Στο CEPR Policy Insight No. 91, οι Benassy-Quere et al προσφέρουν μια ολοκληρωμένη και πολύπλοκη προσπάθεια να γεφυρωθεί το χάσμα που χωρίζει τους Γάλλους και Γερμανούς φορείς χάραξης πολιτικής για την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ένωση, ολοκληρώνοντας την τραπεζική ένωση και δημιουργώντας ένα αξιόπιστο σύστημα για την επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας και τη μείωση του δημοσίου χρέους ως ποσοστό επί του ΑΕΠ.
Η σύγκρισή μας μεταξύ των Benassy-Quere et al και του non paper του Schaeuble τον Οκτώβριο του 2017 -που το θεωρούμε ως την αμέριστη έκφραση της γερμανικής άποψης- δείχνει μία οιονεί πλήρη σύμπτωση των συστάσεων πολιτικής. Η προηγούμενη αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους είναι στο επίκεντρο των προτεινόμενων διευθετήσεων διακυβέρνησης, σίγουρος προάγγελος της ανανεωμένης αστάθειας. Η κατανοητή ανησυχία για τη θέσπιση ενός δυσκολότερου δημοσιονομικού προϋπολογισμού για τις εθνικές δημοσιονομικές πολιτικές, έχει κατά την άποψή μας οδηγηθεί πολύ μακριά.
Ακόμη πιο ανησυχητικό, στην προσπάθειά τους να αφαιρέσουν τον ηθικό κίνδυνο, οι Benassy-Quere et al προτείνουν να εξαλειφθούν από τη διακυβέρνηση της ευρωζώνης όλα τα περιθώρια αντιμετώπισης κρίσεων με μέσα ρευστότητας. Θέλουν οι τράπεζες να είναι “δομικά” αποκλεισμένες από το να αγοράσουν ομόλογα της χώρας τους σε περιόδου κρίσεων. Και θέλουν να εξαλειφθούν οι εξαιρέσεις χρηματοπιστωτικής σταθερότητας για την ενεργοποίηση του bail-in στην Οδηγία για την Ανάκαμψη και Εξυγίανση Τραπεζών (BRRD) και οι σχετικές προβλέψεις για την κρατική βοήθεια στις τράπεζες. Θα δημιουργούνταν επομένως ένα περιβάλλον στο οποίο οποιαδήποτε ιδιοσυγκρασιακή κρίση που θα έπληττε ένα υπερχρεωμένο κράτος, θα το οδηγούσε στην αγκαλιά του ESM, όπου το δημόσιο χρέος του θα υπόκεινται σε ανελέητη αναδιάρθρωση προτού εξεταστεί οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια.
Οι επενδυτές χωρίς αμφιβολία θα το παρατηρήσουν και θα φύγουν. ΤΟ προτεινόμενο νέο παράθυρο δανεισμού στον ESM δεν αντιμετωπίζει αυτό το ζήτημα από τη στιγμή που η νέα δυνατότητα περιορίζεται στα κράτη-μέλη που δεν κινδυνεύουν να χάσουν την πρόσβαση στην αγορά.
Ως εκ τούτου, χωρίς να επιτυγχάνουν το δηλωμένο στόχο τους για το να καταστεί η ευρωζώνη πιο σταθερή, αυτές οι προτάσεις αναδεικνύουν τους κινδύνους της χρηματοπιστωτικής αστάθειας και αποδυναμώνουν τις άμυνες τις ευρωζώνης έναντι οικονομικών κρίσεων. Επομένως, κατά την άποψή μας, δεν προσφέρουν μία βάση για έναν βιώσιμο συμβιβασμό σχετικά με τη μελλοντική διακυβέρνηση της ευρωζώνης μεταξύ Γαλλίας, Γερμανίας και άλλων κρατών-μελών της ευρωζώνης.
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr, των Marcello Messori και Stefano Micossi, 22/2/2018]