Ο αναπληρωτής υπουργός ήταν σαφής. Τα πράγματα στις Σκουριές έχουν αγριέψει, είπε, θα έχουμε νεκρούς. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ο κίνδυνος να χάσει τη ζωή του κάποιος μεταλλωρύχος και για πρώτη φορά σε μια ευρωπαϊκή χώρα η αιτία να μην είναι εργατικό ατύχημα. Ο ένοχος δεν θα είναι η στοά που κατάρρευσε, αλλά μια μεγάλη πέτρα που εκτοξεύθηκε από κάποιο χέρι και, αφού διέγραψε μια τροχιά, προσγειώθηκε σε ένα ακάλυπτο κεφάλι. Από ποιου το χέρι Εδώ οι απόψεις διίστανται. Κάποιοι επιμένουν ότι αυτοί που έχουν βγει στα χαρακώματα και παίζουν πετροπόλεμο με τους μεταλλωρύχους είναι μόνο οι ντόπιοι που αντιδρούν στην επένδυση. Θα μπορούσε να είναι έτσι εάν δεχθεί κανείς ότι οι κάτοικοι των Σκουριών συνηθίζουν να κυκλοφορούν με καλυμμένο το πρόσωπό τους. Την τελευταία φορά που έχασαν τη ζωή τους μεταλλωρύχοι έξω από το σκοτάδι των στοών ήταν στη Νότια Αφρική, τον Αύγουστο του 2012. Τα θύματα στη Σφαγή της Μαρικάνα ήταν περισσότερα από τριάντα και δράστες αστυνομικοί που πυροβόλησαν εν ψυχρώ. Στη Χαλκιδική η Αστυνομία βρίσκεται κάπου στη μέση. Αλλά, κάπως παράδοξα, οι μεταλλωρύχοι στέκονται σε ένα άκρο που δεν έχει βρεθεί κανένας συνάδελφός τους σε ολόκληρο τον κόσμο πριν από αυτούς. Βρίσκονται στην παράξενη θέση εκείνων που υπερασπίζονται την εργασία τους, όχι απέναντι στους καπιταλιστές εργοδότες τους αλλά στην αριστερή κυβέρνησή τους και μαζί με αυτήν απέναντι σε διάφορα κινήματα, οργανώσεις και ομάδες που δρουν εξ ονόματος όλων στο όνομα του κοινού καλού. Από αυτή την άποψη, οι μεταλλωρύχοι των Σκουριών είναι κάτι σαν εχθροί του λαού, οι Τόμας Σκόκμαν της εποχής μας. Μόνο που ο θεατρικός «Εχθρός του λαού» ήταν γιατρός. Στο έργο του Ιψεν, δηλαδή, αυτός που συγκρούστηκε με τις δογματικές αντιλήψεις και την ιδεοληψία των πολλών ήταν ένας φωτισμένος αστός. Στη Χαλκιδική ο κλήρος έτυχε στους μπαρουτοκαπνισμένους εργάτες.

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ, 07/04/2015