Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, ως φυσική εξέλιξη, την πιθανή αναθέρμανση μιας επενδυτικής (αρχικά), εξωστρεφούς (στη συνέχεια) και ανταγωνιστικής (στο τέλος) επιχειρηματικής ανάκαμψης μετά την επαναφορά της οικονομίας στην κανονικότητα.
Βεβαίως, μένει να δούμε τι εννοούμε στην Ελλάδα «επιστροφή στην κανονικότητα», όσο το πρόβλημα της οικονομίας μας παραμένει βαθιά πολιτικό. Αλλά ας το παραμερίσουμε για να συνεχίσουμε με -υπόθεση εργασίας- την πιθανή αξιοποίηση της συγκυρίας και των ευκαιριών της.
Το πρώτο που οφείλουμε να διερωτηθούμε είναι τι άλλαξε στην ελληνική Πολιτεία κατά την κορύφωση της κρίσης στη 10ετία 2008-2018 (γιατί σε κρίση είμαστε από το 1995, που ζούμε μόνο με δανεικά) ώστε να βεβαιωθούμε πως προσφέρονται προϋποθέσεις να αδράξουμε ευκαιρίες μετά την έξοδο από τα Μνημόνια.
Και ας πάρουμε ως παράδειγμα την Ιρλανδία και την Πορτογαλία μετά την έξοδο από τα Μνημόνια και τη Ρουμανία μετά την πτώση του σοβιετικού μπλοκ.
Χαρακτηριστικό και των τριών αυτών περιπτώσεων (διαφορετικών ως προς τα παθήματα…) είναι η «επίθεσή» τους στη διεθνή «πίτα» επενδύσεων. Και, βεβαίως, η απόκτηση ισχυρών ποσοστών, με συνέπεια η εκτός Μνημονίου Ιρλανδία να τρέξει με ρυθμούς ανάπτυξης μέχρι και 10%, η Ρουμανία με 7% το 2017 και η Πορτογαλία με σταθερή 4,5%.
Κοινό, επίσης, χαρακτηριστικό και των τριών αυτών χωρών είναι η κοινοβουλευτική ομοψυχία στο άνοιγμά τους σε πολιτικές ουσιαστικών κινήτρων διευκόλυνσης επενδύσεων και επενδυτών, με ταυτόχρονη προσαρμογή τους σε στόχους αύξησης του βηματισμού τους για επαναβιομηχάνιση…
Ούτε ένα εμπόδιο δεν βρήκε η πολιτική τους σε κίνητρα προσέλκυσης επενδύσεων, είτε αυτά ήταν φορολογικά είτε χρηματοδοτικά, μέσω κρατικών ή κοινοτικών προγραμμάτων. Και τα κατάφεραν.
Τι σύγκριση, όμως, να κάνεις, ως Ελλάδα, με χώρες όπως αυτές, που μετράνε τα μεγέθη τους ανάλογα με τη βιομηχανική τους ανάπτυξη, όταν αντιπαραθέτεις κρατικά βιομηχανικά «κουρέλια» όπως η κρατική ΛΑΡΚΟ, η κρατική αμυνηκή βιομηχανία, η κρατική ζάχαρη, τα (κλειστά) κρατικά ναυπηγεία, η κρατική ενέργεια, οι κρατικές συναρμολογήσεις αυτοκινήτων και άλλα κρατικά εκτρώματα της οικονομίας.
Η επαναβιομηχάνιση της Ελλάδας, στους δρόμους που ανοίγονται και από την 4η βιομηχανική επανάσταση, πρέπει να αναβαθμιστεί σε καθήκον της Πολιτείας, αντί για παιχνίδι στα χέρια κυβερνήσεων, πολιτικών, κομμάτων και των αφισοκολλητών, συμβούλων των πρωθυπουργών.
[ΠΗΓΗ: ΚΕΦΑΛΑΙΟ-ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ, του Γιώργου Κράλογλου, 31/3/2018]