Εδώ και κάμποσες εβδομάδες ακούγονται διάφορα σχόλια και απόψεις σε σχέση με το τραπεζικό σύστημα και την κατάστασή του. Τόσο από αρμόδια, όσο και αναρμόδια χείλη. Φυσικό αποτέλεσμα, η δημιουργία μεγάλης και εκτεταμένης σύγχυσης, ως προς τα πραγματικά δεδομένα.

Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι αρκετά απλά.

Πρώτον και κύριον, είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να μπει η οικονομία σε πραγματική, ουσιαστική ανάκαμψη, οι τράπεζες να καθαρίσουν τους ισολογισμούς τους από μη εξυπηρετούμενες απαιτήσεις και δάνεια. Τουλάχιστον στον βαθμό που αυτά θα βρίσκονται ΚΑΤΩ από τους μέσους όρους της Ευρωζώνης. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί από ημίμετρο έως κοροϊδία, και δεν εξυπηρετεί το συμφέρον της χώρας.

Δεύτερον, απαλλαγή (είτε με πώληση και διαγραφή, είτε με διευκολύνσεις στον δανειολήπτη) από μη εξυπηρετούμενα δάνεια και απαιτήσεις σημαίνει “αυτόματα”, ανάγκη κεφαλαίων για τις τράπεζες. Πολύ απλά διότι η παραπάνω απαλλαγή προκαλεί ζημίες, αναπόφευκτα. Και οι ζημίες, στα ποσοστιαία μεγέθη που αντιμετωπίζονται εδώ, καλύπτονται μόνο με νέα κεφάλαια.

Τρίτον, ανεξάρτητα από τις όποιες αποφάσεις θα ληφθούν, όταν και εάν ληφθούν, οι τράπεζες  χρειάζονται νέα κεφάλαια. Όχι επειγόντως ή άμεσα, αλλά είναι αναπόφευκτο. Ο λόγος απλός: ένα σημαντικό μέρος των εποπτικών τους κεφαλαίων πρώτου επιπέδου (Tier 1 capital – >60% των κεφαλαίων αυτών) αποτελείται από μελλοντικές απαιτήσεις, από το δημόσιο.

Πρόκειται για τον (περιβόητο πλέον) αναβαλλόμενο φόρο, ο οποίος έχει πραγματική αξία μεν στο μέλλον, αλλά τώρα έχει κάποια παραπλήσια με αυτήν μερικών ρολών χαρτιού τουαλέτας. Δηλαδή καμία απολύτως ουσιαστική αξία, για την άμεση χρηματοδότηση της πολύπαθης και λιμνάζουσας ελληνικής οικονομίας.

Εκτός εάν, ένα σημαντικό μέρος τους, χρησιμοποιηθεί ως εγγύηση δανεισμού από κάποιο ειδικό σχήμα, όπως προτείνει το σχέδιο της Τραπέζης της Ελλάδος. Σχέδιο το οποίο έχει θετικότατα στοιχεία και, με μικρές τροποποιήσεις, μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα. Για να συμβεί αυτό όμως απαιτείται η έγκρισή του από την κυβέρνηση. Έγκριση την οποία όμως αποφεύγει να δώσει, διότι είναι αντίθετο με τα μαρξιστικά σχέδια και ιδεοληψίες της…

Πέρα από τα ιδεολογικά προβλήματα όμως, ο προσεκτικός παρατηρητής εύκολα αντιλαμβάνεται ότι η κυβέρνηση στο θέμα των τραπεζών, ακολουθεί τον τελευταίο καιρό μία στρατηγική που ταιριάζει απόλυτα με το υπόλοιπο πλαίσιο των προεκλογικών της ενεργειών: στόχος είναι μόνο η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη καταστροφή. Ώστε ο επόμενος, ν’ αντιμετωπίσει τις μεγαλύτερες δυνατές δυσκολίες.

Εξαιρετικά βολικό για τα κομματικά συμφέροντα μεν, απίστευτα καταστροφικό για το μέλλον της χώρας δε…

Το πράγμα άρχισε να δείχνει ως ύποπτο, λίγες μέρες μετά την ημέρα της ανακοίνωσης ότι η ευθύνη του τραπεζικού συστήματος, περνά από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Οικονομίας Γιάννη Δραγασάκη, από τον υπουργό Επικρατείας Αλέκο Φλαμπουράρη.

Κάτι οι φήμες ότι “ο Αλέξης θα κάνει τη μεγάλη ανατροπή”, κάτι οι διαρροές ότι επίκειται σφοδρότατη σύγκρουση με τους θεσμούς, προσθέστε και το γεγονός ότι από τα προαπαιτούμενα της πρώτης (ουσιαστικά) μεταμνημονιακής αξιολόγησης δεν έχει γίνει το παραμικρό και σχηματίζεται ένα μεγάλο μέρος της εικόνας. Εάν δε σκεφτείτε πως, αντίθετα, έχουν γίνει κάποιες “μονομερείς ενέργειες” (αναβολή της αύξησης ΦΠΑ στα νησιά με μεγάλο προσφυγικό πρόβλημα και η περισσότερο από τα συμφωνηθέντα αύξηση του βασικού μισθού – το κόστος θα πληρωθεί στο επιτόκιο της επόμενης “καθαρής εξόδου στις αγορές), το παιχνίδι που παίζεται γίνεται ολοφάνερο. “Οι εκλογές είναι κοντά και πρέπει ν’ αλιευθούν ψήφοι, πάραυτα” λέγεται και είναι πανεύκολο: απλά όλοι τάζουν τα πάντα σε όλους…

Στα πλαίσια αυτού του παιχνιδιού εντάσσονται οι διάφορες δηλώσεις του κυρίου αντιπροέδρου για πιθανή ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, εάν δεν προσεχθούν οι κινήσεις για την επέκταση του νόμου “Κατσέλη”. Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται και οι διαρροές από το μέγαρο Μαξίμου (υπό την υψηλή εποπτεία του υπουργού Επικρατείας) ότι “δεν θα περάσει των Θεσμών”, “η κυβέρνηση είναι ελεύθερη ν’ αποφασίσει όπως νομίζει”, “η ελάχιστη προστασία θα είναι στις €150.000” κ.ο.κ.

Βλέπετε, υπάρχουν ψηφοφόροι και από τις δύο “πλευρές του φράκτη”! Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν μπορούν να πληρώσουν πλέον και ψηφοφόροι λαμόγια που δεν θέλουν να πληρώσουν αφού (νομίζουν πως) μπορούν να το αποφύγουν αλλά και πολίτες που βαρέθηκαν να πληρώνουν με τα λεφτά τους τα λάθη και τα χρέη άλλων…

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως χρειάζεται και θέλει τις ψήφους όλων. Οπότε αμφότερες οι “παλιές κομματικές καραβάνες” κάνουν ό,τι καλύτερο, μπορούν για να επιτευχθεί ο κομματικός στόχος. Απλό δεν είναι;

Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι, όλα τα προεκλογικά παιχνίδια, εκατόν δέκα φορές στις εκατό, καταλήγουν να έχουν σαν αποτέλεσμα, κάποιο σημαντικότατο δημοσιονομικό ή άλλο κόστος! Μήπως νομίζετε ότι π.χ. ένας εφάπαξ φόρος επί όλων των καταθέσεων θα πληρωθεί μόνο από τα κυβερνητικά στελέχη; Μήπως ξεχάσατε ότι τα περισσότερα εξ αυτών διατηρούν τις καταθέσεις τους εκτός Ελλάδας; Μήπως παίζει κάποιο ρόλο στις αποφάσεις τους ότι, χωρίς καμία δέσμευση και κανένα κανόνα, αποφασίζουν αυτοί για λεφτά άλλων;

Λέω μήπως…

[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr, του Πέτρου Λάζου, 12/2/2019]

Οι ΗΠΑ ως γνωστό δεν έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θαλάσσης (UNCLOS – United Nations Convention on the Law of the Sea). Σύμβαση από την οποία εκπηγάζει η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Θα ήταν προς όφελος της Ελλάδας η επικύρωση από πλευράς των ΗΠΑ της UNCLOS;

Προφανώς ναι. Η επικύρωση της UNCLOS από τις ΗΠΑ θα αποτελέσει game changer για το γεωπολιτικό παίγνιο στη Μεσόγειο των υδρογονανθράκων. Ωστόσο, ένα πρόσφατο γεγονός καταδεικνύει ότι ίσως βρισκόμαστε λίγο πιο κοντά στην επικύρωση της UNCLOS από τις ΗΠΑ.

Πρόσφατα ο Αρχηγός Επιχειρήσεων του Αμερικανικού Ναυτικού (Chief of Naval Operations – CNO) τοποθετήθηκε δημοσίως υπέρ της επικύρωσης της σύμβασης UNCLOS. Ο λόγος για τον οποίο ο πολύ σημαντικός αυτός Αμερικανός αξιωματικός τοποθετήθηκε υπέρ της επικύρωσης της UNCLOS είναι ότι με τον τρόπο αυτό οι ΗΠΑ θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν καλύτερα την Κίνα στο γεωπολιτικό παίγνιο της Νότιας Σινικής θάλασσας.

Οι αναγνώστες ας θυμηθούν ότι από πολύ νωρίς, εδώ από την Ελλάδα, είχε αναφερθεί το γεγονός ότι τα παίγνια της νότιας Σινικής θάλασσας και της Ανατολικής Μεσογείου εν μέρει -τουλάχιστον- προσομοιάζουν, με την Τουρκία να συμπεριφέρεται στη Μεσόγειο όπως συμπεριφέρεται η Κίνα στη νότια Σινική θάλασσα [1].

Ορισμένοι αναλυτές θεωρούν ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να επικυρώσουν τη UNCLOS καθώς ο σημερινός Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, κ. Μπόλτον, στο παρελθόν (το 2007) είχε ταχθεί εναντίον της επικύρωσης της UNCLOS [2].

Ωστόσο, οι εν λόγω αναλυτές ξεχνούν το γεγονός ότι από το 2007 μέχρι το 2019 έχουν περάσει 12 χρόνια και έχουν αλλάξει ορισμένα δεδομένα, ενώ έχουν προστεθεί και κάποια νέα. Αυτά τα δεδομένα είναι τα εξής:

1. Το 2007 η Δύση δεν είχε αντιληφθεί το γεγονός ότι βρισκόταν όμηρος της Κίνας όσο αφορά τις σπάνιες γαίες.
2. Το 2010 η Δύση ανακάλυψε ότι βρισκόταν όμηρος της Κίνας όσο αφορά τις σπάνιες γαίες. Το ανακάλυψε με σκληρό τρόπο: μέσω ενός θαλάσσιου συμβάντος μεταξύ της Κίνας και της Ιαπωνίας στη νότια Σινική θάλασσα.

Η ιαπωνική Ακτοφυλακή συνέλαβε το πλήρωμα ενός κινεζικού ψαροκάικου στην περιοχή των νήσων Σενκάκου (σ.σ. τα οποία οι Κινέζοι διεκδικούν αποκαλώντας τα Ντιαόγιου). Η Κίνα αντέδρασε με μποϋκοτάζ στην προμήθεια Σπάνιων Γαιών στην Ιαπωνία.

Η ιαπωνική βιομηχανία τέθηκε σε μεγάλο κίνδυνο οπότε η Ιαπωνία υποχώρησε. Σε εκείνο το συμβάν αναδείχθηκε το γεωπολιτικό βάρος των Σπάνιων Γαιών ισόποσο με το βάρος μίας ολόκληρης θαλάσσιας περιοχής.

3. Στις 13 Ιουνίου 2012 απεστάλη επιστολή στο Αμερικανικό Κογκρέσο [3], με την οποία ένα μεγάλο επιχειρηματικό λόμπι αποτελούμενο από διάφορες αμερικανικές επιχειρήσεις ζητούσε την επικύρωση της UNCLOS. Ο λόγος; Η αξιοποίηση υποθαλάσσιων κοιτασμάτων σπάνιων γαιών και υδρογονανθράκων ανά την υφήλιο. Οι Σπάνιες Γαίες είναι άκρως απαραίτητες για τις βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας.

Ποιο ήταν αυτό το λόμπι που υποστήριζε την επικύρωση της UNCLOS; Διαβάστε παρακάτω:

– AMERICAN PETROLEUM INSTITUTE
– CHAMBER OF SHIPPING OF AMERICA
– FINANCIAL SERVICES ROUNDTABLE
– INTERNATIONAL ASSOCIATION OF DRILLING CONTRACTORS
– MARINE RETAILERS ASSOCIATION OF THE AMERICAS
– NATIONAL ASSOCIATION OF MANUFACTURERS
– NATIONAL MARINE MANUFACTURERS ASSOCIATION
– NORTH AMERICAN SUBMARINE CABLE ASSOCIATION
– RARE, THE ASSOCIATION FOR RARE EARTH
– TECHAMERICA
– TELECOMMUNICATIONS INDUSTRY ASSOCIATION
– U.S. CHAMBER OF COMMERCE

Αυτά είχαν εγκαίρως επισημανθεί το 2014 [4], και το 2018 [5].

4. Το 2018 για πρώτη φορά η κυβέρνηση των ΗΠΑ κατέληξε σε μία λίστα κρίσιμων ορυκτών για την εθνική Ασφάλεια των ΗΠΑ [6]. Αρκετά από αυτά τα ορυκτά –συμπεριλαμβανομένων των σπάνιων γαιών – βρίσκονται, πέρα από την ξηρά, και στο βυθό της θάλασσας.
5. Το 2019 θα πραγματοποιηθεί η πρώτη υποθαλάσσια εξόρυξη τέτοιων ορυκτών με τη χρήση τεράστιων ρομποτικών μηχανών [7]. Το 2007 όταν πραγματοποιήθηκε η δήλωση του κ. Μπόλτον κατά της επικύρωσης της UNCLOS δεν υπήρχε η συγκεκριμένη τεχνολογία για τη δημιουργία υποθαλάσσιων ορυχείων ώστε να εξορυχθούν τα κρίσιμα ορυκτά από το βυθό της θάλασσας.

Στους βυθούς των ωκεανών υπάρχουν τεράστιες ανεκμετάλλευτες ποσότητες κρίσιμων ορυκτών. Η ζήτηση αυτών των ορυκτών αναμένεται να αυξηθεί εξαιτίας της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού, της ανάπτυξης της τεχνολογίας, της αύξησης του παγκόσμιου ΑΕΠ κλπ.

Η αξιοποίηση αυτών των κρίσιμων ορυκτών περνά μέσα από τη διευθέτηση των ΑΟΖ [8]. Για την αξιοποίηση των υποθαλάσσιων ορυχείων με αυτές τις ρομποτικές μηχανές απαιτείται το ξεκαθάρισμα των ΑΟΖ. Όλα τα παραπάνω δεδομένα λοιπόν δεν υπήρχαν το 2007 όταν ο κ. Μπόλτον εξέφρασε αντίθετη άποψη για την επικύρωση της UNCLOS.

Να βρίσκεται άραγε εκεί ακριβώς το κλειδί για τυχόν επικύρωση της UNCLOS από τις ΗΠΑ και για πιθανή μελλοντική αλλαγή στάσης από τον κ. Μπόλτον όσο αφορά αυτό το θέμα; Ίσως ναι, ίσως όχι. Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει. Προς το παρόν υπάρχουν μόνο τα προαναφερθέντα νέα δεδομένα. Τίποτε άλλο πέραν τούτων.

Ένα είναι σίγουρο: ότι οι ωκεανοί καλύπτουν περίπου το 70% του πλανήτη μας και ότι το 80% των ωκεανών παραμένει ανεξερεύνητο, [9]. Το στοίχημα των ανεξερεύνητων ωκεανών περιλαμβάνει δισεκατομμύρια, αν όχι τρισεκατομμύρια δολάρια [10].

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] Ανησυχεί κανείς για ομοιότητες Σινικής και Ανατ. Μεσογείου;

[2] https://www.youtube.com/watch?reload=9&v=fZpVRbRIJOU

[3] http://www.rareearthassociation.org/120613_Coalition_LOSTRatification_Kerry_Lugar.pdf

[4] http://www.capital.gr/arthra/2158911/aoz-sunthiki-unclos-kai-oi-spanies-gaies

[5] https://slpress.gr/oikonomia/oi-spanies-gaies-ston-vytho-tis-mesogeioy-to-megalo-mystiko/

[6] https://www.usgs.gov/news/interior-releases-2018-s-final-list-35-minerals-deemed-critical-us-national-security-and

[7] http://www.miningweekly.com/article/canadas-nautilus-aiming-to-start-marine-mining-in-2019-despite-enviro-concerns-2018-06-01

[8] http://www.nautilusminerals.com/irm/content/seafloor-production-tools.aspx?RID=333

[9] https://www.oceanfdn.org/resources/seabed-mining

[10] https://oceanservice.noaa.gov/facts/exploration.html  Πηγή

[ΠΗΓΗ: https://ellas2.wordpress.com, από https://www.defence-point.gr, του Δρ Σωτήρη Ν. Καμενόπουλου, PhD Σχολής Μηχανικών Ορυκτών Πόρων, Πολυτεχνείου Κρήτης, 12/2/2019]