Ακόμα και ο ίδιος ο Δήμος Αριστοτέλη αντέδρασε στο συκοφαντικό για τον απερχόμενο δήμαρχο (και όχι μόνον) άρθρο της Νέλλης Ψαρρού (εδώ), η οποία πατώντας πάνω στα πτώματα όλων προσπαθεί να πείσει πως φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός του ΣΥΡΙΖΑ… Ίσως η (μεγαλο)κοπέλλα διεκδικεί κάποια θέση στη νέα ΕΡΤ… Ποιος ξέρει..

Ιδού αποσπάσματα από την ανάρτηση του δήμου:

«Απάντηση σε συκοφαντικά δημοσιεύματα.: Πραγματικά μας προκαλεί κατάπληξη το  συκοφαντικό δημοσίευμα της κας Ψαρρού που αναφέρεται στο όνομά του απερχόμενου δημάρχου ως δούρειου ίππου του αντιμεταλλευτικού κινήματος. Όσο δημοκρατικό είναι ο κάθε ένας να μπορεί ελεύθερα να εκφράζει τη γνώμη του άλλο τόσο θλιβερό και ηθικά απαράδεκτο είναι να πραγματοποιείται μια απίστευτη προσπάθεια σπίλωσης και  λοιδορίας στο πρόσωπό του κου Ιωάννη Μίχου.

Θα ήταν εύκολο πραγματικά όσο όμως και ανώφελο να απαντηθεί λέξη προς λέξη αυτό το δημοσίευμα που βρίθει ανακριβειών και το οποίο με τόσο θολό περιεχόμενο και γενικεύσεις προσπαθεί να παρουσιάσει μια ευρύτερη πλεκτάνη, μπερδεύοντας το αντιμεταλλευτικό κίνημα, τις θέσεις της ενωτικής πρωτοβουλίας, τις προεκλογικές θέσεις του εκλογικού Συνδυασμού Κίνημα Ανάπτυξης, σενάρια που οργανώθηκαν ήδη από το 2010 και γενικότερα σατανικά σχέδια που εκπονήθηκαν από κέντρα συνομωσίας για να πλήξουν τους Έλληνες και την Ελλάδα.»

[…]ΥΓ. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές έρχεται ένα νέο δημοσίευμα της κας Ψαρρού το οποίο αυτή τη φορά φέρει και ημερομηνία (8-5-2015) κάτι που δεν συμβαίνει με το 1ο  άρθρο της (το οποίο όμως να σημειώσουμε ότι εμφανίστηκε στα ΜΜΕ στις 7-5-2015).  Αποδεικνύοντας την τραγική άγνοιά  της για ότι πραγματικά συμβαίνει στην περιοχή σε αυτό το δημοσίευμα προσπαθεί εν μέρει να ανασκευάσει θέλοντας να πείσει ότι δεν είχε γνώση της ανακοίνωσης της 30/4/2015 του κου Μίχου  (η οποία απαντά στα δήθεν ερωτήματά της) όταν δημοσίευε το πρώτο άρθρο της. Παραθέτει αποσπάσματα από τη δήλωσή του, συνεχίζοντας ωστόσο τις μυθοπλασίες περί οργανωμένου σχεδίου, προδιαγράφει το μέλλον της μεταλλευτικής δραστηριότητας στην περιοχή το οποίο καλό θα ήταν να πει και σε μας πως το γνωρίζει, αφήνει υπονοούμενα για δήθεν σενάρια διαδοχής και τελικά ως αμετανόητη συκοφάντης συνεχίζει να μπερδεύει τις θεωρίες της προσπαθώντας ακόμη και αυτή την ώρα να βρει μια θεωρία συνομωσίας που να μπορεί να στέκει στα πόδια της.

Εκτός από το «Μωραίνει ο Κύριος…»  της λέμε: Τελικά  δεν ξέρουμε αν ισχύει αυτό που πάντα συνέβαινε στην ιστορία όλων των κινηματικών διαδικασιών τα δύο άκρα να συνδέονται άλλοτε με φανερούς άλλοτε με κρυφούς δεσμούς, σε κάθε περίπτωση όμως αναδύεται η ίδια μπόχα και δυσοσμία.»

Διαβάστε όλη την ανάρτηση εδώ.

Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που επικρατεί τους τελευταίους μήνες στη βορειανατολική Χαλκιδική, σχετικά με την επένδυση των μεταλλείων στις Σκουριές, καθώς και η αλλεπάλληλη τρομοκρατία από τους αντιδρώντες στους εργαζομένους και κατ’ επέκταση κατοίκους των Μαντεμοχωρίων , οδήγησαν στην παραίτηση του δημάρχου Αριστοτέλη, Ιωάννη Μίχου.

Το περιμέναμε, λένε οι κάτοικοι της φλεγόμενης βορειοανατολικής Χαλκιδικής και εργαζόμενοι στα μεταλλεία Κασσάνδρας. Σύμφωνα με πληροφορίες, η παραίτηση του δημάρχου Αριστοτέλη, Ιωάννη Μίχου, ήταν θέμα χρόνου εξαιτίας των πιέσεων που δεχόταν. Πηγές του Αγγελιοφόρου αναφέρουν πως η απόφαση της παραίτησης του κ. Μίχου ακουγόταν μέρες πριν, με τις φήμες να κορυφώνονται την Πέμπτη το βράδυ και την επίσημη ανακοίνωση από το δήμο Αριστοτέλη να γίνεται χτες το απόγευμα. «Ήταν εγκλωβισμένος από την αρχή και ο λόγος ήταν ότι δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τα αιτήματα, ούτε αυτών που είναι υπέρ της επένδυσης, ούτε όμως και εκείνων που είναι ενάντια», αναφέρει στον Α ο Δ.Α., ο οποίος δραστηριοποιείται στην περιοχή. «Όταν λες ψέματα προεκλογικά, κάποια στιγμή θα προκύψει το στραβό», λέει στον Α ο Γ.Χ., εργαζόμενος στα μεταλλεία.

Η παραίτηση του Ιωάννη Μίχου από τη θέση του δημάρχου στο δήμο Αριστοτέλη ήταν κάτι το αναμενόμενο, όπως πληροφορείται ο Α . Όπως  εξηγούν κάτοικοι της περιοχής, η νέα δημοτική αρχή έπρεπε να διαχειριστεί τον προεκλογικό της λόγο, όπου στους μεν κατοίκους των Μαντεμοχωρίων –και εργαζόμενους στα μεταλλεία Χαλκιδική– έδινε υποσχέσεις διατήρησης της εργασίας τους, στους δε αντιδρώντες και αντικρουόμενους, τασσόταν κατά της επένδυσης της Ελληνικός Χρυσός. «Πατούσανε σε δυο βάρκες. Πόσο θα αντέξεις… Θα πνιγείς», αναφέρει στον Α γνώστης της κατάστασης από την περιοχή. Η πίεση ήταν ιδιαίτερη έντονη και ήταν πολύ δύσκολο να διαχειριστεί το άσπρο και το μαύρο ταυτόχρονα , συμπληρώνει κάτοικος των Μαντεμοχωρίων. Ο διχασμός στα χωριά της βορειοανατολικής Χαλκιδικής μεταξύ των κατοίκων εργαζομένων στα μεταλλεία και των αντιδρώντων στην επένδυση στις Σκουριές, αυξάνεται μέρα με τη μέρα. «Είναι κοροϊδία! Τα Μαντεμοχώρια στήριξαν την “ενότητα”, αλλά ας μας πει ο δήμαρχος ποια ενότητα εννοούσε», λέει στον Α ο πρόεδρος των υπογειτών μεταλλωρύχων Μεταλλείων Κασσάνδρας, Χρήστος Ζαφειρούδας.

Διάφορα είναι τα ονόματα που ακούγονται για τη θέση του επικεφαλής στο δήμο Αριστοτέλη, μετά την παραίτηση του δημάρχου, Ιωάννη Μίχου. Σύμφωνα με πληροφορίες του Α , ακούγονται τα ονόματα του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου, Γιώργου Ζουμπά, του δημοτικού συμβούλου, Κυριάκου Παναγιωτόπουλου, του αντιδημάρχου, Δημήτρη Ψιλιάγκου, του επίσης αντιδημάρχου, Αργύριου Τσακνή.

Σε ό,τι αφορά m συνέχεια των κινητοποιήσεων των εργαζομένων στα μεταλλεία Χαλκιδικής, τα σωματεία θα συνεδριάσουν αύριο, παίρνοντας αποφάσειε για το πώς θα κινηθούν. Σύμφωνα με πληροφορίες του Α , εξετάζουν το ενδεχόμενο καθόδου στην Αθήνα και κατασκήνωσης ομάδας εργαζομένων, περί τους 150-200, έξω από τη Βουλή.

ΠΗΓΗ: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ, 25/04/2015

Μεγάλη Παναγία, 27 Μαρτίου 2015

Ανακοίνωση: «Απαιτούμε από την Δημοτική Αρχή να μας αντιμετωπίσει ως ίσους δημότες»

Μετά τις δυο συναντήσεις που είχαμε σήμερα με τον περιφερειάρχη και τους εκπροσώπους της Δημοτικής Αρχής του Δήμου Αριστοτέλη οφείλουμε να δηλώσουμε την ικανοποίηση μας για αυτήν την «Αρχή». Οι καλές προθέσεις όμως και οι θεσμικές απαντήσεις που και διχάζουν και αποπροσανατολίζουν περισσότερο ούτε λύνουν το πρόβλημά μας, ούτε αλλάζουν τον αγώνα που δίνουμε με όλες τις δυνάμεις μας για το μέλλον του τόπου μας.

Ως «ίσοι» κάτοικοι του Δήμου Αριστοτέλη, καταγγέλλουμε δημόσια:

1. Την προσπάθεια της δημοτικής αρχής να επαναφέρει διχαστικά διλήμματα στον τόπο μας, επιμένοντας στο  ΟΧΙ στις ΣΚΟΥΡΙΕΣ. Η μεταλλευτική δραστηριότητα στην Χαλκιδική έχει αδειοδοτηθεί και προχωρά απολύτως νόμιμα, ενιαία και αδιαίρετη στις Σκουριές, στην Ολυμπιάδα και το Στρατώνι. Κάθε άλλη προσέγγιση σημαίνει ΟΧΙ στην μεταλλευτική δραστηριότητα.
2. Την ασυνέπεια του Γιάννη Μίχου, απέναντι στην πλειοψηφία της περιοχής, που τον στήριξε στο όνομα της ενότητας. Και όχι στο όνομα της νέα πόλωσης με ανακοινώσεις, δηλώσεις και ενέργειες ΕΝΑΝΤΙΟΝ των εργαζόμενων και των 11 χωριών του δήμου που τάχθηκαν επίσημα και συντεταγμένα ΥΠΕΡ της μεταλλευτικής δραστηριότητάς. Θυμίζουμε ότι ο Δήμαρχος προεκλογικά έλεγε ενώπιον μας ότι η μεταλλευτική δραστηριότητά δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματήσει και ότι ένας Δήμαρχος δεν παράγει ανέργους. Και με αυτήν την σημαία κέρδισε την εμπιστοσύνη πολλών συνδημοτών μας.
3. Την ειδική μεταχείριση μιας ομάδας συμφερόντων σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας του Δήμου που αγωνίζεται για την ανάπτυξη, την ενότητα και την πρόοδο στον τόπο μας.
4. Το κάλεσμα σε διάλογο σε μηδενική βάση. Ο διάλογος έγινε και κράτησε 8 χρόνια. Τα αρμόδια όργανα αποφάσισαν. Οι φορείς γνωμοδότησαν. Και αυτά δεν μπαίνουν σε διαπραγμάτευση.
5. Την προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινωνίας, που ακούει τον Δήμαρχο να λέει ότι ο θεσμικός του ρόλος δεν του επιτρέπει να κλείσει τα Μεταλλεία, ενώ την ίδια ώρα δηλώνει στις κάμερες ΟΧΙ στις Σκουριές, και μετέχει σε ενέργειες ΕΝΑΝΤΙΟΝ μας.
6. Και κυρίως την προσπάθεια αποπροσανατολισμού των εργαζόμενων από την Δημοτική Αρχή, που τους καλεί να κατεβάσουν τους τόνους, και να περιμένουν την πολιτική λύση στο πολιτικό πρόβλημα, ενώ την ίδια ώρα τους λέει ΟΧΙ στις Σκουριές, με μη πολιτική επιχειρηματολογία. Και εδώ υπογραμμίζουμε ότι τους τόνους δεν τους ανεβάσαμε ποτέ εμείς και δεν τους ανεβάζουμε και τώρα. Εμείς αγωνιζόμαστε για το μέλλον μας, και απαιτούμε την στήριξη των εκπροσώπων μας.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ:

1. Να μας ξεκαθαρίσει ανοιχτά και υπεύθυνα με δεδομένο ότι μεταλλευτική δραστηριότητα δεν γίνεται ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΥΡΙΕΣ, τι θα κάνει για τους εργαζόμενους και τα 11 χωριά που τάσσονται υπέρ της μεταλλευτικής ανάπτυξης.
2.  Να σεβαστεί στους Νόμους τους θεσμούς, την συνέχεια του Κράτους και τους δημότες και σε αυτήν την βάση να ξεκινήσουμε διάλογο για το μέλλον μας με τα Μεταλλεία.
3. Να σεβαστεί και να στηρίξει τον δικό μας δίκαιο αγώνα για το μέλλον μας στο όνομα της ενότητας στα χωριά μας.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΙΣΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ως κάτοικοι αυτού του Δήμου. Και διεκδικούμε να διασφαλίσει την ΑΝΑΠΤΥΞΗ, την ενότητα, την πρόοδο και το κοινό καλό ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΩΝ, σοβαρά, υπεύθυνα και δίκαια όπως και υποχρεούνται και δεσμεύτηκε στα χωριά μας.

Εμείς είμαστε και θα είμαστε εδώ, ανοιχτοί στον διάλογο και τις μέσες λύσεις, ΟΧΙ όμως και στην διαπραγμάτευση των δικαιωμάτων μας, του μέλλοντος του τόπου μας, και των αξιών για τις οποίες δώσαμε και δίνουμε δίκαιους αγώνες.

Η ευθύνη ανήκει στους διοικούντες. Εμείς αναμένουμε, αγωνιζόμενοι.

Οι εκπρόσωποι των εργαζόμενων στα Μεταλλεία Κασσάνδρας

Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Ελληνικός Χρυσός, Μιχάλης Θεοδωρακόπουλος, ερωτηθείς από δημοσιογράφους για τις τελευταίες εξελίξεις και την πρόσφατη Ανακοίνωση της Δημοτικής Αρχής του Δήμου Αριστοτέλη με τίτλο: «Σκουριές και προσπάθεια αποπροσανατολισμού της Κοινής Γνώμης», έκανε την ακόλουθη αναλυτική δήλωση:

«Ως δημότης του Δήμου Αριστοτέλη συμφωνώ απόλυτα με τη δήλωση του Δημάρχου μας («Δημοτική Αρχή»):  «Το μυστικό της ενότητας είναι η σταθερή μας βούληση για την επίλυση του κρίσιμου αυτού ζητήματος μέσα από θεσμικές παρεμβάσεις, από τις δομές μιας συντεταγμένης πολιτείας και τη δικαστική εξουσία και επιπλέον με διάλογο μεταξύ μας μακριά από αντιπαραθέσεις, όξυνση και περαιτέρω διχασμό της κοινωνίας». Όμως αυτό το σημείο στο τέλος μια μακροσκελούς ανακοίνωσης αντιφάσκει πλήρως με όλη την υπόλοιπη επιχειρηματολογία του.

Κατ’ αρχάς, είναι περίεργο ο Δήμαρχος Αριστοτέλη να αγνοεί πλήρως τις αποφάσεις του ΣτΕ (1492/2013, 549/2015, 551/2015) που έχουν αποφανθεί για όλα τα περιβαλλοντικά θέματα που θέτει η ανακοίνωση (νερά, δάση, αέρας, κ.λπ.) και, βέβαια, για το ότι το έργο είναι ενιαίο και αδιαίρετο και αντιμετωπίζεται με ΜΙΑ ΚΥΑ που εγκρίνει την ΜΙΑ ΜΠΕ και βάζει όρους λειτουργίας και παρακολούθησης.

Άρα, το υποέργο των Σκουριών ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ υπό αδειοδότηση αλλά πλήρως αδειοδοτημένο ως τμήμα του ενιαίου έργου των Μεταλλείων Κασσάνδρας και η όποια καθυστέρηση στην υλοποίησή του επιδρά αρνητικά στο όλο έργο.

Επομένως, το δίλημμα «όλα ή τίποτα» δεν είναι εκβιαστικό αλλά προκύπτει από το ενιαίο αδειοδοτικό περίγραμμα του έργου.

Όσον αφορά τους εργαζόμενούς μας, για τους οποίους είμαστε περήφανοι, θα έπρεπε η Δημοτική Αρχή να γνωρίζει τους αγώνες κατά τα «πέτρινα χρόνια» 1992-1995 και 2001-2004 αλλά και την έντονη συνδικαλιστική τους εμπειρία και να τους αναγνωρίζει ότι, εκτός από περηφάνια, χαρακτηρίζονται από ανεξαρτησία γνώμης αλλά και μαχητικότητα όταν χρειάζεται. Δεν ήταν και δεν είναι φερέφωνα κανενός.

Οι εργαζόμενοί μας, οι συντοπίτες μας, οι συνδημότες μας, δεν είναι «κατά δήλωση της εταιρείας» εργαζόμενοι αλλά το αποδεικνύουν καθημερινά από το μετερίζι του τίμιου μεροκάματου και όλοι, μα όλοι, ξέρουν πόσοι είμαστε, πόσο πληρωνόμαστε και βέβαια ασφαλισμένοι 12 μήνες το χρόνο.

Μακριά από εμάς η λογική του να αναμετρηθούμε σε κάποιο μαρμαρένιο αλώνι ματαιοδοξίας. Η ενότητα θέλει δουλειά αλλά και γνώση και αποδοχή όλων των παραμέτρων με σύνεση και διαφάνεια και αυτά, ως κάτοικοι του Δήμου Αριστοτέλη, θα προασπιστούμε.»

ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟ

Εδώ και 20 χρόνια στη Βόρεια Χαλκιδική, εκεί που βρίσκεται σήμερα ο δήμος Αριστοτέλη, ο παραλογισμός έχει το πάνω χέρι. Όχι μόνο διότι μια μεταλλευτική δραστηριότητα αιώνων έγινε ξαφνικά για μερικούς εγκληματική πράξη. Ούτε μόνο επειδή μια απόφαση που πήρε το 97% του ελληνικού κοινοβουλίου δεν εφαρμόζεται με ευθύνη πρωτίστως του κράτους και των μηχανισμών του. Ούτε γιατί πολλές φορές κάποιοι εκεί επάνω αισθάνθηκαν την ανάγκη να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, να δείρουν, να κάψουν, να προπηλακίσουν.

Ο παραλογισμός συνίσταται στο ότι ενώ οι «αντιμαχόμενες παρατάξεις» βγαίνουν στους δρόμους, διαδηλώνουν και φωνάζουν συνθήματα δεν… καταδέχονται να συζητήσουν. Ούτε μία φορά όλα αυτά τα χρόνια –αν υπήρξε κάποια θα ήταν περιθωριακή- δεν βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι η εταιρεία, ο δήμος της περιοχής, οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία και όσοι αντιδρούν στη συνέχιση και επέκταση της μεταλλευτικής δραστηριότητας. Δε μπορεί να μη γίνεται. Όταν συζητούν οι Παλαιστίνιοι με τους Ισραηλινούς, οι Ρώσοι με τους Αμερικάνους, οι Ινδοί με τους Πακιστανούς, οι Κινέζοι με τους Ιάπωνες, οι Σέρβοι με τους Κροάτες δε γίνεται να μην μπορεί να οργανωθεί μια συζήτηση ανάμεσα στους… εμπόλεμους του Στρατωνίου και της Ιερισσού.

Το θέμα δεν είναι αστείο. Η μεγαλύτερη ιδιωτική επένδυση στη χώρα εδώ και δεκαετίες κινδυνεύει μαζί με χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αν αυτό συμβεί μία ακόμη μελανιά θα δημιουργηθεί στην εικόνα της Ελλάδας. Ένα δισ. δολάρια είναι πολλά λεφτά και σίγουρα αξίζει να το παλέψει κανείς. Χωρίς να υπογράψει την καταστροφή του περιβάλλοντος. Σε πολλές χώρες του κόσμου υπάρχουν μεταλλεία. Εσχάτως και η Ευρώπη, που έχει «κουραστεί» να πληρώνει για πρώτες ύλες σε τρίτες χώρες, εφαρμόζει εκτεταμένο πρόγραμμα αξιοποίησης μεταλλευμάτων, θέτοντας –εννοείται- αυστηρούς περιβαλλοντικούς όρους. Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι οι Σκανδιναβικές χώρες ή οι περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης δεν ενδιαφέρονται για το περιβάλλον;

Μάλλον, όμως, στην περίπτωση του δήμου Αριστοτέλη το πρόβλημα δεν είναι το περιβάλλον. Ούτε ο αλτρουισμός. Ο νέος δήμαρχος της περιοχής, ο Γιάννης Μίχος, που εκλέχτηκε επειδή αντιτίθεται στην επέκταση των μεταλλείων στις Σκουριές, κάνει λόγο για σύγκρουση επαγγελματικών συμφερόντων. Από τη μια η εταιρία, οι μεταλλωρύχοι και όσοι δουλεύουν αμέσως ή εμμέσως για την «Ελληνικός Χρυσός». Από την άλλη όσοι θέλουν να ζήσουν από τον τουρισμό και τις αγροτικές εργασίες.

Μόνη λύση, λοιπόν, ο διάλογος. Τον οποίο όφειλε να ενθαρρύνει η πολιτεία, που δεν το κάνει. Και να οργανώσει η αυτοδιοίκηση, που –επίσης– δεν το κάνει. Ίσως το Πανεπιστήμιο, αν δεν ήταν κλεισμένο στον κόσμο του. Ή το ΤΕΕ, που αυτή την εποχή έχει άλλα προβλήματα. Ακόμη και ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος θα άξιζε να προσπαθήσει. Χρειάζεται θάρρος για να πάρει κάποιος ένα ρίσκο, που μπορεί –τελικά– να καταλήξει σε φιάσκο!

[ΠΗΓΗ: http://www.voria.gr/, του Γιώργου Μητράκη]