Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ Δ.Ε.Θ.

imerisia_LARGE_t_1061_43379029

Με τον τίτλο «Ποια ΔΕΘ τρομάρα σας;», η Δημοκρατία δημοσιεύει ένα άρθρο που ανακλά σε μεγάλο βαθμό τις σκέψεις που έχει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού για την «Διεθνή» Έκθεση Θεσσαλονίκης…

«[…] Η ΔΕΘ συνέχισε να φιλοξενεί περίπτερα του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων, των Εθελοντών Δασοπυροσβεστών και των κρατικών εταιριών και υπουργείων. Μιλάμε, δηλαδή, για έναν θεσμό παρηκμασμένο και εκτός πραγματικότητας, αφού οι εκθέσεις tutti frutti δεν υπάρχουν στη σύγχρονη εκθεσιακή φιλοσοφία. Τι δουλειά έχουν, λοιπόν, κάθε Σεπτέμβριο ο πρωθυπουργός και οι αρχηγοί των κομμάτων στη Θεσσαλονίκη;  Παλιότερα, που η Έκθεση ήταν αληθινά διεθνής και φιλοξενούσε μέχρι και τον Γκαγκάριν, είχε κάποια σημασία η άνοδος των κουστωδιών. Σήμερα, όμως, με την πολιτική και οικονομική κατάσταση να αλλάζει από μέρα σε μέρα σε παγκόσμια κλίμακα, πώς μπορεί ένας πρωθυπουργός, οποιασδήποτε χώρας, ακόμη και της πλέον προηγμένης, να εξαγγέλλει την οικονομική πολιτική του 2015 από τον Αύγουστο του 2014;  Είναι σοβαρά πράγματα αυτά;  Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να δώσει βάση σε υποσχέσεις που δίδονται 100 μέρες πριν τελειώσει ο χρόνος; Άσε που οι Θεσσαλονικείς έχουν βαρεθεί αυτή τη βλαχοδημαρχίστικη συνήθεια και ούτε που δίνουν σημασία. Μονάχα οι παρατρεχάμενοι των κομματικών ηγεσιών, οι θεσιθήρες. οι παραπονεμένοι, οι κομμένοι και οι (θυμωμένοι των κομμάτων συρρέουν στις συγκεντρώσεις. Όσο για τις παραγωγικές τάξεις που χειροκροτούν τους ομιλητές, θα έδιναν και την ψυχή τους για ένα μπανάκι στη Χαλκιδική με φρέσκο ψαράκι και σαλάτα χορταρικά! Τι να μας πουν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Τσίπρας, ο Πάνος και ο Κουτσούμπας, που δεν το έχουμε ξανακούσει Μπορείς να τάξεις κάτι που δεν μπορείς να δώσεις; Όχι, αν είσαι ελάχιστα σοβαρός. Άρα, τζίφος η ΔΕΘ και οι ομιλίες . Καλό θα είναι να σταματήσει αυτή η κωμωδία. Ας εγκαινιάζει τη ΔΕΘ ο υπουργός Ανάπτυξης και ας κοιτάξουν να την ιδιωτικοποιήσουν, μπας και την πάρει κανένας που ξέρει τη δουλειά και την αναστήσει. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι πια επαρχία, ούτε είναι τόσο μακριά όσο ήταν πριν από σαράντα χρόνια».