Το ερώτημα είναι ποια Ελλάδα θέλουμε. Αυτή της εργασίας και της προόδου, ή αυτή της αναισθησίας και της παρεξιουσιολογίας. Ο αγώνας λοιπόν των μεταλλωρύχων, των μηχανικών, των γεωλόγων που δουλεύουν και παράγουν έργο στα μεταλλεία Χαλκιδικής, δεν είναι μόνο δικός τους. Είναι η μάχη που δίνουν όλοι οι Έλληνες δημοκράτες για την εργασία, την αξιοκρατία και την αξιοπρέπεια. Την Ελλάδα που πάει μπροστά, αναπτύσσεται και στέκεται στα πόδια της. Ενάντια στη μιζέρια, την υποκρισία, τους κομματικούς μηχανισμούς και τις παραπολιτικές πρακτικές. Ο αγώνας τους είναι η μάχη της ελπίδας του αύριο κόντρα στο τέλμα του χθες. Και βέβαια στην περίπτωση τους το θετικό αποτέλεσμα είναι αυτονόητο και μονόδρομος, γιατί το πολιτικό κατασκεύασμα που στήθηκε για το κλείσιμο των μεταλλείων είναι “προκάτ” και οικοδομήθηκε σε σαθρό υπόβαθρο. Η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου σαν προοπτική εξόδου της χώρας από την οικονομική κρίση και την ανεργία αποτελεί αντικείμενο μοναδικής αναπτυξιακής προτεραιότητας. Στην κατεύθυνση αυτή τα μεταλλεία Ολυμπιάδας, Στρατωνίου και Σκουριών κρατούν ψηλά τη σημαία της απασχόλησης στη βάση της παραγωγικής οικονομίας. Απόλυτα εκμεταλλεύσιμο και παγκόσμια ανταγωνιστικό μεταλλευτικό δυναμικό, διεθνώς διαπιστευμένο τεχνικά και τεχνολογικά σύστημα και δίκτυο παραγωγής, διαχειρίσιμο και απόλυτα ελεγχόμενο περιβαλλοντικό σχέδιο, και κυρίως υψηλά καταρτισμένο και επαγγελματικά προσανατολισμένο εργατικό (από τους λίγους άριστα εκπαιδευμένους νέας γενιάς μεταλλωρύχους που υπάρχουν σήμερα στη χώρα) και επιστημονικό προσωπικό, εγγυώνται μια αποδοτική και ανταποδοτική επιχειρηματική δραστηριότητα προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος και του συνόλου του ελληνικού λαού. Και είναι εδώ που οι έλληνες γεωεπιστήμονες οφείλουν να σταθούν στο ύψος των γνώσεων και επαγγελματικών τους “καθηκόντων”. Να βάλουν πριν και μπροστά από την κομματική τους ταυτότητα και συμπάθεια το επιστημονικό τους κύρος. Τα περί κακής εργοδοσίας και διαχειριστικών παραλείψεων στη διαδικασία παραγωγικής λειτουργίας αποτελούν αυθαίρετες αναφορές χωρίς άλλη συγκεκριμένη, διαφορετικής προέλευσης βάση τεκμηρίωσης. Άλλωστε τα θέματα αυτά τα παλεύουν μόνοι τους οι εργαζόμενοι, καθώς και με απόλυτα επαγγελματικό και υπεύθυνο τρόπο οι επιστήμονες των μεταλλείων, που μάλλον δεν χρειάζονται υποδείξεις και παραεπιστημονικές παρεμβάσεις. Αντίθετα αποτελεί προσβολή και δημιουργεί αντίφαση και αίσθηση έλλειψης αλληλεγγύης το γεγονός των “έξω από τον χορό” ανακόλουθων επιστημονικών σεναρίων. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί και η απαξίωση και απόρριψη από το ίδιο το κράτος των αποφάσεων που πήραν οι αρμόδιες υπηρεσίες του, καθώς και αυτών που πήρε το ΣτΕ, με αποτέλεσμα να τίθεται πλέον και θέμα δημοκρατίας, αξιοπιστίας και αγνόησης των ελλήνων φορολογουμένων.
Οι εγκαινιακές εκδηλώσεις της ΔΕΘ αποτελούν, εδώ και χρόνια, περισσότερο βήμα και χώρο αγώνων και δράσης της εργατικής Ελλάδας, αφού σε πολιτικό επίπεδο αυτά που λέγονται και εξαγγέλλονται καταλήγουν να μην είναι δεσμευτικά και να μην έχουν πρακτική αξία. Έτσι θα γίνει και φέτος με τους μεταλλωρύχους σε θέση μάχης για το δικαίωμα της εργασίας.
ΠΗΓΗ: http://greenminerals.blogspot.gr/, 5/09/2015