα και το σπιρούνι και το χαλινάρι.
[ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ, 14/01/2016, στήλη «Αγιογραφίες», του Μιχάλη Τσιντσίνη]