Εδώ και 25 περίπου χρόνια, στα μεταλλεία Χαλκιδικής παίζεται το θέατρο του παραλόγου σε βάρος των εργαζομένων, των πραγματικών κατοίκων της περιοχής, του ελληνικού λαού και γενικότερα της βιώσιμης ανάπτυξης που όλοι εύκολα επαγγέλονται αλλά πολύ λίγοι στην πραγματικότητα υπηρετούν. Από την πλευρά αυτών που πολεμούν και αρνούνται την παραγωγική εκμετάλλευση, όλο αυτό το διάστημα, τίτλοι κινδυνολογικοί και καταστροφολογικοί, έπεφταν ο ένας πίσω από τον άλλο, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και κοινωνιολογική βάση, παραμόρφωναν την αλήθεια και άλλαζαν την κεντρική εννοιολογική τους στρατηγική όπως τα πουκάμισα και ανάλογα με το πως βέλευε. Το κατ’ αυτούς πρόβλημα μπορεί να ήταν οικολογικό, κοινωνικό, οικονομικό και ενίοτε εθνικοπατριωτικό. Ένας αχταρμάς δηλαδή που έδειχνε και δείχνει ακόμη και σήμερα την πλήρη απουσία καθαρότητας και εντιμότητας των σεναρίων που κατασκευάζουν. Είναι καλό λοιπόν οι εκάστοτε κυβερνώντες να ανατρέχουν στην ιστορική διαδρομή των ομάδων αυτών πριν διαμορφώσουν τις δικές τους απόψεις και διαλέξουν πλευρά. Στην προκειμένη περίπτωση είναι λυπηρό και απογοητευτικό το γεγονός που η κυβέρνηση σήμερα επιλέγει να χαρακτηρίζει τους μεταλλωρύχους, τους άλλους εργαζόμενους και τους κατοίκους της περιοχής συνεργάτες της εταιρίας (αν είναι δυνατόν), και να αποδέχεται και να κληρονομεί ανάλογη ορολογία περί περιβαλλοντικού, οικονομικού και κοινωνικού εγκλήματος. Πάντως μια ανάλυση και αξιολόγηση των συνθηματικών αυτών τίτλων δεν θα έβλαπτε, όπως για παράδειγμα ότι,
– το περιβαλλοντικό έγκλημα θα πρέπει να έχει συστατικά και περιεχόμενο. Μήπως θα πρέπει λοιπόν να ασχοληθεί κανείς με την ουσία των πραγμάτων. Η ΜΠΕ και ο μεγάλος αριθμός άλλων μελετών είναι εκεί και περιμένουν. Η ελληνική δημόσια διοίκηση διαθέτει άριστους επιστήμονες για ολοκληρωμένες αξιολογήσεις.
– το κοινωνικό έγκλημα είναι μάλλον τζίφος και για το κατά πόσο συντελείται η απάντηση δόθηκε στην Αθήνα από τους 5.000 και πλέον εργαζόμενους και κατοίκους των Μαδεμοχωρίων που χτίζουν το μέλλον τους “μεταλλευτικά”
– το οικονομικό έγκλημα βρίσκεται “εν πολλοίς” στο τρόπο που η επίσημη πολιτεία διαχειρίζεται τα αναπτυξιακά θέματα και ειδικότερα αυτά των ξένων επιχειρηματικών επενδύσεων. Οι όροι βάση των οποίων προστατεύεται το δημόσιο συμφέρον τίθενται καθαρά και ξάστερα από το κράτος και είναι θέμα πολιτικής πρακτικής. Το να χαρακτηρίζεις και να θεωρείς όμως σαν αντίπαλο σου μια εταιρία που επενδύει στην Ελλάδα αποτελεί στρεβλή στρατηγική και βρίσκεται σε λάθος κατεύθυνση.
Θα πρέπει όλοι να λάβουν υπόψη τους ότι τα μεταλλεία Χαλκιδικής, παρ’ όλες τις αντιξοότητες και την πολεμική που δέχονται όλα αυτά τα χρόνια, έχουν επιβιώσει λειτουργικά σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο της χώρας. Αν και μόνο οι γάτες είναι εφτάψυχες, θα μπορούσαν και αυτά να ανήκουν στη κατηγορία αυτή. Αυτή η παρατεταμένη διαχρονικά μεταλλευτική δραστηριότητα, κάτω από διαφορετικές επιχειρηματικές και πολιτικές κάθε φορά συνθήκες, δεν είναι φυσικά τυχαία. Οφείλεται στην διεθνώς σήμερα αναγνωρισμένη αναπτυξιακή αξία του ορυκτού πλούτου και την ισχυρή πλειοψηφική κοινωνική αποδοχή της από τους κατοίκους της περιοχής.
Συμπέρασμα 1ο: Οι αφορισμοί και οι “τυφλές πτήσεις” δεν αρμόζουν ούτε έχουν θέση στη σημερινή Ελλάδα
Συμπέρασμα 2ο: Ο ουσιαστικός και δημιουργικός διάλογος είναι προς το συμφέρον όλων
του Νικόλαου Αρβανιτίδη, αναδημοσίευση από Social Media (Nikolaos Arvanitidis)