Ο κόσμος αλλάζει. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται κινδυνεύουν να βρεθούν όχι απλώς στο περιθώριο, αλλά να αποτελέσουν και θύματα των επερχόμενων αλλαγών. Και αυτό αφορά σε μεγάλο βαθμό την Ελλάδα. Με την ανάληψη της διακυβέρνησης των ΗΠΑ από τον Ντόναλντ Τραμπ, δρομολογούνται ιστορικές ανατροπές οι οποίες προφανώς θα προκαλέσουν αναταράξεις και δομικές αλλαγές στις υπάρχουσες οικονομικές και γεωστρατηγικές ισορροπίες.
Είναι μάλλον σαφές, αν διαβάσει κανείς προσεκτικά και τη ρητορική Τραμπ για τις σχέσεις ΗΠΑ – Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και τις προθέσεις του παραδοσιακού συμμάχου των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας σε ό,τι αφορά τον χειρισμό του brexit, ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός νέου παγκόσμιου εμπορικού και οικονομικού πολέμου. Επεισόδια και αψιμαχίες έχουν ήδη καταγραφεί και επί Ομπάμα, όπως για παράδειγμα τα στοιχεία που ήρθαν στο προσκήνιο από την άλλη άκρη του Ατλαντικού για την παρασκηνιακή δράση ή τα προβλήματα ή τα… φάουλ μεγάλων Γερμανικών κυρίως επιχειρηματικών ομίλων.
Ωστόσο, η νέα εποχή που εγκαινιάζεται μέσω Τραμπ στις σχέσεις των ΗΠΑ με τη Ρωσία του Βλαδίμηρου Πούτιν αναμένεται να καταστήσει την επερχόμενη ρήξη ιδιαιτέρως σαφή. Η μέχρι στιγμής πορεία των πραγμάτων δείχνει ότι ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και Ρωσία, για διαφορετικούς λόγους και μέσα από διαφορετικά άλλοτε συγκλίνοντα και άλλοτε αποκλίνοντα συμφέροντα, τείνουν να δομήσουν ένα άτυπο προς το παρόν “μέτωπο” απέναντι στην Ευρωπαϊκή πολιτική όπως αυτή εκφράζεται σήμερα μέσα από τον πλήρη σχεδόν έλεγχο του Βερολίνου.
Σε αυτό το σκηνικό πρέπει να συνεκτιμηθούν και οι εκλογικές διαδικασίες σε αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσα στο 2017, αρχής γενομένης από την Ολλανδία και στη συνέχεια με τις ναυαρχίδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης Γαλλία και Γερμανία. Εκλογές οι οποίες θεωρείται από αρκετά πιθανό ως σχεδόν βέβαιο ότι θα αναδιαμορφώσουν πολιτικές ισορροπίες στις χώρες αυτές. Λιγότερο ή περισσότερο. Και πιθανώς θα αναδείξουν ευρωσκεπτικιστικές και πιο… αντισυστημικές τάσεις.
Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι σαφές ότι θα αντιμετωπίσει μεγάλες δοκιμασίες. Και μέσα στο πλαίσιο αυτό θα δοκιμαστεί και η περίφημη “αλληλεγγύη” αλλά και οι διακρατικές σχέσεις. Αλλά πάνω από όλα θα δοκιμαστεί η ίδια η συνοχή του ευρώ ως ενιαίου νομίσματος. Και εμείς τι κάνουμε; Πώς πορευόμαστε μέσα σε αυτές τις επερχόμενες κοσμοϊστορικές αλλαγές; Δυστυχώς χωρίς κανέναν προγραμματισμό, χωρίς κανένα σχέδιο. Ο χρόνος να περνάει… Ναι αλλά ο διαθέσιμος χρόνος πέρασε. Από εδώ και πέρα κάθε μέρα είναι πολύτιμη.
Και η χώρα, αντί να ενισχύει την οικονομική και παραγωγική της βάση, ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει κάθε πιθανή εξέλιξη, τι κάνει; Αποδομεί ό,τι έχει απομείνει. Μέσα από υπερφορολόγηση, χαράτσια, εχθρική πολιτική προς επιχειρήσεις και επενδύσεις. Επιλέγει ένα οικονομικό μείγμα το οποίο προκαλεί έναν φαύλο κύκλο πραγματικής ύφεσης, προκειμένου να μην προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, περικοπές δαπανών, εξορθολογισμό του δημόσιου, περικοπή της δαπάνης μισθοδοσίας στον ευρύτερο δημόσιο όπου δεν έχει… “ακουμπήσει κανείς και των συντάξεων (όχι οριζόντια δραματική περικοπή, αλλά απονομή δικαιοσύνης, όπως πχ με τις πρόωρες συντάξεις).
Και αν ακόμη και οι αριθμοί λογιστικά δείχνουν ότι το κυβερνητικό πρόγραμμα αποδίδει, στην ουσία αυτό συνδυάζεται με την θυσία της αγοράς και της πραγματικής οικονομικής ανάπτυξης, καθώς και την φτωχοποίηση της κοινωνίας. Η πολιτική που ακολουθείται, δεν μπορεί σε κανένα σενάριο να οδηγήσει σε ευημερία ή ανάπτυξη έστω και σε πολύ βάθος χρόνου. Ανεξαρτήτως εξελίξεων. Και φυσικά, αν η μοίρα το φέρει έτσι ώστε να βρεθεί η χώρα στη δίνη μίας ενδεχόμενης επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, είτε ως εθνική επιλογή είτε ως συνέπεια του οικονομικού και νομισματικού πολέμου, θα είναι εντελώς απροστάτευτη και ανίσχυρη. Χωρίς ανάπτυξη,. Χωρίς παραγωγική βάση, χωρίς επιχειρηματικότητα, χωρίς τραπεζικό σύστημα.
Πολύ φοβάμαι ότι αυτές είναι οι πραγματικές προκλήσεις και οι πραγματικοί κίνδυνοι στα χρόνια που έρχονται και σε αυτά τα διλήμματα θα πρέπει να βρει απαντήσεις και λύσεις και ο πολιτικός κόσμος. Δεν αρκεί η διαχείριση. Θα απαιτηθούν όραμα και ρηξικέλευθες δράσεις.
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 18/01/2017]