Είναι γνωστό από εχθές πως το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας χαρακτήρισε ως «αβάσιμη και απορριπτέα» την από 9 Σεπτεμβρίου 2016 αίτηση θεραπείας της εταιρίας Ελληνικός Χρυσός σχετικά με την ανάκληση της απόφασης του υπουργού Περιβάλλοντος Π. Σκουρλέτη περί επιστροφής του προσαρτήματος «ΤΕΧΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ ΧΑΛΚΟΥ, ΧΡΥΣΟΥ ΚΑΙ ΘΕΙΙΚΟΎ ΟΞΈΟΣ ΜΑΝΤΕΜ ΛΑΚΚΟΥ». Η απόφαση δημοσιεύτηκε στην Διαύγεια (δες εδώ).
Για όσους δεν θυμούνται, η υπόθεση σχετίζεται με το σχέδιο της Ελληνικός Χρυσός που αφορά την μεταλλουργία και την μεταλλουργική μέθοδο flash melting για την οποία ορισμένοι πιστεύουν πως δεν είναι εφαρμόσιμη.
Κι ενώ το Υπουργείο ισχυρίζεται πως η απορριπτική γνωμοδότηση του υπουργού «εκδόθηκε ακριβώς σε συμμόρφωση προς την απόφαση του ΣτΕ», η πλευρά της εταιρείας τονίζει πως η προσβαλλόμενη απόφαση προσκρούει στο δεδικασμένο της απόφασης 3191/2015 του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Δεν θα εξετάσουμε την επιχειρηματολογία του κου Σκουρλέτη, ούτε θα σχολιάσουμε τα σημερινά άρθρα των εφημερίδων σχετικά με τους λόγους οι οποίοι τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση την δεδομένη χρονική στιγμή. Η ουσία είναι πως με την απόφαση αυτή, βρήκαν την ευκαιρία ακραίες φωνές να βγουν στην επιφάνεια, όπως για παράδειγμα η κα Ιγγλέζη η οποία, προχώρησε κι ένα βήμα παραπέρα, προδικάζοντας προσφυγή του ΥΠΕΝ στην διαιτησία, για «παραβίαση της σύμβασης»!!!
Η ουσία του θέματος ποια είναι; Είναι ακριβώς αυτό που είπαν οι εργαζόμενοι στην ανακοίνωσή τους. Ποτέ δεν κάθισαν τα ενδιαφερόμενα μέρη στο τραπέζι να βρουν μια κοινά αποδεκτή λύση η οποία να ικανοποιεί και τα δύο μέρη. Ποτέ δεν υπήρξε η θέληση της συναίνεσης από ορισμένες πλευρές, διότι ακριβώς, –όπως δηλώνει και η κα Ιγγλέζη–, επρόκειτο για «έναν αγώνα λάβαρο, για πολλά χρόνια όλων των κοινωνικών και περιβαλλοντικών κινημάτων που γνώρισαν το σκληρό πρόσωπο του κράτος».
Με άλλα λόγια, η μεγαλύτερη εν ενεργεία ξένη επένδυση στην Ελλάδα εγκλωβίστηκε μέσα σε ένα πολιτικό παιχνίδι και κινδυνεύει να θυσιαστεί στο βωμό της αντιπαράθεσης επειδή κάποιοι χαρακτήρισαν το παιχνίδι αυτό «αγώνα-λάβαρο».
Νομίζω έχει ωριμάσει πλέον η υπόθεση, και ήρθε η στιγμή να κάτσει αυτή η κυβέρνηση, η οποία ποτέ δεν έχει περάσει ούτε σε απόσταση χιλιομέτρων από την επένδυση, να συζητήσει. Να σταματήσει αυτός ο πόλεμος ανακοινώσεων, προσφυγών, απορρίψεων και αιτήσεων και να κάτσουν οι ενδιαφερόμενοι σε ένα τραπέζι να βρουν αυτό που πραγματικά συμφέρει τον τόπο: Δηλαδή την συνέχιση της επένδυσης με έναν τρόπο που να ικανοποιεί όλες τις πλευρές, με αντικειμενικότητα, μακριά από πολιτικά παιχνίδια και με ξεκάθαρους όρους. Χωρίς μικροπολιτικές, χωρίς προσωπικές στρατηγικές και χωρίς τρικλοποδιές. Να ανακαλύψουμε και πάλι λέξεις που διαγράψαμε από το λεξιλόγιό μας… Συνεννόηση, συναίνεση, κοινή ωφέλεια, αμοιβαίο συμφέρον.
Σε όλο τον –πολιτισμένο– κόσμο οι εξορύξεις γίνονται χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, με την τήρηση των αυστηρών περιβαλλοντικών όρων. Εδώ γιατί να αποτελούμε εξαίρεση;
Τόσο δύσκολο είναι;