Διαβάσαμε στον ιστότοπο της Athens Voice ένα άρθρο του Λεωνίδα Καστανά, με τίτλο «Δεν τους βγαίνει τίποτα, γιατί δεν θέλουν να λύσουν τίποτα», και αμέσως το μυαλό μας πήγε στην υπόθεση των αδειών της επένδυσης… Ο συγγραφέας του άρθρου αναρωτιέται και αναλύει γιατί αλήθεια κάθε κίνηση που πήγε να κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΑΝΕΛ αποδείχθηκε μια τρύπα στο νερό; Και ομολογώ οι εξηγήσεις του είναι παραπάνω από πειστικές… Παραθέτω ένα απόσπασμα, και αν θέλετε διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ:
Όταν δεν πιστεύεις ούτε στην «αστική δημοκρατία» ούτε στην ελεύθερη οικονομία δεν μπορείς να λειτουργήσεις εντός τους. Άρα δεν μπορείς και να εξυπηρετήσεις τις ανάγκες μιας χώρας που και «αστική δημοκρατία» είναι και αγωνίζεται να γίνει οικονομικά φιλελεύθερη. Από την άλλη, πολιτική κάνεις, να κυβερνήσεις θέλεις και η εξουσία είναι γλυκιά. Δίλημμα; Το απάντησες. Τα υπέγραψες όλα και πήγες στην επόμενη πίστα. Έλα μου όμως που ως κυβερνήτης κάτι πρέπει να κάνεις για να δικαιολογήσεις τη θέση σου. Κάτι να προωθήσεις, να λύσεις, να βελτιώσεις, να αλλάξεις. Να συντηρήσεις έστω την κατάσταση. Δεν είναι όλα επικοινωνία. Ειδικά σε μια χώρα με τα μύρια όσα προβλήματα. Αν όμως δεν πιστεύεις σε όλο αυτό το set up είναι αυτονόητο ότι δεν θα έχεις και τη διάθεση να κάνεις το σωστό, ειδικά όταν αυτό θέλει γνώσεις, κόπο και τρόπο. Kαι συ δεν…
Πηγαίνεις σπρώχνοντας και με το στανιό, ίσα να επιπλέεις. Γίνεσαι ανασφαλής και γύρω σου όλα φαντάζουν εχθρικά. Ο κόσμος, οι δανειστές, οι θεσμοί, η αντιπολίτευση, η μεσαία τάξη, οι βόρειοι, οι νησιώτες, μέχρι και οι γείτονες του Πεδίου του Άρεως. Νιώθεις πανταχόθεν βαλλόμενος και αντεπιτίθεσαι πολιτευόμενος υπονομευτικά προς τους «εχθρούς» σου. Και αυτό σου γίνεται εμμονή. Εχθροπάθεια.
[…] Πώς γίνεται να είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που δεν βγήκαμε ακόμα από την κρίση;
Κατά βάθος δεν πιστεύεις στον καπιταλισμό, πλην όμως γουστάρεις τα καλούδια του. Καταλαβαίνεις ότι πρέπει να ιδιωτικοποιήσεις τα πάντα αν θέλεις να επιβιώσεις αλλά βάζεις και τρικλοποδιές στον εαυτό σου γιατί είναι και η αριστεροσύνη που τα θέλει όλα Σοβιετικά. Μπέρδεμα και αντιφάσεις. Αρχαιολογία και Οικολογία εναντίον Επενδύσεων. Και αν τα πουλήσουμε όλα, σε ποια γραφεία θα διορίζουμε τον στρατό μας, που δεν φημίζεται για την αξιοσύνη του. Κι αν αξιολογήσουμε το δημόσιο πού θα βρούμε μετά την ψήφο των δημόσιων;
Έχεις ένα προβληματάκι με τους θεσμούς. Δεν τους εμπιστεύεσαι, δεν τους θεωρείς συστατικό της δημοκρατίας. Πάγια αντίληψη της αριστεράς, η κακή αστική δημοκρατία. Αλλά τουλάχιστον οι παλιοί ήθελαν να την ανατρέψουν και να φέρουν τον σοσιαλισμό, τη δικτατορία του κόμματος. Η σκέψη τους είχε μια συνέχεια. Εσύ αφού έβαλες τη χώρα σε περιπέτεια με το δημοψήφισμα, πήγες να ανάψεις το φυτίλι, πισωπάτησες και τώρα μιλάς για επιστροφή στον ρεαλισμό. Τι ακριβώς είσαι;
Είσαι πλέον ένα νέο και πιθανά χρήσιμο μέλος του συστήματος. Απολαμβάνεις την εξουσία, πολλαπλασιάζεις το δημόσιο, διορίζεις το κόμμα και τους φίλους, γεύεσαι τα προνόμια, αλλά και πριονίζεις τα πόδια της χώρας και τα δικά σου στο όνομα μιας ιδεολογίας που έχεις κουρελιάσει. Σου έχει μείνει κάποιος κοσμάκης που σε πίστεψε και πρέπει να του δείχνεις ότι είσαι ο άλλος που έδειχνε η νιότη σου. Μια παρωδία αριστεροσύνης, που όμως μετατρέπεται σε δράμα γιατί η χώρα γίνεται κάθε μέρα και χειρότερη. Πεντακόσια μέτρα από το Σύνταγμα, η Αθήνα φαντάζει και είναι τριτοκοσμική φαβέλα. Δεν ρωτώ πώς το αντέχεις. Είναι αδυναμία, ή μήπως είναι επιλογή;
Τώρα πια ούτε οι δικοί σου θέλουν το τέλος των μνημονίων. Φοβούνται μη στραβώσει η δουλειά με την Ιταλία, πέσει πείνα και χαθούν τα προνόμια των μετακλητών. Δεν σου βγαίνει τίποτα γιατί δεν θέλεις και να λύσεις τίποτα. Καρφάκι δεν σου καίγεται γι’ αυτόν τον τόπο. Προβλήματα στους άλλους θέλεις να δημιουργείς και από αυτά να κερδίζεις λίγες ανάσες, μια ημίωρη παράταση. Κάνεις όμως κακό στην πατρίδα σου. Και μεγαλύτερο κακό στην Αριστερά που αποκαλύπτει τη γύμνια της και χάνει το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα. Το τέλος των μύθων. Να και κάτι θετικό.
[Φωτό: © EUROKINISSI/ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ]