Στο μπλογκ http://www.oryktosploutos.net/ αναρτήθηκε άλλο ένα άρθρο άποψης του Πέτρου Τζεφέρη, με προεκλογικό άρωμα αυτή τη φορά, κι εμείς δεν θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε περισσότερο μαζί του…
«Έχω μια απορία. Χαζή ίσως, ρομαντική ίσως, ανεδαφική ίσως, όμως κανείς δεν φαίνεται να την απαντά επαρκώς. Ζώντας κανείς σ’ αυτή τη χώρα, αισθάνεται ευλογημένος καθώς αντικρίζει τον απλόχερο ήλιο, τη λαμπερή θάλασσα και την ανείπωτη ομορφιά του εναλλασσόμενου τοπίου. Έχουμε φύση έχουμε όμως και ιστορία. Και πολιτιστική κληρονομιά.
Και δεν έχουμε μόνο ιστορία. Έχουμε και ορυκτό πλούτο, πετρέλαια και άλλα. Τόσα κι άλλα τόσα που πολλαπλασιάζει η πάντοτε προικισμένη φαντασία μας..
Γιατί όμως, σ’ έναν τόπο τόσο προικισμένο, δεν μπορούμε να κάνουμε ανάπτυξη; Χωρίς φυσικά να γκρεμίσουμε ό,τι όμορφο υπάρχει, χωρίς να φανούμε ασύδοτοι και αχάριστοι στην τόσο μεγάλη γενναιοδωρία της φύσης; Γιατί, αλήθεια, το μόνο που μπορούμε τελικά να πετύχουμε είναι η ανάπτυξη του σουβλατζίδικου, της καφετέριας και του ενοικιαζόμενου δωματίου; Γιατί αισθανόμαστε διαρκώς ως μπατίρηδες στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου; Γιατί οι κάτοικοι στον τόπο αυτό δεν αισθάνονται ούτε μια στάλα ως υπεύθυνοι να συνεισφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και στην πολιτεία όπου ζούν; Γατί το μόνο που κυριαρχεί είναι η αειθαλής “υποκρισία” και η πολιτική των άκρων;
Ζούμε για μια χώρα όπου το φορολογικό σύστημα αλλάζει κάθε 1-2 χρόνια, όπου τα δικαστήρια χρειάζονται ως μια δεκαετία για έκδοση πρωτόδικης απόφασης, όπου η προσφυγή ενός συλλόγου κυνηγών μπορεί να κολλήσει για χρόνια επενδύσεις εκατομμυρίων, όπου μία μειοψηφία συνδικαλιστών μπορεί να διακόψει τη λειτουργία ενός εργοστασίου για εβδομάδες χωρίς συνέπειες, όπου έξι μήνες μετά από τις βουλευτικές εκλογές η αντιπολίτευση ζητά νέες εκλογές.
Από το 2000 έως σήμερα έχουν γίνει 6 βουλευτικές εκλογές (7 με την παρούσα), δηλαδή κατά μέσο όρο μία εκλογή ανά 2 χρόνια. Τo κλίμα σύγχυσης και αβεβαιότητας στην οικονομία καταστρέφει κάθε ελπίδα προσέλκυσης ξένων επενδύσεων. Το country risk της Ελλάδας παραμένει μεγάλο και αποθαρρύνει κάθε λογικό επενδυτή που θέλει να επενδύσει στη χώρα. Οι ξένες επενδύσεις απαιτούν σταθερότητα, προγραμματισμό και κλίμα εμπιστοσύνης. Πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε, ως κοινωνία, πως χωρίς Υγιή Επιχειρηματικότητα μακράς πνοής δεν μπορούν να παραχθούν, πλέον, βιώσιμες θέσεις εργασίας και βιώσιμη ανάπτυξη… Χωρίς αυτά τα στοιχεία μόνο σουβλατζίδικα, καφετέριες και ενοικιαζόμενα δωμάτια, θα ανοίγουν.
Οι επερχόμενες εκλογές θα έπρεπε να αναδεικνύουν και τα υποψήφια κόμματα θα έπρεπε να παίρνουν θέση και στο ζήτημα της ανάπτυξης. Πρόκειται για ένα μείζον ζήτημα που αφορά την οικονομία, την απασχόληση αλλά και το περιβάλλον στον τόπο μας και που θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με περίσσεια σοβαρότητα.
Ας απαντήσουμε επιτέλους στο δίλημμα της ανάπτυξης στον τόπο μας. Όχι γενικά και αορίστως, αλλά συγκεκριμένα, με στοχοθεσία, με αίτιο και αιτιατό. Ποιός είναι αλήθεια ο αναπτυξιακός μας προσανατολισμός; Τί να πούμε στα παιδιά μας να σπουδάσουν για να έχουν δουλειά στον τόπο τους αύριο; Θέλουμε να κάνουμε την Ελλάδα τουριστική θεραπαινίδα των Ευρωπαίων και των Αμερικανών; Και πώς θα το κάνουμε αυτό, με ποιό πρόγραμμα; Και ποιό θα είναι το τίμημα και το ρίσκο αυτής της επιλογής; Θέλουμε να κάνουμε και άλλου είδους ανάπτυξη; Πρωτογενή παραγωγή, εξόρυξη, μεταποίηση, βιομηχανία κλπ. Ας το πούμε πάλι ξεκάθαρα –χωρίς περιστροφές– και ας προετοιμάσουμε τόσο τη διοίκηση όσο και το επιχειρηματικό/φορολογικό περιβάλλον για το σκοπό αυτό.
Άποψή μου είναι ότι δεν θα πρέπει να ενθαρρύνεται η αναπτυξιακή μονοκαλλιέργεια όποια κι αν είναι αυτή. Βλέπετε τα χάλια της Βενεζουέλας η οποία είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας μολονότι διαθέτει τα μεγαλύτερα στον κόσμο διαπιστωμένα αποθέματα πετρελαίου και μολονότι παράγει πετρέλαιο (δεν είναι στη φάση της έρευνας). Το ίδιο ισχύει και για την τουριστική μονοκαλλιέργεια, ειδικότερα αν πρόκειται για μαζικό τουρισμό. Τί θα γίνει αλήθεια με τους Ρώσους τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα το καλοκαίρι; Πόσοι θα καταφέρουν να έρθουν αυτή τη φορά, μετά τα γνωστά ζητήματα της “ελεύθερης” πτώσης του ρουβλίου;
Όχι στην επιχειρηματικότητα του “hit & run“, την επιχείρηση τύπου Mp3, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα που για δεκαετίες απομύζησε ό,τι μας έδωσε η φύση και καλλιέργησε ο μόχθος του λαού μας, είναι όχι μόνο τυχοδιωκτική, ανεπαρκής και χωρίς καμία στρατηγική προοπτική, αλλά εν κατακλείδι βαθιά κοινωνικά επιζήμια.
Όχι στην άγρια ανάπτυξη που εξαντλεί τα αποθέματα, τα δάση, το έδαφος, το νερό, το ορυκτά. Και που υποκριτικά χρησιμοποιεί το άλλοθι της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής, εκμεταλλευόμενοι τις περιόδους που η κρίση βαθαίνει οπότε we are back to basics.. και οι οικολογικές αντιστάσεις μειώνονται…
Από την άλλη, όχι και στον περιβαλλοντικό δογματισμό και την a priori άρνηση κάθε αναπτυξιακής προσπάθειας που εν δυνάμει θεωρείται ότι καταστρέφει το περιβάλλον. Το άλλοθι αυτής τη υποκρισίας είναι η (επαναλαμβανόμενη χωρίς επιχειρήματα) επίκληση της βιωσιμότητας των οικοσυστημάτων, η περιβαλλοντική προστασία και o βερμπαλισμός του αειφόρου τίποτε…
Ναι στην βιώσιμη ανάπτυξη, όχι ως λεκτική καραμέλα, αλλά ως πολιτική πλατφόρμα που έχει κανόνες σε στρατηγικό και τακτικό επίπεδο (ασχολήθηκε ποτέ κανείς με αυτό;;) και δεν αποτελεί μόνο μια “φούσκα” (“sustanababble“) που χωράει τα πάντα και ομοίως απορρίπτει ενδεχομένως τα πάντα κατά το δοκούν.
Ναι στην αποενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας, την προσέγγιση του πολίτη και της τοπικής κοινωνίας. Ναι στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, με συγκεκριμένα μέτρα. Ναι στην χρήση νέων καινοτόμων τεχνολογιών , την απελευθέρωση της δημιουργικότητας , την διάχυση νέας γνώσης. Ναι στην ποιότητα και την προστιθέμενη αξία των προϊόντων μας. Ναι στις θεσμικές μεταρρυθμίσεις εκ μέρους της Πολιτείας με στόχο την θεσμική θωράκιση, την σταθεροποίηση και απελευθέρωση του περιβάλλοντος επιχειρηματικής δράσης. Η ανάπτυξη δεν έρχεται χωρίς υπηρεσίες και υποδομές του δημοσίου, διότι ούτε οι ιδιώτες πρέπει να διαχειρίζονται την δημόσια περιουσία αλλά ούτε και το πατριωτικό καθήκον ελάχιστων δημοσίων υπαλλήλων φτάνει αν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες δομές του δημοσίου.
Αντί αυτών, παραμονές εκλογών, αντί για σαφείς θέσεις στα ζητήματα, βλέπουμε μόνο ευειδείς φωτογραφίες υποψηφίων και ακούμε μόνο κορώνες τους καθώς διαγκωνίζονται μέσα στην τηλεοπτικό χρόνο να φωνάξουν τις κορώνες τους, έστω λίγο πιο δυνατά από το διπλανό τους… Μπας και ο φτωχός λαός μας παρασυρθεί για μια φορά ακόμη.
Στις δημοκρατίες, τις κρίσιμες αποφάσεις δεν τις παίρνει η τηλεόραση, τις παίρνουν πάντα οι λαοί.. Ας ψηφίζουμε λοιπόν, για την Ελλάδα, για το εγωιστικό αυτό γονίδιο που μας κάνει να μην σκύβουμε το κεφάλι και να γινόμαστε και πάλι ένα όταν είμαστε στο χείλος του αφανισμού.. Για τον σεβασμό στην αξιοκρατία, την τέχνη, την επιστήμη, τη διαφάνεια και το δημοκρατικό διάλογο, το περιβάλλον και τη βιώσιμη ανάπτυξη.. Για τη συνείδηση πολίτη…»