Δεν απαιτείται να είσαι μάντης για να προβλέψεις πώς θα καταλήξουν τα πάρτι στις πλατείες μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα από σήμερα.
Είτε θα έχουμε εκατοντάδες νέα κρούσματα, αναζωπύρωση της πανδημίας στην πατρίδα μας, λήψη έκτακτων μέτρων, επιστροφή -ολική ή μερική- στην καραντίνα. Σε αυτήν την περίπτωση, όσοι αψήφησαν τον κορονοϊό και τον διέσπειραν εκ νέου στην κοινότητα θα υποστούν το μένος των συμπολιτών τους. Δεν αποκλείω διόλου να στηθούν λαϊκά -διαδικτυακά ελπίζω- δικαστήρια, όπου οι φωτογραφίες από τα πάρτι θα μεγεθύνονται, οι συμμετέχοντες από κάθε γειτονιά θα ταυτοποιούνται και θα στοχοποιούνται. Ούτε ψύλλος στον κόρφο του ανέμελου πιτσιρικά, του συνειδητοποιημένου ακτιβιστή άπαξ και ο μικρέμπορος της γειτονιάς τον θεωρήσει υπεύθυνο που ξαναέκλεισε το μαγαζί του. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα πιο βίαιο από τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Είτε το ελληνικό καλοκαίρι θα κάνει το θαύμα του και η πανδημία θα διατηρηθεί σε ύφεση. Όχι πως και σε εκείνη την αισιόδοξη εκδοχή, οι παρέες θα εξακολουθήσουν να πίνουν στα παγκάκια μπύρες αγορασμένες από τα περίπτερα. Τα καταστήματα εστίασης θα ανοίξουν, θα καταλάβουν τις πλατείες με τα τραπεζοκαθίσματά τους, τα αυτοσχέδια πάρτι θα διαδεχθεί η οργανωμένη -και πολύ ακριβότερη- διασκέδαση.
Εδώ που τα λέμε, αντί να στέλνονται τα ΜΑΤ για να διαλύουν το μπούγιο με δακρυγόνα -τι πιο αναποτελεσματικό; μιά φωτιά σβήνεις, δέκα ανάβουν!- αντί να δίνει η κυβέρνηση πάτημα στους πάσης φύσεως “αντιεξουσιαστές”, κάλλιο να είχε επιτρέψει από την πρώτη μέρα να επαναλειτουργήσουν τα μπαρ, οι καφετέριες και τα εστιατόρια. Ο επιχειρηματίας περιφρουρεί απείρως αποτελεσματικότερα τον ζωτικό του χώρο από τον αστυνομικό. Το να αράζει εξάλλου ο κόσμος σε τραπέζια τοποθετημένα σε απόσταση μεταξύ τους είναι πολύ πιο ασφαλές από το να συνωστίζεται στα παγκάκια.
Ιδού λοιπόν που την εθνική ενότητα της καραντίνας διαδέχθηκε ένας καινούργιος διχασμός… Ιδού που, πριν αλέκτωρ λαλήσει, χωριστήκαμε πάλι σε “αριστερούς” και “δεξιούς”, “επαναστάτες” και “νοικοκυραίους”, “ανεγκέφαλους” και “σώφρονες”… Δεν πρόκειται -αν αυτό μάς παρηγορεί- για την κατάρα του ρωμέικου. Και σε άλλες χώρες της Ευρώπης παρατηρείται αυτές τις μέρες το ίδιο φαινόμενο.
Το να σταθείς στα επιχειρήματα όσων φρίττουν με τα αυτοσχέδια πάρτι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Αυτά που λένε είναι αυταπόδεικτα, ο φόβος και ο θυμός τους απολύτως δικαιολογημένοι. Θα μπορούσες απλώς να τους επισημάνεις πως το να ωρύονται, να καταριούνται τους παρτάκηδες, το αντίθετο μάλλον φέρνει από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Θα μπορούσες επίσης να τούς καταλογίσεις κάποια αφέλεια, που δεν προέβλεψαν τί θα συνέβαινε μόλις θα έληγε το λόκ-ντάουν.
Το να προσπαθήσεις αντιθέτως να μπεις στη θέση των “γενναίων” οι οποίοι δεν χαμπαριάζουν από κορονοϊούς και απαγορεύσεις παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Όταν -προ ελαχίστων εβδομάδων- ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων εν μέσω καραντίνας, αγαλλιάσαμε διαβάζοντας ότι εννέα στους δέκα Έλληνες αντιλαμβάνονται το μέγεθος της απειλής για την υγεία, στηρίζουν τα περιοριστικά μέτρα. Δεν είδαμε την άλλη όψη τού νομίσματος. Ένας στους δέκα, ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας δεν καταλαβαίνουν -ή αρνούνται να καταλάβουν- πού έχουμε μπλέξει!
Ένας στους δέκα; Κρίνοντας από την περιορισμένη, προσωπική μου εμπειρία, από κουβέντες που αλλάζω στην ουρά του σούπερ μάρκετ ή μέσα σε ταξί, θα έλεγα ότι το ποσοστό των ανεπίγνωστων -εκείνων που δεν έχουν επίγνωση- είναι πολύ μεγαλύτερο. Άνθρωποι που εναγκαλίζονται ασμένως κάθε εξωφρενική -εναλλακτική δήθεν- άποψη. Που αμφισβητούν την ίδια την ύπαρξη του COVID-19 ή έστω την επικινδυνότητά του. Τύποι βουτηγμένοι στην συνωμοσιολογία, οι ίδιοι τύποι προφανώς που από το 2010 μέχρι το 2015 πίστευαν ότι τα μνημόνια θα σκιστούν και πως οι αγορές θα χορεύουν στον ζουρνά μας…
Προσθέστε στους παραπάνω τους έφηβους και τους μετέφηβους. Δεκαοχτάρηδες, εικοσάρηδες και εικοσιπεντάρηδες ακόμα, που ασφυκτιούσαν έγκλειστοι επί τόσες εβδομάδες. Μη σηκώσετε περιφρονητικά τους ώμους, μην πείτε το εύκολο “κι εμείς ήμασταν έγκλειστοι!”.
Άλλο να μένεις μέσα στο δικό σου σπίτι, να το μοιράζεσαι με εκείνους που έχεις εσύ επιλέξει ή έχεις γεννήσει. Κι άλλο -ασύγκριτα ενοχλητικότερο- να είσαι στριμωγμένος στην παιδική σου κάμαρα, να υφίστασαι τη γκρίνια των γονιών, ενίοτε και των παππούδων σου, να υπηρετείς με το στανιό το ιδεώδες της αγίας ελληνικής οικογένειας. Μην τους κουνήσετε το δάκτυλο, μην τους θυμίσετε ότι στον ευρωπαϊκό Βορρά τα παιδιά εγκαταλείπουν το πατρικό τους μόλις τελειώσουν το σχολείο. Ο Νότος έχει διαφορετική νοοτροπία, διαφορετικά ήθη, βαθιά ριζωμένα…
Με την άρση της καραντίνας, η νεολαία ξεχύθηκε στους δρόμους. Λυπάμαι όμως το βρίσκω απολύτως φυσιολογικό. Αλλοίμονο εάν στα πρώτα νιάτα σου δεν έχεις ψευδαίσθηση αθανασίας! “Δεν νοιάζονται” θα ρωτήσετε “για τον παππού και τη γιαγιά τους;” Η απάντηση ηχεί απάνθρωπη πλην ακτινοβολεί υγεία. Νοιάζονται μέχρις έναν βαθμό. Έτσι είναι ο νόμος της ζωής, αδυσώπητος. Οι νέοι προχωρούν και οι γέροι φεύγουν. Ο κύριος COVID-19 ήρθε να μάς το υπενθυμίσει κατά τον σκληρότερο τρόπο…
Προσθέστε τους άεργους ψευτοεπαναστάτες, τους καραφλομαλλιάδες με το σκουλαρίκι, τους καφενειορήτορες και τους μπαχαλάκηδες που καβαλάνε κάθε κύμα ανυπακοής…
Και έχετε το εκρηκτικό μείγμα που γεμίζει κάθε βράδυ τις πλατείες στην Αθήνα και στην περιφέρεια.
“Και τι να κάνουμε;” ρωτάτε εναγωνίως. Τον σταυρό μας. Να κρατηθούμε σε απόσταση από τις εν δυνάμει υγειονομικές βόμβες και να προσευχηθούμε και για τους εαυτούς μας και για τους παρτάκηδες.
Φωνάζουν, σκούζουν οι καημένοι εναντίον της κρατικής καταστολής. Δεν έχουν καταλάβει καν ότι η καταστολή που στην πραγματικότητα τούς απειλεί είναι η αρρώστια. Ίσως και ο θάνατος.
* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr/, του Χρήστου Χωμενίδη, 11/5/2020]