Tag Archives: ΣΥΡΙΖΑ

Ν.Δ.: ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΣΙΠΡΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΕΞΕΙΣ ΣΥΜΒΑΤΕΣ

Νέα πυρά κατά της κυβέρνησης, με αφορμή το ζήτημα της προσέλκυσης επενδύσεων, εξαπέλυσε η Νέα Δημοκρατία.

«Ο κ. Τσίπρας, μόνος του σήμερα, αποκάλυψε ότι δεν πίστευε καν ότι υπήρχε επιχειρηματίας να επενδύσει στην Ελλάδα, ήταν μια από τις ελάχιστες στιγμές ειλικρίνειας του πρωθυπουργού» σχολίασε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με αφορμή αναφορά του Πρωθυπουργού κατά την επίσκεψή του στο εργοστάσιο της «Παπαστράτος».

Σύμφωνα με τη Ν.Δ., η πραγματικότητα είναι ότι επενδύσεις και Τσίπρας δεν είναι λέξεις συμβατές. Όπως λέει, από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι Σκουριές και το Ελληνικό.

«Προτρέπουμε τον κ. Τσίπρα, πηγαίνοντας στη Θεσσαλονίκη, να περάσει και από τις Σκουριές και να εξηγήσει στους εργαζόμενους την πολιτική του» προσθέτει και τονίζει πως οι επενδύσεις χρειάζονται σχέδιο, αξιοπιστία και μεθοδική δουλειά, «χαρακτηριστικά που η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν διαθέτει».

 

[ΠΗΓΗ: http://www.naftemporiki.gr, 29/8/2017]

FINANCIAL TIMES: Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ

Μετά τις μεταρρυθμίσεις ήρθε και η αντίδραση… Ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει τις ριζοσπαστικές πολιτικές του στην προσπάθεια να αποκαταστήσει την κομματική του βάση. Βάζει στο στόχαστρο δικηγόρους, γιατρούς και διεθνείς επενδυτές στον απόηχο της διάσωσης της χώρας από τη διεθνή κοινότητα. Αφού απέσπασε τους επαίνους από την ΕΕ και το ΔΝΤ, η κυβέρνηση Τσίπρα επιθυμεί να ανακτήσει τα αριστερά της διαπιστευτήρια.

Το υπουργικό συμβούλιο της Ελλάδας μπορεί να επικεντρώνεται στην εφαρμογή των οικονομικών μεταρρυθμίσεων που συμφωνήθηκαν με αντάλλαγμα την τρίτη δόση του μνημονίου, ύψους 86 δισ. ευρώ, αλλά η κυβέρνηση έχει επίσης επανεμφανίσει κάποιες από τις ριζοσπαστικές πολιτικές της σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει τους βασικούς υποστηρικτές της, οι οποίοι φοβούνται ότι το αριστερό κόμμα έχει «μαλακώσει» υπό πίεση των ελεγκτικών μηχανισμούς των μνημονίων.

Τα μέτρα που υιοθετήθηκαν τον περασμένο μήνα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, στοχεύουν στους… «παραδοσιακούς» εχθρούς του κόμματος: δικηγόρους και γιατρούς με υψηλό εισόδημα, ακαδημαϊκούς με διεθνή παιδεία και ιδιώτες επενδυτές από το εξωτερικό.

Η φορολογική αφαίμαξη στους ελεύθερους επαγγελματίες εντείνεται, μία νέα νομοθεσία για τα πανεπιστήμια επαναφέρει αναχρονιστικές ρυθμίσεις ενάντια στην ενίσχυση των ακαδημαϊκών προτύπων και οι αρχές καθυστερούν περαιτέρω το έργο εξόρυξης χρυσού ύψους 1,5 δισ. Ευρώ από την Eldorado Gold του Καναδά, τον μεγαλύτερο ξένο επενδυτή της χώρας.

Εν τω μεταξύ, οι αυτοχαρακτηριζόμενοι ως αναρχικοί με δεσμούς με την άκρα αριστερά της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν επιθέσεις σε επαγγελματικούς χώρους και δημόσια κτίρια, σπάζοντας παράθυρα και ρίχνοντας μπογιές, σε ένα σκηνικό που θύμιζε διαδηλώσεις στις αρχές της ελληνικής κρίσης. Η αστυνομία έκανε λίγες συλλήψεις και μέχρι στιγμής δεν έχει αποσταλεί κάποια υπόθεση σε δικαστήριο.

Ο Νίκος Βούτσης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος, τήρησε αποστάσεις από ένα περιστατικό τον περασμένο μήνα, κατά την οποία τα μέλη της ομάδας αναρχικών «Ρουβίκωνας» εισήλθαν στην κεντρική αυλή του κοινοβουλίου ζητώντας την απελευθέρωση ενός καταδικασθέντος τρομοκράτη. «Όπου δεν εμπλέκεται η βία [εναντίον προσώπων], τέτοια γεγονότα πρέπει να αντιμετωπίζονται με ανοχή», δήλωσε ο κ. Βούτσης.

Οι αναλυτές αναφέρουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να ανακτήσει τα αριστερά της διαπιστευτήρια μετά την επιτυχή ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, και τους επαίνους από τους πιστωτές της, την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και εξασφαλίζοντας την εκταμίευση της απαραίτητης δόσης των 8,5 δισ. ευρώ.

Σε μια κίνηση που υπογράμμισε την ανάκαμψη της εμπιστοσύνης στις προοπτικές της Ελλάδας, η Αθήνα επέστρεψε στην αγορά χρεωστικών τίτλων τον Ιούλιο για πρώτη φορά σε τρία χρόνια με έκδοση ομολόγων ύψους €3 δισ. Η οικονομία πρόκειται να εμφανίσει ανάκαμψη φέτος κατά 1,5%, με τις καλύτερες επιδόσεις από το 2007.

Στο πλαίσιο των όρων του μνημονίου, η κυβέρνηση συμφώνησε επίσης να εφαρμόσει δραστική μείωση του κατώτατου ορίου του φόρου εισοδήματος το επόμενο έτος και να προβεί σε πρόσθετες περικοπές στις συντάξεις, οι οποίες έχουν συρρικνωθεί κατά 50% κατά τη διάρκεια της κρίσης. Αυτές οι κινήσεις βοήθησαν στην ενίσχυση της αντιπολίτευσης. Στις δημοσκοπήσεις, το συντηρητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας κατέχει διψήφιο προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. «Είναι σημαντικό για τον ΣΥΡΙΖΑ να υπενθυμίζει στην εκλογική της βάση ότι εξακολουθεί να έχει μια ριζοσπαστική ακτιβιστική ατζέντα, ότι δεν έχει “μαλθακός” υπό πίεση των πιστωτών», λέει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πολιτικός σχολιαστής Καθηγητής Άρης Χατζής.

Τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, αν και καταστροφικά, φαίνεται να έχουν επιλεγεί με στόχο την αποφυγή ισχυρών αρνητικών αντιδράσεων από τους εμπειρογνώμονες της ΕΕ και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που επιβλέπουν το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, πρόσθεσε ο κ. Χατζής. «Είναι όλα σε τομείς που δεν είναι ακριβώς οι προτεραιότητες για τους πιστωτές, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.»

Νωρίτερα φέτος, το υπουργείο Οικονομικών επέβαλε νέους κανονισμούς στους Έλληνες ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι κατηγορούνται ότι είναι φοροδιαφεύγουν επί σειρά ετών. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται η προκαταβολή ολόκληρου του φόρου εισοδήματος και η σημαντική αύξηση των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης.

Σύμφωνα με τις διατάξεις, τα μέτρα ήταν αναδρομικά από το 2015 με μια κίνηση που θα έκανε τους δικηγόρους, τους γιατρούς και τους επιχειρηματικούς συμβούλους που εισπράττουν περισσότερα από 75.000 ευρώ ετησίως να πληρώνουν περισσότερο από το 70% του ετήσιου εισοδήματός τους σε φόρους και κοινωνική ασφάλιση. Ορισμένες κατηγορίες ελευθέρων επαγγελματιών αμφιβάλλουν για το αν τέτοιες υψηλές εισφορές, που θεωρούνται από πολλούς ως τιμωρία για χαλαρότητα που έδειξαν προηγούμενες κυβερνήσεις, μπορούν να διατηρηθούν.

«Η αγορά νομικών υπηρεσιών έχει συρρικνωθεί σημαντικά κατά τη διάρκεια της ύφεσης και το ίδιο έχει συμβεί και στις συντάξεις των δικηγόρων», δήλωσε ο Ευάγγελος Καλαφάτης, δικηγόρος με ειδίκευση στα φορολογικά. «Εάν οι νέοι αυτοί φόροι δεν εξορθολογιστούν, η εργασία ως νομικός δεν θα είναι πλέον ελκυστική για πολλούς από τους παλιότερους δικηγόρους.»

Οι Έλληνες ακαδημαϊκοί λένε ότι είναι απογοητευμένοι από ένα νέο νόμο που αντιστρέφει τη μεταρρύθμιση του πανεπιστημιακού συστήματος το 2011, η οποία είχε περάσει με μια συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Οι φοιτητές θα μπορούν και πάλι να αναβάλουν επ’ αόριστο συνεδριάσεις τις τελικές εξετάσεις και θα έχουν επίσης δικαίωμα ψήφου στις εκλογές της διοίκησης των πανεπιστημίων.

Ο νόμος παρέχει επίσης κίνητρα για τους καθηγητές να αναλώνουν ολόκληρη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους σε ένα τοπικό ίδρυμα, απαγορεύει τα μεταπτυχιακά μαθήματα με δίδακτρα που διδάσκονται στα αγγλικά, τα οποία θα προσελκύουν αλλοδαπούς φοιτητές, και τέλος αποκαθιστά το πανεπιστημιακό “άσυλο” που εμποδίζει την αστυνομία να εισέλθει σε μια πανεπιστημιούπολη.

«Είναι τεράστια οπισθοδρόμηση», δήλωσε η Άννα Διαμαντοπούλου, πρώην Επίτροπος της ΕΕ που προώθησε το νόμο του 2011 ως υπουργός Παιδείας. «Εκσυγχρονίσαμε την πανεπιστημιακή εκπαίδευση και την καταστήσαμε διεθνή. Τώρα τα πανεπιστήμια θα είναι και πάλι ένα πεδίο μάχης για την εγχώρια πολιτική και όσοι μπορούν, θα πάνε στο εξωτερικό για να σπουδάσουν ».

Η εταιρεία Eldorado Gold, που αντιμετωπίζει την απειλή μιας μακροχρόνιας διαδικασίας διαιτησίας με την κυβέρνηση για την άδεια να ολοκληρώσει μια μονάδα εξόρυξης και επεξεργασίας χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής, στη βόρεια Ελλάδα, προειδοποιεί ότι κινδυνεύουν 1.200 θέσεις εργασίας σε μια περιοχή με υψηλή ανεργία. Η παραγωγή στις Σκουριές είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει φέτος, αλλά τώρα έχει πάει πίσω μέχρι το 2020.

«Το βασικό ζήτημα για την Ελλάδα είναι ότι τα οφέλη από αυτές τις επενδύσεις θα πρέπει να είχαν ήδη αποκομιστεί», δήλωσε ο George Burns, διευθύνων σύμβουλος της Eldorado Gold.

Οι περιπέτειες της Eldorado στην Ελλάδα συχνά αναφέρονται ως αντικίνητρο για τους υποψήφιους επενδυτές που ανησυχούν για τις γραφειοκρατικές καθυστερήσεις και για το μπερδεμένο νομικό σύστημα της χώρας. Ενώ οι «νομοθέτες» του ΣΥΡΙΖΑ από τις Σκουριές ισχυρίζονται ότι η εξόρυξη χρυσού θα προκαλέσει μη αναστρέψιμη περιβαλλοντική ζημιά, οι προτάσεις της εταιρείας για το έργο έχουν δικαιωθεί σε 18 υποθέσεις προσφυγής που εξετάστηκαν από τους ειδικούς δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας, (ΣτΕ), το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της Ελλάδας.

 

[ΠΗΓΗ: https://www.ft.com, © Financial Times Limited 2017]

Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

pΗ εκλογή Τραμπ επιβεβαιώνει και επισφραγίζει την κρίση της παγκοσμιοποίησης και του πολιτικοπολιτισμικού κατεστημένου. Γι’ αυτήν μας είχε ήδη προϊδεάσει η άνοδος κινημάτων, όπως εκείνη του ΜπέπεΓκρίλο, της ΜαρίνΛεΠεν, ή το αναπάντεχο Brexit στη Μ. Βρετανία –και ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι πολύ πιο εξαντλητικός, μιας και τα ίδια ή ανάλογα φαινόμενα θα εκδηλωθούν στις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας, στην Ολλανδία, στη Γερμανία κλπ, κλπ. Έτσι, με την εκλογή Τραμπ, οι ρηγματώσεις της παγκοσμιοποίησης μεταβάλλονται σε ένα αδιαμφισβήτητο ρήγμα.

Όταν στην ίδια την καρδιά και αφετηρία της μονοπολικής παγκοσμιοποίησης, σύμβολο της οποίας υπήρξε το ζεύγος Κλίντον –παρεμπιπτόντως ο Μπιλ Κλίντον είναι ο πρώτος που εκλαΐκευσε τον όρο globalization–, εκλέγεται ως Πρόεδρός της ένας ανοικτός επικριτής και αντίπαλός της, αυτό σηματοδοτεί την οριστική είσοδο σε μια νέα ιστορική εποχή.

Έχει ήδη επισημανθεί το γεγονός πως ο Τραμπ εξελέγη με ένα πρόγραμμα που στρέφεται ενάντια στην ελεύθερη διακίνηση των εμπορευμάτων, των κεφαλαίων και του εργατικού δυναμικού, που αποτέλεσαν το θεμελιώδες τρίπτυχο της παγκοσμιοποίησης. Επιστροφή της δασμολογικής προστασίας, απέναντι στην Κίνα ή το Μεξικό, περιορισμοί στην εξαγωγή κεφαλαίων και ανακατεύθυνσή τους στην εσωτερική παραγωγή, προπαντός φραγμοί στη μετανάστευση και την ελεύθερη διακίνηση εργατικού δυναμικού.

Η παγκοσμιοποίηση, τουλάχιστον κατά την ανοδική και σχετικά ανώδυνη περίοδό της, μέχρι το 2008, είχε κατασκευάσει ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο το οποίο μετέφερε τη βιομηχανική παραγωγή στην Ασία και τη Λατινική Αμερική, διατηρώντας το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την κατανάλωση στη Δύση. Αυτό το μοντέλο μπήκε σε κρίση το 2008, κρίση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και προκαλεί αλυσιδωτές κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις.

Οι δυτικές κοινωνίες θα πρέπει να «προσαρμοστούν» στο ίδιο τους το δημιούργημα. Δηλαδή, μισθούς Κίνας και κοινωνικές συνθήκες Λατινικής Αμερικής –«Βουλγαρίας» στα καθ’ ημάς– για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στον αυξανόμενο ανταγωνισμό τους. Γι’ αυτό και έχει αρχίσει μία διεργασία κατάρρευσης της προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων των εγχώριων εργατών, αυξανόμενης εισαγωγής φτηνού εργατικού δυναμικού –στην Ευρώπη κατεξοχήν από μουσουλμανικές χώρες και στις ΗΠΑ από το Μεξικό. Δηλαδή η οικονομική κρίση της παγκοσμιοποίησης επιδεινώνει την κοινωνική πραγματικότητα των δυτικών χωρών. Χαρακτηριστικό και ακρότατο παράδειγμα η ίδια η χώρα μας, που οδηγείται κυριολεκτικά σε τριτοκοσμοποίηση.

Απέναντι στις συνέπειες αυτής της κρίσης που πλήττουν τόσο τη γηγενή εργατική τάξη, όσο και ένα μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων που καταστρέφονται ή υποβαθμίζονται, εντείνονται και πολλαπλασιάζονται οι αντιδράσεις. Αντιδράσεις που στρέφονται ενάντια στο ίδιο το πολιτικό κατεστημένο, τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς που συνέβαλαν από κοινού στη δημιουργία της παγκοσμιοποίησης. Διότι η ιδιαιτερότητα του συστήματος που οικοδόμησε η περίοδος της παγκοσμιοποίησης είναι πως αυτό πατούσε τόσο στη συστημική νεοφιλελεύθερη Δεξιά, όσο και στην πολυπολιτισμική Αριστερά. Ο Τόνι Μπλερ, ο Μπιλ Κλίντον, ο Ζακ Ντελόρ και ο Σρέντερ, χέρι-χέρι με την ΆνγκελαΜέρκελ, τον Νικολά Σαρκοζί και τον Τζορτζ Μπους τον νεότερο.

Κατά συνέπεια, η αντίδραση ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την κρίση της ήταν αδύνατο να εκφραστεί μέσα από τα παραδοσιακά πολιτικά οχήματα της Αριστεράς και της Δεξιάς και έτεινε να παραγάγει νέα αντισυστημικά μορφώματα. Μορφώματα τα οποία στη Ν. Ευρώπη, την Ισπανία, την Ελλάδα και την Πορτογαλία εμφανίζονταν με αριστερό πρόσημο και στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη κατεξοχήν με συντηρητικό κάποτε και ακροδεξιό πρόσημο.

Το γεγονός ότι αυτή η αμφισβήτηση έφτασε και στην καρδιά της Δύσης, τις ΗΠΑ, καταδεικνύει την καθολικότητα του φαινομένου της απόρριψης της παγκοσμιοποίησης και των πολιτικών της εκφράσεων, της συστημικής Αριστεράς και Δεξιάς. Και επειδή η κρίση των δυτικών οικονομιών και κοινωνιών δεν φαίνεται να παίρνει τέλος, αντίθετα μοιάζει να εισέρχεται σε μία νέα περίοδο όξυνσης, τα ανάλογα πολιτικά φαινόμενα θα επιταθούν.

Οδηγούμαστε έτσι σε έναν νέο ιστορικό κύκλο όπου οι αξίες της εθνικής ταυτότητας και του εθνικού κράτους, οι οποίες είχαν υποβαθμιστεί κατά την προηγούμενη περίοδο, θα αναδειχθούν και πάλι, με φορείς τις ίδιες τις χώρες που στην προηγούμενη περίοδο είχαν πλειοδοτήσει προς την κατεύθυνση της παγκοσμιοποίησης.

Πράγματι η παγκοσμιοποίηση έγινε μπούμερανγκ, διότι οδήγησε στην ενίσχυση της Ανατολής έναντι της Δύσης, που έχασε την πρωτοκαθεδρία στο επίπεδο της παραγωγής και πλέον κινδυνεύει να την χάσει και στο χρηματοπιστωτικό και στο πολιτικό πεδίο. Η Κίνα και μετά από λίγο και η Ινδία θα τείνουν να μεταβληθούν στο νέο οικονομικό και πολιτικό επίκεντρο σε πλανητική κλίμακα.

Επομένως, αυτό που άρχισε την εποχή του Ρήγκαν και της Θάτσερ, ως εξαγωγή της παραγωγής προς τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, θα αμφισβητηθεί από τους πολιτικούς τους επιγόνους, τον Ντόναλντ Τραμπ και ίσως αύριο τη ΜαρίνΛεΠεν, διότι πλέον η παγκοσμιοποίηση αποτελεί όλο και περισσότερο μειονέκτημα για τις δυτικές κοινωνίες. Ο κύκλος τείνει να ολοκληρωθεί.

Σε αυτά τα πλαίσια, οδηγείται σε απόλυτο αδιέξοδο και η πολιτική ενός κόμματος, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη από ένα κύμα αντίδρασης στις αρνητικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και της κρίσης της –αυτό που έχουμε αποκαλέσει κρίση του παρασιτικού εκσυγχρονισμού–, αλλά παγιδεύτηκε από την ίδια την εθνομηδενιστική και πολυπολιτισμική ιδεολογία του και μεταβλήθηκε σε όργανο των «αντιπάλων» του. Κατά συνέπεια, έχει ήδη ενταχθεί πλήρως στο κάδρο των «συστημικών» κομμάτων και θα μεταβληθεί και ο ίδιος σε στόχο του αντισυστημικούαντιπαγκοσμιοποιητικού ρεύματος που φουσκώνει.

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Γιώργου Καραμπελιά, επικεφαλή του Κινήματος Άρδην, συγγραφέα του πρόσφατου σχετικού βιβλίου «Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς: Η Υπέρβαση», 13/11/2016]

ΣΙΓΟΥΡΑ ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ;

FDB0A3A5EF134E0904010063E7D365DDΤεράστια επιτυχία! Πουλήσαμε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ 45 εκατομμύρια ευρώ για να μην κλείσει, και οι Έλληνες φορολογούμενοι θα πληρώσουν 750 εκατομμύρια ευρώ, το δάνειο από το δημόσιο που είχε χαρακτηριστεί ως κρατική ενίσχυση από την Ε.Ε… Αλλά θα έχουμε την περήφανη ΤΡΑΙΝΟΣΕ… Εκπληκτικό…

Και εκεί που νομίζαμε πως δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να μας προξενήσει την έκπληξη πλέον, είδαμε το δελτίο ειδήσεων και βεβαιωθήκαμε για ακόμη μια φορά πως ζούμε στη χώρα του παραλόγου… Η βιβλιοθήκη του ΑΠΘ έκλεισε για πρώτη φορά μετά το 1978, από τον μεγάλο σεισμό της Θεσσαλονίκης, από τι νομίζετε; Από την εγκατάσταση κάμπινγκ «αλληλέγγυων» και αντιεξουσιαστών μέσα στο χώρο του Πανεπιστημίου, χωρίς την άδεια κανενός! Σίγουρα μια παγκόσμια πρωτοτυπία… Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κος Κυρίτσης το υποστήριξε μάλιστα σε τηλεοπτική του εμφάνιση, δηλώνοντας πως «δεν είναι δα και κάτι για το κάνουμε θέμα»! Άσχετα αν ήδη την πρώτη ημέρα του δεκαήμερου κάμπινγκ τα «παιδιά» έχουν σπάσει πόρτες, πύλες και έχουν καταλάβει αίθουσες της Νομικής Σχολής… Έπεται και συνέχεια, υποθέτω…

Εν τω μεταξύ, η καθημερινή συζήτηση όλων των Ελλήνων είναι μία: «Που πάμε ρε παιδιά;»… Οι συνεχείς αστοχίες της κυβέρνησης, η ασυνεννοησία των στελεχών της, τα πισωγυρίσματα και τα αμέτρητα δείγματα ανικανότητας έχουν απογοητεύσει τον κόσμο, και φυσικά το μεγαλύτερο ποσοστό της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν ήταν και δύσκολο… Μην ξεχνάμε πως δεν έγινε θαύμα και ξαφνικά ένα κόμμα του 4% εκτοξεύτηκε πάνω από το 35%… Ο κόσμος απογοητευμένος από το πολιτικό σύστημα και την αναποτελεσματικότητά του ψήφισε –διαμαρτυρόμενος–, κάτι «νέο»… Μόνο που αυτό το νέο ήταν παλαιότερο και από τα παλιά… Αντιλαμβανόμενη η κυβέρνηση την τροπή που πάνε να πάρουν τα πράγματα, έκανε το αυτονόητο… Ότι μπορεί για να εξασφαλίσει την εξουσία, έστω και σε μέλλοντα χρόνο… Αλλάζει τον εκλογικό νόμο, προετοιμαζόμενη για «δεξιά παρένθεση»… Και κάνοντας απίστευτα γελοία παζάρια τύπου «αν κόψουμε το όριο εισόδου στη βουλή από 3%, σε 2,5%, θα μας ψηφίσετε τον εκλογικό νόμο που κατεβάζουμε;»…

Αναρωτιέμαι αν ζει κανένας από αυτούς που παριστάνουν τους διαχειριστές της εξουσίας στον πραγματικό κόσμο… Αν μιλάει κανείς με τον κόσμο της αγοράς, τις επιχειρήσεις, τους επαγγελματίες… Μάλλον όχι… Η έγνοια μας ήταν να χαϊδέψουμε και πάλι τους δημόσιους υπαλλήλους (και μόνον αυτούς) με χαριστικές ρυθμίσεις στα δάνεια του Παρακαταθηκών και Δανείων. Ωραίοι; Βαίνουμε ταχέως σε μια Ελλάδα με πολίτες δύο ταχυτήτων: Όχι φτωχούς και πλούσιους, αλλά δημόσιους υπαλλήλους και όχι! Με άλλα λόγια με ψηφοφόρους ΣΥΡΙΖΑ και «τους άλλους», της β’ κατηγορίας…

Και αίφνης εμφανίζεται ο πρωθυπουργός στην εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά στον ΣΚΑΪ, (ναι, δεν κάνετε λάθος, στον ΣΚΑΪ, είπαμε), και μας λέει πως «Η χώρα υπέστη μια φοβερή αποανάπτυξη από τις “μνημονιακές” επιλογές», πριν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια… (Καλό, έ;;;).

Επιδεικνύοντας ακόμη μια φορά την αλλεργία του κόμματός του για την ιδιωτική πρωτοβουλία, δήλωσε πως θέλει να προστατεύσει τα λαϊκά στρώματα… Και όχι αυτούς που «πήραν τα χρήματά τους από τις τράπεζες και τα πήγαν στο εξωτερικό»… Όχι αυτούς που «πήραν τα θαλασσοδάνεια»… Όχι τους «πλούσιους αετονύχηδες επιχειρηματίες με τις “φτωχές επιχειρήσεις” που κλείνουν η μία μετά την άλλη»!!! (Αυτό το είπε δύο φορές…). Είδαμε να συνεχίζεται να δαιμονοποιείται η επιχειρηματικότητα, και ο χαρακτηρισμός «επιχειρηματίας» να έχει καταντήσει συνώνυμο του απατεώνα, κλέφτη, ανθέλληνα…

Είπε κι άλλα ωραία ο πρωθυπουργός… Όπως εκείνο το αμίμητο «είδατε τώρα, με το Brexit, η Ελλάδα αποδείχθηκε από τις πλέον θωρακισμένες ευρωπαϊκές οικονομίες»!!! Βέβαια, απέναντι ήταν ο καλός δημοσιογράφος Παπαχελάς, ο οποίος χαμογελώντας του απάντησε πως «Είναι σαν να λέμε πως είμαστε προστατευμένοι από τα μικρόβια, επειδή είμαστε στην εντατική…».

Μάθαμε όμως και πολλά πράγματα από αυτή τη συνέντευξη:

– Αν δεν υπήρχε το δημοψήφισμα τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για τον τόπο!

– Πολλά από όσα υποσχεθήκαμε το Γενάρη του 2015 δεν τα καταφέραμε!

– Η μετάβαση στην κανονικότητα θα είναι σταδιακή και επώδυνη για πολλούς!

– Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ είναι «να εκμεταλλευτεί η Ελλάδα τη θέση της στο χάρτη»!

– Οι ιδιωτικοποιήσεις –όπως το Ελληνικό–, συνάδουν με την αριστερή πολιτική!

– Ο κος Τσίπρας (καθ’ ομολογίαν του) έγινε πραγματιστής, ρεαλιστής!

Δεν γίναμε και πολύ σοφότεροι με την εφ’ όλης της ύλης εξομολόγηση του πρωθυπουργού… Απλά σιγουρευτήκαμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιορίζεται ακόμη ως «αριστερά» και βεβαιωθήκαμε πως κάτι δεν πάει καλά και η υπερδιαφήμιση του «έργου» της κυβέρνησης κάτι κρύβει από πίσω… Ίσως κάτι που θα έρθει το φθινόπωρο… Κατηγορείστε με ότι ασπάζομαι θεωρίες συνομωσίας, αλλά δεν μου το βγάζετε με τίποτα από το μυαλό…

Και το ερώτημα παραμένει… «Που πάμε ρε παιδιά;»… Κατά τον κοΤσίπρα, σε 5 χρόνια, που θα γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την εθνική παλιγγενεσία, θα έχουμε μικρή ανεργία, κανονικότητα στην οικονομία κ.λπ., κ.λπ… Εδώ κολλάει υπέροχα το «όνειρα θερινής νυκτός»… Το μόνο που θεωρώ σίγουρο είναι πως αν συμβεί κάτι τέτοιο –που όλοι το εύχονται–, ο κος Τσίπρας δεν θα είναι πρωθυπουργός ούτε οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κυβέρνηση… Διότι απλά, με αυτή την κυβέρνηση και αυτόν τον πολιτικό σχεδιασμό, σίγουρα η ελπίδα θα πεθάνει – έστω και τελευταία…

[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Αχιλλέα Σκυριανού, 15/7/2016]

ΘΕΑΤΡΙΝΙΣΜΟΙ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΕΘΡΟΥ

909D494D041386DFDEF739F2FA0DDDF8

«Αυτοί που έμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ και απαρτίζουν τη σημερινή κυβέρνηση δεν έχουν την ίδια αδυναμία επαφής με το περιβάλλον, παρόλο που ο αδιανόητος εξυπνακισμός δεν πεθαίνει (όπως μας υπενθύμισε o κ. Σκουρλέτης με την πρόσφατη επίθεσή του εναντίον του Καναδού προέδρου της Eldorado Gold)»

Έστω αργά ας το πάρουμε απόφαση: κανείς δεν θα μας σώσει. Πρέπει να δούμε μόνοι μας πώς θα διορθώσουμε την οικονομία και πώς θα αντεπεξέλθουμε στην προσφυγική κρίση. Μόνο εάν οργανωθούμε, εάν διαθέτουμε σχέδιο, θα μπορέσουμε να ζητήσουμε και να πάρουμε από τους εταίρους μας και από τη διεθνή κοινότητα αυτά που χρειάζονται για να επιβιώσουμε εμείς και για να είμαστε χρήσιμοι και σε άλλους. Εως τώρα περιμέναμε. Γίναμε αντικείμενο των σχεδίων άλλων. Ούτε αυτοί φάνηκαν ικανοί να μας διασώσουν, ούτε εμείς.Επειδή ξυπνάμε μόνο την ύστατη στιγμή, αυτή έφτασε

Για να συμφωνήσουμε έστω σε αυτό, πρέπει πρώτα απ’ όλα να μιλάμε μεταξύ μας. Εμείς οι Έλληνες, που έχουμε επιζήσει από τόσες και τόσες καταστροφές, τώρα πνιγόμαστε με το σάλιο μας, με τη χολή που βγάζει ο ένας για τον άλλον. Για να συνεννοηθούμε, πρέπει να γνωριζόμαστε, και πρωτίστως o καθένας τον εαυτό του. Γνώθι σαυτόν. Ασφαλώς αυτό δεν είναι εύκολο – εάν ήταν, η αναζήτηση αυτή δεν θα ήταν θεμέλιος λίθος της σκέψης του Σωκράτη και του Πλάτωνα. Δυστυχώς, οι περισσότεροι που ευθύνονται για την τύχη της χώρας δεν έχουν αρχίσει καν να σκέφτονται ότι πρέπει να εκτιμήσουν ορθώς τις δυνατότητες και τις αδυναμίες των ιδίων, της χώρας και της Ε.Ε. Αδυνατούν να εκπονήσουν σχέδιο διαφυγής από τη διπλή παγίδα της οικονομικής και προσφυγικής κρίσης – την ώρα που παγκοσμίως τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται και οι διεθνείς παράγοντες βολοδέρνουν μεταξύ αδράνειας, κυνισμού και πανικού.

Τι μας τυφλώνει στους κινδύνους; Γιατί η κυβέρνηση που όφειλε να γνωρίζει ότι δεν τα καταφέρνει να δαμάσει τα κύματα συμπεριφέρεται ως παντοδύναμη, επιλέγοντας να επιτίθεται με κάθε τρόπο στην αντιπολίτευση και σε άλλους εσωτερικούς αντιπάλους; Γιατί χάνει το δίκιο της όταν απαντάει με σχολικού τύπου τσαμπουκάδες σε πραγματικά κακές συμπεριφορές άλλων χωρών; Είναι μόνο ότι δεν μπορούμε να διαφύγουμε από την αέναη εφηβεία που μας χαρακτηρίζει – με τα πάθη, τις υπερβολές και την εύκολη καταγγελία των άλλων, περιμένοντας από κάποιον «ενήλικα» να ενδώσει στις φωνές μας και να δώσει λύση; Τέτοια συμπεριφορά είδαμε σε χορταστικές δόσεις στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πριν τραβήξουν προς σόλο καριέρα ο κ. Βαρουφάκης, η κ. Κωνσταντοπούλου και ο κ. Λαφαζάνης (με τη μικρή του κομπανία).

Αυτοί που έμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ και απαρτίζουν τη σημερινή κυβέρνηση δεν έχουν την ίδια αδυναμία επαφής με το περιβάλλον, παρόλο που ο αδιανόητος εξυπνακισμός δεν πεθαίνει (όπως μας υπενθύμισε o κ. Σκουρλέτης με την πρόσφατη επίθεσή του εναντίον του Καναδού προέδρου της Eldorado Gold). Οι σημερινοί δεν είναι σαν αυτούς που πίστεψαν ότι έγιναν Ζαπάτα ή Ζαν ντ’ Αρκ επειδή έπαιζαν στο έργο: γνωρίζουν πολύ καλά ότι υποδύονται έναν ρόλο και είναι αποφασισμένοι να το παίξουν έως το τέλος. Όπως οι πρώην σύντροφοι τους, όμως, είναι εθισμένοι στο χειροκρότημα: οι μεν έφυγαν για να συνεχίσουν να πουλούν φαντασιώσεις, οι δε λειτουργούν στον πραγματικό κόσμο αλλά με τρόπο που υπονομεύει τη διαχείριση της πραγματικότητας. Παράδειγμα: η κυβέρνηση αναγκάζεται να περάσει νόμους κατά τις επιταγές των δανειστών αλλά αμέσως τούς υποσκάπτει με την αδράνεια, με τροπολογίες και με εγκυκλίους που τους ακυρώνουν παραλλήλως, καθυστερεί τόσο να λάβει αναγκαία μέτρα, που στο τέλος κάθε κίνηση θα οφείλεται στην απόλυτη ανάγκη. Γενικώς, στην Ελλάδα κανείς δεν θέλει να χρεωθεί την υποστήριξη κάποιου προγράμματος ή κάποια λύση, προτιμάμε να ζούμε με το πρόβλημα, αρκεί να μπορούμε να κατηγορούμε άλλους γι’ αυτό.

Με αυτό τον τρόπο ούτε εαυτούς γνωρίζουμε, ούτε μπορούμε να ανταποκρινόμαστε σε όποια δυσκολία. Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας του πολιτικού μας κόσμου να ξεφύγει από το απλοϊκό σενάριο που υπηρετούσε τόσα χρόνια – με κυβερνήσεις και αντιπολίτευση να ξιφουλκούν πάνω στη σκηνή, όπου όλοι έπαιζαν τους καλούς, τους πατριώτες, τους δίκαιους, ενώ οι άλλοι ήταν πάντα οι κακοί, οι δωσίλογοι, οι διεφθαρμένοι. Όλα για το εύκολο χειροκρότημα. Τώρα, ενώ ο πρωθυπουργός βλέπει την ανάγκη για συναίνεση, δεν μπορεί παρά να συνεχίσει τον ρόλο που γνώριζε από πριν – του άτεγκτου ηγέτη μιας οργισμένης επανάστασης. Έτσι, είτε το θέλουν, είτε όχι, και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές απαντούν αναλόγως. Για χρόνια παρακολουθούσαμε (ή μάλλον συμμετείχαμε) σε έργο που νομίζαμε ότι ήταν όπερα μπούφα. Τώρα βλέπουμε ότι είναι τραγωδία. Την ώρα που η σκηνή καταρρέει, που πρέπει να ανάψουμε τα φώτα, να ξαναδούμε τους ρόλους, να επέμβουμε στο σενάριο, συνεχίζουμε να παίζουμε όπως πριν. Είτε επειδή είμαστε ανίκανοι να δούμε, είτε επειδή η επιμονή στον ρόλο είναι η μόνη μας παρηγοριά…

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Νίκου Κωνσταντάρα, 28/02/2016]