ΤΙ ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΣΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ

Παραμετροποίηση της ελάφρυνσης του χρέους και QE, είναι οι δύο παράγοντες που θα κρίνουν το πότε η Ελλάδα θα επιστρέψει στον δανεισμό από τις διεθνείς αγορές. Οι δύο αυτές προϋποθέσεις θα κριθούν σε μάξιμουμ ορίζοντα μέχρι και τον Ιούνιο, διάστημα το οποίο θα είναι επίσης καταλυτικό για την επιτυχία ή μη των μέτρων που ψηφίζονται σήμερα στη Βουλή.

Τα παραπάνω επισημαίνουν στο Capital.gr, τραπεζίτες με γνώση των διεθνών ομολογιακών εκδόσεων και δη της τελευταίας που επιχείρησε το ελληνικό Δημόσιο το 2014. Όπως τονίζουν καταρχάς, η προ τριετίας έκδοση του ελληνικού Δημοσίου ήταν ένα απολύτως πραγματικό και όχι προσυμφωνημένο deal, με το οποίο αντλήθηκαν 3 δισ. ευρώ με επιτόκιο 4,75%. Ο αρχικός σχεδιασμός, όπως αναφέρουν, ήταν για την άντληση ποσού 2 δισ. ευρώ, ενώ το ενδιαφέρον ήταν τόσο αυξημένο που θα μπορούσαν να είχαν αντληθεί 4 δισ. ευρώ. Στην έκδοση αυτή τοποθετήθηκαν επτά τράπεζες και μάλιστα χωρίς να υποβάλουν “πληθωριστικές” προσφορές.

Η αρχική αυτή επισήμανση γίνεται για να τεθούν τα δεδομένα της σχεδιαζόμενης απόπειρας του ελληνικού Δημοσίου να ξαναβγεί στις αγορές τον Ιούλιο, ανταλλάσσοντας το ομόλογο της έκδοσης του 2014 που λήγει το 2019, με ένα νέο πενταετές ομόλογο, και πιθανότατα αντλώντας ένα επιπλέον μικρό ποσό πέραν της έκδοσης αυτής.

Όπως λένε οι τραπεζίτες, για να είναι επιτυχής η έκδοση νέου πενταετούς ομολόγου, θα πρέπει να γίνει με επιτόκιο 4,50%, κάτι που χρονικά είναι εφικτό όταν η απόδοση της πενταετίας στη δευτερογενή αγορά υποχωρήσει στο 4,80% – 4,60%. Στην πράξη, η περαιτέρω άνοδος στις τιμές των ομολόγων θα κριθεί από το κατά πόσον θα επιτευχθεί το ζητούμενο των αγορών που είναι η παραμετροποίηση της ελάφρυνσης του χρέους.

Οι αγορές ζητούν (και εκεί βρίσκεται το στοίχημα που πρέπει να κερδίσει η ελληνική κυβέρνηση στο διάστημα από το Eurogroup της 22ας Μαΐου μέχρι βία μέσα στον Ιούνιο) η Γερμανία να δώσει στο ΔΝΤ σαφή περιγραφή για το πώς εννοεί την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους (με ποιους όρους/συνδυασμούς επιτοκίων και διάρκειας) και μάλιστα αυτή να είναι στο μέγιστο βαθμό. Η παραμετροποίηση αυτή αφενός θα “ξεκλειδώσει” τη δυνατότητα του ΔΝΤ να συμμετάσχει και με χρηματοδότηση στο ελληνικό πρόγραμμα, αφετέρου θα δώσει το ελάχιστο εχέγγυο στον M. Draghi να εντάξει τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.

Η ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο QE της ΕΚΤ, βεβαίως, θα έχει περισσότερο ψυχολογικό θετικό αντίκτυπο, αφού τα επιλέξιμα ομόλογα είναι μόλις 3 δις. ευρώ. Παράλληλα, έχει νόημα μόνο εφόσον γίνει τον Ιούλιο, καθώς από το φθινόπωρο και μετά αναμένεται το tapering, δηλαδή το κλείσιμο της στρόφιγγας χρηματοδότησης της ΕΚΤ διαμέσου της ποσοτικής χαλάρωσης. Σημειώνεται επιπλέον ότι τα ομόλογα που μπορούν να γίνονται δεκτά στο QE πρέπει να έχουν λήξεις άνω της διετίας.

Οι συνθήκες, επομένως, πιέζουν για εξελίξεις οι οποίες μπορεί να είναι θετικές, μόνο εφόσον όλα τα παραπάνω επιτευχθούν σε πολύ σύντομο χρόνο.Για το λόγο αυτό, το διάστημα μέχρι και τον Ιούνιο μάξιμουμ, είναι πολύ κρίσιμο.

Όπως λένε οι τραπεζίτες στο Capital.gr, πρόκειται για το διάστημα της συνειδητοποίησης ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μονίμως συνδεδεμένη στον ορό και οι επιλογές είναι δύο: είτε έξοδος από το ευρώ είτε οι αγορές να την δουν συμπαθητικά και να αρχίσουν να την δανείζουν.

Το δεύτερο είναι προφανώς το ζητούμενο και αυτό θα πρέπει να αποσπάσει η ελληνική πλευρά από τη Γερμανία, και σε χρόνο νωρίτερα των γερμανικών εκλογών. Γιατί το αργότερα θα σημαίνει για την Ελλάδα ένα χαμένο 2017, με ανάπτυξη πέριξ του μηδενός και άρα ανυπαρξία εσόδων, τα οποία θα πρέπει να αναζητηθούν από νέους φόρους. Στην πράξη δηλαδή, αποτυχία των μέτρων που ψηφίζονται σήμερα στη Βουλή.
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, της Νένας Μαλλιάρα, 18/5/2017]