ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟ
Εδώ και 20 χρόνια στη Βόρεια Χαλκιδική, εκεί που βρίσκεται σήμερα ο δήμος Αριστοτέλη, ο παραλογισμός έχει το πάνω χέρι. Όχι μόνο διότι μια μεταλλευτική δραστηριότητα αιώνων έγινε ξαφνικά για μερικούς εγκληματική πράξη. Ούτε μόνο επειδή μια απόφαση που πήρε το 97% του ελληνικού κοινοβουλίου δεν εφαρμόζεται με ευθύνη πρωτίστως του κράτους και των μηχανισμών του. Ούτε γιατί πολλές φορές κάποιοι εκεί επάνω αισθάνθηκαν την ανάγκη να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, να δείρουν, να κάψουν, να προπηλακίσουν.
Ο παραλογισμός συνίσταται στο ότι ενώ οι «αντιμαχόμενες παρατάξεις» βγαίνουν στους δρόμους, διαδηλώνουν και φωνάζουν συνθήματα δεν… καταδέχονται να συζητήσουν. Ούτε μία φορά όλα αυτά τα χρόνια –αν υπήρξε κάποια θα ήταν περιθωριακή- δεν βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι η εταιρεία, ο δήμος της περιοχής, οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία και όσοι αντιδρούν στη συνέχιση και επέκταση της μεταλλευτικής δραστηριότητας. Δε μπορεί να μη γίνεται. Όταν συζητούν οι Παλαιστίνιοι με τους Ισραηλινούς, οι Ρώσοι με τους Αμερικάνους, οι Ινδοί με τους Πακιστανούς, οι Κινέζοι με τους Ιάπωνες, οι Σέρβοι με τους Κροάτες δε γίνεται να μην μπορεί να οργανωθεί μια συζήτηση ανάμεσα στους… εμπόλεμους του Στρατωνίου και της Ιερισσού.
Το θέμα δεν είναι αστείο. Η μεγαλύτερη ιδιωτική επένδυση στη χώρα εδώ και δεκαετίες κινδυνεύει μαζί με χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αν αυτό συμβεί μία ακόμη μελανιά θα δημιουργηθεί στην εικόνα της Ελλάδας. Ένα δισ. δολάρια είναι πολλά λεφτά και σίγουρα αξίζει να το παλέψει κανείς. Χωρίς να υπογράψει την καταστροφή του περιβάλλοντος. Σε πολλές χώρες του κόσμου υπάρχουν μεταλλεία. Εσχάτως και η Ευρώπη, που έχει «κουραστεί» να πληρώνει για πρώτες ύλες σε τρίτες χώρες, εφαρμόζει εκτεταμένο πρόγραμμα αξιοποίησης μεταλλευμάτων, θέτοντας –εννοείται- αυστηρούς περιβαλλοντικούς όρους. Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι οι Σκανδιναβικές χώρες ή οι περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης δεν ενδιαφέρονται για το περιβάλλον;
Μάλλον, όμως, στην περίπτωση του δήμου Αριστοτέλη το πρόβλημα δεν είναι το περιβάλλον. Ούτε ο αλτρουισμός. Ο νέος δήμαρχος της περιοχής, ο Γιάννης Μίχος, που εκλέχτηκε επειδή αντιτίθεται στην επέκταση των μεταλλείων στις Σκουριές, κάνει λόγο για σύγκρουση επαγγελματικών συμφερόντων. Από τη μια η εταιρία, οι μεταλλωρύχοι και όσοι δουλεύουν αμέσως ή εμμέσως για την «Ελληνικός Χρυσός». Από την άλλη όσοι θέλουν να ζήσουν από τον τουρισμό και τις αγροτικές εργασίες.
Μόνη λύση, λοιπόν, ο διάλογος. Τον οποίο όφειλε να ενθαρρύνει η πολιτεία, που δεν το κάνει. Και να οργανώσει η αυτοδιοίκηση, που –επίσης– δεν το κάνει. Ίσως το Πανεπιστήμιο, αν δεν ήταν κλεισμένο στον κόσμο του. Ή το ΤΕΕ, που αυτή την εποχή έχει άλλα προβλήματα. Ακόμη και ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος θα άξιζε να προσπαθήσει. Χρειάζεται θάρρος για να πάρει κάποιος ένα ρίσκο, που μπορεί –τελικά– να καταλήξει σε φιάσκο!
[ΠΗΓΗ: http://www.voria.gr/, του Γιώργου Μητράκη]