Είναι ένα από τα παράδοξα της εποχής. Η κεντροαριστερά -με γέφυρες, γεφυροποιούς, πρόθυμους, Πρεσπαδόρους και λοιπούς- είναι παντού. Στα πρωτοσέλιδα, στην αρθρογραφία, στις ειδήσεις, στα social media. Ο Νίκος Μπίστης ετοιμάζεται να πιάσει το ρεκόρ του Άδωνι Γεωργιάδη στις συνεντεύξεις. Μέχρι και ο Βαγγέλης Αντώναρος έχει θέση και άποψη στον διάλογο που αναπτύσσεται, όταν δεν ασχολείται με την κουζίνα της Άπω Ανατολής. Ενώ δηλαδή ο χώρος που εκπροσωπείται κυρίως από το ΚΙΝΑΛ, έχει συρρικνωθεί εκλογικά – και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλα σε όλη την Ευρώπη – η κεντροαριστερά μεσουρανεί. Μάλιστα οι πρόθυμοι “γεφυροποιοί”, που προωθούν τη σύγκλιση της κεντροαριστεράς με τον “πούρο” αριστερό, ριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ (τρομάρα μας), χαρακτηρίζουν την ανασυγκρότηση του χώρου περίπου σαν προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση.
Είναι όμως έτσι; Αμφιβάλλω. Μετά από 10 χρόνια βαθιάς κρίσης, αυτό που έχει κυρίως ανάγκη η χώρα είναι επενδύσεις. Ξένες επενδύσεις. Η κρίση, εκτός από τη μεγάλη μείωση των εισοδημάτων και του εθνικού πλούτου, έχει υποσκάψει και την εμπιστοσύνη του κόσμου στη Δημοκρατία. Η Χρυσή Αυγή φλερτάρει σταθερά με διψήφιο νούμερο στις δημοσκοπήσεις, ενώ “παρδαλά” κόμματα ξεφυτρώνουν στα δεξιά και στα αριστερά. Επείγει λοιπόν να ξεφύγουμε από τα χαμηλά επίπεδα ανάπτυξης που μας υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ- και που προβλέπονται μειούμενα τα επόμενα χρόνια- και να πιάσουμε ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 2%. Είναι θέμα εθνικής επιβίωσης. Και για τη Δημοκρατια και για την οικονομία.
Όπως έγραψε πρόσφατα ο Στέφανος Μάνος, επικαλούμενος αξιόπιστες μελέτες, θα χρειαστούν 20 χρόνια για να επανέλθει ο εθνικός πλούτος εκεί που ήταν το 2007. “Τα 20 χρόνια θα περιοριστούν σε 12, αν η Ελλάδα μπορέσει να προσελκύσει ξένες επενδύσεις στη μεταποίηση, ύψους 2 δισ. ευρώ ετησίως. Θα περιοριστούν περισσότερο, αν οι ξένες επενδύσεις ξεπεράσουν τα 2 δισ. ετησίως” (βλ. Τα Νέα, Στεφανος Μάνος, Startups στην ομίχλη.)
Τι χρειάζονται οι επενδυτές για να επιστρέψουν στην Ελλάδα; Καθαρό πολιτικό πεδίο, πολιτική σταθερότητα, μείωση της φορολογίας, μεγαλύτερο δημοσιονομικό περιθώριο, άρση των capital controls, επιστροφή των ελληνικών ομολόγων σε επενδυτική βαθμίδα, μείωση της γραφειοκρατίας. Με άλλα λόγια να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και να αναλάβει μια σταθερή, αυτοδύναμη κυβέρνηση 4ετίας, με φιλοεπενδυτική ατζέντα και φιλελεύθερη οικονομική πολιτική.
Το βασικό ερώτημα λοιπόν που τίθεται στις εκλογές που έρχονται, δεν ειναι μια ψευδεπίγραφη μάχη ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση, όπως θέλουν να μας πείσουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλα και ορισμένοι εκπρόσωποι του Κινήματος Αλλαγής όπως ο Γιώργος Παπανδρέου. Τα σύννεφα που απειλούν την Ελλάδα δεν είναι η άνοδος της άκρας δεξιάς, αλλα η υποτονική ανάπτυξη και η στασιμότητα. Η νέα εθνική μάχη είναι η μάχη για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Με πολλές ξένες επενδύσεις, αφού εγχώρια κεφάλαια δεν υπαρχουν. Η σπανίζουν. Και το ζητούμενο είναι, ποιος μπορεί να υπηρετήσει περισσότερο αποτελεσματικά αυτην την πολιτική.
Απο την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβαινε στους δρόμους για να διώξει την επένδυση της Eldorado στις Σκουριές της Χαλκιδικης, μαζί με τους φίλους του Γιώργου Κυρίτση με τις μολότοφ, από την εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας βροντοφώναζε ότι “το Ελληνικό δεν πωλείται”, εχει κυλήσει- είναι αλήθεια- πολύ νερό στο αυλάκι. (Η επένδυση του Ελληνικού πάντως ακόμα δεν έχει ξεκινήσει…) Θα δούμε, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στην αντιπολίτευση, αν εχει ωριμάσει πραγματικά ή θα παραμείνει στις αρλούμπες περί “ολιγαρκούς αφθονίας” και στους θεωρητικούς της αποανάπτυξης, που ανακάλυψε πρόσφατα ο κ. Τσίπρας. Ναι, αυτούς που προτείνουν να σταματήσουμε να παράγουμε αυτοκίνητα. Και σίγουρα θα βοηθήσουν στη μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ, οι “πρόθυμοι κεντροαριστεροί” που θα πυκνώσουν τις τάξεις του.
Η κεντροαριστερά του ΚΙΝΑΛ, που ασχολείται προς το παρόν με συνεδριακές διαδικασίες, τείνει- παραδοσιακά- ευήκοα ώτα σε κάθε συντεχνιακή διεκδίκηση. Στα προγραμματικα κείμενα που βρίσκονται στο site του κόμματος, οι επενδύσεις είναι μια υποσημείωση. Ο Κώστας Σημίτης από την πλευρά του, μιλώντας χθες στην Θεσσαλονίκη σημείωσε ότι “η χώρα έχει ανάγκη από δημιουργία, από παραγωγικές επενδύσεις και ανάπτυξη. Απο τη μείωση των ετήσιων πλεονασμάτων που έχουν συμφωνηθεί με την ευρωζώνη, ώστε να αυξηθούν οι δυνατότητες επενδύσεων και απασχόλησης”. Πολύ σωστά. Μόνο που το άλλοτε πλειοψηφικό ρεύμα των εκσυγχρονιστών, που εκπροσωπεί ο πρώην πρωθυπουργός, είναι πλέον στο Κίνημα Αλλαγής, μια συνιστώσα. Έχουν κερδίσει την εσωκομματική μάχη οι “πατριωτικές δυνάμεις” του παλαιού ΠΑΣΟΚ, με τις ισχυρές διασυνδέσεις με τον δημόσιο τομέα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει σαφώς την πιο καθαρή ατζέντα για την προσέλκυση των ξένων επενδύσεων. So simple.
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr, του Μανόλη Καψή, 19/3/2019]